Κόπτονται για την ανάπτυξη, που δεν φαίνεται να έρχεται από πουθενά, και επιμένουν πως θα ξημερώσουν καλύτερες μέρες.

Τα εργασιακά δικαιώματα και οι εργασιακές σχέσεις πάνε κατά διαβόλου. Ζούμε σε μια δημοκρατία που αποκαταστάθηκε μόλις στις 24 Ιουλίου του 1974 μετά και εξαιτίας της προδοσίας και της τραγωδίας της Κύπρου. Υστερα από 39 χρόνια η δημοκρατία «βελτιώθηκε» και εξελίχθηκε προς το χειρότερο. Σήμερα γράφεται και λέγεται από πολλούς πως δεν έχουμε δημοκρατία από τη στιγμή που κάποιοι αποφασίζουν και διατάσσουν, έξω από τη Βουλή, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.

Οι βουλευτές της πλειοψηφίας είναι υποχρεωμένοι να κρατάνε το τρεμοπαίζον κεράκι της πρωθυπουργικής, αντιπροσωπευτικής, λειψής Δημοκρατίας. Ολοι, ακόμα κι αυτοί που μπορούν να πάνε διακοπές, ξορκίζουν το καλοκαίρι να περάσει για να 'ρθει το φθινόπωρο που εγκυμονεί νέα μέτρα, νέες «εκτελέσεις» των εργαζομένων που αισθάνονται άχρηστοι και περιττοί, καθότι αυτό βολεύει τους εκσυγχρονιστές και τους αναδιαρθρωτές του συστήματος, που δεν αντέχει άλλο. Δηλαδή αυτοί που δημιούργησαν το συγκεκριμένο πελατειακό σύστημα της διαφθοράς και της ρεμούλας έρχονται να το εξυγιάνουν με περισσότερη λιτότητα κατ' απαίτηση της Γερμανίας και με περιορισμό των κοινωνικών δαπανών. Αδιαφορούν για την «ακμάζουσα» ανεργία, κόπτονται για την ανάπτυξη, που δεν φαίνεται να έρχεται από πουθενά, και επιμένουν πως θα ξημερώσουν καλύτερες μέρες, άδοντες, σαν να μην καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, το γνωστό τραγούδι στον δικό τους σκοπό, λογαριάζοντας χωρίς τον ξενοδόχο.