Με ή χωρίς υποκλοπή πάντως η ουσία είναι ότι ο ρόλος του Τσίπρα φτάνει στο τέλος του.

Ήταν πάλι παραμονές μιας αξιολόγησης. Όμως τότε, ο Αλέξης Τσίπρας ήταν πολύ απασχολημένος να σκίζει τα μνημόνια σε ομιλίες ανά την Ελλάδα και να μιλά για «μερκελισμό» και για «Ολαντρέου» στην Ευρώπη (την οποία επιπλέον θα άλλαζε) τον καιρό που η προηγούμενη κυβέρνηση βρέθηκε στις συμπληγάδες μεταξύ του Δ.Ν.Τ.και της Γερμανίας έπειτα από την ιδέα να ζητήσει να φύγει το πρώτο μόνο του από την Ελλάδα.

Τη συνέχεια, πιθανότατα επίσης δεν τη θυμάται, ίσως δεν την κατανόησε και ποτέ: τον είχε συνεπάρει η μέθη της επερχόμενης εξουσίας, καθώς η απώλεια της αξιολόγησης ήταν εκείνη ακριβώς που άνοιξε το δρόμο για όλα τα υπόλοιπα τα οποία, τελικά, τον έφεραν στην εξουσία. Και, φυσικά, το Δ.Ν.Τ.και το Βερολίνο ουδέποτε συγκρούστηκαν για την Ελλάδα. Έγινε το ακριβώς αντίθετο και η κυβέρνηση βρέθηκε να χάνει το χαλί κάτω από τα πόδια της. Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει...

Είναι ατύχημα για τον νυν πρωθυπουργό που δεν είχε καιρό να ασχοληθεί με όλα αυτά ή που στο μέτρο που ασχολήθηκε το έκανε μόνον για να φωνάζει να φύγουν οι προηγούμενοι μια ώρα νωρίτερα, καθώς αν είχε μελετήσει εκείνη την εμπειρία και αν είχε διδαχθεί θα απέφευγε αυτό που τώρα έχει μπροστά του: το να πάει, κυριολεκτικά, «αδιάβαστος»...

Το ατύχημα γίνεται δε ακόμα μεγαλύτερο, αν τελικά οι δανειστές φορτώσουν και την υποκλοπή στην ελληνική κυβέρνηση – ούτως ή άλλως αν την έχει πράγματι κάνει και μάλιστα με σκοπό τη δημοσιοποίηση που ήδη έγινε τότε οι άνθρωποι δεν θα είναι μόνον για κλάματα αλλά και για γέλια. Τι αποτέλεσμα θα μπορούσε να φέρει μια τέτοια πράξη; Ελάχιστη αντίληψη των πραγμάτων να είχαν θα κατανοούσαν ότι αυτό θα γύριζε εις βάρος τους με το χείριστο δυνατό τρόπο – αν πράγματι βρίσκονται πίσω απ’ όλα αυτά.

Με ή χωρίς υποκλοπή πάντως η ουσία είναι ότι ο ρόλος του Τσίπρα φτάνει στο τέλος του. Το Βερολίνο ήδη έδωσε ξεκάθαρο στίγμα: οι αποκαλύψεις είναι σα να μην υπάρχουν δήλωσε επίσημα, όπως εξίσου επίσημα δήλωσε και ότι δεν πρόκειται να γίνει καμία συζήτηση για το χρέος. Κι αν κάποιος έπεισε τον Τσίπρα ότι όλα αυτά μαζί με τις δημόσιες καταγγελίες τύπου αντιπολίτευσης θα έφερναν αποτέλεσμα, προφανώς, αυτός ο άνθρωπος, δεν είναι φίλος του...

Τέλος, τα μονίμως κλειστά σύνορα συμπληρώνουν την εικόνα μίας Ελλάδας που δεν κατάφερε ούτε καν να πείσει ότι πρέπει να έχει ευρωπαική αλληλεγγύη προκειμένου να αντιμετωπιστεί το προσφυγικό. Και εκείνες οι μεγαλοστομίες του πρωθυπουργού έπεσαν αύτανδρες στο κενό.

Η χρησιμότητα του Τσίπρα για τους δανειστές τελειώνει. Η Ελλάδα είναι «κλειδωμένη» και το μόνο που μένει ουσιαστικά για τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του είναι να περάσει το ασφαλιστικό που οι ίδιοι οι δανειστές αντ’ αυτού ετοιμάζουν.

Μόλις γίνει και αυτό θα πρέπει να είναι πλέον έτοιμος για μετακόμιση...