Ο Αντώνης Σαμαράς ορκίστηκε πρωθυπουργός σε μία από τις κρισιμότερες στιγμές στην ιστορία της χώρας. Από εκεί και πέρα, όμως, ο πρωθυπουργός και τα κόμματα που τον στηρίζουν έχουν αναλάβει μια τεράστια ευθύνη: να μην καταστήσουν άνευ περιεχομένου το μήνυμα των εκλογών. Δηλαδή να μετατρέψουν μια καταστροφική πολιτική σε αναθεώρηση, με στόχο την εθνική ανάταση.
Υποψιάζομαι, όμως, όπως άλλωστε υποδηλώνει η σύνθεση της νέας 40μελούς (!) κυβέρνησης, δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος της κρίσης. Διότι αν συνομολογήσουμε ότι η μοίρα της Ελλάδας είναι να κόβει μισθούς και να σφάζει συντάξεις, τότε ελάχιστη σημασία έχει αν ο Ηρώδης λέγεται Παπανδρέου ή Σαμαράς.
Η ελληνική κοινωνία βιώνει μια πρωτοφανή τραυματική εμπειρία. Η χώρα βρίσκεται σε ραγδαία κατάρρευση όχι μόνο οικονομική αλλά και κοινωνική και ψυχολογική. Η συσσωρευμένη ένταση, οργή, αγανάκτηση ή όπως αλλιώς θέλετε να το περιγράψετε αναζήτησε μια δικλίδα εκτόνωσης στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις.
Στη δημοκρατία άλλη διαδικασία εκτόνωσης του δημοσίου αισθήματος από τις εκλογές δεν υπάρχει. Και είναι αδύνατον να προχωρήσουμε στο όποιο επόμενο βήμα (ακόμη κι αν είναι ένα βήμα συνεργασίας όπως αυτό που επιχειρείται...) αν ο λαός δεν είχε την ευκαιρία να αποδώσει ευθύνες και να μοιράσει νέους τίτλους νομιμοποίησης. Ηταν ο μοναδικός τρόπος να διατηρήσουμε σ’ αυτήν την τραυματική περίοδo τη δημοκρατική μας συνοχή.
Ομως, έχει ήδη διαρραγεί ο εθνικός ιστός, όχι απλά ο πολιτικός, ο οικονομικός και ο δημοσιονομικός. Κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν και για τίποτα. Είναι αλήθεια ότι ο κοινωνικός ιστός δοκιμάζεται σοβαρά από την καλπάζουσα ανεργία και τη βαθιά παρατεταμένη ύφεση. Οι πολίτες στενάζουν κάτω από δυσβάσταχτα βάρη, το άχθος ενός μηδαμινού γίγνεσθαι, αγωνιούν για το αύριο, πονούν για τη γενιά που πάει να χαθεί στη διευρυνόμενη δίνη. Παγωμένοι, απεύχονται το χειρότερο - μια πολυετή «κατοχή» χωρίς κήρυξη πολέμου.
Υποψιάζομαι, όμως, όπως άλλωστε υποδηλώνει η σύνθεση της νέας 40μελούς (!) κυβέρνησης, δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος της κρίσης. Διότι αν συνομολογήσουμε ότι η μοίρα της Ελλάδας είναι να κόβει μισθούς και να σφάζει συντάξεις, τότε ελάχιστη σημασία έχει αν ο Ηρώδης λέγεται Παπανδρέου ή Σαμαράς.
Η ελληνική κοινωνία βιώνει μια πρωτοφανή τραυματική εμπειρία. Η χώρα βρίσκεται σε ραγδαία κατάρρευση όχι μόνο οικονομική αλλά και κοινωνική και ψυχολογική. Η συσσωρευμένη ένταση, οργή, αγανάκτηση ή όπως αλλιώς θέλετε να το περιγράψετε αναζήτησε μια δικλίδα εκτόνωσης στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις.
Στη δημοκρατία άλλη διαδικασία εκτόνωσης του δημοσίου αισθήματος από τις εκλογές δεν υπάρχει. Και είναι αδύνατον να προχωρήσουμε στο όποιο επόμενο βήμα (ακόμη κι αν είναι ένα βήμα συνεργασίας όπως αυτό που επιχειρείται...) αν ο λαός δεν είχε την ευκαιρία να αποδώσει ευθύνες και να μοιράσει νέους τίτλους νομιμοποίησης. Ηταν ο μοναδικός τρόπος να διατηρήσουμε σ’ αυτήν την τραυματική περίοδo τη δημοκρατική μας συνοχή.
Ομως, έχει ήδη διαρραγεί ο εθνικός ιστός, όχι απλά ο πολιτικός, ο οικονομικός και ο δημοσιονομικός. Κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν και για τίποτα. Είναι αλήθεια ότι ο κοινωνικός ιστός δοκιμάζεται σοβαρά από την καλπάζουσα ανεργία και τη βαθιά παρατεταμένη ύφεση. Οι πολίτες στενάζουν κάτω από δυσβάσταχτα βάρη, το άχθος ενός μηδαμινού γίγνεσθαι, αγωνιούν για το αύριο, πονούν για τη γενιά που πάει να χαθεί στη διευρυνόμενη δίνη. Παγωμένοι, απεύχονται το χειρότερο - μια πολυετή «κατοχή» χωρίς κήρυξη πολέμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου