Έτσι και ο Βενιζέλος διαγιγνώσκει, ως άλλος «γιατρός» αυτός, τον «εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας». Αυτό που ο ίδιος εννοεί «εκφασισμό» βεβαίως βεβαίως δεν είναι ο άνωθεν καλλιεργούμενος κοινωνικός αυτοματισμός που αποσκοπεί στο «διαίρει και βασίλευε» και υποθάλπει τον «αλληλοσπαραγμό» των κοινωνικών ομάδων προκειμένου να γίνεται η δουλεία που έχει δρομολογηθεί, αν όχι απρόσκοπτα τουλάχιστον με το κοινωνικό σύνολο, βυθισμένο στην πλειονότητά του, για το «τις πταίει» και για το που πάει το πράγμα.
Όχι. Ο Βενιζέλος θεωρεί «εκφασισμό» της κοινωνίας την αυξανόμενη, δίκαιη οργή απέναντι στην πολιτική εξόντωσης της κοινωνίας και ξεπουλήματος της χώρας και την ποικιλόμορφη εκδήλωσή της: γιαούρτια, κράξιμο, διαμαρτυρίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις, καταγγελίες και πάει λέγοντας.
Δηλαδή, αν ο Γιωργάκης μας είπε «διεφθαρμένους», ο Μπένι συνεχίζοντας την παράδοση του υβρισμού της κοινωνίας μας λέει και «φασίστες» και κάπως έτσι συντηρούν τις συνθήκες παράδοσης μας στην «αυτοεκπληρούμενη προφητεία», ώστε να πιστεύουμε ότι είμαστε και τα δύο και πολλά άλλα ακόμα.
Την ίδια ώρα η απελπισία για την βραχυπρόθεσμη επιβίωση – στις αρχές αυτής της ιστορίας ο ανεκδιήγητος, αρρωστημένα 'τροϊκανός" Λοβέρδος, επικαλούνταν την αύξηση του προσδόκιμου ζωής για να «στοιχειοθετήσει» την προωθούμενη αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης – έχει προκαλέσει χιλιάδες αυτοκτονίες συμπολιτών μας με αποκορύφωμα, την «εμβληματική» αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου