Μικρό το κακό, θα πείτε, αλλά η προσβολή είναι στη χώρα, δυστυχώς.

Ενα πράγμα είναι βέβαιο. Υπήρξε όντως υποκλοπή μιας τηλεφωνικής συνομιλίας. Αυτό από μόνο του είναι αδίκημα, μάλλον συνηθισμένο, εκτός αν έχει γίνει με εισαγγελική παραγγελία. Γίνεται κάπως χειρότερο όταν αφορά συνομιλία υψηλόβαθμων στελεχών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου με το οποίο, όπως και να το κάνουμε, μια «σχέση εξάρτησης» την έχουμε. Στην περίπτωση αυτή και δεδομένου ότι η συνομιλία «διέρρευσε», η κυβέρνηση όφειλε να διερευνήσει το θέμα και αρμόδια γι’ αυτό είναι μάλλον η ΕΥΠ. Το πράγμα αρχίζει και «μπλέκει» όταν ξένα Μέσα Ενημέρωσης κατηγορούν την ΕΥΠ ότι αυτή «έκανε» την υποκλοπή.

Ο διοικητής της ΕΥΠ σε μια πολύ προσεκτική δήλωσή του υπογράμμισε πως η υπηρεσία δραστηριοποιείται με βάση την ελληνική νομοθεσία. ΔΕΝ διέψευσε την υποκλοπή, αλλά δήλωσε το αυτονόητο, ότι δηλαδή χρειάζεται εισαγγελική άδεια για την παρακολούθηση τηλεφωνικών συνδιαλέξεων. Δεν είπε αν το έψαξε το θέμα ή αν σκοπεύει να το... ψάξει ύστερα από εντολή του πρωθυπουργού. Ο πρωθυπουργός όμως, αντί να του το ζητήσει, έστειλε μια άκρως προσβλητική επιστολή στη διευθύντρια του ΔΝΤ για να πάρει μια ακόμη πιο προσβλητική απάντηση. Μικρό το κακό, θα πείτε, αλλά η προσβολή είναι στη χώρα, δυστυχώς.

Επιστρέφοντας στην εγκληματική ενέργεια, να θυμίσουμε πως όταν δεν ξέρουμε τον δράστη η ερώτηση είναι «cui bono», δηλαδή ποιος ωφελείται. Από την υποκλοπή δεν ξέρω ποιος ωφελήθηκε, από τη διαρροή της όμως στο WikiLeaks έγινε τεράστια προσπάθεια να ωφεληθεί η κυβέρνηση. Η απίστευτη «ετοιμότητα στην αξιοποίηση» της διαρροής ήταν εντυπωσιακή. Η άμεση σύγκληση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και η ομιλία του πρωθυπουργού ήταν ακόμη πιο ενδεικτικές. Η γλώσσα του σώματος κατά την ομιλία του πρωθυπουργού ήταν συγκλονιστική. Τέτοιο σήκωμα του κεφαλιού, τέτοιο... βλέμμα, απλανές ψηλά εκεί, μπροστά, προς το μέλλον και τον θρίαμβο, ήταν τέτοια που θα μπορούσε να πάθει... ραιβόκρανο.

«Πολλές φορές πάει η στάμνα στη βρύση, αλλά μία φορά σπάει». Η αρθρογραφία στον ξένο Τύπο και ιδίως στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς είναι πολύ ανησυχητική. Ο κ. Τσίπρας τεντώνει το σκοινί, όπως θα έκανε αν «έπαιζε» σε εγχώρια πολιτικά παιγνίδια της εποχής του 15μελούς ή των εσωκομματικών αναταράξεων. Ολο και πιο πολύ θυμίζει μια άλλη παροιμία. Το κακό είναι πως ελλοχεύει ο κίνδυνος όταν κάποιος «πάει για μαλλί» να βγει... κουρεμένος. Και ακόμη μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος αντί να κουρευτεί το χρέος να πτωχεύσει η χώρα.