Κάποιοι στην κυβέρνηση εξακολουθούν να ονειρεύονται...

Κάποιοι στην κυβέρνηση εξακολουθούν να ονειρεύονται ή και να πιστεύουν ότι αρκούν οι επιθυμίες τους και οι καφενειακές αναζητήσεις τους για να τρομοκρατηθούν οι Ευρωπαίοι και να σπεύσουν να αποδεχθούν μια συμφωνία που θα ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις τους. Δεν έχουν καταλάβει οι αφελείς, ή δεν θέλουν να αντιληφθούν, ότι κάθε φορά που βάζουμε το... πιστόλι στο τραπέζι η απειλή μας γυρίζει μπούμερανγκ.

 
Θα περίμενε κανείς ότι τουλάχιστον ο κ. Τσίπρας, μετά τους αλλεπάλληλους εναγκαλισμούς με Μέρκελ και Ολάντ, θα είχε αντιληφθεί ότι το παιχνίδι στην Ευρώπη δεν παίζεται με αυτούς τους όρους. Η συζήτηση όμως στη Βουλή έδειξε ότι επιμένει να πατά σε δύο βάρκες. Θέλουμε τη συμφωνία, αλλά μόνο με τους δικούς μας όρους. Διαπραγματευόμαστε με τους Ευρωπαίους, αλλά χανόμαστε μονίμως στη μετάφραση. Και κυρίως  αυτό που πρωτίστως μας απασχολεί είναι πώς να χαϊδέψουμε τα αφτιά του κομματικού μας ακροατηρίου, προσπαθώντας ματαίως να ισορροπήσουμε μεταξύ πραγματικότητας και ουτοπικών υποσχέσεων που έχουμε μοιράσει.

 
Ο κόμπος όμως έχει πλέον φτάσει στο χτένι. Ο κ. Τσίπρας πρέπει να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Ο χρόνος τελειώνει και δεν αρκούν πλέον οι εθνικολαϊκές κορόνες, οι κοινωνιολογικές αναλύσεις και τα ευχολόγια περί αλλαγής στην Ευρώπη. Με άδεια ταμεία, με την οικονομία στην Εντατική οι λεονταρισμοί έχουν συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης. Ή θα αποφασίσει λοιπόν να προχωρήσει σε μια συμφωνία με  επώδυνα, δυστυχώς για εμάς, μέτρα ή θα αναλάβει το κόστος να οδηγήσει τη χώρα στα βράχια. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει...

Οποιαδήποτε παραλυτική παράταση του σημερινού αδιεξόδου θα έχει καταστροφικές συνέπειες, πρωτίστως για τη χώρα, αλλά και για την κυβερνητική πλειοψηφία. Η δήθεν ριζοσπαστική αδιαλλαξία, τα ευφυολογήματα περί τέλους των μνημονίων και η λαϊκή υποστήριξη θα εξατμιστούν σε χρόνο ρεκόρ στο ενδεχόμενο μιας ρήξης με την Ευρώπη. Το παιχνίδι των υπεκφυγών και της μετάθεσης ευθυνών από τον κ. Τσίπρα και τα στελέχη του φτάνει στο τέλος. Και θα είναι τραγικό για τη χώρα, αλλά και για τον ίδιο, να μείνει στην Ιστορία ως ο πρωθυπουργός που μετέτρεψε μια ευρωπαϊκή χώρα σε Ζάμπια...