«Κομμένη η πλάκα»

Δεν μου συμβαίνει συχνά, αλλά στις σπάνιες περιπτώσεις που συμφωνώ με τον ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχω κανένα πρόβλημα να το αναγνωρίσω.

Οπως, για παράδειγμα, συμβαίνει με την τελευταία υπόδειξή του προς διαφωνούντες με τις επιλογές και τους στόχους του «να κόψουν την πλάκα». Μόνο που δεν αρκεί η υπόδειξη.

Τέτοιες κουβέντες συνεπάγονται την υποχρέωση πως αν δεν υπάρξει συμμόρφωση, τότε ο αρχηγός οφείλει να αποδείξει πως όταν λέει κάτι πρέπει να γίνεται. Και οι τρόποι για να το κάνει δεν είναι πολλοί.

Αλλωστε, μόνο «της πλάκας» δεν είναι η συγκεκριμένη διαφωνία. Γιατί όσο κι αν δεν αρέσει -και δικαίωμά τους είναι να μην αρέσει- σε όσους πιστεύουν στη συμπόρευση με την κομμουνιστική και την πέραν αυτής Αριστερά, ο δρόμος προς την εξουσία δεν υπάρχει περίπτωση να ανοίξει για τον ΣΥΡΙΖΑ όσο ο ίδιος δεν θα ανοίγεται προς τις δυνάμεις της Κεντροαριστεράς.

Και δεν είναι τωρινή ή χθεσινή η «πλάκα». Δύο χρόνια κρατάει. Από την επομένη των εκλογών του Ιουνίου του 2012. Περίμεναν οι συριζαίοι ότι όπως είχαν σαλτάρει από το 4% στο 18% και μετά στο 27%, έτσι την επόμενη φορά θα χτυπούσαν 40άρι. Μόνο που είδαν να μένουν κολλημένοι στο 27%. Και το βλέπουν πως μέχρις εδώ ήταν.

Γι' αυτό και το «κομμένη η πλάκα» δεν είναι μία υπόδειξη μόνο του Τσίπρα προς τον Λαφαζάνη και τους προσβλέποντες σε κομμουνιστικούς παραδείσους, αλλά και προς τον Τσίπρα από όσους πιστεύουν πως θα πρέπει να καταλάβει ότι για να φτάσει στην εξουσία θα πρέπει να εξετάσει με άλλα μυαλά και χωρίς βλακώδη προαπαιτούμενα τη συνεργασία του με τους πολιτικά τοποθετημένους δεξιότερα από αυτόν.

Διότι κάποια στιγμή θα πρέπει να συνειδητοποιήσει πως αυτό που χρειάζεται για να φτάσει στην εξουσία δεν είναι 10, 20 ή 30 μετανοήσαντες μνημονιακοί βουλευτές, αλλά ένα εκατομμύριο ψηφοφόροι που δεν είναι διατεθειμένοι να εμπιστευτούν κάποιους οι οποίοι επί δύο χρόνια δεν μπορούν να συναποφασίσουν ποιοι είναι και τι θέλουν και με ποιους και κατά πού θα πορευτούν.