Μέχρι που άρχισαν τα χαράτσια.

Γνωρίζουμε  όπως άλλωστε και όλοι μας, πολλούς ανθρώπους του μόχθου και του μεροκάματου, του καθημερινού αγώνα και της αδιάκοπης εργασίας, που, μέχρι πριν από λίγα χρόνια, ήταν νομοταγείς και συνεπέστατοι στις υποχρεώσεις τους προς την εφορία. Μέχρι που άρχισαν τα χαράτσια, η αύξηση των φορολογικών συντελεστών, η μείωση του αφορολόγητου ορίου...

Έτσι, όταν το δίλημμα που τέθηκε, ήταν «πληρώνω τα χρέη μου προς τις τράπεζες ή τις οφειλές μου προς την εφορία;», ήταν πολλοί εκείνοι που επέλεξαν να πράξουν το πρώτο. Κι όταν, ακόμα, το ερώτημα επανήλθε υπό τη μορφή «πληρώνω, για να βάλω φαγητό στο τραπέζι ή δίνω όσα έχω και δεν έχω στο κράτος;», τότε μια ακόμα πιο συντριπτική πλειοψηφία έκλινε προς την πρώτη επιλογή.

Την ώρα λοιπόν, που οι πολίτες «γονατίζουν» από τους φόρους, το υπουργείο Οικονομικών εντείνει -και καλά κάνει- το κυνήγι της φοροδιαφυγής. Το «non paper» του κ. Γιάννη Στουρνάρα προς τους εφοριακούς, που ήρθε στο φως της δημοσιότητας, ασφαλώς και κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση, ξεκαθαρίζοντας ότι οι έλεγχοι θα «αγγίξουν» ακόμα και τους... ανέγγιχτους. 

Έχει όμως και αρκετά «θολά» σημεία. Η πάταξη της φοροδιαφυγής, για παράδειγμα, αφορά και στους λεγόμενους «μεγαλοκαρχαρίες», αυτούς που πλούτισαν παρανόμως στις πλάτες των άλλων, ή θα περιοριστεί και πάλι στους μισθωτούς, στους συνταξιούχους, που επέλεξαν, με τα «πετσοκομμένα» χρήματα που βγάζουν, να ανταποκριθούν στις καθημερινές τους υποχρεώσεις, παρά στο κάλεσμα της εφορίας;