Ψήφο από τα 17 ...

Ψήφο από τα 17 φαίνεται να προτείνει η Κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου. Κίνηση αιφνιδιασμού διότι όχι μόνο «τα οργισμένα νιάτα» ψηφίζουν συνήθως με επαναστατικά κριτήρια αλλά διότι τα αλλά κόμματα ουσιαστικά φοβούνται να το απορρίψουν λόγω του κινδύνου της οργής των 17ρηδων.

Η υποκρισία όμως βαραίνει όλα τα κόμματα ανεξαιρέτως - στον βωμό της ψηφοθηρίας και προσωπικών στόχων που ουδόλως έχει να κάνει με τα συμφέροντα της χώρας. Αμελούν να αντιληφθούν ότι η ψήφος αποτελεί δικαίωμα άλλα και υποχρέωση του πολίτη. Αποτελεί επίσης ευθύνη του πολίτη - άλλωστε η κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα είναι συνέπεια των πολιτικών αλλά και των πολιτών που τους ψήφιζαν. Ποιοι έβαζαν, για παράδειγμα, τον κ. Κομμένο στον Βουλή;

Εάν λοιπόν οι «άρχοντες» της χώρας θεωρούν ότι οι 17χρονοι έχουν την ωριμότητα να έχουν τις ευθύνες ενός πολίτη τότε ας ανοίξει αυτή η συζήτηση. Αλλά να ανοίξει ολοκληρωμένα. Εάν έχουν την κρίση να συναποφασίζουν για την πορεία της χώρας τότε θα πρέπει να έχουν δικαίωμα να οδηγούν αυτοκίνητο από τα 17, να έχουν πλήρη δικαιώματα και να μην υπάγονται σε κηδεμονία γονέων άλλα και πλήρεις συνέπειες το νομού σε όλα τα θέματα. Επίσης εάν ένας 19χρονος που συνάψει σεξουαλικές σχέσεις με μια 17χρονη να μην θεωρείται ως αποπλάνηση ανηλίκου. Μια 17χρονη θα μπορεί να παντρευτεί κ.α.

Φανταστείτε όμως ένας δάσκαλος να προσβάλει ποινή δικαστηρίου για αποπλάνηση 17χρονης στο ευρωπαϊκό δικαστήριο ισχυριζόμενος ότι το ελληνικό κράτος την θεωρεί ντε φάκτο ενήλικη δεδομένου ότι της έχει εκχωρήσει το δικαίωμα άλλα και την υποχρέωση να ψηφίζει.

Ας γίνει λοιπόν μια ολοκληρωμένη συζήτηση και εάν κριθεί ως δοθεί η ψήφος μαζί όμως με όλα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του πολίτη. Όλα τα άλλα είναι απλώς για την καρέκλα.

Το αποκορύφωμα της κοροϊδίας.

Ένας ακριβώς χρόνος πέρασε από την ακατανόητη απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να πάει τη χώρα σε ένα αχρείαστο δημοψήφισμα - που έβγαλε "Ναι" και μετονομάστηκε σε "Οχι". 

Ένας χρόνος πέρασε και από τα capital control στις τράπεζες που θα αποσύρονταν σύμφωνα με την κυβερνητική προπαγάνδα σε μερικές βδομάδες ,αλλά παραμένουν στη θέση τους και δεν φαίνεται να αρθούν πριν από το 2017.

Το κόστος της παλαβής διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στοίχισε στη χώρα 100 δισ Ευρώ - σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του επικεφαλής του ESM κ. Ρέγκλινγκ. Το χειρότερο ενώ η ελληνική οικονομία θα μπορούσε να βγει στις διεθνείς αγορές και να φύγει από τα μνημόνια μέσα στο 2015, με την ανεύθυνη και εκβιαστική προσφυγή στις κάλπες από τον κ. Τσίπρα η χώρα έχασε τρία ολόκληρα χρόνια - ελπίζεται ότι θα μπορεί να βγει από τα μνημόνια και θα μπορεί να δανείζεται μόνη της μέσα στο 2018!

Παρ όλα αυτά οι ανεπίδεκτοι κυβερνώντες μας αντί να παραδεχθούν τα τραγικά τους λάθη, και την πρωτοφανή τους ανικανότητα συνεχίζουν και σήμερα να ισχυρίζονται ότι με την παρέμβασή τους βοήθησαν τους μη προνομιούχους Έλληνες ενώ ψηφίζουν το ένα μετά το άλλο όλα τα φορολογικά μέτρα λιτότητας που τους ζήτησε η τρόικα γονατίζοντας -κατά κύριο λόγο- αυτούς που υποτίθεται ότι προστατεύουν: τα λαϊκά στρώματα, τους χαμηλοσυνταξιούχους και τους μισθωτούς.

Το αποκορύφωμα της κοροϊδίας ήταν ο απίστευτος ισχυρισμός Τσίπρα - της προηγούμενης εβδομάδας - ότι η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα μειώσει την ανεργία στο μισό έως το 2021 δημιουργώντας 600.000 θέσεις εργασίας σε 5 χρόνια αλλά και η αναφορά του ότι η κυβέρνηση θα προχωρήσει σε έκρηξη επενδύσεων (!!) αυξάνοντας το 2020 το πρόγραμμα δημοσίως επενδύσεων στο 1,25 δισ ευρώ!

Σημειώνεται ότι, ακόμη και οι πρωτοετείς φοιτητές του οικονομικού πανεπιστημίου γνωρίζουν πως η αύξηση του ΑΕΠ κατά μία ποσοστιαία μονάδα το χρόνο στην Ελλάδα δεν μπορεί να δημιουργήσει πάνω από 15.000 θέσεις εργασίας. Αρα η ελληνική οικονομία ακόμη κι αν κατάφερνε να "τρέξει" με 4% όλα τα επόμενα χρόνια ( όπως αναπτυσσόταν δηλαδή την «χρυσή πενταετία» 2004-2007) θα χρειαζόταν τουλάχιστον 10 χρόνια για να μειώσει την σημερινή ανεργία των 1,2 εκατομμυρίων στο μισό! Η εξωπραγματική εκτίμηση Τσίπρα δεν ειπώθηκε σε εσωκομματικό ακροατήριο όπου όλα επιτρέπονται αλλά στην ομιλία του Πρωθυπουργού στην Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ - χωρίς να υπάρξει καμία αντίδραση.

Δυστυχώς ο κ.Τσίπρας ,συνεχίζει να δουλεύει "ψιλό γαζί" τους πολίτες λέγοντας με την μεγαλύτερη φυσικότητα την μεγαλύτερη ανακρίβεια χωρίς να αντιμετωπίζεται ως γραφικός τερατολόγος από τους επιχειρηματίες της χώρας- ούτε καν από τους επιστήμονες. 

Πόσα χρόνια ακόμη θα κρατήσει αυτή η κολόνια;

Βάζεις τα χεράκια σου και να βγάζεις τα ματάκια σου!

Είναι αλήθεια ότι η αντοχή της Δημοκρατίας οφείλεται στα γερά... στομάχια των πολιτών που οφείλουν να αποδεχθούν τις συνέπειες που προκύπτουν γι' αυτούς από την ψήφο άλλων συμπολιτών που δεν τους εκτιμούν και συνήθως τους απεχθάνονται ως ανόητους και ανώριμους. Μεγάλη συζήτηση γίνεται επ' αυτού με την αφορμή του δημοψηφίσματος στη Μεγάλη Βρετανία που αποφάσισε την έξοδο της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Είναι στατιστικά διαπιστωμένο ότι στην προκειμένη περίπτωση το αποτέλεσμα καθορίστηκε από την ψήφο των ώριμων ηλικιακά πολιτών σε αντιπαράθεση με την ψήφο των νέων ανθρώπων που είχαν άλλη επιλογή. Εν προκειμένω, για να ειπωθεί σχηματικά, σε έναν αγώνα αντιπαράταξης γέρων και νέων νίκησαν οι... γέροι!

Στον αγώνα της φύσης το αποτέλεσμα φαίνεται αφύσικο διότι στην πάλη ο νέος νικά τον γέρο, όμως στις ψηφοφορίες η ψήφος δεν χρειάζεται ούτε σωματική ούτε πνευματική δύναμη για να εισέλθει στην κάλπη, μια ελαφριά ώθηση απαιτείται για να εισέλθει το ψηφοδέλτιο στη σχισμή της κάλπης και να επιφέρει τα έννομα αποτελέσματα. Παραπονούνται οι νέοι της Αγγλίας ότι οι γέροι τούς πήραν στον λαιμό τους, ότι οι γέροι ψήφισαν με κριτήριο το παρελθόν ενώ οι νέοι ψήφισαν με κριτήριο το μέλλον, ότι οι γέροι ψηφίζουν έχοντας κατά νου τον Τσόρτσιλ, κάποιοι από τους οποίους λόγω γεροντικής άνοιας τον νομίζουν ακόμη πρωθυπουργό να μάχεται τους Γερμανούς, ότι ψήφισαν με την ηρωική ανάμνηση των νικηφόρων πολέμων χωρίς να κατανοούν την αλλαγή των εποχών που μόνον το ενστικτώδες κριτήριο των νέων την αντιλαμβάνεται. Και σκανδαλίζονται οι νέοι και αγανακτούν με το δικαίωμα των ηλικιωμένων να ψηφίζουν έως τα βαθιά γεράματα έστω και αν έχουν κάποιοι νοημοσύνη μικρού παιδιού, ενώ την ίδια στιγμή απαγορεύεται η ψήφος στα παιδιά ακριβώς για τον λόγο της τεκμαιρόμενης ανώριμότητάς τους.

Η κοινή πείρα, αποθησαυρισμένη σε όλους τους λαούς επί αμέτρητα χρόνια, αποδέχεται ότι τα παιδιά είναι πανέξυπνα, αντιλαμβάνονται τα πάντα ακόμη και ως βρέφη, ενώ για τους ηλικιωμένους αποφαίνεται για το ακριβώς αντίθετο. Παρά ταύτα οι γέροι ψηφίζουν για την τύχη των παιδιών, ενώ όχι τα παιδιά για τη δική τους τύχη τουλάχιστον ώσπου να γίνουν δεκαοκτώ χρονών. Τι πρέπει να γίνει; Αν ρωτήσεις τους νέους της Αγγλίας θα σου πουν ότι η ψήφος πρέπει να αρχίζει πολύ νωρίτερα ηλικιακά και να σταματά στις πολύ προχωρημένες ηλικίες. Αυτό είναι δημοκρατικό και ας με συγχωρήσουν για την ιδέα οι ηλικιωμένοι στους οποίους ανήκω. Αυτό είναι τελικά δημοκρατία και ελευθερία, δηλαδή να... βάζεις τα χεράκια σου και να βγάζεις τα ματάκια σου!

Επρεπε η χώρα να φτάσει στο χείλος του γκρεμού.

Επρεπε η χώρα να φτάσει στο χείλος του γκρεμού και να καταλάβει ο κ. Τσίπρας πόσο ανόητος ήταν ο κ. Βαρουφάκης - δικός του είναι ο χαρακτηρισμός. Και όταν αντελήφθη στο παρά πέντε τι εστί Grexit, επέλεξε μια λύση που μας κατέστησε περίγελο της Ευρώπης. Ζήτησε, ο αθεόφοβος, να πει ΟΧΙ ο λαός στη συμφωνία, δεσμευόμενος, όμως, ότι θα την υπογράψει οπωσδήποτε εντός 48ώρου. Και τι πέτυχε; Δηλητηρίασε και δίχασε έναν ολόκληρο λαό για ένα κατ’ ουσίαν ανύπαρκτο δίλημμα, το οποίο λούζεται ο ίδιος σήμερα, έχοντας, όμως, στο μεσοδιάστημα καταστρέψει ό,τι είχε απομείνει όρθιο στην οικονομία.

Και κάπως έτσι φτάνουμε στην ουσία του χθεσινού μαθήματος. Οχι, λοιπόν, δεν πρέπει να γίνονται δημοψηφίσματα αν ο ηγέτης που τα προκαλεί δεν είναι βέβαιος για το αποτέλεσμά τους και -κυρίως- αν δεν είναι απόλυτα πεπεισμένος ότι ο λαός θα επικροτήσει μια επιλογή που εκείνος πιστεύει ότι είναι επωφελής για τη χώρα του. Τρανταχτό παράδειγμα το τέλος της Βασιλείας που αποφάσισε ο Καραμανλής στη χώρα μας. Κατά τα άλλα, οι πολίτες ούτε τις εξειδικευμένες γνώσεις έχουν ούτε μπορούν και πρέπει να αποφασίζουν για σύνθετα πολιτικά ζητήματα. Γι’ αυτό άλλωστε και ως βέλτιστο σύστημα προκρίθηκε ανά τους αιώνες η κοινοβουλευτική δημοκρατία κι όχι η άμεση. Καλώς ή κακώς, οι ειδικότεροι ημών -δηλαδή οι πολιτικοί- πρέπει να λαμβάνουν τις μείζονες αποφάσεις και όχι οι εύπιστοι στον λαϊκισμό πολίτες που ούτως ή άλλως τους κρίνουν ανά τετραετία. Οσοι ισχυρίζονται το αντίθετο, είναι απλά φθηνοί δημοκόποι. Οπως ο κ. Φάρατζ και ο κ. Τσίπρας.

Το αποδεικνύει και πώς επικράτησε τελικώς το Brexit. Ο Φάρατζ στην αρχή προέταξε το καθ’ όλα φαιδρό επιχείρημα ότι «η Βρετανία δίνει κάθε εβδομάδα 300 εκατ. ευρώ στην Ε.Ε, αντί η κυβέρνηση να τα διοχετεύει στο σύστημα υγείας». Τι κι αν αποδείχθηκε ότι έλεγε ωμά ψέματα; Οι μισοί Βρετανοί πολίτες το έχαψαν. Οπως έχαψαν και όλους τους μετέπειτα λαϊκισμούς του ότι «η Ε.Ε. φταίει για τους μετανάστες που έρχονται στη Βρετανία», φτάνοντας στο σημείο να ισχυριστεί ότι είναι ζήτημα χρόνου ακόμη και η ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. «που θα τουρκοποιήσει όλη τη Βρετανία». Και αυτό το έχαψαν πολλοί.

Τι θα συμβεί από εδώ και πέρα στη Βρετανία; Πέραν της εθνικής της ακεραιότητος που διακυβεύεται, ένα στοιχείο αρκεί για να συνειδητοποιήσει κανείς την απειλή που δέχεται ήδη η οικονομία της. Το 65% των εξαγωγών της Βρετανίας διοχετεύεται στην Ε.Ε, ενώ από εκείνην εισάγει λιγότερο από το 10% των προϊόντων της. Ο Φάρατζ είχε υποσχεθεί ότι θα πείσει τη Γερμανία και τη Γαλλία να παραμείνουν τα βρετανικά προϊόντα αδασμολόγητα στην εσωτερική αγορά της Ενωσης. Αποσιωπώντας ότι θα ήταν τρελοί ο Ολάντ και η Μέρκελ να υπογράψουν την αυτοκτονία της Ε.Ε. δίδοντας στη Βρετανία ένα προνομιακό καθεστώς που θα θυμίζει το «και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο».

Κατά τα λοιπά, υπάρχουν, όπως πάντα, και οι γνωστοί ανόητοι στην Ελλάδα που από χθες πανηγυρίζουν. Θυμίζουν βατράχια που χαίρονται ότι τσακώνονται βουβάλια.

Επικρατεί βρώμα και δυσωδία παντού.

Ενώ υποτίθεται ότι περιμένουμε την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, για την ώρα το μόνο που βλέπουμε καθημερινά είναι η καταστροφή της. Τελείως ενδεικτικά αναφέρουμε τις κλοπές και τους ακρωτηριασμούς αγαλμάτων, την καταστροφή της πάσης φύσεως επίπλωσης του δημόσιου χώρου (πάγκοι, στάσεις, φανάρια), την κακοποίηση των όψεων διατηρητέων κτιρίων, όπου -παρά την πινακίδα «Απαγορεύεται η τοιχοκόλλησις, Νόμος 20147»- αφθονούν κάθε λογής παράλογα συνθήματα και κακόγουστα γκράφιτι, την αχρησία των πινακίδων κυκλοφορίας όπου επικολλώνται διαφημίσεις κλειδαράδων, φροντιστηρίων και ενοικιαζόμενων δωματίων σε βαθμό που καθίστανται μη αναγνώσιμες με σοβαρές επιπτώσεις ακόμα και στην ασφάλεια της κυκλοφορίας, την υποβάθμιση όλων σχεδόν των χώρων αναψυχής και ανάπαυλας των πολιτών.

Δεν έχει παρά να δει κανείς το Πεδίον του Αρεως, όπου μετά την ανάπλασή του και σε χρόνο ρεκόρ έχουν κλαπεί όλοι οι χαμηλοί φωτισμοί, τα αγριόχορτα έχουν καβαλήσει τα παγκάκια, έχει μετατραπεί σε άτυπο καταυλισμό μεταναστών, επικρατεί βρώμα και δυσωδία παντού, έχει καταντήσει μη επισκέψιμος ο μοναδικός πνεύμονας της υποβαθμισμένης γειτονιάς της Κυψέλης. Η Περιφέρεια είναι αρμόδια για τον χώρο, αλλά η κ. Δούρου περί άλλα τυρβάζει, και ας ελπίσουμε ότι το Ιδρυμα Νιάρχος δεν θα παραδώσει τον άρτι άριστα διαμορφωμένο χώρο του πρώην Ιπποδρόμου στο Δημόσιο, γιατί εκεί θα καταλήξει σύντομα κι αυτός.

