Είναι καιρός πέρα από την ακραία ρητορική και τον λαϊκισμό να επιστρέψει η κοινή λογική για το παρόν και το μέλλον του τόπου.

Δεν αμφισβητεί κανείς το δικαίωμα κάθε πολιτικού κόμματος να παρουσιάζει τη δική του εκδοχή για το πώς φτάσαμε ως εδώ και, φυσικά, για το πώς θα πορευθούμε στο μέλλον. Αυτό όμως δεν σημαίνει αυτομάτως ότι απαγορεύεται οι θέσεις και οι προτάσεις του να υποστούν τη βάσανο της κριτικής. Φαίνεται όμως πως ορισμένοι θεωρούν πως κατέχουν την απόλυτη αλήθεια και διεκδικούν το αλάθητο, καθώς δεν δέχονται κουβέντα για τις δικές τους θέσεις. Συχνά, δε, ξεπερνούν τα όρια, κατηγορώντας και ενίοτε απειλώντας όσους τολμούν να τους κρίνουν για την αοριστία των προτάσεων και για το ανέφικτο των στόχων τους. Ο λόγος, εν προκειμένω, για τον ΣΥΡΙΖΑ, που ακόμη και με το αναθεω­ρημένο πρό­γραμμά του αποφεύ­γει να απαντήσει στο κρίσιμο ερώτημα που δεν είναι άλλο από το τι θα συμβεί στη χώρα στην περίπτωση διακοπής της χρημα­το­δότησης. Συχνά τα στελέχη του καταφεύγουν και σε κωμικές απει­λές έναντι των εταίρων και δανειστών, ξεχνώντας προφανώς ότι η χώρα στη­ρί­ζεται σε αυτούς για να μην καταρ­ρεύ­σει. Αν νομίζουν ότι την επομένη μιας τέτοιας εξέλιξης θα υπάρχουν ακό­μη υποστηρικτές της εξαθλίωσης, μάλλον βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου.

Οι πολίτες ασφαλώς υπό το βάρος των συνεπειών της αδυσώπητης κρίσης ακούν ευχάριστα τις υποσχέ­σεις, αλλά είναι βέβαιο ότι διεκδικούν την ελπίδα και όχι το χάος. Με δεδο­μένο πως κανένα κόμμα δεν φαίνεται ικανό να εξα­σφα­λίσει κοινοβουλευ­τική αυτο­δυναμία, είναι πράγματι ακατανόητη η εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην πλήρη απαξίωση των άλλων κομμάτων, καθώς στις 18 Ιουνίου θα πρέπει να αναζητήσει συμμαχίες, αν εννοεί ότι θέλει να κυβερνήσει και δεν πολι­τεύε­ται ως μόνιμη αντιπολί­τευση. Ο διχασμός και η πλήρης διάλυση του εσωτερικού μετώπου μόνον σε περιπέτειες μπο­ρούν να οδηγήσουν. Είναι καιρός πέρα από την ακραία ρητορική και τον λαϊκισμό να επιστρέψει η κοινή λογική για το παρόν και το μέλλον του τόπου. Αυτό βεβαίως δεν αφορά μόνον τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, που οφείλουν να υπερβούν τα κομματικά τους όρια και να συναντηθούν με την πραγματικότητα που επιβάλλει συνεννόηση και ευελιξία, για να μην καταστρέψουμε ό,τι έχει απομείνει.