Πιθανόν το σύστημα να προσπάθησε, αλλά ήταν πλέον αργά για
να επιβάλει οτιδήποτε. Οι δε συμπάθειές του, όσες τουλάχιστον παίζουν τα
τελευταία χρόνια στο πολιτικό ταμπλό, προέρχονται από το «βαθιά» των δύο
κυρίαρχων, έως πρότινος, κομματικών σχηματισμών – και έχουν ανάλογη με αυτούς
μοίρα.
Τώρα φαίνεται να έχει χάσει
τον έλεγχο και να μην μπορεί να καθορίσει την επόμενη ημέρα. Αυτό θα μπορούσε
να (είχε) αλλάξει με δύο τρόπους:
- το σύστημα να είχε
παραδεχθεί τα λάθη του, να είχε κάνει την αυτοκριτική του και να προχωρήσει,
έστω την ύστατη ώρα, στις δέουσες αποστρατείες και προαγωγές. Τα λόγια και οι
πράξεις του, όμως, το αντίθετο μαρτυρούν. Αντιστέκεται, βεβαίως, αλλά οι
δυνάμεις του κάθε μέρα το εγκαταλείπουν όλο και πιο πολύ.
- οι πολίτες να προκαλέσουν
δια της ψήφου τους την κατάρρευση των δύο μεγάλων κομμάτων και να επιβάλουν
είτε την εκ βάθρων ανασύνθεσή τους είτε την κατάργησή τους, οριστικά και
τελεσίδικα. Αυτό μοιάζει πιο πιθανό. Για αρκετούς εχέφρονες πολίτες είναι και
το ευκταίο, υπό την έννοια ότι αναγκαστικά πλέον θα γεννηθούν νέοι σχηματισμοί,
νέες επιλογές, νέες ελπίδες…
Βεβαίως, η δεύτερη επιλογή
ενέχει τον κίνδυνο να καταρρεύσει ολοκληρωτικά και η χώρα. Τούτο είναι και το
κυρίαρχο επιχείρημα του συστήματος εξουσίας για να παραμείνει εκεί. Προφανώς
έχει βάση. Προφανέστατα, δεν «πουλάει». Όχι διότι οι ψηφοφόροι θέλουν να
αυτοκτονήσουν. Αλλά διότι ΚΑΙ γι’ αυτό, η ευθύνη βαρύνει το ίδιο το σύστημα.
Που πρώτο πτώχευσε. Και έριξε τον εαυτό του στο κενό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου