Για εμάς η αποτυχία είναι καταστροφή, για τους άλλους είναι θέμα γοήτρου.

Μπροστά σε αυτό το εμπόδιο, η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται να επινοεί έναν δικό της κόσμο, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η αιχμή του δόρατος της λαϊκής δυσαρέσκειας εναντίον της φιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής της Ε.Ε., της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Δίνεται, δηλαδή, η εντύπωση ότι και αν δεν τα βρει η Αθήνα με τους εταίρους στις αίθουσες των Βρυξελλών, θα κερδίσει συμπάθεια στους δρόμους άλλων χωρών. Αντιμέτωπη με την πραγματική αδυναμία της, η ελληνική κυβέρνηση πλάθει μια εικόνα όπου ηγείται μιας πανευρωπαϊκής επανάστασης. Με άλλα λόγια, πιστεύει ότι υπάρχουν αρκετοί άλλοι που της δίνουν δίκιο, ώστε να δικαιολογείται η πορεία που έχει επιλέξει.

Ο κίνδυνος είναι διττός: αφενός, τα αισθήματα των πολιτών θα εναλλάσσονται μεταξύ αδυναμίας (λόγω οικονομικής δυσχέρειας) και παντοδυναμίας (επειδή «έχουμε μαζί μας τους λαούς της Ευρώπης»)· αφετέρου, οι εταίροι έχουν τον δικό τους κόσμο και απαιτούν να παίξουμε με τους δικούς τους κανόνες (κανόνες τους οποίους δεχόμασταν ανέκαθεν). Μπροστά στην ελληνική τάση για αυτοσχεδιασμούς και την αέναη αναζήτηση ευθυνών κάποιων άλλων, οι εταίροι προτάσσουν κανόνες και δομές –σε βαθμό που αναιρεί και τη δική τους ευθύνη για την έως τώρα πορεία της Ελλάδας. Με άλλα λόγια, όλοι έχουν έτοιμη τη δικαιολογία για την αποτυχία: «οι άλλοι φταίνε».

Στο πεδίο της αντιπαράθεσης, όμως, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι, όσο και αν εμείς οι Ελληνες πιστεύουμε ότι μόνο εμείς έχουμε δίκιο, δεν είμαστε σε δυνατή θέση για οποιαδήποτε σύγκρουση. Οι συμμαχίες μας είναι αδύναμες ή προϊόντα υπέρμετρων ελπίδων και φιλοδοξιών, ενώ οι ανάγκες μας για χρήμα και χρόνο είναι πραγματικές και επιτακτικές. Οι εταίροι, από την άλλη, κρατούν όλους τους θεσμούς και μηχανισμούς και ελέγχουν τα χρήματα. Οι παίκτες και τα πιόνια δεν είναι ίσα. Για εμάς η αποτυχία είναι καταστροφή, για τους άλλους είναι θέμα γοήτρου.