Αντί να επιδιώκουμε την εθνική συσπείρωση, καταφεύγουμε σε διαχωριστικές γραμμές και ψεύτικα διλήμματα.

 Δεν υπάρχει ούτε «βαθύ κράτος» ούτε άλλη μορφή κατεστημένου που, επιδιώκοντας τη δική του επιβίωση, θα εργαζόταν για την επιβίωση της οικονομίας. Ολος ο κρατικός μηχανισμός και οι θεσμοί εξαρτώνται από τα κόμματα. Με την εκλογική κατάρρευση των δύο «κομμάτων εξουσίας», και την αναγκαστική αποκήρυξη της πολιτικής των πελατειακών σχέσεων, δεν υπάρχει ούτε ισχυρό πολιτικό κέντρο ούτε μια συμπαγής δημόσια διοίκηση, παρά μόνο ομάδες και άτομα που επιδιώκουν την επιβίωσή τους σε διάφορους πολιτικούς χώρους. Ετσι γίνεται ακόμη πιο δύσκολο να σχεδιαστούν και να εφαρμοστούν σωστά μέτρα που θα ανακούφιζαν τους πολίτες, θα τόνωναν την οικονομία και θα οδηγούσαν σε μια πιο λειτουργική και δίκαιη χώρα. Αυτό αφορά τα πάντα, από την τόσο καθυστερηθείσα αναγέννηση του τραπεζικού συστήματος έως την εξυπηρέτηση πολιτών σε δημόσιες υπηρεσίες.

Η ευθύνη, όμως, δεν βαρύνει μόνο τα κόμματα που κυβερνούν. Οι πρωταγωνιστές απ’ όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος δυσκολεύονται να ξεπεράσουν τις παλιές συνήθειές τους – οι οποίες συνοψίζονται στην ανικανότητα να διακρίνουν προβλήματα, να σχεδιάσουν λύσεις και να αφοσιωθούν στην επίλυσή τους. Κάθε κόμμα συνεχίζει να πρεσβεύει τη δική του μοναδική αλήθεια, καταγγέλλοντας τα άλλα για όλα τα δεινά της χώρας και εμποδίζοντας κάθε πρόοδο. Η ταχεία όξυνση της πολιτικής αντιπαράθεσης, με όλο και πιο ακραία συνθήματα από το παρελθόν, επιδεικνύει ότι αρκετοί νέοι πολιτικοί αντλούν την πολιτική τους νομιμοποίηση και ταυτότητα από τις αντιμαχόμενες πλευρές του Εμφυλίου Πολέμου. Χωρίς να το καταλάβουμε, οδηγούμαστε προς ανεξέλεγκτες καταστάσεις μέσα από μια εμμονή να επαναλάβουμε τραύματα ενός παρελθόντος που απεδείχθη καταστροφικό. Αντί να επιδιώκουμε την εθνική συσπείρωση, καταφεύγουμε σε διαχωριστικές γραμμές και ψεύτικα διλήμματα.

Ο δρόμος έξω από την κρίση θα ήταν δύσκολος έτσι κι αλλιώς, γιατί καμία κοινωνία δεν αποδέχεται εύκολα τη στέρηση και την απογοήτευση. Αλλά τα λάθη του σχεδίου διάσωσης και της εφαρμογής του, η αλαζονεία των δανειστών, η έλλειψη αυτοπεποίθησης των κυβερνήσεων και η απόλυτη άρνηση των αντιπολιτευόμενων κομμάτων άφησαν ένα κενό στην καρδιά της χώρας και υπονόμευσαν το όποιο αίσθημα εμπιστοσύνης για την πορεία της. Με αυτό το κενό βρίσκονται αντιμέτωποι οι πολιτικοί, τα μέσα ενημέρωσης και κάθε πολίτης που αγωνιά για το μέλλον όλων μας.