Το μόνο σίγουρο σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση είναι ότι το τέμπο αλλάζει.

Ο κατακερματισμός του πολιτικού συστήματος και η κατάρρευση του άλλοτε κραταιού δικομματισμού σηματοδοτούν μετεκλογικά αδιέξοδα. Αλλά όχι και ακυβερνησία. Πιθανότατα η ιστορική ανάγκη για ανάληψη ευθυνών και οι πιέσεις των τροϊκανών επιτηρητών να οδηγήσουν το αποψιλωμένο ντουέτο Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ σε μια συναινετική κυβέρνηση. Ούτε όμως αυτό αρκεί για την εκπόνηση μακροχρόνιου σχεδίου ανασυγκρότησης της χώρας και αποτροπής της κατάρρευσής της. Γιατί κανένας αθροιζόμενος αριθμός βουλευτών, όσο ευρύς κι αν είναι, δεν διασφαλίζει κυβερνητική σταθερότητα δίχως λαϊκή συμπαράσταση ή ανοχή. Πόσο μάλλον με προτεινόμενο κοινωνικό μοντέλο Λετονίας και μισθούς Βουλγαρίας. Υπό αυτή την έννοια, οι κάλπες μοιάζουν να στήνονται για ραντεβού με μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Ωστόσο οι εκλογές παραμένουν βασική λειτουργία της δημοκρατίας. Θα καταγράψουν την όποια λαϊκή βούληση ως προς τις όποιες υπάρχουσες πολιτικές προτάσεις. Και στην τελική σούμα θα επιβεβαιώσουν ή όχι τις εκπλήξεις που επιφυλάσσουν στα κόμματα οι αλαφιασμένοι, οργισμένοι και απεγνωσμένοι ψηφοφόροι. Εστω και προσωρινά, όμως, θα εκτονώσουν το υποκινούμενο αντικοινοβουλευτικό μένος. Αλλωστε, από την ωριμότητα του εκλογικού σώματος θα κριθεί η ανασύνθεση του πολιτικού συστήματος και από την ποιότητα των πολιτικών δυνάμεων η ικανότητα διαχείρισης όποιου αποτελέσματος προκύψει. Το μόνο σίγουρο σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση είναι ότι το τέμπο αλλάζει. Ο χορός της κοιλιάς έληξε. Απομένει να φανεί αν η χώρα στον νέο ρυθμό θα επιμείνει στο συρτό, θα το γυρίσει στο βαλς ή θα ορμήξει αγέρωχα στον χορό του Ζαλόγγου.