Τι μπορείς να ελπίζεις από μια κυβέρνηση που οι υπουργοί της δεν μπορούν να συμφωνήσουν .

Τι μπορείς να ελπίζεις από μια κυβέρνηση που οι υπουργοί της δεν μπορούν να συμφωνήσουν ούτε στα αυτονόητα; Οχι γιατί δεν μπορούν αλλά γιατί έχουν επιλέξει να ψεύδονται και να κοροϊδεύουν ασύστολα, ανάλογα με το ακροατήριο στο οποίο απευθύνονται. Η Ειδομένη, για παράδειγμα, τη μια είναι γροθιά στο στομάχι της Ευρώπης, την άλλη σώζει την τιμή της Ελλάδας, την επομένη είναι ένα Νταχάου και την παράλλη είναι... ευθύνη της Ιστορίας και όχι της κυβέρνησης.

Οι αριστεροί μας ανθρωπιστές που είχαν κάνει σημαία τους την τραγωδία στο Αγαθονήσι πριν από μερικά  χρόνια - ακόμη και την περασμένη εβδομάδα το επικαλέστηκε ο Τσίπρας στη Βουλή... - τώρα σφυρίζουν αδιάφοροι για τις καθημερινές σχεδόν τραγωδίες που συμβαίνουν στο Αιγαίο. Εμφανίζονται πλέον ως οι προστάτες και θεματοφύλακες της ευρωπαϊκής ιδέας και την ίδια ώρα χαϊδεύουν τον... κεντρώο εθνικιστή σύμμαχό τους καθώς βλέπουν ότι εξαρτάται από αυτόν η επιβίωσή τους στην εξουσία.

Καταγγέλλουν διαρκώς τον επάρατο νεοφιλελευθερισμό, ομνύουν στον κρατισμό, αλλά στην Ειδομένη έχουν εκχωρήσει κάθε κρατική ευθύνη σε ΜΚΟ και  αλληλέγγυους, με αποτέλεσμα να βλέπουμε ανεξέλεγκτες καταστάσεις, όπως η απόπειρα μαζικής φυγής στα Σκόπια. Εγκωμιάζουν και προβάλλουν την εντυπωσιακή όντως αλληλεγγύη της κοινωνίας που υποκαθιστά σε μεγάλο βαθμό τον ρόλο των κρατικών υπηρεσιών και αντί να δουν πώς θα οργανωθούν καλύτερα σχεδιάζουν συναυλίες  για να ανταγωνιστούν την κοινωνία των πολιτών.

Πανηγυρίζουν για τη συμφωνία που επιτεύχθηκε στη σύνοδο κορυφής και δεν αντιλαμβάνονται ότι για να υλοποιηθεί δεν θα μας σώσουν οι 2.000 Κοινοτικοί που θα έλθουν αν οι  ανοργάνωτες κρατικές υπηρεσίες που πρέπει να διαχειριστούν τον όγκο του προσφυγικού κύματος δεν λειτουργήσουν με ρυθμούς άγνωστους σε αυτές. Με οριστικά κλειστά τα σύνορα, με άγνωστες τις βουλές της Τουρκίας, με πολλές χώρες της Ευρώπης να σφυρίζουν αδιάφορες, με δεδομένη την κυβερνητική  διαχειριστική ανεπάρκεια, ο κίνδυνος να ζήσουμε  νέες Ειδομένες είναι δυστυχώς υπαρκτός...

Με συνέπεια μια κοινωνία που έχει γαλουχηθεί με εθνολαϊκιστικά και δημαγωγικά ιδεολογήματα και με την  οικονομική κρίση συνεχώς παρούσα, να μην είναι καθόλου απίθανο, αν δεν αντιμετωπιστεί το Προσφυγικό, να ξαναβρεθεί μπροστά σε ακραίες εθνικιστικές υστερίες και ακροδεξιές εξάρσεις.