Και τι να πει κανείς για τους πανεπιστημιακούς χώρους, όπου πέρα από τη γενικευμένη απαξία που τους δυναστεύει, έχουν καταντήσει άντρα ανομίας και κοινής εγκληματικότητας; Εμβληματικά παραδείγματα, το κάμπους του Ζωγράφου με τα ναρκωτικά και τους εξωφοιτητικούς καταληψίες, η πρώην ΑΣΟΕΕ στην Πατησίων, που χρησιμεύει ως αποθηκευτικός χώρος λαθραίων εμπορευμάτων των μικροπωλητών που έχουν εγκατασταθεί εκεί, και το Πολυτεχνείο, όπου έχουν βρει άσυλο ομάδες αντιεξουσιαστών, οι οποίοι το χρησιμοποιούν ως ορμητήριο για τον εμπρησμό λεωφορείων και τρόλεϊ με κίνδυνο επιπλέον απώλειας ανθρώπινων ζωών.

Το τελευταίο μάλιστα αυτό επαναλαμβανόμενο φαινόμενο παραπέμπει σε σημαντικές ευθύνες των αρμοδίων αρχών, πανεπιστημιακών και μη. Η Σύγκλητος του ΕΜΠ θα έπρεπε εδώ και καιρό να καλέσει την αστυνομία να παρέμβει προκειμένου να εξώσει και να συλλάβει τους καταληψίες, εφόσον αποδεδειγμένα συντελούνται στο εσωτερικό του εγκληματικές πράξεις, διότι το πανεπιστημιακό άσυλο είναι άσυλο ιδεών και όχι παραβατών του κοινού ποινικού δικαίου. Και αν η Σύγκλητος δεν το πράττει, οι εισαγγελικές αρχές οφείλουν να την εγκαλέσουν -και μετρώ τα λόγια μου- για το αδίκημα της υπόθαλψης εγκληματιών. Κάποτε, επιτέλους, οι θεσμοί πρέπει να λειτουργήσουν και οι νόμοι να εφαρμοστούν. Αλλιώς η κοινωνία και η χώρα θα βυθιστούν σε μια γενικευμένη ανομία, όπου θα επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας.

Η χώρα δεν θα εξέλθει ποτέ από την κρίση .

Είναι πολύ εκνευριστική η στάση του πολιτικού κόσμου απέναντι στην οικονομική κρίση που πλήττει τη χώρα και η οποία συνεχίζεται για έβδομη χρονιά. Σαν να ήταν χθες, θα πείτε, όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου ζήτησε να μας εντάξει, χωρίς να μας ρωτήσει, στον μηχανισμό της... σωτηρίας, που αποτε­λείται μέχρι σήμερα από τους Ευρωπαίους εταίρους και τους «κακούς» του ΔΝΤ.

Στον κάθε καλόπιστο πολίτη αποδεικνύει αυτή η στάση των Ελλήνων πολιτικών ότι δεν λαμβάνουν σοβαρά την κρίσιμη κατάσταση της χώρας και κυρίως το γεγονός ότι βαδίζει στο τεντωμένο σχοινί της «ξαφνικής χρεοκοπίας». Ανά πάσα στιγμή η Ελλάδα μπορεί να χρεοκο­πήσει και επίσημα, διότι ποιος μπορεί να αποδείξει με στοιχεία ότι θα εξέλθει ποτέ από την κρίση; Ουδείς... Με τα σημερινά δεδομένα και εφόσον η αποτυχία στην υλοποίηση των συμφωνηθέντων βρίσκεται στο ναδίρ, η χώρα δεν μπορεί να τα καταφέρει.

Εν μέσω μεγάλης αισιοδοξίας που εκπορεύε­ται από το κυβερνητικό στρατόπεδο, το μείζον ερώτημα που τίθεται είναι αυτό: Είναι η Ελλάδα ένα «αποτυχημένο κράτος» (failed state); Η απάντηση είναι γνωστή, αλλά δύσκολα εκστο­μίζεται δημόσια. Δεν παραδέχεται κανέ­νας, ενώ όλοι γνωρίζουν, πως η χώρα έφτασε στον πάτο, ότι μπορεί και να μη σώζεται...

Με βάση αυτό το δεδομένο, που δεν μπορεί να διαψευστεί διότι τα στοιχεία βοούν, προκαλεί ανησυχία και αναστάτωση αλλά και οργή η συμπεριφορά των πολιτικών. Το έχω γράψει πολλές φορές και δεν θα σταματήσω να το φωνάζω. Η χώρα δεν θα εξέλθει ποτέ από την κρίση εάν δεν ενωθούν οι δυνάμεις του δημο­κρατικού τόξου, οι οποίες -εκτός του ΚΚΕ- έχουν όλες υποστηρίξει τα Μνημόνια. Τι σημασία έχει εάν το πρώτο ήταν «σοσιαλιστικό», το δεύτερο «δεξιό» και το τρίτο «αριστερό»; Μνημόνια είναι, ρε, όλα αυτά, προγράμματα δήθεν «διάσωσης» της Ελλάδας τα λένε οι δανειστές. Ποιον κοροϊ­δεύετε όλοι σας; Διότι στο τέλος, απ' όπου και να το δει κανείς, όλοι το ίδιο είστε στο θέμα αυτό.

Οι πολίτες έχουμε βαρεθεί, σας έχουμε βαρεθεί. Εσείς δεν επηρεάζεστε από την κρίση. Εχετε τους μισθούς σας και τα οφέλη από τα κομματικά ταμεία, τα οποία βεβαίως τα πληρώνει ο λαός και διάφοροι διεφθαρμένοι «προστάτες» που κατά τα άλλα τους κυνηγάτε δήθεν αλλά ποτέ δεν τους πιάνετε. Σκοτώσατε την οικονομία, σοσιαλιστές, δεξιοί και αριστεροί, θάψατε την ιδιωτική πρωτοβουλία και πουλάτε αέρα κοπανιστό στους πολίτες ότι η ανάπτυξη είναι στη γωνία και έρχεται με φόρα, ενώ οι πάντες γνωρίζουν πως τέτοιο πράγμα είναι όνειρο απατηλό.

Με αφορμή τη συγκέντρωση του «Παραιτηθείτε», είδαμε, ακούσαμε και φρίξαμε. Και αναρωτήθηκα: Υπάρχουν άνθρωποι σε αυτόν τον τόπο, υπάρχουν πολίτες, που ακόμα κάθονται και ακούνε την προπαγάνδα των πολιτικών; Η χώρα χάνεται, ακόμα και η Αλβανία και τα Σκόπια τής πιάνουν τον... πισινό, και οι πολιτικοί συνεχίζουν να αδιαφορούν; Τι πρέπει να συμβεί άλλο για να συνέλθουν οι πολιτικοί; Εθνική τραγωδία; Δεν φτάνει η τραγωδία της οικονομίας;

Οι αριστερές ιδέες και αξίες μπερδεύτηκαν με τα ακροδεξιά-νεοναζιστικά συνθήματα.

H χώρα αυτή, από τις πρώτες κιόλας μέρες της ανεξαρτησίας της, έζησε πολλούς εθνικούς διχασμούς. Χρειάστηκε να περάσουν δεκαετίες για να κλείσουν οι ανοιχτές πληγές του εμφυλίου και να φτάσουμε στη μεταπολιτευτική δημοκρατική σταθερότητα. Θα περίμενε κανείς ότι η Αριστερά, η παράταξη που υπέστη τις σκληρότερες συνέπειες αυτού του διχασμού, θα πρωτοστατούσε ερχόμενη στην εξουσία στην κατοχύρωση της ισονομίας και τη θωράκιση των δημοκρατικών θεσμών. Ο ΣΥΡΙΖΑ διέψευσε δυστυχώς με τον χειρότερο και πιο επώδυνο, για τη χώρα, τρόπο αυτές τις προσδοκίες.

Στον δρόμο για την εξουσία αλλά και μετά την ανάδειξή του σε αυτήν επέλεξε χωρίς ενδοιασμούς και ευαισθησίες τη στρατηγική του διχασμού ως το βασικό θεωρητικό και πρακτικό εργαλείο στη σκέψη και τη δράση του. Η επιστράτευση μεθόδων ξεχασμένων από χρόνια και η χρήση ακραίου διχαστικού λόγου αποτελούν καθημερινό φαινόμενο που απειλεί να σημαδέψει το μέλλον της χώρας, με συνέπειες που μπορεί να αποδειχθούν οι βαρύτερες της κρίσης που διανύουμε. Οι πλατείες των αγανακτισμένων αποτέλεσαν το πρώτο αποφασιστικό βήμα στον διχαστικό κατήφορο. Οι αριστερές ιδέες και αξίες μπερδεύτηκαν με τα ακροδεξιά-νεοναζιστικά συνθήματα, οι θεσμοί θυσιάστηκαν στον βωμό της εξουσίας, ο ακραίος λαϊκισμός επικράτησε παντού. Τα «πάρτε τα Μνημόνια και φύγετε από εδώ» υποκατέστησαν τον πολιτικό διάλογο και τις προτάσεις για την έξοδο από την κρίση, η «ελπίδα» μιας «αυταπάτης» φάνηκε αρκετή για την «πρώτη φορά Αριστερά». Ακολούθησε ο ευρωδιχασμός μέσα από ένα δημοψήφισμα που δεν είχε τελικά καμία πολιτική σημασία, αφού οι συνέπειες του «όχι» αποδείχτηκαν πολύ χειρότερες από τις συνέπειες ενός «ναι».

