Ο καθένας έχει το δικό του μέτρο για τη ζωή, μόνο που μ' αυτό δεν μπορεί να μετρηθεί η δυστυχία της κοινής καθημερινής ζωής. Εχει χαθεί το μέτρο της τιμής και της αξιοπρέπειας και αισθανόμαστε λίγο - πολύ ατιμασμένοι. Μπορεί να απελευθερωθήκαμε με την Επανάσταση του 1821, αλλά ανεξαρτησία η πατρίδα μας δεν απέκτησε.
Είμαστε πολιορκημένοι και σκλαβωμένοι από τους τροϊκανούς «κατοχικούς» δανειστές μας. Ερχονται να εποπτεύσουν να κηδεμονεύσουν και να επιβάλουν τα μέτρα τους με απειλές και εκβιασμούς. Βρισκόμαστε σε χειρότερη κατάσταση από την εποχή του κεφαλικού φόρου και οι δικοί μας του εσωτερικού χώρου συγκυβερνώντες υποκλίνονται και προσκυνάνε για την επόμενη δόση. Για ποιες διαπραγματεύσεις μας μιλάνε για ποια άρνηση, για ποιο βέτο, για ποιο όχι, όταν ακόμα και οι ίδιοι καταλαβαίνουν πως δεν πάει άλλο...
Και μέσα σ' αυτό το στενόκαρδο και σκληρό κλίμα πέσαμε θύματα του λεγόμενου καταναλωτικού και κερδώου πολιτισμού τους. Γίναμε αθύρματα και αριθμοί στους λογαριασμούς τους βιώνοντας την αγωνία και το άγχος της επιβίωσης. Χάνουμε το δικαίωμα στη χαρά και στη ζωή και πού κρύβεται ο έρωτας, που για πολλούς κατάντησε μια ευχάριστη ατίμωση και μια μεγάλη ψευδαίσθηση μέσα στη γενικότερη κατάθλιψη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου