Η εικόνα μιας χώρας σε βαθύ διχασμό, αντιλήψεων και προσανατολισμού.

Η εικόνα μιας χώρας σε βαθύ διχασμό, αντιλήψεων και προσανατολισμού. Από τη μία, η νεότερη γενιά που αναζητεί την προοπτική εκεί όπου πιστεύει ότι μπορεί να την συναντήσει: σε κοινωνίες καλύτερα οργανωμένες, πιο εύρωστες και ασφαλείς. Φεύγουν, βέβαια, εξαναγκασμένοι από μια πατρίδα «αφιλόξενη», σε κρίση και σε σύγχυση: ιδεολογική, ηθική, θεσμική και οικονομική. Η μετάβαση στη Γερμανία δεν είναι ακριβώς εκούσια. Είναι (και) επιλογή από αδιέξοδο. Από την άλλη, εργαζόμενοι και συνδικαλιστές που βλέπουν τον «κόσμο τους» να καταρρέει. Κι επειδή τα τσουβαλιάσματα, ένθεν κακείθεν, δεν οδηγούν πουθενά, ας μη θεωρήσουμε ότι εκπροσωπούν μόνο το κράτος της συναλλαγής και των άκοπων προνομίων, αλλά ότι ανάμεσά τους βρίσκονται και εκείνοι που δούλευαν τον μισθό τους έως το τελευταίο ευρώ. Τώρα, η διάλυση της χρεοκοπημένης Αυτοδιοίκησης τους εξοργίζει. Ποιος φταίει; Μα, ασφαλώς, οι Γερμανοί. Αυτοί οι «σύγχρονοι καταχτητές και οι επίδοξοι συνεργάτες τους». Η αποτυχία του εγχώριου συστήματος διακυβέρνησης χρεώνεται στον κ. Φούχτελ ή εκπροσωπείται από τον κ. Ομπερμάγιερ (ο οποίος παρεμπιπτόντως από το 2010, που τοποθετήθηκε στη θέση του προξένου, ενίσχυε με κάθε τρόπο την ελληνογερμανική συνεργασία). Σαν αυτοί να διόριζαν ή να έκαναν τα στραβά μάτια στην αργομισθία.
Από τη μία, η Ελλάδα που δοκιμάζει τις δυνάμεις της, τα αδιαμφισβήτητα προσόντα της, τα όριά της, σε ένα περιβάλλον ανταγωνιστικό αλλά και αξιοκρατικό. Από την άλλη, η Ελλάδα που πιστεύει ότι η μοίρα της είναι δεμένη με κάθε συνδικαλιστικό εκπρόσωπο που αποδίδει τη βαρβαρότητα «σε συναισθηματική φόρτιση των εργαζομένων». Με όποιον χαϊδεύει αυτιά και τροφοδοτεί ισοπεδωτικά στερεότυπα και καταστροφικά αδιέξοδα. Γιατί έτσι έμαθε κι εκείνος να πορεύεται, να εκλέγεται. Κολακεύοντας τα ευκολότερα και ταπεινότερα ένστικτά μας. Δηλαδή, τη χρεοκοπία μας.