Τρίτη 2 Απριλίου 2013

Αλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε!..


Με άλλα λόγια, ότι μπορεί να έχουμε το ένα ή το άλλο νόμισμα και γενικώς να κουβεντιάζουμε ποιο νόμισμα μας αρέσει χωρίς δεδομένα και προϋποθέσεις.
Η παραδοχή ότι το ευρώ αποτελεί το εθνικό μας νόμισμα αυτήν ακριβώς τη συζήτηση έκλεινε.
Ευτυχώς! Διότι αν σε μια χώρα δεν θεωρείται τελεσίδικο το νόμισμα, τότε τίποτα δεν είναι τελεσίδικο. Και επικρατεί μια καταστροφική «νομισματική αβεβαιότητα».
Με τις πρόσφατες εξελίξεις, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται πάλι να κλυδωνίζεται προς τα πίσω.
Οχι «πάση θυσία» στο ευρώ, λέει ο Σκουρλέτης. «Χωρίς ταμπού» το νόμισμα, γράφει ο Ν. Βούτσης. «Το ευρώ δεν είναι φετίχ» (ξανα)υποστηρίζουν στενοί συνεργάτες του Τσίπρα.
Αλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε!..
Διότι, είτε τους αρέσει είτε δεν τους αρέσει, το εθνικό νόμισμα μιας χώρας είναι φετίχ. Είναι και ταμπού. Και προφανώς δικαιολογεί όλες τις θυσίες, μικρές και μεγάλες.
Οχι για ιδεολογικούς λόγους. Αλλά επειδή ένα σταθερό και αξιόπιστο νόμισμα αποτελεί θεμελιώδη προϋπόθεση ενός σύγχρονου και σοβαρού κράτους - δεν είναι πανωφόρι που το φοράμε όταν κάνει κρύο και το βγάζουμε όταν πιάσουν οι ζέστες...
Απολύτως θεμιτή την άποψη της εξόδου από το ευρώ. Την υποστηρίζουν το ΚΚΕ, ο Αλαβάνος, η υπόλοιπη άκρα Αριστερά, καθώς και κάποιοι οικονομολόγοι.

Ολα τα άλλα όμως είναι καθαρό παπατζιλίκι.
Διότι το νόμισμα είτε το απορρίπτεις είτε το αποδέχεσαι. Και όταν το αποδέχεσαι, το υπερασπίζεσαι ανεξαρτήτως θυσιών, χωρίς προϋποθέσεις ή επιφυλάξεις. Δεν το κουβεντιάζεις για να βρεις αν και πόσο σε βολεύει.
Ευτυχώς βεβαίως η συζήτηση ξεκαθαρίζει πλέον από μόνη της, ακόμη και ανεξαρτήτως των προθέσεων όσων μετέχουν σε αυτήν.
Ετσι καθίσταται όλο και περισσότερο σαφές ότι θα οδηγηθούμε εκ των πραγμάτων σε μια αναμέτρηση ανάμεσα στο «κόμμα του ευρώ» και στο «κόμμα της δραχμής». Μια αναμέτρηση καθαρή, ανοιχτή, χωρίς παπατζήδες και υπεκφυγές.
Και ασφαλώς χωρίς κανένα ταμπού.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου