Οι κυβερνώντες παγιδεύτηκαν σε μια επικοινωνιακή πατέντα.

Για άλλη μία φορά οι κυβερνώντες παγιδεύτηκαν σε μια επικοινωνιακή πατέντα, αδιαφορώντας για τις πολιτικές παραμέτρους των επιλογών τους.

Γνωρίζοντας πως καλούνται να πάρουν επώδυνες αποφάσεις, καλλιέργησαν την εικόνα ότι ανθίστανται. Δημιούργησαν κλίμα τεχνητής έντασης με τους πιστωτές, χρησιμοποιώντας τη «σκληρή διαπραγμάτευση» για λαϊκή κατανάλωση. Κι όλα αυτά για να αντιμετωπίσουν την αμφισβήτηση της πολιτικής τους και να συντηρήσουν την επισφαλή τους κυριαρχία. Μολονότι είχαν τη δυνατότητα να κλείσουν την αξιολόγηση, δεν το έπραξαν. Η εσκεμμένη ολιγωρία τους υπαγορεύτηκε από την πεποίθησή τους να καταστήσουν τη διαπραγμάτευση πρωτίστως επικοινωνιακό εργαλείο. Στην ουσία η κυβέρνηση για άλλη μία φορά υποκαθιστά την πολιτική με την επικοινωνία. Δεν είναι τυχαίο ότι, ενώ αποδέχτηκε μέτρα 5,4 δισ. ευρώ, προβάλλει υπέρμετρα την αντίθεσή της για το προληπτικό πακέτο των 3,6 δισ. ευρώ. Ετσι ο πρωθυπουργός επανέκαμψε στη μόνιμη επωδό της «πολιτικής διαπραγμάτευσης», ζητώντας σύγκληση του Συμβουλίου Κορυφής. Αυτό είχε πράξει και πέρυσι τον Ιούλιο, υπερεκτιμώντας τη σημασία αντίστοιχων ενεργειών. Και μολονότι τότε τα αποτελέσματα υπήρξαν οδυνηρά για τη χώρα, είναι προφανές πως και τώρα επιδιώκει να στήσει εκ νέου σκηνικό δράματος. Ωστόσο, αγνοεί το στοιχειώδες: οι ευθύνες για την περαιτέρω βύθιση της Ελλάδας και της οικονομίας στην κρίση βαρύνουν αποκλειστικά την κυβέρνησή του.

Η απόρριψη της πρότασής του για Ευρωπαϊκό Συμβούλιο τον εξέθεσε. Η πρωτοβουλία του ήταν άστοχη. Αφενός γιατί δεν είχε προετοιμάσει την αποδοχή της και αφετέρου διότι θα μετέφερε στο ανώτατο επίπεδο τη δυστοκία ολοκλήρωσης της αξιολόγησης, δυσχεραίνοντας περαιτέρω τη διαπραγματευτική θέση της χώρας. Ο Αλέξης Τσίπρας, αδυνατώντας να θεμελιώσει στρατηγική πρόταση για την έξοδο από την κρίση, επένδυσε επικοινωνιακά στη «σκληρή διαπραγμάτευση«. Μια αστόχαστη επιλογή, με αποδέκτη το εκλογικό του ακροατήριο. Απευθυνόμενος σ' αυτό επιχειρεί να συγκαλύψει την αποδοχή των μνημονιακών μέτρων, αλλά και να αποτρέψει τις τάσεις αποσυσπείρωσης των εκλογέων του. Ομως η αέναη και αντιπαραγωγική διαδικασία διαπραγματεύσεων που στην πραγματικότητα επέλεξε, αντιστρατεύεται τα συμφέροντα της χώρας και της οικονομίας, εγκλωβίζοντας και τον ίδιο σε πολιτικά αδιέξοδα.

Όταν θα λέμε ανάσταση θα εννοούμε σταύρωση,

Πριν από λίγες μέρες ο πρωθυπουργός εξέδωσε το καθιερωμένο μήνυμα της παρηγοριάς, παρόμοιο με τα συνήθη που απευθύνουν στους βαριά ασθενείς... «ώσπου να βγει η ψυχή τους», καθώς το εκφράζει εύστοχα ο λαός σε ανάλογες περιπτώσεις. Είπε, λοιπόν, επί λέξει: «Μαζί με την Ανάσταση θα έρθει και η ανάσταση της οικονομίας». Θα έπρεπε όμως να συνεχίσει την πρόταση ως εξής «και μετά την ανάσταση θα ακολουθήσει η σταύρωση». Δυστυχώς, στην περίπτωση της Ελλάδος καμία ανάσταση δεν διαρκεί, σε λίγο καιρό έρχεται εκ νέου η σταύρωση και πάει λέγοντας σε έναν φαύλο κύκλο αναστάσεων και σταυρώσεων. Το ξέρουμε ότι τα δέντρα δεν βγάζουν εκατοστάευρα αλλά μη μας δουλεύετε από πάνω.

Δεν χρειάζεται να καταναλώνετε την όποια ευφυΐα (αν διαθέτετε) στην εφεύρεση λογιστικών αλχημειών, ταχυδακτυλουργιών, εφευρετικών υπολογισμών που παράγουν από τη μύγα ξίγκι και επιδιώκουν να μας πείσουν ότι με λιγότερα ευρώ στην τσέπη μας είμαστε πιο πλούσιοι! Αυτά τα πράγματα πάνε πακέτο και το ένα φέρνει το άλλο, δηλαδή η κακή κατάσταση της οικονομίας αναγκάζει τους κυβερνώντες να ψεύδονται εν γνώσει τους και το κάνουν διαστρέφοντας τις έννοιες της ελληνικής γλώσσας και ανατρέποντας τους κανόνες της λογικής και της αριθμητικής. Αν μετά από χρόνια περάσει η κρίση και οι επόμενες γενιές κάνουν ταμείο των απωλειών, εκεί που θα διαπιστώσουν το μεγάλο έλλειμμα δεν θα είναι τόσο στην έλλειψη των χρημάτων αλλά στη διαστροφή της γλώσσας και των εννοιών. Η γλώσσα δεν είναι μικρό πράγμα. Δεν είναι η φλυαρία του τηλεοπτικού και του ιντερνετικού κόσμου αλλά η δομική σταθερότητα των εννοιών. Οι μεγάλοι ποιητές το κατανόησαν και ο μεν Σολωμός το διατύπωσε... ότι έγνοια του είναι η ελευθερία και η γλώσσα και ο Ελύτης ότι... μονάχη έγνοια του είναι η γλώσσα στις αμμουδιές του Ομήρου.

Με την προϊούσα διαστροφή των εννοιών όταν θα λέμε ανάσταση θα εννοούμε σταύρωση, όταν θα λέμε ευημερία θα εννοούμε εξαθλίωση, όταν θα λέμε Αριστερά θα εννοούμε κάποιο ασαφές εξοντωτικό πολιτικό σύστημα εξορκίζοντας το κακό με τη χρήση όμορφων λέξεων, κενών όμως περιεχομένου, ακόμα και αντιθέτου προς το πρωταρχικό νόημα όπως λ.χ. λέμε Εύξεινος Πόντος και εννοούμε τον άγρια, την αφιλόξενη Μαύρη Θάλασσα. Πρώτο μέλημα μετά την πάροδο της κρίσης θα πρέπει να είναι η αναθεώρηση των λεξικών για να φύγουμε από την κατάρα της Βαβέλ.

Το παν είναι η εξουσία. Πάση θυσία.

Αν το σχήμα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μπορεί να κατηγορηθεί τεκμηριωμένα για κυβερνητισμό, η αξιωματική αντιπολίτευση και οι συνοδοιπορούντες διεκδικούν την ενσάρκωση του τυφλού αντικυβερνητισμού. Μιας πολιτικής στάσης και πρακτικής που οριοθετείται αποκλειστικά από την αποτυχία της κυβέρνησης. Εντός αυτού του πλαισίου ανασαίνει, κινείται και ενεργεί. Χωρίς θέσεις και προτάσεις.

Στην ουσία δεν πρόκειται για κάτι νεοφανές. Αποτελεί εκσυγχρονισμένη συνέχεια της γνωστής αντι-ΣΥΡΙΖΑ πολεμικής πριν από τις πρώτες εκλογές του 2015. Με ενδιάμεσο στάδιο ανανέωσης αμέσως μετά το δημοψήφισμα και την εκλογική αναμέτρηση του Σεπτεμ­βρίου. Οπως για όλα τα δεινά επί κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ έφερε την ευθύνη η αριστερή αντιπολίτευση, έτσι συμβαίνει και τώρα που βρίσκεται στα κυβερνητικά έδρανα. Το καινούργιο είναι η έμμονη προβολή της αξίωσης «να φύγει η κυβέρνηση». Δεν έχει σημασία ο τρόπος, ούτε το ζήτημα της διαδοχής. Τόσο ως προς το επόμενο κυβερνητικό σχήμα όσο και ως προς τις πολιτικές που θα αντικαταστήσουν τις σημερινές «καταστροφικές».

Αυτά τα στοιχειώδη στους αντιπολιτευτικούς αγώνες, προκειμένου να έχουν πιθανότητες ευόδωσης μέσω λαϊκής έγκρισης, αντικαθίστανται από τον «αυτόματο πιλότο». Το παν είναι η εξουσία. Πάση θυσία. Οσο για τη διαχείρισή της, «βλέποντας και κάνοντας»...

Και εμείς ακόμη αρνιόμαστε να λύσουμε οι ίδιοι τα προβλήματά μας.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι σε καμία περίπτωση ο πρώτος πρωθυπουργός που δρα βάσει αυτής της νοοτροπίας. Ξεχωρίζει, όμως, στο πόσο ωμά ο ίδιος, το κόμμα του και ο κυβερνητικός εταίρος παραδίδονται σε ψευδαισθήσεις και ψευτοπαλικαρισμούς. Το μείγμα απειρίας και αλαζονείας εντυπωσιάζει – όσο και η ανοχή των πολιτών για μια συμπεριφορά που κοστίζει ακριβά, αφήνοντας άλυτα τα προβλήματα της χώρας. Αυτή η ανοχή τρέφει τον άκρατο λαϊκισμό των πολιτικών και, με τη σειρά της, τρέφεται από τις υποσχέσεις τους. Στην αρχή, ο κ. Τσίπρας (πλαισιωμένος από άλλους πορφυρογέννητους επαναστάτες) συμπεριφερόταν σαν να ήταν αυτός σε θέση να θέτει όρους στους δανειστές, με τον αέρα του ηγέτη πανευρωπαϊκής αν όχι παγκόσμιας επανάστασης εναντίον του χρέους, του νεοφιλελευθερισμού, και όλα τα άλλα ξενόφερτα δεινά. Μετά, με σαφή πρόθεση να τιμωρήσει τους ανένδοτους εταίρους και δανειστές, στράφηκε στον «άλλον» ξένο παράγοντα, τη Ρωσία (αλλά και στην Κίνα), για στήριξη και χρήμα. Οταν και αυτό απέτυχε, αναγκάστηκε να αλλάξει συμπεριφορά και, εκεί που την έβριζε, τώρα ζητεί στήριξη από την καγκελάριο Μέρκελ. Το παιχνίδι, όμως, συνεχίζεται, όπως είδαμε με την (κατά τ’ άλλα ανεξήγητη) προσπάθεια της κυβέρνησης να διασπάσει τους δανειστές με τη δημοσιοποίηση υποκλαπείσας κουβέντας μεταξύ στελεχών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, όπου μιλούσαν για την ανάγκη να πιεστεί η Γερμανία να ελαφρύνει το ελληνικό χρέος.

Στην παραδοσιακή ελληνική ανάγνωση της πολιτικής, ο κ. Τσίπρας δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι δύο ξένοι παράγοντες (η Ε.Ε. και το ΔΝΤ, στην προκειμένη περίπτωση) θα μπορούσαν να ομονοούν, και η ελληνική κυβέρνηση να μην μπορεί να στρέφει τον έναν εναντίον του άλλου, προς όφελος της ίδιας. Οι πάτρωνες, δυστυχώς, δεν είναι αυτοί που ήταν. Σήμερα οι συλλογικοί θεσμοί είναι ισχυρότεροι και οι πολιτικοί κάθε χώρας πιο υπόλογοι στους ψηφοφόρους τους. Αυτό είναι καλό για τη δημοκρατία, αλλά εμποδίζει «εξωθεσμικές» υπερβάσεις. Και εμείς ακόμη αρνιόμαστε να λύσουμε οι ίδιοι τα προβλήματά μας.

Έντυπη

Πώς να μην πιστέψεις πως είσαι κάτι ξεχωριστό, ένα ανθρώπινο θαύμα;

Γράφτηκαν ήδη μπόλικα για το ευφυές λογοπαίγνιο του κ. Τσίπρα περί καθολικού προσφυγικού προβλήματος και την επίσκεψη του Πάπα της Καθολικής Εκκλησίας. Πολλοί επισήμαναν την ιδιότυπη αίσθηση χιούμορ που διαθέτει ο πρωθυπουργός και τη γενναιοδωρία του αφού γέλασε ο ίδιος με το αστείο του προκειμένου να βοηθήσει και όσους δεν το κατάλαβαν να γελάσουν. Σε άλλους προκάλεσε την αμηχανία και τη δυσφορία που αισθάνεσαι όταν κάποιος άνθρωπος μπροστά στα μάτια σου κάνει ή λέει μια ανοησία. Αυτά έχει η δημοκρατία θα μου πείτε. Επειδή δε και εγώ συγκαταλέγομαι σ’ αυτούς τους τελευταίους, καθυστέρησα να αντιδράσω, καθότι εδώ και μερικές ημέρες προσπαθώ να απαντήσω στο ερώτημα: «Πώς είναι δυνατόν;». Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος σ’ αυτήν την ηλικία να αστειεύεται κατ’ αυτόν τον τρόπο; Ακόμη κι αν δεν είναι πρωθυπουργός, ακόμη κι αν δεν έχει δημόσιο λόγο. Κι έτσι οδηγήθηκα στην απάντηση: Μα εκστόμισε με τέτοια άνεση την ανοησία που του ήρθε –υποθέτω αυθορμήτως– επειδή είναι πρωθυπουργός.

Για μπείτε λίγο στη θέση του κ. Τσίπρα. Ενα παιδί που εξ απαλών ονύχων βρέθηκε στον κομματικό σωλήνα, πέρασε από τα σχολικά θρανία διαπρέποντας στις καταλήψεις, αποφοίτησε όπως αποφοίτησε από το Πολυτεχνείο και ρίχτηκε με τα μούτρα στον αγώνα τον καλό της πολιτικής και της Αριστεράς. Συνδικαλιστής, δημοτικός σύμβουλος, βουλευτής, αρχηγός κόμματος και απρόσμενα πρωθυπουργός. Και ξαφνικά, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, από κει που συνομιλητές του ήταν ο Αλαβάνος και ο μπαρμπα Αλέκος, τώρα σηκώνει το τηλέφωνο και συνομιλεί με τη Μέρκελ, τον Ολάντ, τον Πούτιν. Και τον αποκαλούν Αλέξη. Και γίνεται ομοτράπεζος των ηγετών του κόσμου τούτου. Η διαδρομή από τα Εξάρχεια στις Βρυξέλλες, αν δεν είσαι προετοιμασμένος για το πολιτισμικό σοκ, μπορεί να αποβεί τραυματική.

Πώς να μην πιστέψεις πως είσαι κάτι ξεχωριστό, ένα ανθρώπινο θαύμα; Πώς να μην πιστέψεις ότι μπορείς να μιλήσεις αγγλικά, ενώ δεν ξέρεις αγγλικά; Πώς να καταδεχθείς να βάλεις γραβάτα τη στιγμή που οι κοινοί θνητοί φορούν γραβάτα; Πώς να μην πιστέψεις πως ό,τι εσύ ο ίδιος θεωρείς αστείο δεν μπορεί παρά να είναι επιτυχημένο; Συμφωνώ πως οποιοσδήποτε επιδιώκει να πρωταγωνιστήσει στον δημόσιο βίο πρέπει να διαθέτει κάποια σοβαρά αποθέματα ναρκισσισμού. Οπως όμως λέει και ο Ζενέ «δεν φτάνει να το θέλεις για να γίνεις νάρκισσος». Κοινώς έχει και ο ναρκισσισμός την τέχνη του.

Είναι ζήτημα γενιάς; Μπορεί. Είναι ζήτημα του πολιτικού περιβάλλοντος της Αριστεράς όπου η ερμηνεία του κόσμου στηρίζεται στην παπαγαλία πέντε έξι γενικών τσιτάτων περί καπιταλισμού; Σίγουρα, αν και όχι μόνον. Η πανίδα του δημόσιου βίου βρίθει από κακότεχνους νάρκισσους, εξίσου πολυάριθμους με τους κακότεχνους ρήτορες – γιατί και ο ναρκισσισμός ένα είδος ρητορείας είναι. Οταν ο μέσος Ελληνας πιστεύει ότι δεν χρειάζεται να μάθει τίποτε γιατί τα ξέρει όλα, και δεν χρειάζεται να σκεφτεί παραπάνω από όσο σκέφτεται διότι τα έχει σκεφτεί όλα, επιβραβεύει όσους ανταποκρίνονται στις προδιαγραφές του δικού του ναρκισσισμού.

Εγρήγορσης και επαγρύπνησης για την ισχυροποίηση της δημοκρατίας

Η υπενθύμιση της μαύρης επετείου της δικτατορίας του 1967 δεν συνιστά απλώς αναγκαία και επιβαλλόμενη απότιση φόρου τιμής στους αγωνιστές για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Ούτε μόνο για τα δεκάδες χιλιάδες θύματα της εφτάχρονης χουντικής τυραννίας. Μαζί με αυτό το αυτονόητο και στοιχειώδες, στον εδραιωμένο μετά την πτώση της χούντας το 1974 κοινοβουλευτισμό, η θύμηση εκείνων των ημερών αποτελεί και τρέχουσα δημοκρατική υποχρέωση. Εννοείται όχι λόγω κάποιων ανύπαρκτων κινδύνων για στρατιωτικές εκτροπές και τα συναφή ανατριχιαστικά.

Αλλά κυρίως στη βάση της ανάγκης συνεχούς εγρήγορσης και επαγρύπνησης για την ισχυροποίηση της δημοκρατίας και την ενίσχυση της λαϊκής κυριαρχίας. Σε μια εποχή που στη χώρα μας ακραιφνείς ή μασκαρεμένοι νοσταλγοί της χούντας επιχειρούν να σηκώσουν κεφάλι, η μαύρη επέτειος είναι μια διαρκής παρακαταθήκη για την περιθωριοποίηση και την εξουδετέρωσή τους.

Σε μια εποχή, ακόμη, που η ίδια η Ευρώπη ασφυκτιά από τις ασκούμενες πολιτικές λιτότητας, προσφέροντας χώρο για τη διάδοση αντιδημοκρατικών και ακροδεξιών αντιλήψεων. Που ενισχύονται οι αντιδραστικές και κάθε είδους σκοταδιστικές δυνάμεις. Που εξαπλώνονται ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, ο εθνικισμός και ορθώνονται φράχτες, η μαύρη επέτειος είναι πηγή πολλαπλών μηνυμάτων. Διδάσκει στο διηνεκές, όπως εύστοχα επισημαίνει και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ότι κάθε ολιγωρία στην υπεράσπιση θεμελιωδών δικαιωμάτων επιφέρει πλήγματα στη δημοκρατία. Στα ιδανικά του ανθρωπισμού, της αλληλεγγύης και του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Η διαρκής απάντηση στις μαύρες επετείους, όπως η 21η Απριλίου, δεν μπορεί παρά να είναι περισσότερη δημοκρατία. Θωράκιση και προστασία της από μεταλλαγμένους εχθρούς της. Ευθύνη απέναντι στους κοινοβουλευτικούς θεσμούς κι όχι ευτελισμός τους στο όνομα υπαρκτών ελλείψεων και αδυναμιών. Σε ένα ευρύτερο επίπεδο, βεβαίως, η ευρωπαϊκή απάντηση, σε όσα ανησυχητικά και υπονομευτικά εξελίσσονται το τελευταίο διάστημα, είναι περισσότερη δημοκρατική Ευρώπη.

Δυστυχώς, όμως, η πραγματικότητα της οικονομίας καμία σχέση δεν έχει με την όποια ρύθμιση χρέους.

Ο​​ι κυβερνητικοί παράγοντες εμφανίζουν τη συζήτηση για την αναδιαπραγμάτευση του χρέους ως επαρκές αντάλλαγμα των μέτρων που θα αποδεχτούν για το κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης του τρίτου μνημονίου.

Το ενδιαφέρον ημών των υπολοίπων για τη ρύθμιση του χρέους είναι μικρότερο. Οσοι μάλιστα έχουν κατανοήσει το βαθύτερο παραγωγικό πρόβλημα της χώρας, τα χαρακτηριστικά του χρέους και τις βαθιές αδυναμίες διακυβέρνησης, γνωρίζουν ότι το χρέος δεν είναι το πρώτο πρόβλημα. Δεν αποτελεί  εμπόδιο  στην  ανάκαμψη. Ούτε  η χαλάρωση της λιτότητας εξαρτάται από αυτήν τη συζήτηση.

Το ενδιαφέρον των πολιτών από την πολυαναμενόμενη συζήτηση για τη διευθέτηση του χρέους οφείλεται σε δύο άλλους λόγους. Ο ένας συνδέεται με τη μυθολογία του χρέους. Πολλοί πιστεύουν ότι οι φόροι και οι περικοπές του μνημονίου γίνονται προκειμένου να εξευρεθούν τα χρήματα που χρειάζεται το κράτος για να αποπληρώνει το κεφάλαιο του χρέους. Ετσι, όταν αυτές τις μέρες η επικαιρότητα πλημμυρίζει από σενάρια εισπρακτικών μέτρων, πολλοί είναι εκείνοι που υποθέτουν ότι όλα αυτά τα μέτρα λαμβάνονται υπό τη σπάθη της αποπληρωμής του χρέους. Η προθεσμία του Ιουλίου για την πληρωμή μέρους του χρέους προς την ΕΚΤ, με την οποία ο Τόμσεν υποτίθεται ότι θα επιχειρούσε να εκβιάσει την κυβέρνηση, σύμφωνα με την ανάγνωση Τσίπρα της υποκλαπείσας τηλεφωνικής συνομιλίας, αποσκοπούσε στην αύξηση του άγχους εκείνων που έχουν πιστεύσει τις ανοησίες με τις οποίες η προπαγάνδα Καμμένου και ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι εμείς οι νουνεχείς, καταταλαιπωρημένοι αλλά υπομονετικοί πολίτες υποθέτουμε πως η ρύθμιση του κρατικού χρέους αποτελεί προϋπόθεση για την επανεκκίνηση της οικονομίας. Ο κ. Τσίπρας έχει «παίξει» και σε αυτό το ταμπλό. Σε συνέντευξή του υποσχέθηκε ότι «το Πάσχα θα ’ρθει με την Ανάσταση της οικονομίας», ενώ ο υπουργός Κατρούγκαλος δήλωσε ότι «είμαστε έτοιμοι για εκτόξευση»!

Το πρόβλημα με όλους αυτούς είναι ότι λένε σήμερα κάτι πολύ διαφορετικό από εκείνο που είχαν πραγματικά αποστηθίσει και με το οποίο είχαν γίνει «λαϊκοί ήρωες» και τελικώς εξελέγησαν. Ελεγαν και πίστευαν ότι η οικονομία και ο λαός θα ανασάνουν μόνον όταν το χρέος θα έχει περικοπεί αγρίως ή, ακόμη καλύτερα, θα έχει πλήρως διαγραφεί. Θα σας τα υπενθυμίσει αυτές τις μέρες η κ. Κωνσταντοπούλου: αν το καραβάκι της δραχμής, στην προμετωπίδα του κόμματος που ίδρυσε, πλέει ανάλαφρο, είναι γιατί έχει ρίξει στη θάλασσα το επονείδιστο βάρος, κατά την πρώην πρόεδρο της Βουλής.

Δυστυχώς, όμως, η πραγματικότητα της οικονομίας καμία σχέση δεν έχει με την όποια ρύθμιση χρέους. Πρέπει πρώτα να ανασυνταχθεί, να επιστρέψει η εμπιστοσύνη και να βρεθούν επενδυτές. Οταν θα έχουμε όλα τούτα, τότε και μόνον θα είναι χρήσιμο να έχει μπει σε τάξη το δημοσιονομικό θέμα και σε κάποιον βαθμό το μακροχρόνιο ζήτημα του χρέους.

Έντυπη

Στραβοτιμονιά η χώρα το πληρώνει ακριβά.

Η εμπειρία των διαπραγματεύσεων για τα μνημόνια έχει αποδείξει πλέον κάτι: όποτε η πίεση οδηγεί σε κάποια «στραβοτιμονιά», η χώρα το πληρώνει ακριβά. Η κυβέρνηση προφανώς πανικοβλήθηκε και επιχείρησε να επαναλάβει διαπραγματευτικά τεχνάσματα του περασμένου καλοκαιριού. Κατέφυγε στην πολιτική διαπραγμάτευση, στην προσπάθεια διχασμού των δανειστών και στις απειλές για μονομερείς ενέργειες. Σήμερα γνωρίζει με βεβαιότητα ότι το ΔΝΤ θα παραμείνει στο πρόγραμμα, το χρέος θα ρυθμιστεί... χαλαρά και εν καιρώ και τα μέτρα που θα πρέπει να ψηφιστούν θα είναι σκληρά. Με άλλα λόγια, μηδέν εις το πηλίκον και με τη χώρα ενώπιον μιας ακόμη καταστροφικής περιόδου αστάθειας και αβεβαιότητας.

Όσο περνούν οι μέρες, η κυβέρνηση θα είναι εκείνη που θα πιέζεται περισσότερο.

Εσπευσε η κυβέρνηση να διαψεύσει δημόσια τα ρεπορτάζ δύο κυριακάτικων εφημερίδων, σύμφωνα με τα οποία ο πρωθυπουργός παίζει το «χαρτί» της πολιτικής σταθερότητας στη χώρα, προκειμένου να αποφύγει τα πρόσθετα (των 5,4 δισ.) μέτρα. Διέψευσαν δηλαδή ότι ο κ. Τσίπρας είπε στον πρόεδρο της Γαλλίας πως εάν η τρόικα επιμείνει στις θέσεις της, ο ίδιος θα παραιτηθεί.

Ακούγεται λογικό το γεγονός ότι ο Ελληνας πρωθυπουργός δεν κατέφυγε σε μια τέτοια επιλογή. Προφανώς γνωρίζει τις απαντήσεις που έδινε η τρόικα στους προκατόχους του, όταν εκείνοι έθεταν παρόμοια ζητήματα και ως εκ τούτου ξέρει ότι τους δανειστές δεν τους ενδιαφέρουν οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Τους ενδιαφέρει μόνο «να βγαίνουν τα νούμερα»...

Κατά συνέπεια, εάν ο πρωθυπουργός στο πλαίσιο της πολιτικής διαπραγμάτευσης (τακτική στην οποία επιμένει, παρά το γεγονός ότι ποτέ διαχρονικά δεν είχε το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα) έθεσε και θέμα παραμονής του στην εξουσία, το μόνο που κατάφερε είναι να χάσει και άλλο χρόνο!

Για την κυβέρνηση, αυτός είναι τώρα ο βασικός της αντίπαλος. Το ορόσημο της 22ας Απριλίου φαίνεται ότι θα χαθεί, καθώς μέσα στις τέσσερις ημέρες που απομένουν είναι δύσκολο να γεφυρωθούν οι διαφορές που υπάρχουν. Εκτός κι αν το οικονομικό επιτελείο υπογράψει ό,τι του δώσουν... Ηδη οι συζητήσεις πάντως στο εσωτερικό της κυβέρνησης αφορούν το ενδεχόμενο ενός έκτακτου Eurogroup στο τέλος του μήνα ή το αργότερο στις αρχές του επόμενου.

Σε κάθε περίπτωση, όσο περνούν οι μέρες, η κυβέρνηση θα είναι εκείνη που θα πιέζεται περισσότερο, με αποτέλεσμα, για να αποφύγει τα χειρότερα (που έχει περιγράψει άλλωστε ο κ. Τσακαλώτος), να υπογράψει τελικά μια δύσκολη συμφωνία. Ισως δε το τελικό κείμενο να είναι και δυσκολότερο από εκείνο που θα υπέγραφε στα τέλη του '15...

Στη χώρα μας υπάρχουν πολίτες δύο ταχυτήτων.

Την αίσθηση ότι στη χώρα μας υπάρχουν πολίτες δύο ταχυτήτων, αυτοί που εργάζονται στο Δημόσιο και εκείνοι που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα, δίνει με τη (μέχρι τώρα) στάση της η κυβέρνηση. Εχουν περάσει δύο 24ωρα από την απόφαση-σοκ της διοίκησης της εταιρείας «Ηλεκτρονική» για πτώχευση και καμιά πρωτοβουλία "σε κεντρικό επίπεδο" δεν έχει αναληφθεί προκειμένου να διερευνηθεί η υπόθεση και να αναζητηθεί μια κάποια λύση. Το ερώτημα που κυριαρχεί είναι εάν η κυβέρνηση θα σιωπούσε στην περίπτωση που στη θέση των 450 υπαλλήλων της ιδιωτικής εταιρείας ήταν αντίστοιχος (ή και μικρότερος) αριθμός δημοσίων υπαλλήλων.

Είναι νωπή στη μνήμη όλων η γιγαντιαία κινητοποίηση που είχε κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ τόσο για τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών όσο και για τους εργαζομένους στην ΕΡΤ. Πολύ σωστά η τότε αντιπολίτευση αντέδρασε και στην άδικη και πέρα από κάθε λογική δημοσιονομικού κόστους απόλυση των πρώτων και στην επιπόλαια απόφαση (την οποία τελικά η κυβέρνηση Σαμαρά πλήρωσε πολιτικά) που αφορούσε τους δεύτερους.

Σήμερα δεν ζητά κανείς εκ των 450 απολυμένων από την ιδιωτική εταιρεία ούτε συναυλίες με τη Χ. Αλεξίου ούτε να ανεβεί κάποιος εκ των πρωτοκλασάτων στελεχών του κυβερνώντος κόμματος στα... κάγκελα! Ζητούν απλώς την παρέμβαση της πολιτείας, των αρμόδιων υπουργών, υφυπουργών ή γενικών γραμματέων κ.λπ., έτσι ώστε να δοθεί μια λύση ή έστω να διασφαλιστούν οι αποζημιώσεις τους.

Η κυβέρνηση οφείλει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με δίκαιο τρόπο, όπως θα έπραττε εάν αυτό αφορούσε τον δημόσιο τομέα. Σε διαφορετική περίπτωση θα επιβεβαιώσει στην πράξη εκείνους που την κατηγορούν ότι ενδιαφέρεται μόνο για μια μερίδα εργαζομένων (για προφανείς μικροπολιτικούς λόγους) και δεν χύνει ούτε ένα δάκρυ για τα όσα συμβαίνουν στον ιδιωτικό τομέα.

Το κουτόχορτο όμως με το οποίο μας ταΐζουν εδώ και καιρό έχει αρχίσει να εξαντλείται.

Μπορεί η κυβέρνηση του κ.Τσίπρα να διακρίνεται για την ασυνέπεια  λόγου και πράξεων, αλλά υπάρχει και ένας τομέας στον οποίο εφαρμόζει με απόλυτη συνέπεια τα ιδεολογήματα της. Κι αυτός δεν είναι άλλος από τη φορολογία. Η συνταγή δια πάσαν νόσον, για κάθε πρόβλημα είναι η επιβολή νέων φόρων ή αύξηση των ήδη υπαρχόντων.

Την ώρα λοιπόν που ομνύουν σε όλους τους τόνους ότι πρώτο μέλημα τους είναι η προστασία των πιο αδύναμων στρωμάτων εμφανίζονται πρόθυμοι  να αυξήσουν τους έμμεσους φόρους.Τη φορολογία δηλαδή που πλήττει ισοπεδωτικά και άδικα τους πάντες, ανεξαρτήτως εισοδήματος.

Μετά την περυσινή μετάταξη δεκάδων προϊόντων στον υψηλό συντελεστή ΦΠΑ, τώρα είναι πρόθυμοι να τον αυξήσουν ακόμα περισσότερο για να καλύψουν τις τρύπες των δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Προφανώς για τους αριστερούς υπουργούς μας τα 400 με 500 εκατ. που θα κληθούν να πληρώσουν οι  πολίτες από αυτή την αύξηση, δεν συνιστούν μείωση εισοδήματος αλλά ένα μικρό δωράκι στα κρατικά ταμεία...

Και δεν είναι βέβαια η μοναδική αύξηση  που έρχεται. Στο ίδιο πακέτο είναι και τα καύσιμα, τα τσιγάρα, η κινητή τηλεφωνία, η συνδρομητική τηλεόραση γιατί προφανώς αυτά τα  προϊόντα και οι υπηρεσίες αφορούν τους μεγαλοκαρχαρίες και όχι το λαό...Τα ίδια βέβαια κάνουν σε όποιο τομέα της οικονομίας λειτουργεί και παράγει ακόμα. Όπως ο τουρισμός που μετά την αύξηση του ΦΠΑ ετοιμάζονται να βάλουν και ειδικό τέλος ανά διανυκτέρευση.

Η κοινωνική δικαιοσύνη στην οποία επενδύει η αριστερά, μεταφράζεται από την κυβέρνηση Τσίπρα σε γενική ισοπέδωση προς τα κάτω. Όποιος έχει εισόδημα πάνω από 20.000 θεωρείται πλούσιος, όποιος  παράγει πρέπει να τιμωρηθεί .

Το περιβόητο σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης που ετοίμαζε ο κ. Δραγασάκης και ακόμα το περιμένουμε έχει αντικατασταθεί από την επέλαση των φόρων σε ότι κινείται, σε ότι λειτουργεί, σε ότι εξασφαλίζει ακόμα κάποιες θέσεις εργασίας. Το γεγονός ότι η οικονομία βυθίζεται, οι επιχειρήσεις  κλείνουν, οι πολίτες αδυνατούν να πληρώσουν τους ήδη υπάρχοντες φόρους, ουδένα  απασχολεί στην αριστερή μας κυβέρνηση.

Το κουτόχορτο όμως με το οποίο μας ταΐζουν εδώ και καιρό έχει αρχίσει να εξαντλείται.Ακόμα και οι πιο φανατικοί υποστηρικτές τους δεν αντέχουν άλλα φύκια για μεταξωτές κορδέλες,αφού αντί για την ελπίδα που ερχόταν ,βλέπουν τον ένα φόρο μετά τον άλλο να πέφτει στο κεφάλι τους...

Η έναρξη του νέου γύρου προσλαμβάνει εντονότερο πολιτικό χρώμα .

Οι επόμενες μέρες του Απρίλη αναδεικνύονται καθ' όλα κρίσιμες. Πριν απ' όλα για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης αλλά και γενικότερα για την πορεία της χώρας. Την κρισιμότητα υπογραμμίζουν τα ταξίδια και οι επαφές του Ελληνα πρωθυπουργού. Αρχής γενομένης από το Παρίσι και το Στρασβούργο, ο Αλ. Τσίπρας αναπτύσσει μια σχεδιασμένη εκστρατεία για την προώθηση των ελληνικών θέσεων, με στόχο την άμεση συμφωνία με τους θεσμούς.

Κατ' αρχάς ως τη σύγκληση του προγραμματισμένου Eurogroup. Σε δεύτερη φάση, αν αυτό δεν επιτευχθεί, στη συνεδρίαση του ίδιου σώματος το Μεγαλοβδόμαδο. Οι πρωτοβουλίες της κυβέρνησης στοχεύουν στην επίσπευση των διαδικασιών και την πολιτική αντιμετώπιση των αδικαιολόγητων καθυστερήσεων για το «κλείδωμα» της αξιολόγησης. Στην προϋπόθεση των προϋποθέσεων για να μπορέσει να γυρίσει σελίδα η χώρα.

Δυστυχώς, ενώ όλοι, συμπεριλαμβανομένου και του ΔΝΤ, εμφανίζονται επισπεύδοντες, αυτό δεν αποτυπώνεται στην πράξη. Η δεκαήμερη πρωθυπουργική εκστρατεία θα εξελίσσεται, ενώ θα αρχίζει και η νέα φάση των διαπραγματεύσεων με το κουαρτέτο, μετά τη διακοπή λόγω της εαρινής συνόδου του ΔΝΤ.

Ετσι, εκ των πραγμάτων, η έναρξη του νέου γύρου προσλαμβάνει εντονότερο πολιτικό χρώμα και διευκολύνει τις συγκλίσεις. Εκεί όπου εξακολουθούν ακόμη να υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις, είτε μεταξύ Ελλάδας και θεσμών είτε ανάμεσα στους τελευταίους. Ειδικά με τα πρόσθετα σκληρά μέτρα, πέραν της συμφωνίας του περασμένου Ιουλίου, που αξιώνουν οι ακραίοι τεχνοκράτες.

Η ασφυκτικά πιεστική ανάγκη για συμφωνία, καθώς και οι όποιες συγκλίσεις συνεπάγεται δεν εξαλείφουν τις αδρές «κόκκινες γραμμές». Πράγμα που επιβεβαιώνεται, άλλωστε, και από την κυβερνητική πρόθεση να παρουσιάσει προς διαβούλευση τα νομοσχέδια για το Ασφαλιστικό και το Φορολογικό. Αν οι σχεδιασμοί της κυβέρνησης είναι ρεαλιστικοί, ο Απρίλης θα είναι μήνας-σταθμός. Αλλά και σε αντίθετη περίπτωση θα διατηρήσει για άλλους λόγους αυτόν τον χαρακτήρα.

Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται.

Τόχουμε πει πολλές φορές - η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παίρνει άριστα στα λόγια αλλά μένει μονίμως μετεξεταστέα στα έργα.

Ακόμη και στα εθνικά θέματα. Για φλογερές ομιλίες και αναπαραστάσεις αρχαίων μαχών, για μεγαλειώδεις παρελάσεις στις εθνικές επετείους, άντε και για να καταθέσεις στεφάνων για τους πεσόντες είναι πρώτη. 

Για να διασφαλίσει, όμως, τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων στις συνεχείς αξιώσεις των Τούρκων, έρχεται τελευταία και καταϊδρωμένη.

Γι αυτό το ΝΑΤΟ περιπολεί στο Αιγαίο - πλην των Δωδεκανήσων που δεν το επιτρέπει η Άγκυρα. Γι αυτό ο Πρωθυπουργός δεν τολμάει καν να προσγειώσει το αεροπλάνο του για ανεφοδιασμό στη Ρόδο αφού δεν το εγκρίνουν οι Τούρκοι στρατηγοί. Γι' αυτό και οι Τούρκοι χωροφύλακες βρίσκονται στα ελληνικά νησιά και επιλέγουν ποιοί μετανάστες θα μείνουν και ποιοι θα επιστρέψουν στην Τουρκία!

Ως κι οι σκοπιανοί συνοριοφύλακες  έφτασαν να πυροβολούν με πλαστικές σφαίρες και να πετούν χειροβομβίδες κρότου λάμψης σε πρόσφυγες μέσα στο ελληνικό έδαφος. Αλλά η ελληνική πολιτεία  παραμένει απούσα !

  

Όπως απούσα είναι σε όλη αυτή την πρωτοφανή κρίση με τους χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες αφήνοντας την δύσκολη δουλειά να την κάνουν οι εκατοντάδες ΜΚΟ που δρουν ανεξέλεγκτα στη χώρα και οι κάτοικοι των περιοχών που βρίσκονται σε απόγνωση.

Σημειώνεται ότι μόλις έμαθε για την εισβολή ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Ν.Τόσκας αντί να αντιδράσει με κάποιο τρόπο που να καθησυχάσει τους κατοίκους και να διασφαλίζει ότι δεν θα επαναληφθεί ξανά παρόμοιο  συμβάν που να αμφισβητεί την κυριαρχία της χώρας ,δήλωσε αμυντικά ότι η αστυνομία σηκώνει τα χέρια  από τον φόβο των… τζιχαντιστών : «οι δαρμένοι της Ειδομένης είναι οι αυριανοί τζιχαντιστές» είπε χαρακτηριστικά.

Δηλαδή, μία  ακόμη προσπάθεια της κυβέρνησης να δικαιολογήσει την πρωτοφανή αδυναμία της και την απίστευτη διοικητική της ανεπάρκεια να φυλάξει τα βόρεια ελληνικά σύνορα με αποτέλεσμα να λύνουν και να δένουν οι αλληλέγγυοι των Εξαρχείων - εσωτερικού και   εξωτερικού !

Διότι, είναι σαφές, ότι με την απουσία της πολιτείας η χώρα βρίσκεται ανοχύρωτη μπροστά σε οποιαδήποτε προβοκάτσια  με ανυπολόγιστες συνέπειες .

Το χειρότερο πολιτικά: οι μόνοι  κερδισμένοι  από αυτή την απόλυτη απουσία της συντεταγμένης πολιτείας είναι οι φασίστες της Χρυσής Αυγής που ήδη σε πολλές περιοχές έχουν προσπαθήσει να εκμεταλλευτούν την κατάσταση προς όφελός τους .Να επιβάλουν τον νόμο και την τάξη με τον δικό τους τρόπο.

Διότι ως γνωστόν, ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται.

Η γελοιότητα είναι μεταδοτική και αδιέξοδη.

Χάθηκε, λοιπόν, μια ευκαιρία να δούμε εαυτούς με ξένα μάτια, που λέει ο λόγος, και να γελάσουμε. Και δεν μας δίνονται πολλές αφορμές για γέλια. Αυτή είναι μια θλιβερή αλήθεια του καιρού μας. Την τυραννία την καταπολεμάμε με το γέλιο, το οποίο παρηγορεί τους καταπιεσμένους με το μήνυμα ότι οι αυταρχικοί ηγέτες είναι γελοία ανθρωπάκια, ενώ ο λαός αντέχει και αντιστέκεται. Οταν, όμως, κυβερνούν άνθρωποι που οι πράξεις και η απραξία τους εμπεριέχουν την παρωδία, την απαξίωση, την αυτοϋπονόμευση, ποια σάτιρα, ποια παρωδία, ποιος εξευτελισμός μπορεί να τις αγγίξει; Οταν υπουργοί δηλώνουν ότι κλαίνε όταν υπογράφουν συμφωνίες με τις οποίες διαφωνούν, όταν κωμικοί καθοδηγούν τους πολίτες και εκφράζουν τις απόψεις της εξουσίας με σαρκασμό και εμπάθεια, ποια αστεία θα τρυπήσουν τη φούσκα αλληλοθαυμασμού μεταξύ κυβερνώντων και γελωτοποιών; Οταν επιτροπή συνδικάτου, με ορμή πενήντα Ροβεσπιέρων, «τιμωρεί» συναδέλφους επειδή πήραν θέση εναντίον της κυρίαρχης άποψης πριν από το περυσινό δημοψήφισμα, ούτε ο Αριστοφάνης θα μπορούσε να φτιάξει καρικατούρες πιο γελοίες από τους πραγματικούς πρωταγωνιστές. Ποια ορθοδοξία ή ποια επανάσταση δεσμεύονται να διαφυλάξουν τα μέλη του συλλογικού οργάνου των δημοσιογράφων; Οταν βλέπουμε τι συμβαίνει στην Τουρκία, στην Ουγγαρία, στην Πολωνία, και όπου αλλού περιορίζεται η ελευθερία της έκφρασης, με ποιον αγνό στόχο σπεύδουν οι ίδιοι οι Ελληνες δημοσιογράφοι να υπονομεύσουν τη δική τους πολύτιμη και πάντα εύθραυστη ελευθερία; Η γελοιότητα είναι μεταδοτική και αδιέξοδη.

Την τελευταία εβδομάδα παρακολουθήσαμε άλλη μια υπερπαραγωγή μιας κυβέρνησης που όσο περνάει ο καιρός φαίνεται να ασχολείται κυρίως με την προσπάθεια να χειραγωγήσει την κοινή γνώμη και όχι να παράγει πολιτική και να επιδιώκει λύσεις. Ενώ το κύριο πρόβλημα της χώρας είναι η παρατεταμένη παραλυσία της οικονομίας, η οποία θα τελειώσει μόνον όταν λήξει η αξιολόγηση από τους δανειστές, ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του βρήκαν αφορμή να συγκρουστούν με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Χρησιμοποιώντας το προϊόν υποκλοπής τηλεφωνικής συνομιλίας δύο στελεχών του Ταμείου, ο κ. Τσίπρας μπόρεσε για άλλη μια φορά να εκτοξεύσει λεκτικές βολές εναντίον του Ταμείου, της αντιπολίτευσης και των συνοδοιπόρων. Καταγγέλλοντας άλλους για «ανοησίες», επέστρεψε με ιερή οργή και στόμφο την ίδια λέξη που χρησιμοποίησε η διευθύντρια του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ σε απάντηση της αιτίασης του κ. Τσίπρα ότι το Ταμείο επιδίωκε να οδηγήσει την ελληνική οικονομία σε πιστωτικό γεγονός για να πετύχει τους στόχους του στη διαπραγμάτευση. Μόνο αποτέλεσμα ήταν να επιστρέψει ο κ. Τσίπρας στον αγαπημένο ρόλο του πρωταγωνιστή έργου επαναστατικού, προς τέρψιν του κομματικού κοινού, ενώ η Ελλάδα έχανε κι άλλο χρόνο, οι Ελληνες έχαναν κι άλλη αξιοπιστία και οι πιστωτές έμεναν σταθεροί στις θέσεις τους.

Οι θεσμοί αντιμετωπίζουν τα «κόκκινα» δάνεια σαν να είναι απλά εμπορεύματα.

Η κοινή γνώμη έχει εμπεδώσει λίγο-πολύ τις διαφωνίες και τις αντιθέσεις για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Μεταξύ κυβέρνησης και κουαρτέτου, αλλά και ανάμεσα στους ίδιους τους θεσμούς. Υπάρχει, όμως, και ένα «μέτωπο» στο οποίο σύμπαντες οι θεσμικοί διαπραγματευτές ομονοούν. Πρόκειται για τα «κόκκινα» δάνεια. Για την ακρίβεια, τα τραπεζικά δάνεια κάθε απόχρωσης. Ανεξαρτήτως αν είναι επιχειρηματικά ή στεγαστικά. Πρώτης ή άλλης κατοικίας. Πέραν ακόμη του όποιου ύψους και της φύσης τους.

Η ταύτιση αυτή δημιουργεί ερωτήματα και δίνει τροφή σε σενάρια για τα κίνητρα. Είναι πασίγνωστο, άλλωστε, πώς λειτουργούν επί του προκειμένου τα διεθνή funds - τα αποκαλούμενα και «κοράκια». Στην κρισιμότητα των στιγμών, όμως, οι κάθε είδους σχετικές υποθέσεις στερούνται πρακτικής αξίας. Αλλά είναι αναγκαία μια γενικότερη διευκρίνιση, χωρίς την οποία φαντάζει ανεξήγητη η ταύτιση. Οι θεσμοί αντιμετωπίζουν τα «κόκκινα» δάνεια σαν να είναι απλά εμπορεύματα. Επομένως, άπαντα θεωρούνται ως αντικείμενο αγοραπωλησίας.

Στο πλαίσιο αυτής της αγοραίας λογικής, οι διαφορές με τις «κόκκινες γραμμές» που έχει χαράξει η κυβέρνηση (προστασία στεγαστικών, μικροεπιχειρηματικών) φαντάζουν μη γεφυρώσιμες. Αν και ουδείς αμφισβητεί ότι είναι κομβικό ζήτημα για τις τράπεζες η μείωση των ανεξόφλητων δανείων. Εχουμε γνωρίσει στα χρόνια των μνημονίων αρκετά επεισόδια της δραματικής σειράς «ξαφνικά εμπόδια». Παραμονές πάντα καθοριστικών συμφωνιών με τους εταίρους-δανειστές.

Είναι προβλέψιμη η συνέχεια. Κάθε φορά που ορθώνεται κάτι ως ανυπέρβλητο εμπόδιο, επέρχεται ένας ακόμη πιο επώδυνος συμβιβασμός. Με δεδομένο ότι η τραυματική μαραθώνια διαπραγμάτευση έχει, πλέον, ημερομηνία λήξης, είναι αυτονόητη η εξάντληση των ορίων για την ολοκλήρωσή της. Τα επόμενα εικοσιτετράωρα έως την εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ και το επικείμενο Eurogroup. Για να δοθεί αίσιο τέλος, επιτέλους, ώστε να ξεκινήσει η συζήτηση για ελάφρυνση του χρέους. Να αρχίσει η άρση της παραλυτικής αβεβαιότητας.

Πριν απ' όλα, φυσικά, να χρηματοδοτηθεί η χώρα. Διαφορετικά δεν μπορεί να εκπληρώσει τις επικείμενες δανειακές υποχρεώσεις της. Ας μη σκεφτόμαστε καλύτερα τα αποτελέσματα σε αντίθετη περίπτωση.Ευτυχώς, τα μηνύματα για τον τερματισμό του δρόμου μετ΄ εμποδίων είναι αισιόδοξα. Φαίνεται ότι και η υπερπήδηση του τελευταίου και «κόκκινου» είναι εφικτή. Οπως και μια ολοκληρωμένη συμφωνία, που να βασίζεται σε ρεαλιστικούς, αξιόπιστους, συμφωνημένους και υλοποιήσιμους στόχους. Προϋποθέσεις για να γυρίσει σελίδα η χώρα και η οικονομία. Να ελπίζει και να αισιοδοξεί η κοινωνία, που είναι και το μεγάλο ζητούμενο.

Δεν αρκούν οι καλές προθέσεις και οι επικοινωνιακές παραμυθίες.

Η «συμφωνία βρίσκεται κοντά», οι «διαπραγματεύσεις προχωρούν και σημειώνεται πρόοδος». Πρόκειται για σταθερές διαχρονικά εκτιμήσεις στο πρόσφατο παρελθόν. Αλλά και στη διάρκεια της τρέχουσας μαραθώνιας αξιολόγησης. Το καινούργιο αυτές τις ώρες είναι ότι συνοδεύονται από ισχυρές δόσεις αισιοδοξίας στην Αθήνα, στις Βρυξέλλες και σε όλο το φάσμα των εμπλεκομένων με το «κουαρτέτο» των δανειστών.

Τώρα, όμως, δεν αρκούν οι καλές προθέσεις και οι επικοινωνιακές «παραμυθίες«. Η κρισιμότητα για την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων έχει ημερομηνία λήξης. Μετά αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για έκρηξη. Δεν υπάρχουν, λοιπόν, άλλα χρονικά περιθώρια για τη συμφωνία. Παρά τις διαφορές τόσο μεταξύ κυβέρνησης και θεσμών, όσο και στους κόλπους της διαπραγματευτικής ομάδας και ειδικά με τους εκπροσώπους του ΔΝΤ.

Χωρίς την τελική επισφράγισή της, καθίσταται αδύνατη η έναρξη της πολυαναμενόμενης συζήτησης για την ελάφρυνση του χρέους. Πράγμα εξόχως μεν συμβολικό, αλλά και ουσιαστικό, αφού αποτελεί προϋπόθεση των προϋποθέσεων για την άρση της αβεβαιότητας. Το βέλτιστο σενάριο θα ήταν, βεβαίως, αυτή να ξεκινήσει άμεσα. Eστω και άτυπα στο πλαίσιο της εαρινής συνόδου του ΔΝΤ ή του Eurogroup μία εβδομάδα αργότερα. Ανοίγοντας έτσι και τον δρόμο για την εφαρμογή του «οδικού χάρτη» της κυβέρνησης προς την έξοδο από την κρίση.

Φυσικά, την αξιολόγηση έχει ανάγκη η χώρα όχι χάριν της συμφωνίας. Ούτε για τα φαντάσματα του Grexit, που θυμούνται κινδυνολόγοι και καταστροφολόγοι. Ολοκλήρωση σημαίνει χρηματοδότηση. Χωρίς τις δόσεις του προγράμματος η Ελλάδα δεν είναι σε θέση ν' ανταποκριθεί στις υπέρογκες δανειακές υποχρεώσεις της έως τον ερχόμενο Ιούνιο. Περιττό να επισημανθεί ότι προκειμένου να γυρίσει σελίδα η χώρα, η επικείμενη συμφωνία είναι αναγκαίο να διαπνέεται από αξιόπιστες και υλοποιήσιμες παραδοχές. Σε διαφορετική περίπτωση, θα έχουμε επανάληψη της «ελληνικής τραγωδίας».

Γιατί; Οι άνθρωποι είναι κακοί;

Εξαρχής η κυβέρνηση αντιμετώπισε τους πρόσφυγες και τους μετανάστες σαν να ήσαν οι προλετάριοι του κόσμου τούτου. Η εξίσωση είναι απλή. Δεν είχαν να χάσουν τίποτε άλλο από τις αλυσίδες τους οι προλετάριοι, δεν έχουν να χάσουν τίποτε οι πρόσφυγες, άρα βρέχει επανάσταση κι ανατροπές. Η εξίσωση γίνεται ακόμη απλούστερη, αν θεωρείς ότι ο σημερινός κόσμος δεν διαφέρει από τον κόσμο της βιομηχανικής επανάστασης, τον οποίον περιέγραψε ο Μαρξ. Αν πιστεύεις ότι ο τότε καπιταλισμός έχει μεταμορφωθεί στον σημερινό ιμπεριαλισμό, ότι όλα γίνονται για τα πετρέλαια και την εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Κοινώς αν έχεις απαλλάξει τη συνείδησή σου από την υποχρέωση να σκεφτεί για να αντιληφθεί τον κόσμο στον οποίον ζεις, αφού ό,τι ήταν να μάθεις το έμαθες στα νιάτα σου στα ΤΕΙ κομμουνιστικής τέχνης, όπου μαθήτευσαν οι υπουργοί και ο πρωθυπουργός τους.

Διαλεκτικά όλ’ αυτά, δεν λέω, πλην όμως, εκτός από τη διαλεκτική, υπάρχει και η λογική, και η πραγματικότητα. Και την πραγματικότητα την αποδίδει η εικόνα του πατέρα που ετοιμάζεται να πετάξει το μωρό σαν να ήταν μπάλα στους λιμενικούς. Εικόνα απελπισίας; Ή, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, εικόνα βαρβαρότητας. Και μη μου πείτε ότι και η Μήδεια σκότωσε τα παιδιά της, διότι η Μήδεια και βάρβαρη ήταν, και μια ύπαρξη που ξέφευγε απ’ την ανθρώπινη συνθήκη, τουλάχιστον για τη σκέψη του Ευριπίδη.

Η κυβέρνηση μπορεί να χρησιμοποιεί τους πληθυσμούς αυτούς ως πολιτικό όπλο, εκτιμώντας πως αυτήν τη στιγμή τουλάχιστον η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν αντέχει να αφήσει την Ελλάδα να καταρρεύσει. Χρησιμοποιεί όμως ως όπλο και την ελληνική κοινωνία, η οποία ανυπεράσπιστη παρακολουθεί την ελεύθερη διακίνηση μιας αγριότητας που διαχέεται από την Ειδομένη ώς τον Πειραιά. Συνελήφθη αυτός που πήγε να χρησιμοποιήσει το παιδί του για μπάλα; Συνελήφθησαν όσοι κατέλαβαν τη σιδηροδρομική γραμμή; Ή μήπως απεχώρησαν κατόπιν σκληρών διαπραγματεύσεων;

Οι περισσότεροι πιστέψαμε πως η διαχείριση του όλου θέματος οφειλόταν στην ανικανότητα της κ. Τασίας ή στις ιδεοληψίες του κ. Μουζάλα και των εντολοδόχων του. Πρόκειται για την ίδια πολιτική που στοχεύει στην προλεταριοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, στην εξουδετέρωση και των τελευταίων υπολειμμάτων αστικής ζωής, στην εξαθλίωση.

Γιατί; Οι άνθρωποι είναι κακοί; Οχι, μια χαρά άνθρωποι είναι, και καλοί οικογενειάρχες είναι, και αγαπούν τα παιδιά τους, και φαίνεται ότι κάνουν ό,τι μπορούν να εξασφαλίσουν το μέλλον τους. Απλώς ζουν ακόμη στον δέκατο ένατο αιώνα. Ελλείψει δε Σοβιετικής Ενώσεως, στα χρόνια της Πρώτης Διεθνούς του Μαρξ. Και πιστεύουν ότι όσο περισσότερη εξαθλίωση επιτύχουν τόσο περισσότερη εκλογική πελατεία θα προσελκύσουν. Λάθος εκτίμηση; Ελάτε τώρα, αν πέσουν έξω, ως συνήθως θα φταίει η πραγματικότητα.

Μια χαραμάδα ελπίδας ότι πέφτουν τα συρματοπλέγματα στα κλειστά σύνορα.

Οι απελπισμένοι πρόσφυγες και μετανάστες προσφέρονται, εκ των πραγμάτων, για χειραγώγηση. Αρκεί μια ψευδαίσθηση, μια χαραμάδα ελπίδας ότι πέφτουν τα συρματοπλέγματα στα κλειστά σύνορα. Δεν είναι κάτι ακατανόητο, ούτε αφύσικο, το να περιμένουν ακόμη και «θαύματα» όσοι στοιβάζονται κάτω από άθλιες συνθήκες. Ακατανόητη είναι η ύπαρξη κάποιων «αλληλέγγυων» οι οποίοι ωθούν και υποκινούν σε στάσεις, συμπεριφορές και ενέργειες εκτός ορίων. Οπως συνέβη με την απόπειρα μεταφοράς σκηνών από το λιμάνι του Πειραιά στο κέντρο της Αθήνας. Το «φύτεμα» καταυλισμού στην πλατεία Συντάγματος. Με ποιο κίνητρο-αίτημα; Να... πιέσουν για να... πιέσει η κυβέρνηση, η Ελλάδα, να ανοίξουν τα σύνορα!

Πρόκειται για ορισμό του παραλογισμού. Δεδομένου ότι οι πάντες γνωρίζουν πώς και ποιοι ύψωσαν τείχη και γιατί κρατούν τα σύνορα ερμητικά κλειστά. Πολύ περισσότερο που αν κάποιος ήθελε και θέλει σφόδρα να ανοίξουν, αυτός είναι η χώρα μας. Αν το πρόβλημα ήταν μόνο η διήγηση «παραμυθιών» στους ευεπίφορους σε ψεύτικες ελπίδες εγκλωβισμένους, μικρό το κακό.

Με την παρακίνηση αυτή όμως προβάλλουν μια σειρά σοβαρά ζητήματα και κίνδυνοι. Κατ' αρχάς εγείρεται θέμα μιας ιδιότυπης ομηρείας προσφύγων και μεταναστών. Με συνέπειες από περίεργες ως αλλόκοτες. Υστερα, παρακάμπτοντας τους αυξημένους κινδύνους ασφάλειας για τους ίδιους, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι λειτουργούν προβοκατόρικα εναντίον των παρακινούμενων.

Την ίδια στιγμή στοιχειοθετούν αντικειμενικά και απόπειρα συνολικής υπονόμευσης του κινήματος αλληλεγγύης. Στιγματισμού φορέων, πολιτών, όλου του κόσμου που δίνει καθημερινά σε όλη την Ευρώπη παραδείγματα ανθρωπισμού. Μέσα στη δική του κρίση. Δεν πρέπει, τέλος, να διαφεύγει ότι ομηρεία και χειραγώγηση, έστω λίγων απέλπιδων, ευνοούν κάθε είδους ακροδεξιές εκδηλώσεις. Μεγάλη ευκαιρία για «επιχειρήσεις» ρατσιστών, ξενοφοβικών και περιθωριοποιημένων ως τώρα.

Μικρό το κακό, θα πείτε, αλλά η προσβολή είναι στη χώρα, δυστυχώς.

Ενα πράγμα είναι βέβαιο. Υπήρξε όντως υποκλοπή μιας τηλεφωνικής συνομιλίας. Αυτό από μόνο του είναι αδίκημα, μάλλον συνηθισμένο, εκτός αν έχει γίνει με εισαγγελική παραγγελία. Γίνεται κάπως χειρότερο όταν αφορά συνομιλία υψηλόβαθμων στελεχών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου με το οποίο, όπως και να το κάνουμε, μια «σχέση εξάρτησης» την έχουμε. Στην περίπτωση αυτή και δεδομένου ότι η συνομιλία «διέρρευσε», η κυβέρνηση όφειλε να διερευνήσει το θέμα και αρμόδια γι’ αυτό είναι μάλλον η ΕΥΠ. Το πράγμα αρχίζει και «μπλέκει» όταν ξένα Μέσα Ενημέρωσης κατηγορούν την ΕΥΠ ότι αυτή «έκανε» την υποκλοπή.

Ο διοικητής της ΕΥΠ σε μια πολύ προσεκτική δήλωσή του υπογράμμισε πως η υπηρεσία δραστηριοποιείται με βάση την ελληνική νομοθεσία. ΔΕΝ διέψευσε την υποκλοπή, αλλά δήλωσε το αυτονόητο, ότι δηλαδή χρειάζεται εισαγγελική άδεια για την παρακολούθηση τηλεφωνικών συνδιαλέξεων. Δεν είπε αν το έψαξε το θέμα ή αν σκοπεύει να το... ψάξει ύστερα από εντολή του πρωθυπουργού. Ο πρωθυπουργός όμως, αντί να του το ζητήσει, έστειλε μια άκρως προσβλητική επιστολή στη διευθύντρια του ΔΝΤ για να πάρει μια ακόμη πιο προσβλητική απάντηση. Μικρό το κακό, θα πείτε, αλλά η προσβολή είναι στη χώρα, δυστυχώς.

Επιστρέφοντας στην εγκληματική ενέργεια, να θυμίσουμε πως όταν δεν ξέρουμε τον δράστη η ερώτηση είναι «cui bono», δηλαδή ποιος ωφελείται. Από την υποκλοπή δεν ξέρω ποιος ωφελήθηκε, από τη διαρροή της όμως στο WikiLeaks έγινε τεράστια προσπάθεια να ωφεληθεί η κυβέρνηση. Η απίστευτη «ετοιμότητα στην αξιοποίηση» της διαρροής ήταν εντυπωσιακή. Η άμεση σύγκληση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και η ομιλία του πρωθυπουργού ήταν ακόμη πιο ενδεικτικές. Η γλώσσα του σώματος κατά την ομιλία του πρωθυπουργού ήταν συγκλονιστική. Τέτοιο σήκωμα του κεφαλιού, τέτοιο... βλέμμα, απλανές ψηλά εκεί, μπροστά, προς το μέλλον και τον θρίαμβο, ήταν τέτοια που θα μπορούσε να πάθει... ραιβόκρανο.

«Πολλές φορές πάει η στάμνα στη βρύση, αλλά μία φορά σπάει». Η αρθρογραφία στον ξένο Τύπο και ιδίως στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς είναι πολύ ανησυχητική. Ο κ. Τσίπρας τεντώνει το σκοινί, όπως θα έκανε αν «έπαιζε» σε εγχώρια πολιτικά παιγνίδια της εποχής του 15μελούς ή των εσωκομματικών αναταράξεων. Ολο και πιο πολύ θυμίζει μια άλλη παροιμία. Το κακό είναι πως ελλοχεύει ο κίνδυνος όταν κάποιος «πάει για μαλλί» να βγει... κουρεμένος. Και ακόμη μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος αντί να κουρευτεί το χρέος να πτωχεύσει η χώρα.

Με ή χωρίς υποκλοπή πάντως η ουσία είναι ότι ο ρόλος του Τσίπρα φτάνει στο τέλος του.

Ήταν πάλι παραμονές μιας αξιολόγησης. Όμως τότε, ο Αλέξης Τσίπρας ήταν πολύ απασχολημένος να σκίζει τα μνημόνια σε ομιλίες ανά την Ελλάδα και να μιλά για «μερκελισμό» και για «Ολαντρέου» στην Ευρώπη (την οποία επιπλέον θα άλλαζε) τον καιρό που η προηγούμενη κυβέρνηση βρέθηκε στις συμπληγάδες μεταξύ του Δ.Ν.Τ.και της Γερμανίας έπειτα από την ιδέα να ζητήσει να φύγει το πρώτο μόνο του από την Ελλάδα.

Τη συνέχεια, πιθανότατα επίσης δεν τη θυμάται, ίσως δεν την κατανόησε και ποτέ: τον είχε συνεπάρει η μέθη της επερχόμενης εξουσίας, καθώς η απώλεια της αξιολόγησης ήταν εκείνη ακριβώς που άνοιξε το δρόμο για όλα τα υπόλοιπα τα οποία, τελικά, τον έφεραν στην εξουσία. Και, φυσικά, το Δ.Ν.Τ.και το Βερολίνο ουδέποτε συγκρούστηκαν για την Ελλάδα. Έγινε το ακριβώς αντίθετο και η κυβέρνηση βρέθηκε να χάνει το χαλί κάτω από τα πόδια της. Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει...

Είναι ατύχημα για τον νυν πρωθυπουργό που δεν είχε καιρό να ασχοληθεί με όλα αυτά ή που στο μέτρο που ασχολήθηκε το έκανε μόνον για να φωνάζει να φύγουν οι προηγούμενοι μια ώρα νωρίτερα, καθώς αν είχε μελετήσει εκείνη την εμπειρία και αν είχε διδαχθεί θα απέφευγε αυτό που τώρα έχει μπροστά του: το να πάει, κυριολεκτικά, «αδιάβαστος»...

Το ατύχημα γίνεται δε ακόμα μεγαλύτερο, αν τελικά οι δανειστές φορτώσουν και την υποκλοπή στην ελληνική κυβέρνηση – ούτως ή άλλως αν την έχει πράγματι κάνει και μάλιστα με σκοπό τη δημοσιοποίηση που ήδη έγινε τότε οι άνθρωποι δεν θα είναι μόνον για κλάματα αλλά και για γέλια. Τι αποτέλεσμα θα μπορούσε να φέρει μια τέτοια πράξη; Ελάχιστη αντίληψη των πραγμάτων να είχαν θα κατανοούσαν ότι αυτό θα γύριζε εις βάρος τους με το χείριστο δυνατό τρόπο – αν πράγματι βρίσκονται πίσω απ’ όλα αυτά.

Με ή χωρίς υποκλοπή πάντως η ουσία είναι ότι ο ρόλος του Τσίπρα φτάνει στο τέλος του. Το Βερολίνο ήδη έδωσε ξεκάθαρο στίγμα: οι αποκαλύψεις είναι σα να μην υπάρχουν δήλωσε επίσημα, όπως εξίσου επίσημα δήλωσε και ότι δεν πρόκειται να γίνει καμία συζήτηση για το χρέος. Κι αν κάποιος έπεισε τον Τσίπρα ότι όλα αυτά μαζί με τις δημόσιες καταγγελίες τύπου αντιπολίτευσης θα έφερναν αποτέλεσμα, προφανώς, αυτός ο άνθρωπος, δεν είναι φίλος του...

Τέλος, τα μονίμως κλειστά σύνορα συμπληρώνουν την εικόνα μίας Ελλάδας που δεν κατάφερε ούτε καν να πείσει ότι πρέπει να έχει ευρωπαική αλληλεγγύη προκειμένου να αντιμετωπιστεί το προσφυγικό. Και εκείνες οι μεγαλοστομίες του πρωθυπουργού έπεσαν αύτανδρες στο κενό.

Η χρησιμότητα του Τσίπρα για τους δανειστές τελειώνει. Η Ελλάδα είναι «κλειδωμένη» και το μόνο που μένει ουσιαστικά για τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του είναι να περάσει το ασφαλιστικό που οι ίδιοι οι δανειστές αντ’ αυτού ετοιμάζουν.

Μόλις γίνει και αυτό θα πρέπει να είναι πλέον έτοιμος για μετακόμιση...

Αυτοεξευτελίστηκε στο θέμα Μουζάλα.

Οσοι χαρακτηρίσαμε από την πρώτη στιγμή τερατογένεση τη σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ήμασταν βέβαιοι ότι θα δικαιωθούμε προϊόντος του χρόνου, αλλά ελπίζαμε ότι θα είναι τουλάχιστον μικράς διάρκειας. Οτι θα υπήρχαν κάποιοι νουνεχείς που θα κοκκίνιζαν από ντροπή, ώστε μόλις τους δοθεί η ευκαιρία να ζητήσουν την απαγκίστρωση από τον μολυσματικό εταίρο. Αφορμές δόθηκαν άπειρες, αλλά πέρασαν και δεν άγγιξαν τις συνειδήσεις των βουλευτών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Οι δύο στιγμές που θα καταδιώκουν συλλογικά και ατομικά τον καθένα είναι ο εναγκαλισμός Τσίπρα - Καμμένου και η αποθέωση του τελευταίου από την Kοινοβουλευτική Oμάδα του ΣΥΡΙΖΑ στη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής. Εκεί σε ρόλο χρήσιμου εκτελεστή ανέλαβε να «καθαρίσει».

Ξέχασε ότι ήταν στη ΝΔ και επί Σαμαρά, εμφανίστηκε ως προστάτης του παράνομου καραμανλισμού που διώκεται στη ΝΔ, αλλά βρίσκει θαλπωρή σε υπουργικά έδρανα και πολιτειακούς θώκους. Εξύβρισε, συκοφάντησε, απείλησε με κουτσαβάκικο ύφος τους πολιτικούς του αντιπάλους, εκεί που λέγαμε ότι δεν πάει πιο κάτω, κατέβασε έτι περαιτέρω το επίπεδο της Βουλής. Και αυτοί τον χειροκροτούσαν γιατί το μένος τους απέναντι σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ καθαγιάζει τον «κύριο στα τέσσερα», τον εκφραστή του εγχώριου εθνικολαϊκισμού. Και έτσι αγνόησαν την έμμεση απειλή. Γιατί ο Καμμένος δεν εξύβρισε και απείλησε μόνο τους αντιπάλους του. Αυτό δεν αποτελεί είδηση, είναι στη φύση του. Εγλειψε -περίπου με διάθεση ερωτικής εξομολόγησης- τον Τσίπρα, αναδεικνύοντας μια επιμελώς κρυμμένη μέχρι χτες ευαίσθητη πλευρά του χαρακτήρα του. Μόνο που πίσω από το γλείψιμο, υπήρχε η αγωνία που τον τρώει: θα πάμε μέχρι τέλος μαζί; Κάτι οι φωτογραφίες του Τσίπρα στους σοσιαλιστές, κάτι τα ραντεβού του Σουλτς, κάτι οι αντιδράσεις για την επίθεση στον Μουζάλα, κάτι η δεδομένη απέχθεια στο πρόσωπό του κεντροδεξιών, κεντροαριστερών, πράσινων και φιλελεύθερων στην Ευρώπη, όλα αυτά αθροίστηκαν και ένιωσε το έδαφος να τρίζει κάτω από τα πόδια του.

Και αμέσως ανέλαβε να δείξει πόσο χρήσιμος είναι. Αυτοεξευτελίστηκε στο θέμα Μουζάλα, αλλά έβγαλε ένα βάρος από τους ώμους του Τσίπρα. Και μετά πήρε το όπλο του, τον ανεμιστήρα και την αγαπημένη του λάσπη. Και η διαβεβαίωση «ότι μαζί θα πάμε μέχρι τέλος» ήταν περισσότερο έκκληση στον Τσίπρα να ανταμείψει τους κόπους του και τον κατ' εξακολούθηση αυτοεξευτελισμό του. Την απειλή δεν χρειάζεται να την εκστομίσει. Την εγγυάται η πολιτεία του, η φύση του. Ζώντας στην γκρίζα ζώνη μεταξύ σκανδάλων και σκανδαλολογίας, καταγγελίας και συκοφαντίας και ξέροντας ότι δεν έχει ούτε μία ημέρα πολιτικό μέλλον εκτός κυβέρνησης, θα κάνει τα πάντα για να γαντζωθεί στην εξουσία. Με όπλο το δίδαγμα της κοινής πείρας ότι ο πρόθυμος εκτελεστής συμβολαίων θανάτου των σημερινών πολιτικών του αντιπάλων μπορεί με χαρακτηριστική άνεση να αλλάξει ρόλο και να στραφεί κατά του σημερινού αφεντικού του. Και τότε βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να υπερασπιστεί κυριολεκτικά μετά βδελυγμίας την επιλογή του.

Και όμως, δεν έχουν καταλάβει ότι οι πολίτες τούς έχουν εγκαταλείψει

Aς θέσουμε το ερώτημα από την αρχή και ας μην το... ζορίζουμε άλλο. Μετά τη συζήτηση στη Βουλή, για τη Δικαιοσύνη και τη διαφθορά, υπάρχει κανείς στην Ελλάδα -έστω και ένας Ελληνας ή Ελληνίδα- που να πιστεύει ότι το υπάρχον πολιτικό προσωπικό στην Ελλάδα έχει το παραμικρό ενδιαφέρον για τη χώρα;

Ακουσε κανείς έστω και μία πρόταση για να εξέλθει η χώρα από την οικονομική κρίση που, μετά το προσφυγικό κύμα που τη σάρωσε, κατέστη ανυπόφορη και αβάστακτη;

Για να μειωθεί η ανεργία; Για να τερματιστεί η απαράδεκτη λιτότητα; Ακουσε κανείς μήπως οτιδήποτε προς αυτή την κατεύθυνση, διότι μπορεί να ξέφυγε από μένα η σχετική αναφορά... Μίλησε έστω και ένας εκ των πολιτικών μας για την ανάπτυξη και πώς μπορεί να επιτευχθεί ή έδωσε κάποιος εξ αυτών μία ελπίδα στους απογοητευμένους πολίτες; Εγινε κάποια πρόταση ή εισήγηση για το μέλλον; Επεσε στο τραπέζι καμιά ιδέα για δημιουργία θέσεων εργασίας;

ΟΧΙ. Και το «όχι» είναι τρανταχτό όπως εκείνο του περασμένου Ιουλίου που ζήτησε ο πρωθυπουργός από τον λαό για να το μετατρέψει σε «ναι». Σκέφτομαι, μερικές φορές, πως εάν και στην Κύπρο το ΟΧΙ εναντίον του ξεπουλήματος της Κύπρου με τη μορφή του «σχεδίου Ανάν» το αφήναμε να μετατραπεί σε «ναι», το νησί θα ανήκε στη σφαίρα επιρροής της Τουρκίας και του ψυχοπαθούς ηγέτη της, Ταγίπ Ερντογάν.

Τι ακούσαμε στην ελληνική Βουλή την περασμένη Τρίτη; Υβρεις, πολλές ύβρεις. Μετέτρεψαν τη Βουλή σε... οίκο ανοχής. Είδαμε τους πολιτικούς να ξανακαίνε την καμένη γη, να μην έχουν κανέναν σεβασμό για τους αντιπάλους τους, ως οι Ολυμπιακοί με τους Παναθηναϊκούς, οι «Ινδοί» με τους «Πακιστανούς», όπου μεταξύ τους το μίσος περισσεύει. Σκέφθηκα κάποια στιγμή: Μήπως παίζουν έναν ρόλο για να πείθουν τα θύματα-ψηφοφόρους, αλλά στην πραγματικότητα, πίσω από τις κλειστές πόρτες, τα βρίσκουν για το καλό της πατρίδας; Οχι, που τέτοια τύχη. Δεν προσποιούνται.

Το μίσος που είδατε, αγαπητοί αναγνώστες, να διαπερνά κυριολεκτικά τις οθόνες των τηλεοράσεών σας, είναι πραγματικό, είναι αληθινό. Και δεν έχουν την παραμικρή πρόθεση να ενωθούν για το καλό της Ελλάδας. Θεωρούν, κακώς βέβαια, ότι ο λαός είναι ένας όχλος που τρέφεται από τις συγκρούσεις τους. Και όμως, δεν έχουν καταλάβει ότι οι πολίτες τούς έχουν εγκαταλείψει και ότι στις επόμενες εκλογές πολλοί εξ αυτών θα αναζητούν και τη δική τους ψήφο.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι απαιτείται η πάταξη της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς. Ο «ομφάλιος λώρος» των πολιτικών και των επιχειρηματιών πρέπει να κοπεί. Αλλά, επειδή μιλάμε για πολύ σοβαρά πράγματα, οι πολιτικοί πρέπει να γνωρίζουν ότι εκτίθενται όταν καμώνονται ότι πολεμούν τους διεφθαρμένους. Διότι η διαφθορά είναι εικόνα και ομοίωση των πολιτικών...

Πόλωση, οξύτητα, καταγγελίες για σκάνδαλα.

Εξι μήνες μετά τις τελευταίες εθνικές εκλογές στη χώρα τα κόμματα δείχνουν –παρά τις περί του αντιθέτου δηλώσεις ορισμένων εκ των ηγετών τους– ότι ετοιμάζονται για την επόμενη αναμέτρηση. Πόλωση, οξύτητα, καταγγελίες για σκάνδαλα, προτάσεις για εξεταστικές επιτροπές. 

Αυτά είναι τα στοιχεία που συνθέτουν το πολιτικό κλίμα και είναι βέβαιο ότι όλα αυτά θα ενταθούν τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες, καθώς κανείς δεν είναι διατεθειμένος να κάνει πίσω.

Για τον κ. Κυρ. Μητσοτάκη δεν τίθεται θέμα, καθώς από τη στιγμή που η «σφαίρα» με το αίτημα για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες βγήκε από τη «θαλάμη» δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Από την πλευρά του όμως και ο κ. Τσίπρας δείχνει (με κάθε τρόπο) ότι επιθυμεί την πόλωση. 

Ισως γιατί έχει μπροστά του δύσκολες ψηφοφορίες και θέλει να συσπειρώσει την Κοινοβουλευτική του Ομάδα ή ίσως γιατί θέλει να μειώσει τη δημοσκοπική του διαφορά από τη ΝΔ, προετοιμαζόμενος για όλα τα ενδεχόμενα...

Σε κάθε περίπτωση, πολιτική νηνεμία, την οποία –λογικά– επιθυμεί ο κ. Ευκλ. Τσακαλώτος έτσι ώστε να βελτιωθεί και το οικονομικό κλίμα, δεν υπάρχει και μάλλον δεν πρόκειται και να υπάρξει στο άμεσο μέλλον.

Τον τόνο στις εξελίξεις θα τον δώσει –όπως πάντα συμβαίνει– ο πρωθυπουργός. Και αυτό θα το πράξει μετά τη 15η Απριλίου, οπότε και θα έχει ξεκαθαρίσει πλήρως –καλώς εχόντων των πραγμάτων– το θέμα της αξιολόγησης. 

Εάν, παρά τη δυσκολία των πρόσθετων μέτρων (ύψους 5,4 δισ. ευρώ), ο κ. Τσίπρας «περάσει» τον «κάβο» στη Βουλή, θα επιχειρήσει να ανανεώσει τον πολιτικό του χρόνο, μέσω ενός σαρωτικού ανασχηματισμού και μέσω αισιόδοξων δηλώσεων για το χρέος. Το εάν θα το καταφέρει ή όχι θα φανεί άμεσα. Ισως και πριν από το καλοκαίρι...