Κάποιοι έχουν χάσει το μέτρο του λόγου .

Η ανάγκη για την επιβίωση καθίσταται καθημερινή δικτατορία, που δεν μας αφήνει να απολαύσουμε τις μικρές χαρές της ζωής. Οταν δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα, γινόμαστε ελεύθεροι και μία μία σπάμε τις αλυσίδες που μας βαραίνουν... Από την πολύπλευρη κρίση που περνάμε μπορούμε να απαλλαγούμε από τις αρνητικές παρενέργειες και να ανακαλύψουμε τις θετικές, οι οποίες έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο ως κοινωνικό ον που βγαίνει από τον εγωιστικό εαυτό του και συναντιέται με τη συντροφικότητα και την αγάπη προς τον συνάνθρωπό του. Μέσα σε αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα -θέλουμε δεν θέλουμε- θα πρέπει να συνέλθουμε και να αναλογιστούμε την ίδια μας την ύπαρξη και να αποφασίσουμε με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε πίσω. Η απογοήτευση μας οδηγεί στη γενική απαξίωση και μας κλείνει όλο και πιο πολύ στο καβούκι μας. Ο φόβος που καλλιεργείται από τις διαπλεκόμενες εξουσίες λειτουργεί παραλυτικά και στρώνει τον δρόμο στον κοινωνικό εκφοβισμό. Τίποτα δεν είναι μάταιο όταν δίνει νόημα και αξία στη ζωή μας. Θα πρέπει να ξεπεράσουμε τη δοκιμασία της πρώτης και της δεύτερης Αριστεράς και να πάμε μπροστά, προετοιμαζόμενοι για τη σύγκρουση, δεν γίνεται να παραδοθούμε αμαχητί. Οι συμφωνίες, τα προγράμματα και οι μεταρρυθμίσεις που επιβάλλουν τα Μνημόνια γίνονται για τους δανειστές, που μας θέλουν υποζύγιά τους.

Κάποιοι έχουν χάσει το μέτρο του λόγου και μιλάνε για τα 400 χρόνια που αντέξαμε, αντιπαραβάλλοντας τα 99 που δεν είναι τίποτα μπροστά στην αιωνιότητα. Κάποιοι άλλοι μάς λένε πως δεν θα πάθουμε τίποτα, ότι μπορούμε να κάνουμε το σκατό μας παξιμάδι, χωρίς να συνειδητοποιούν πως το δικαίωμα στη δουλειά είναι αδήριτη ανάγκη, με αξιοπρέπεια όμως, χωρίς τον φόβο, χωρίς την εκμετάλλευση και την υποταγή. Ηδη οι Γάλλοι έχουν ξεσηκωθεί, υπερασπιζόμενοι τις κατακτημένες εργασιακές σχέσεις που η κυβέρνηση του Ολάντ κουτσουρεύει και αυτό γίνεται στις πλατείες ολονυκτίως, στους δρόμους και στα εργοστάσια και οι νέοι θέτουν άλλες αξίες και άλλες πολιτικές, που ξεπερνάνε τον οικονομισμό και τον συντεχνιασμό. Ερχεται και η σειρά μας, το φθινόπωρο θα είναι θερμό και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορεί να δικαιολογηθεί πως δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τα αφεντικά, ο δρόμος της ενεργητικής συμμετοχής μας είναι μπροστά μας. Η δημοκρατία χωρίς εμάς γίνεται εργαλείο των εξουσιαστών.