Πρόσφατα μάθαμε ότι ο απώτερος στόχος αυτού του δημοψηφίσματος ήταν να τιμωρηθούν φορολογικά όσοι ψήφισαν «ναι». Στις εκλογές του περασμένου Σεπτέμβρη τα προσχήματα έλειψαν εντελώς. «Ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» δήλωσε ο πρωθυπουργός της χώρας δίνοντας το σύνθημα για τον χειρότερο διχασμό της νεότερης Ιστορίας μας. Οι προκλητικές δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών για τη χθεσινή αντικυβερνητική διαδήλωση αποδεικνύουν απλώς ότι ο τυφλός διχαστικός κατήφορος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τέλος. Η δήθεν Αριστερά που κυβερνά σήμερα την Ελλάδα δεν έχει καμία σχέση με τη σύγχρονη ευρωπαϊκή Αριστερά. Πρόκειται για μια ιδεοληπτική και βαθιά διχαστική διακυβέρνηση που μόνο κινδύνους εγκυμονεί για το μέλλον. Η χώρα δεν χρειάζεται τώρα μια απλή κυβερνητική εναλλαγή. Χρειάζεται μια πειστική εναλλακτική πρόταση που θα προχωρήσει στη θωράκιση των δημοκρατικών θεσμών και στην υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων. Ενα πρόγραμμα διακυβέρνησης που θα ενώσει ξανά τους πολίτες για μια σύγχρονη ευρωπαϊκή προοπτική.

Πρώτη φορά Αριστερά.

Την αρχή, όπως συνήθως συμβαίνει όταν η κυβέρνηση θέλει να δημιουργήσει έναν... εχθρό, την έκανε ο κ. Ν. Φίλης με τη θεωρία ότι μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας κινείται στα όρια του Συντάγματος. Ευτυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τη χώρα, η άποψη αυτή απεσύρθη κατ’ αρχάς από το Μέγαρο Μαξίμου και στη συνέχεια από την «Αυγή».

Τη σκυτάλη παρέλαβε ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Εργασίας Α. Νεφελούδης με τη μάλλον γραφική δήλωση περί «καλσόν»! Ούτε αυτή άντεξε όμως, καθώς ξέφευγε πολύ από τα όρια της λογικής. Εως εδώ σχετικά καλά θα πει κάποιος, αφού η κυβέρνηση επισήμως δεν φαινόταν να ενοχλείται από το δημοκρατικό δικαίωμα των πολιτών να συμμετάσχουν σε μια συγκέντρωση.

Χθες όμως τα δεδομένα άλλαξαν με τη δήλωση της κυβερνητικής εκπροσώπου ότι το «Παραιτηθείτε» κινείται εχθρικά προς τη χώρα! Η κυρία Γεροβασίλη είπε δηλαδή ότι όσοι εκ των πολιτών συμμετάσχουν στην αποψινή συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα είναι εχθροί της Ελλάδας. Πρόκειται αναμφισβήτητα για μια τοποθέτηση που προκαλεί αλγεινή εντύπωση και οδηγεί τον πολιτικό διάλογο σε επικίνδυνα μονοπάτια! Είναι η πρώτη φορά που μια κυβέρνηση αποδίδει τέτοιο χαρακτηρισμό σε διαδηλωτές!

Ούτε ο Αντ. Σαμαράς που έβλεπε τις «κρεμάλες» στην ίδια πλατεία, ούτε ο Γ. Παπανδρέου που τον φώναζαν «προδότη» και «υπάλληλο των Αμερικανών», ούτε ο Κ. Καραμανλής που έζησε τον εφιάλτη των Δεκεμβριανών διανοήθηκαν ποτέ να δώσουν τέτοια διάσταση στις διαμαρτυρίες!

Σήμερα μια κυβέρνηση της Αριστεράς, η «πρώτη φορά Αριστερά» που λέει και το γνωστό σύνθημα, αποδίδει μια τέτοια κατηγορία σε πολίτες που θέλουν να διαδηλώσουν! Το μήνυμα που εκπέμπει είναι άκρως επικίνδυνο, καθώς δημιουργεί πόλωση και φανατισμό στη βάση της κοινωνίας! Ας ελπίσουμε ότι θα επικρατήσει η λογική και θα καταλάβουν όλοι ότι δεν μπορεί να υπάρχουν καλοί και κακοί διαδηλωτές, προδότες και πατριώτες, εχθροί και φίλοι Ελληνες πολίτες!

Αρκετά όμως πλήρωσε η χώρα και οι πολίτες της αυτή τη διχαστική πολιτική τα χρόνια της κρίσης.

Οι κοινωνικές και πολιτικές διαμαρτυρίες είναι  αναπόσπαστο μέρος της δημοκρατικής λειτουργίας, τουλάχιστον  για τις φιλελεύθερες δημοκρατίες. Μόνο αυταρχικά και αντιδημοκρατικά καθεστώτα παρεμποδίζουν, συκοφαντούν και στοχοποιούν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά της ασκούμενης κυβερνητικής πολιτικής.Με την προϋπόθεση βεβαίως ότι οι εκάστοτε διαμαρτυρόμενοι σέβονται τους νόμους και κυρίως δεν χρησιμοποιούν βίαια μέσα  για να εκφράσουν την αντίθεση τους.

Τις τελευταίες μέρες με αφορμή τη συγκέντρωση  της Τετάρτης που οργανώνεται από μια πρωτοβουλία πολιτών - και υποστηρίχθηκε εκ των υστέρων από κόμματα της αντιπολίτευσης - παρακολουθούμε μια εκτός ορίων συκοφαντική, υβριστική και απαξιωτική επίθεση από κυβερνητικά στελέχη. Με σκαιότατους χαρακτηρισμούς στοχοποιούν τόσο τους οργανωτές της συγκεκριμένης εκδήλωσης, όσο και όσους εκδηλώνουν δημοσίως την υποστήριξη τους  .

Θα περίμενε κανείς λιγότερη αλαζονεία,αμετροέπεια και περισσότερη σοβαρότητα  από στελέχη που επί χρόνια  έχουν ασκηθεί και πρωταγωνιστήσει σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Ο Σύριζα συνολικά και πολλά από τα στελέχη του που σήμερα παριστάνουν τους προασπιστές της δημοκρατίας,έχουν υιοθετήσει και υπηρετήσει τις πιο ακραίες μορφές διαμαρτυρίας.Ήταν αυτοί που πρωταγωνιστούσαν στο κίνημα των αγανακτισμένων που καθύβριζε συλλήβδην το πολιτικό σύστημα, απαξίωνε τη Βουλή και ανεχόταν προπηλακισμούς και εκδηλώσεις βίας.

Ενοχλούνται σήμερα από το σύνθημα "παραιτηθείτε" όταν οι ίδιοι απαιτούσαν σε όλους τους τόνους να φύγουν οι τότε κυβερνώντες που χαρακτηρίζονταν εθνικοί μειοδότες,γερμανοτσολιάδες και όργανα της τρόικας και των δανειστών. Σήμερα ως υπηρέτες της εξουσίας, δεν ανέχονται την παραμικρή κριτική ,επιμένουν να στοχοποιούν τους πολιτικούς αντιπάλους τους ,θεωρώντας προφανώς ότι κατέχουν την  απόλυτη αλήθεια και ότι παραμένουν οι αυθεντικοί εκφραστές της λαϊκής βούλησης.

   

Η τακτική αυτή παραπέμπει στις χειρότερες παραδόσεις της αριστεράς όπου βρέθηκε στην εξουσία. Τακτική που την πλήρωσαν ακόμα και με τη ζωή τους δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, χιλιάδες συναγωνιστές και σύντροφοι τους που τόλμησαν να έχουν διαφορετική άποψη από  αυτή που είχε το κόμμα και ο εκάστοτε ηγέτης.

Αρκετά όμως πλήρωσε η χώρα και οι πολίτες της αυτή τη διχαστική πολιτική τα χρόνια της κρίσης.Η διαμαρτυρία, ακόμα και η απαίτηση για παραίτηση μιας κυβέρνησης, είναι δικαίωμα των πολιτών σε μια δημοκρατία.Και η άσκηση του διασφαλίζεται από το Σύνταγμα αρκεί να σέβονται την έννομη τάξη και να μην καταφεύγουν σε βιαιότητες.

Δημιουργείται ένα νέο κύμα δυσαρέσκειας.

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι ένα κύμα διάχυτης δυσαρέσκειας πλανάται, όχι μόνο πάνω από την Ελλάδα, αλλά ολόκληρη την Ευρώπη. Πολίτες διαφορετικής κοινωνικής προέλευσης και ιδεολογικής αφετηρίας γυρίζουν την πλάτη στα «συστημικά» κόμματα και αναζητούν διέξοδο είτε σε κάθε λογής λαϊκιστές είτε σε αδιέξοδες συνήθως κοινωνικές συγκρούσεις. Από τον Πέπε Γκρίλο ως τη Λεπέν και από τους Podemos ως τους καθ' ημάς ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ο «αντισυστημικός» λαϊκισμός καταφέρνει να φαίνεται ελκυστικός σε ένα σημαντικό τμήμα των απογοητευμένων και αγανακτισμένων. Μέχρις ότου βρεθούν βέβαια στην εξουσία, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, οπότε αποκαλύπτεται η φενάκη και δημιουργείται ένα νέο κύμα δυσαρέσκειας.

Η διέξοδος όμως από αυτόν τον φαύλο κύκλο δεν μπορεί να προέλθει με μεθόδους και πρακτικές που αντιγράφουν, ως έναν βαθμό τουλάχιστον, λαϊκιστικές και αντιπολιτικές εν τέλει μεθοδεύσεις. Μπορεί, για παράδειγμα, μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας οργανωμένη με κινηματικές διαδικτυακές λογικές να διεκδικεί για λογαριασμό της αγανακτισμένης πράγματι κοινωνίας την παραίτηση της κυβέρνησης Τσίπρα; Πολύ περισσότερο όταν διακηρύσσει την απόστασή της από κόμματα, συνδικάτα και κάθε λογής οργανώσεις;

Δεν αμφισβητούμε ούτε τις προθέσεις ούτε τον πολιτικό προσανατολισμό, ούτε τη δυνατότητα έκφρασης και κινητοποίησης της κοινωνίας των πολιτών. Η πραγματικότητα έχει αποδείξει όμως ότι δεν αρκούν οι καλές προθέσεις για να παραχθεί ουσιαστικό πολιτικό αποτέλεσμα. Το είδαμε και το περυσινό καλοκαίρι με την αυθόρμητη σε μεγάλο βαθμό πρωτοβουλία του «Μένουμε Ευρώπη», συνέχεια της οποίας φαίνεται ότι είναι και η συγκέντρωση του «Παραιτηθείτε». Οταν από τη μια υπάρχει μια συγκεκριμένη πολιτική παράταξη με εκφραστή έναν δημαγωγό και από την άλλη μεγάλη ομάδα πολιτών, χωρίς ουσιαστική αναφορά σε μια υπαρκτή πολιτική δύναμη που θα κεφαλαιοποιήσει και θα εκφράσει τη θέση ή τη διαμαρτυρία της, το αποτέλεσμα αποδείχθηκε ότι είναι προδιαγεγραμμένο.

Πέρα από τα απαράδεκτα φληναφήματα του κ. Φίλη, στη δημοκρατία τα όρια του πολιτικού παιγνιδιού είναι δεδομένα. Η έκφραση της βούλησης ή της οργής των πολιτών περνά κυρίως μέσα από τα κόμματα και τις εκλογές και όχι μέσα από κινηματικές πρωτοβουλίες. Αυτό που προέχει είναι να συμφωνήσουμε ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη από ένα ρεαλιστικό πολιτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση. Και να κατανοήσουμε ότι οι αυθόρμητες διαμαρτυρίες είναι θεμιτές μεν αλλά ατελέσφορες δε...

Κάποιοι έχουν χάσει το μέτρο του λόγου .

Η ανάγκη για την επιβίωση καθίσταται καθημερινή δικτατορία, που δεν μας αφήνει να απολαύσουμε τις μικρές χαρές της ζωής. Οταν δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα, γινόμαστε ελεύθεροι και μία μία σπάμε τις αλυσίδες που μας βαραίνουν... Από την πολύπλευρη κρίση που περνάμε μπορούμε να απαλλαγούμε από τις αρνητικές παρενέργειες και να ανακαλύψουμε τις θετικές, οι οποίες έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο ως κοινωνικό ον που βγαίνει από τον εγωιστικό εαυτό του και συναντιέται με τη συντροφικότητα και την αγάπη προς τον συνάνθρωπό του. Μέσα σε αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα -θέλουμε δεν θέλουμε- θα πρέπει να συνέλθουμε και να αναλογιστούμε την ίδια μας την ύπαρξη και να αποφασίσουμε με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε πίσω. Η απογοήτευση μας οδηγεί στη γενική απαξίωση και μας κλείνει όλο και πιο πολύ στο καβούκι μας. Ο φόβος που καλλιεργείται από τις διαπλεκόμενες εξουσίες λειτουργεί παραλυτικά και στρώνει τον δρόμο στον κοινωνικό εκφοβισμό. Τίποτα δεν είναι μάταιο όταν δίνει νόημα και αξία στη ζωή μας. Θα πρέπει να ξεπεράσουμε τη δοκιμασία της πρώτης και της δεύτερης Αριστεράς και να πάμε μπροστά, προετοιμαζόμενοι για τη σύγκρουση, δεν γίνεται να παραδοθούμε αμαχητί. Οι συμφωνίες, τα προγράμματα και οι μεταρρυθμίσεις που επιβάλλουν τα Μνημόνια γίνονται για τους δανειστές, που μας θέλουν υποζύγιά τους.

Κάποιοι έχουν χάσει το μέτρο του λόγου και μιλάνε για τα 400 χρόνια που αντέξαμε, αντιπαραβάλλοντας τα 99 που δεν είναι τίποτα μπροστά στην αιωνιότητα. Κάποιοι άλλοι μάς λένε πως δεν θα πάθουμε τίποτα, ότι μπορούμε να κάνουμε το σκατό μας παξιμάδι, χωρίς να συνειδητοποιούν πως το δικαίωμα στη δουλειά είναι αδήριτη ανάγκη, με αξιοπρέπεια όμως, χωρίς τον φόβο, χωρίς την εκμετάλλευση και την υποταγή. Ηδη οι Γάλλοι έχουν ξεσηκωθεί, υπερασπιζόμενοι τις κατακτημένες εργασιακές σχέσεις που η κυβέρνηση του Ολάντ κουτσουρεύει και αυτό γίνεται στις πλατείες ολονυκτίως, στους δρόμους και στα εργοστάσια και οι νέοι θέτουν άλλες αξίες και άλλες πολιτικές, που ξεπερνάνε τον οικονομισμό και τον συντεχνιασμό. Ερχεται και η σειρά μας, το φθινόπωρο θα είναι θερμό και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορεί να δικαιολογηθεί πως δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τα αφεντικά, ο δρόμος της ενεργητικής συμμετοχής μας είναι μπροστά μας. Η δημοκρατία χωρίς εμάς γίνεται εργαλείο των εξουσιαστών.

Δυστυχώς για την πρώτη φορά αριστερά.

Πέρα από τις δεδομένες ιδεοληψίες που κυριαρχούν ακόμα σε μεγάλο μέρος των κυβερνητικών στελεχών ,υπάρχει και μια διάχυτη διαχειριστική και διοικητική ανεπάρκεια. Στελέχη χωρίς ουσιαστική εμπειρία στη διοίκηση , με μόνο κριτήριο την κομματική ταυτότητα, κλήθηκαν να διαχειριστούν σημαντικούς δημόσιους οργανισμούς σε δύσκολες συνθήκες με αποτέλεσμα αντί να βελτιώσουν την κατάσταση τους να τους οδηγούν σε πλήρες αδιέξοδο.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι δημόσιες συγκοινωνίες που μετά τις παρεμβάσεις που έγιναν το 2011 είχαν καταφέρει όχι απλώς να περιορίσουν τα ελλείμματα τους,αλλά να εμφανίζουν ένα μικρό έστω πλεόνασμα. Η αδιαφορία του πολιτικού τους προϊσταμένου κ.Σπίρτζη και η διαχειριστική ανεπάρκεια  των διοικήσεων τους, τους οδήγησαν σήμερα σε νέα διόγκωση των ελλειμμάτων. Σύμφωνα με τα στοιχεία που έγιναν γνωστά τις τελευταίες μέρες το έλλειμμα  για φέτος αναμένεται να ξεπεράσει τα 77 εκατ. ευρώ.Τα μισά λεωφορεία και τρόλεϊ δεν κυκλοφορούν καν, οι μηνιαίες κάρτες μειώθηκαν σχεδόν στο μισό, ενώ υπολογίζεται ότι οι 2 στους 3 επιβάτες  δεν πληρώνουν εισιτήριο.

Μια επιχείρηση που μετά από πολλούς κόπους είχε μέχρι πέρυσι νοικοκυρευτεί ,κατάφεραν  μέσα σε ένα χρόνο να την οδηγήσουν σε οικονομικό αδιέξοδο.Με πρωτοβουλία του αρμόδιου υπουργού και με αφορμή τα capital controls ,προέτρεπαν  τους επιβάτες να μην πληρώνουν εισιτήριο με συνέπεια να διαμορφωθεί μια συνείδηση ευκολίας και ατιμωρησίας  στο κοινό. Διέλυσαν τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, διόγκωσαν τις κατηγορίες που δεν πληρώνουν εισιτήριο και τώρα εισπράττουν τις συνέπειες.

Ανάλογο σκηνικό στήθηκε και στα ήδη προβληματικά νοσοκομεία. Κατάργησαν ως ...αντιλαϊκό το εισιτήριο των 5 ευρώ για να προασπίσουν υποτίθεται τα συμφέροντα των μη προνομιούχων και σήμερα φτάσαμε στο σημείο να πληρώνουν οι ασθενείς για γάζες και αναλώσιμα προκειμένου να μπορέσουν να λειτουργήσουν στοιχειωδώς. Με αποτέλεσμα  βέβαια να ξεσηκώνονται τώρα  γιατροί, νοσηλευτικό προσωπικό και  ασθενείς μήπως και συγκινηθούν οι αρμόδιοι που μονίμως περί άλλα τυρβάζουν.

Δυστυχώς  για την πρώτη φορά αριστερά, ο συνδυασμός λαϊκισμού και διοικητικής ανικανότητας αποδεικνύεται καταστροφικός. Αν δεν αντιληφθούν το συντομότερο ότι με ιδεοληψίες και κομματικούς κομισάριους δεν διοικούνται ούτε καφενεία, θα βρεθούν αντιμέτωποι με τη συσσωρευμένη οργή  της κοινωνίας αλλά και των εργαζομένων και συνδικαλιστών που χάιδευαν ως τώρα.

Η κοινή γνώμη ζητεί από το πολιτικό σύστημα πειστικές απαντήσεις.

Είναι πράγματι εντυπωσιακό ότι σε μια χώρα που η πραγματική της οικονομία διαλύεται, η ανεργία έχει φτάσει στα ύψη και αποτελεί κοινό μυστικό ότι δεν υπάρχει ούτε δημόσια υγεία ούτε κράτος πρόνοιας, στη δημόσια συζήτηση κυριαρχεί -με ευθύνη της κυβέρνησης- το ενδεχόμενο αλλαγής του εκλογικού νόμου! Ούτε στο Λουξεμβούργο, που έχει λύσει τα... βασικά, δεν γίνονται τέτοιου είδους συζητήσεις!

Ο εκλογικός νόμος προφανώς αποτελεί ένα σημαντικό πολιτικό θέμα, μόνο που σε αυτήν τη χρονική στιγμή δεν είναι προτεραιότητα για κανέναν πολίτη! Η κοινή γνώμη ζητεί από το πολιτικό σύστημα συνολικά πειστικές απαντήσεις που αφορούν την οικονομία, την καθημερινότητα, την Παιδεία, την Υγεία! Καλοί είναι επίσης οι εθνικοί διάλογοι που προαναγγέλλει ο πρωθυπουργός, μόνο που το αντικείμενο θα έπρεπε να ήταν διαφορετικό. Γιατί άραγε ποτέ καμιά κυβέρνηση δεν εξήγγειλε έναν ουσιαστικό εθνικό διάλογο για την επανίδρυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας; Γιατί ποτέ καμιά κυβέρνηση δεν έκανε ουσιαστικό εθνικό διάλογο για τη σύσταση ενός πραγματικού κράτους πρόνοιας;

Ο Αλ. Τσίπρας έχει μπροστά του μια μοναδική ευκαιρία: Να ξεκινήσει κάτι που οι προκάτοχοί του δεν έπραξαν. Να λύσει, δηλαδή, κεφαλαιώδη ζητήματα που «καίνε» τους Ελληνες στην καθημερινότητά τους. Τα θεσμικά ζητήματα (όπως το μέγεθος των εκλογικών περιφερειών της χώρας) είναι σοβαρά μεν, αλλά παντελώς ανεπίκαιρα και η ανακίνησή τους δικαιώνει -δυστυχώς- εκείνους που πιστεύουν ότι το κίνητρο της κυβέρνησης είναι αμιγώς επικοινωνιακό.

Εάν ο πρωθυπουργός επιμείνει σε μια ατέρμονη συζήτηση για τον εκλογικό νόμο ή οδηγήσει τη χώρα -εν μέσω κρίσης- σε νέο δημοψήφισμα για τις θεσμικές αλλαγές, θα επιβεβαιώσει ότι στόχος του είναι να «πετάξει την μπάλα στην εξέδρα» και αυτό οι πολίτες (ασχέτως του τι ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές) θα το καταλάβουν γρήγορα!

Ως λαός και ως κοινή γνώμη είμαστε τουλάχιστον ιδιότροποι και πάντως ανεύθυνοι.

Ως λαός και ως κοινή γνώμη είμαστε τουλάχιστον ιδιότροποι και πάντως ανεύθυνοι.

Ακόμη και στους εορτασμούς είμαστε ανάποδοι. Ισως είμαστε το μόνο έθνος του κόσμου (μαζί με τους Σέρβους) που εορτάζουμε με πανηγυρισμούς περιπτώσεις ήττας και καταστροφής. Ακόμη χειρότερα γίνονται τα πράγματα αν σκεφτούμε ότι υπάρχουν ομάδες, ακόμη και πατριωτικά σωματεία, που εορτάζουν την άλωση της Πόλης από τον Μωάμεθ τον Κατακτητή στις 29 Μαΐου του 1453.

Οταν η Πολιτεία έχει τέτοια μυαλά, φυσικό είναι να παρασύρει τα πλείστα, και ίσως και σοβαρότερα, μέλη της σε ανοησίες. Τους μύθους αυτούς καλλιεργούν και προάγουν ακόμη και σοβαρά πρόσωπα και κυρίως πολιτικές ομάδες - ακόμη και πολιτικοί που έπρεπε να είναι περισσότερο υπεύθυνοι.

Το ψεύδος και η εξαπάτηση αξιοποιούνται εναντίον των λαών από πολιτικούς που σήμερα έχουν την εξουσία και την παραδίδουν τελικά, όπως διδάσκει και η σύγχρονη Ιστορία, σε ομάδες άλλων πολιτικών απατεώνων.

Δυστυχώς, το ψεύδος και η εξαπάτηση του Λαού υπήρξε συχνό φαινόμενο και στην ελληνική πολιτική ιστορία. Αξίζει να σημειωθεί ότι ακόμη και οι σπουδαιότεροι έλληνες πολιτικοί αξιοποίησαν ως βασική παράμετρο της πολιτικής δραστηριότητάς τους απατηλά συνθήματα. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του ΠαΣοΚ που έβγαλε τον κόσμο στους δρόμους, τη δεκαετία του '80, με αστεία συνθήματα όπως «οι Βάσεις που φεύγουν», αλλά τελικά παραμένουν...

Αλλη περίπτωση, η ιστορική επικράτηση της Δεξιάς το 1956, όταν η ΕΡΕ έλαβε λιγότερες ψήφους αλλά κατέλαβε με το διαβόητο τριφασικό εκλογικό σύστημα περισσότερες βουλευτικές έδρες.

Ισως αυτά μαθαίνουν οι σύγχρονοι φωστήρες της νέας κοπής της Αριστεράς και ονειρεύονται, προφανώς, ανάλογες εκλογικές ρυθμίσεις.

Ως λαός και ως κοινή γνώμη είμαστε τουλάχιστον ιδιότροποι και πάντως ανεύθυνοι.

Ως λαός και ως κοινή γνώμη είμαστε τουλάχιστον ιδιότροποι και πάντως ανεύθυνοι.

Ακόμη και στους εορτασμούς είμαστε ανάποδοι. Ισως είμαστε το μόνο έθνος του κόσμου (μαζί με τους Σέρβους) που εορτάζουμε με πανηγυρισμούς περιπτώσεις ήττας και καταστροφής. Ακόμη χειρότερα γίνονται τα πράγματα αν σκεφτούμε ότι υπάρχουν ομάδες, ακόμη και πατριωτικά σωματεία, που εορτάζουν την άλωση της Πόλης από τον Μωάμεθ τον Κατακτητή στις 29 Μαΐου του 1453.

Οταν η Πολιτεία έχει τέτοια μυαλά, φυσικό είναι να παρασύρει τα πλείστα, και ίσως και σοβαρότερα, μέλη της σε ανοησίες. Τους μύθους αυτούς καλλιεργούν και προάγουν ακόμη και σοβαρά πρόσωπα και κυρίως πολιτικές ομάδες - ακόμη και πολιτικοί που έπρεπε να είναι περισσότερο υπεύθυνοι.

Το ψεύδος και η εξαπάτηση αξιοποιούνται εναντίον των λαών από πολιτικούς που σήμερα έχουν την εξουσία και την παραδίδουν τελικά, όπως διδάσκει και η σύγχρονη Ιστορία, σε ομάδες άλλων πολιτικών απατεώνων.

Δυστυχώς, το ψεύδος και η εξαπάτηση του Λαού υπήρξε συχνό φαινόμενο και στην ελληνική πολιτική ιστορία. Αξίζει να σημειωθεί ότι ακόμη και οι σπουδαιότεροι έλληνες πολιτικοί αξιοποίησαν ως βασική παράμετρο της πολιτικής δραστηριότητάς τους απατηλά συνθήματα. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του ΠαΣοΚ που έβγαλε τον κόσμο στους δρόμους, τη δεκαετία του '80, με αστεία συνθήματα όπως «οι Βάσεις που φεύγουν», αλλά τελικά παραμένουν...

Αλλη περίπτωση, η ιστορική επικράτηση της Δεξιάς το 1956, όταν η ΕΡΕ έλαβε λιγότερες ψήφους αλλά κατέλαβε με το διαβόητο τριφασικό εκλογικό σύστημα περισσότερες βουλευτικές έδρες.

Ισως αυτά μαθαίνουν οι σύγχρονοι φωστήρες της νέας κοπής της Αριστεράς και ονειρεύονται, προφανώς, ανάλογες εκλογικές ρυθμίσεις.

Η κυβέρνηση φορολογεί ό,τι βρεθεί στον δρόμο της.

Η κυβέρνηση και οι παράλογοι φόροι και εισφορές που επέλεξε ωθούν εκατομμύρια πολίτες και επιχειρήσεις στην απόγνωση. Διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν να επιβιώσουν. Αναζητούν τρόπους να αποφύγουν να πληρώσουν ή να μεταφέρουν δραστηριότητες στο εξωτερικό. Οι συνεχείς απειλές από διάφορους αρμοδίους για ακόμη πιο αυστηρά μέτρα επιβαρύνουν το κλίμα και εντείνουν την ανασφάλεια. Οσο αυστηροί και να γίνουν οι κανόνες και οι μηχανισμοί, θα ισχύει το σοφό «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος». Η κυβέρνηση φορολογεί ό,τι βρεθεί στον δρόμο της, αλλάζοντας ακόμη και τη φορολογία σε μεγάλες ξένες επενδύσεις που έγιναν με βάση το προηγούμενο καθεστώς. Θα πέσει σε τοίχο πριν περάσει πολύς χρόνος. Το «μαύρο» θα ανθήσει παρά τις δρακόντειες απειλές. Επιχειρήσεις θα κλείσουν. Και οι ξένοι επενδυτές δεν πρόκειται ποτέ να έλθουν σε μια χώρα που αλλάζει τους όρους του παιχνιδιού κάθε τόσο.

Η πολίτες αγωνιούν πώς θα τα βγάλουν πέρα.

Ενώ η κοινωνία άρχισε ήδη να πληρώνει το αντίτιμο της οδυνηρής συμφωνίας με τις αυξήσεις των φόρων και τις περικοπές, ο πρωθυπουργός, στον δικό του κόσμο υποστήριζε ότι πέτυχε την αξιολόγηση, χωρίς να κάνει πίσω από τις κόκκινες γραμμές που είχε βάλει. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να υποστηρίζει ότι "με την ολοκλήρωση της αξιολόγησης και τις αποφάσεις για το χρέος ανοίγεται μια προοπτική ανάκαμψης, σταθερότητας, ηρεμίας".

Την ώρα δηλαδή που οι χειμαζόμενοι πολίτες αγωνιούν πώς θα τα βγάλουν πέρα, την ώρα που στην υγεία η κατάσταση τείνει να γίνει ανεξέλεγκτη με γιατρούς και προσωπικό να είναι καθημερινά στους δρόμους, ο κ.Τσίπρας μας παρουσιάζει το δικό του... success story. Αυτά δηλαδή για τα οποία κατηγορούσε σε  όλους του τόνους τον κ.Σαμαρά, τώρα τα υιοθετεί και μάλιστα σε πολύ χειρότερες συνθήκες.

Καμιά πρωτοτυπία, καμιά αίσθηση αυτοκριτικής αλλά κακέκτυπη αντιγραφή παλαιών στερεοτύπων για να παραπλανήσουμε για πολλοστή φορά τους ιθαγενείς. Αρχίζουμε την μάχη της καθημερινότητας, ανάπτυξη με κοινωνικό πρόσωπο, σηκώστε τα μανίκια και πάει λέγοντας...

Δυστυχώς για τον πρωθυπουργό η κατανάλωση κουτόχορτου έχει περιοριστεί δραματικά. Τα ευχολόγια και οι ηρωικοί αγώνες χωρίς αντίκρισμα έχουν εξαντλήσει την αποδοτικότητα τους. Οι ελπίδες που υποσχέθηκε αποδείχθηκαν φρούδες ,ενώ τα μνημόνια και τα νέα βάρη είναι εδώ και γονατίζουν  μια ήδη καθημαγμένη κοινωνία. Τουλάχιστον προσπαθήστε τώρα να διασώσετε ότι μπορείτε εφαρμόζοντας αυτά που ψηφίζετε για να μη βρεθούμε το φθινόπωρο σε ένα νέο φαύλο κύκλο ατέρμονης  διαπραγμάτευσης.

Επιμένουν στις αυταπάτες του παρελθόντος.

H εγχώρια πολιτική είναι συνώνυμη της ασάφειας, της θολούρας, των αντινομιών. Ο λόγος της δεν είναι καθαρός. Υπόκειται σε διαφορετικές ερμηνείες. Η σήμανσή της, αριστερόστροφη ή δεξιόστροφη, δεν δίνει ακριβές στίγμα. Εξ ου και δεν υφίστανται διακριτές οριοθετήσεις. Τα φαινόμενο προσέλαβε μεγαλύτερες διαστάσεις από τη στιγμή που η χώρα μπήκε στον αστερισμό των Μνημονίων. Οι αναστροφές, αρχικά της ΝΔ και στη συνέχεια του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αφομοιώθηκαν. Η δυσπεψία τους στις μνημονιακές πολιτικές κατέστησε δισυπόστατα τα κόμματα αυτά. Ετσι σήμερα η πολιτική σύγχυση εντείνεται και διευρύνεται. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση αδυνατούν να προσαρμοστούν στους εκάστοτε ρόλους τους.

Οι άλλοτε φανατικοί πολέμιοι των Μνημονίων ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ενώ αποδέχτηκαν το τρίτο, ταυτόχρονα το πυροβολούν, αποκαλώντας το «συμπυκνωμένο, αποσταγμένο νεοφιλελευθερισμό που εφαρμόστηκε στη Χιλή του Πινοσέτ». Οι εκατόν πενήντα τρεις βουλευτές της πλειοψηφίας στηρίζουν τη μνημονιακή μεταστροφή του Αλέξη Τσίπρα, διότι απλώς και μόνο τους διασφαλίζει κυβερνητική συνέχεια. Γι' αυτό και επιδεικνύουν πρωτοφανή αδιαφορία για την ουσία και τις συνέπειες των προωθούμενων μέτρων. Επιμένουν στις αυταπάτες του παρελθόντος, εξωραΐζοντας ταυτόχρονα το σύνολο των πολιτικών τους. Με τη σχιζοειδή αυτή συμπεριφορά εύλογα τα κρούσματα διγλωσσίας, πολιτικής διαταραχής και παραζάλης αυξάνονται. Επιχειρούν δε να συγκαλύψουν τις πρωτοφανείς αντιφάσεις, με διάφορα επικοινωνιακά φληναφήματα. Και το κυριότερο, υποδύονται τους φορείς του νέου, όταν παλινδρομούν σε ξεπερασμένους φορμαλισμούς άλλων εποχών. Ανασύροντας από τη ναφθαλίνη δήθεν καθαρόαιμο ταξικό λόγο, έφτασαν να ταυτίσουν όλους τους ψηφοφόρους του «Ναι» με τους εύπορους και προνομιούχους.

Οι πρώην μνημονιακοί ΝΔ-ΠΑΣΟΚ αντιθέτως, διολισθαίνουν σε αντιμνημονιακές κορώνες, καθώς δυσκολεύονται να θεμελιώσουν στιβαρή και σταθερή αντιπολιτευτική τακτική. Η δυσαρμονία αρκετών στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τη μεταρρυθμιστική επαγγελία της ηγεσίας δείχνει ότι το εγχείρημα του Κυριάκου Μητσοτάκη αντιμετωπίζει ενδογενή προβλήματα. Η πλειονότητά τους παραμένει καθηλωμένη στις αγκυλώσεις του παρελθόντος και σε παρωχημένες πρακτικές και απόψεις. Από την άλλη, οι παλινωδίες της κυρίας Γεννηματά σε μείζονα ζητήματα που συνδέονται με μνημονιακές υποχρεώσεις αποκαλύπτουν την προσήλωσή της στο μικροκομματικό της συμφέρον. Πρώτιστο μέλημά της φαίνεται να είναι η προσέλκυση δυσαρεστημένων ψηφοφόρων του πρωθυπουργού. Τέλος, στην απουσία ευκρινούς στίγματος ως προς την ταυτότητα και τον προσανατολισμό οφείλεται και η δυστοκία του Ποταμιού να αποτελέσει νέα δυναμική έκφραση. Η έλλειψη καθαρού πολιτικού λόγου, η ασάφεια για τις πολιτικές που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα, οι ενδογενείς αντιφάσεις των κομμάτων, η εξισορρόπηση αντικρουόμενων θέσεων και προτάσεων δυσχεραίνουν περαιτέρω την έξοδο από την κρίση. Το μόνο που εξυπηρετούν είναι κοντόφθαλμες και απαίδευτες επιδιώξεις. Συνεπώς, το στοίχημα των δύο μονομάχων, Τσίπρα - Μητσοτάκη, δεν έγκειται στο ποιος θα επικρατήσει, αλλά ποιος θα ενσαρκώσει πολιτικές συγκεκριμένων προτάσεων και καθαρών λύσεων.

