Οχι «Γιάνης»... «Γιανάκης»;

Δεν θα με κατηγορήσετε αν ένας αέρας καχυποψίας με διαπερνά κάθε φορά που ακούω λέξεις. Λόγια, ονόματα, όρους.
Δεν έχουμε περάσει και λίγα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στη χώρα μας, οι πολιτικοί βαφτίζουν ψάρι το κρέας, αλλάζουν λίγο την κορνίζα, γυρίζουν το παλτό μέσα έξω, αλλά το φαγητό, το κάδρο, το ύφασμα μένουν ακριβώς τα ίδια - και με ίδια ελαττώματα.
Θυμάμαι τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου να επιμένει ότι δεν έκανε ανασχηματισμό, έκανε «αναδόμηση». Και όλοι καμώνονταν ότι ήταν κάτι το «διαφορετικό». Θυμάμαι τις «ριζικές αλλαγές» στην παιδεία, την πάταξη της γραφειοκρατίας, την «αλλαγή», την «επανίδρυση του κράτους», την πρόσφατη «ελπίδα» που...»έρχεται». Θυμάμαι την «πάταξη της φοροδιαφυγής», το «αγαπάς την Ελλάδα; Απόδειξη», τη «λιτότητα» και τα «σφιχτά ζωνάρια» και τον «λιτό βίο». Ιδιο πράγμα, άλλα γράμματα. Με όσα «νι» και να τη γράψεις, η παροιμία δεν αλλάζει: «Οχι Γιάννης, Γιαννάκης», έλεγαν οι παλιοί.
Ψάχνουν, λέει, τώρα ποιους όρους θα χρησιμοποιήσουν για να μη... φοβηθούν, λέει, οι αγορές. Και, ω του θαύματος, μόλις προτείνεται ένας όρος μη αποπληρωμής των συμφωνηθέντων που δεν είναι η λέξη «διαγραφή» ή «κούρεμα», αλλά σημαίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα, οι αγορές γουργουρίζουν σαν νεογέννητα γατάκια. Μα τόσο βλαμμένες είναι οι αγορές και ξεγελιούνται με λεξούλες και κόλπα που θα δεν θα κορόιδευαν ούτε ένα αθώο νήπιο; Κρίμα - και τις είχα για σατανικές.
Ποτέ δεν αμφέβαλα για τον πλούτο της γλώσσας μας. Δυστυχώς δεν είναι λεκτική πενία αυτό από το οποίο πάσχουμε, αλλά κανονική, απελπιστική, απεγνωσμένη φτώχεια. Και χρεωμένη φτώχεια, το χειρότερο είδος. Κρατώ την αναπνοή μου και περιμένω να κληρώσουν νέες πράξεις, νέοι προσανατολισμοί. Τις λέξεις μόνες τους, όσο και να ανανεώνονται από κάθε αποτέλεσμα τις κάλπης, κοντεύω να τις σιχαθώ. Με συγχωρείτε. Δεν είναι από κακοψυχιά. Είναι να που δεν έχουμε περάσει και λίγες ταλαιπώριες. Και εμείς, και οι... λέξεις, που φταίνε λιγότερο...