Το φάντασμα της πλατείας πλανιέται ξανά.

Με τα συνθήματα του καλέσματος στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα στις 15 Ιουνίου δύσκολα μπορεί να διαφωνήσει κανείς. Μείωση φόρων, περικοπές δαπανών, αξιοκρατία, μεταρρυθμίσεις. Αλλού είναι το πρόβλημα. Στο κεντρικό σύνθημα και στους υπότιτλους: «ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΤΕ! Ούτε χρώματα, ούτε κόμματα, ούτε συνδικάτα. ΠΟΛΙΤΕΣ ΜΟΝΟ». Το φάντασμα της πλατείας πλανιέται ξανά. Και μαζί του ξυπνάνε οι μνήμες της -αντιμνημονιακής τότε- λαϊκής αγανάκτησης. Τότε που η «πάνω πλατεία», γεμάτη από ακροδεξιούς και εθνικιστές, συναντούσε τον αριστερό λαϊκισμό της «κάτω πλατείας» σε μια σπάνια συγχορδία που μας οδήγησε στη σημερινή ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛική συγκυβέρνηση και στις καταστροφικές της συνέπειες.

Αυτό το «ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΤΕ» ενέχει δύο κινδύνους. Ο πρώτος είναι ότι συνενώνει ως αίτημα τις πιο αλλοπρόσαλλες δυνάμεις, από ακροδεξιούς και χρυσαυγίτες μέχρι τους δραχμικούς και τους «πλανμπίδες». Συσπειρώνει δηλαδή ξανά το λαϊκίστικο συνονθύλευμα της άνω-κάτω πλατείας, που θα κρυφτεί πίσω από τα συνθήματα των διοργανωτών και θα θελήσει να επιβάλει τις δικές του ακραίες επιλογές. Η λύση στο σημερινό αδιέξοδο δεν είναι να φύγει αυτός ο λαϊκισμός για να τον διαδεχθεί ένας άλλος. Ο δεύτερος, εξίσου σημαντικός, είναι ο κίνδυνος των υποτίτλων. Τι σημαίνει αυτό το «χωρίς κόμματα»; Γιατί κόμματα δεν είναι μόνο τα διακριτικά και τα σύμβολα ή τα χρώματά τους, είναι -κυρίως- τα πολιτικά τους προγράμματα, οι θέσεις και οι προτάσεις τους. Αν παραιτηθεί η σημερινή κυβέρνηση, η χώρα δεν θα κυβερνηθεί από «πολίτες» γενικά και αόριστα, αλλά από μια κυβέρνηση που θα συγκροτήσουν πολιτικά κόμματα στη βάση ενός προγράμματος ανασυγκρότησης και εξόδου από την κρίση.

Αλλά και το ίδιο το «ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΤΕ» είναι από μόνο του προβληματικό. Η απαίτηση της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού να απομακρυνθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το συντομότερο δεν μπορεί να ικανοποιηθεί παρά μόνο στο πλαίσιο των προβλεπόμενων κοινοβουλευτικών διαδικασιών. Η περιφρόνηση των θεσμών με διάφορα προσχήματα, πότε της μη εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας -με το οποίο έριξε το αντιμνημονιακό τότε μπλοκ την προηγούμενη κυβέρνηση- και πότε της ασυμβατότητας της λαϊκής βούλησης με την κυβερνητική πολιτική έχουν βάλει τη χώρα στον φαύλο κύκλο της αστάθειας. Η Ελλάδα δεν έχει σήμερα ανάγκη από μια απλή κυβερνητική «παραίτηση» και αλλαγή. Η ανακύκλωση των παθογενειών του παρελθόντος μόνο επιζήμια μπορεί να είναι. Η χώρα χρειάζεται ένα σχέδιο ανασυγκρότησης, ένα σχέδιο τολμηρών μεταρρυθμίσεων και πολιτικές δυνάμεις ικανές και αποφασισμένες να το υλοποιήσουν. Η χώρα χρειάζεται μια εναλλακτική και αξιόπιστη πρόταση διακυβέρνησης.

Η κρίση, που ταλαιπωρεί τη χώρα εφτά χρόνια.

Καμιά φορά ωφελεί να βλέπεις πίσω για να καταλάβεις το παρόν και, ίσως, να προβλέψεις το μέλλον. Η κρίση, που ταλαιπωρεί τη χώρα εφτά χρόνια, ξέσπασε το 2009 και, από τότε, βαθαίνει και αλλάζει μορφή. Ξεκίνησε ως δημοσιονομική και εξελίσσεται σε κοινωνική και, τελικά, δημογραφική. Η Ελλάδα δεν φτωχαίνει μόνο. Κυρίως, αλλάζει πολιτισμικά, κοινωνικά, ανθρωπολογικά και ίσως εθνικά. Η κρίση που ξέσπασε το 2009, ξεκίνησε πολύ νωρίτερα. Εμφανώς, μετά το 2002 και την υιοθέτηση του ευρώ, αλλά ουσιαστικά με τη Μεταπολίτευση, όταν διαμορφώθηκαν οι πολιτικές και πολιτισμικές συνθήκες. Τότε ο κομματικός κρατισμός καθιερώθηκε ως κυρίαρχο πολιτικό υπόδειγμα. Oχι ως συνθήκη επιβίωσης, όπως παλιότερα, αλλά ως μόνο μέσο οικονομικής και κοινωνικής ανέλιξης. Η σκληρή δουλειά ως αξία «χάθηκε» και αντικαταστάθηκε από την ένταξη στο κόμμα και στο κράτος.

Το υπόδειγμα «εισήγαγε» το ΠΑΣΟΚ ως Αριστερά που πάντα είχε καλές σχέσεις με το κράτος. Το υιοθέτησε ασμένως ως «καλή πρακτική» και η δεξιά ΝΔ. Η εναλλαγή στην εξουσία διατήρησε τον άρρωστο, δηλαδή την οικονομία και την κοινωνία, ζωντανούς για τριάντα χρόνια. Oπως ο τοξικομανής όταν «παίρνει τη δόση» του, παίρναμε ΜΟΠ, πακέτα Ντελόρ, ΕΣΠΑ και αγροτικές επιδοτήσεις. Τα αποτελέσματα ήταν αντίστοιχα. Η Ελλάδα του 2009 είχε δομικές, θεσμικές και πολιτικές αδυναμίες. Oλες ξέσπασαν στην οικονομία που κατέρρευσε, μαζί και η κοινωνία. Σήμερα φεύγουν τα ζωντανά κύτταρα και μένουν τα γερασμένα και σάπια μυαλά. Η Ελλάδα ξεραίνεται και μοιάζει με δέντρο που κλαδεύτηκε με Μπαλτά αντί για πριόνι από κηπουρό που διακατέχεται από... αυταπάτες.

Το 2016 η κατάσταση της οικονομίας έχει ξεκαθαρίσει. Η εσωτερική υποτίμηση έχει σχεδόν ολοκληρωθεί και η συνέχιση είναι νομοθετημένη. Θα υπάρξει αναγκαστική αναδιάρθρωση σε κλάδους και επιχειρήσεις. Μαγαζιά κλείσανε και η «δημιουργική καταστροφή» ανέδειξε τους λιγότερους που επέζησαν. Επαγγέλματα με μεγάλα εισοδήματα και ακόμη μεγαλύτερη φοροδιαφυγή χτυπήθηκαν και οι αριθμοί τους θα είναι μικρότεροι, ενώ οι ηλεκτρονικές διασταυρώσεις θα κάνουν τη φοροδιαφυγή δυσκολότερη. Η αναμόρφωση της γεωργίας με αλλαγές στην ασφάλιση και τη φορολογία είναι πιθανόν να οδηγήσουν σε επαγγελματικές καλλιέργειες, σε μεγαλύτερες εκτάσεις και με καλύτερη οργάνωση. Ο τουρισμός παραμένει ισχυρό όπλο, ενώ οι αποκρατικοποιήσεις και η αξιοποίηση της περιουσίας θα ανοίξουν και άλλους κλάδους. Οι αντικειμενικές συνθήκες είναι πλέον τέτοιες που το «κλάδεμα» τώρα μπορεί να αποδώσει. Φυσικά, με άλλον κηπουρό, όπως πολλοί πιστεύουν.