Αλλά η κατάσταση αυτή δεν πάει άλλο.

Η ευχή είναι, φαντάζομαι, γενική: να είναι αυτή η Δευτέρα η τελευταία που ξημερώνει με την αγωνία τι θα γίνει με το Eurogroup και με τα χρήματα που περιμένουμε. Αλλωστε, είναι κάτι που από καιρό θα 'πρεπε να είχε γίνει. Αλλά κάτι οι δικές μας εκλογές, κάτι οι διαπραγματεύσεις που παρατράβηξαν, κάτι και η αδυναμία των εταίρων και δανειστών μας ν' αποφασίσουν τι θα γίνει και πώς θα γίνει με το χρέος, κοντεύουμε να μπούμε στον Δεκέμβριο και η εκκρεμότητα διατηρείται.

Αλλά η κατάσταση αυτή δεν πάει άλλο. Γιατί δεν είναι μόνο τα λεφτά που λείπουν από τις τράπεζες ή οι οφειλές του Δημοσίου σε ιδιώτες που δεν εξοφλούνται ή τα μεγάλα έργα που δεν ξαναρχίζουν, είναι η γενική αδράνεια μέσα στην οποία υποχρεώνεται να μένει καθηλωμένη η οικονομία.

Πρέπει να προχωρήσουν οι αποκρατικοποιήσεις. Οπως πρέπει να έρθουν και επενδύσεις. Αναγκαίες προϋποθέσεις και οι δύο για να ξαναπάρει μπροστά η μηχανή. Μόνο που καμία από τις δύο δεν εξασφαλίζεται με τον αυτόματο πιλότο. Για να φέρει κάποιος τα χρήματά του στην Ελλάδα και να τα επενδύσει με οποιονδήποτε τρόπο, θα πρέπει να υπάρχει ένα μίνιμουμ διασφαλίσεων. Κι ανάμεσα στις διασφαλίσεις αυτές βασικότερη απ' όλες είναι αν και ποια σταθερότητα προσφέρει η χώρα στην οποία πρόκειται να επενδυθούν τα χρήματα.

Αυτή η προϋπόθεση, μέχρι να εκταμιευτούν τα χρήματα και ν' ανακοινωθούν και οι όποιες άλλες αποφάσεις τα συνοδεύσουν, δεν υπάρχει. Μπορεί οι ευκαιρίες να είναι ελκυστικές και οι προθέσεις ειλικρινείς, αλλά όταν μια χώρα έχει τις εκκρεμότητες που έχουμε εμείς, δεν μπορεί να περιμένει σπουδαία πράγματα. Ιδιαίτερα όταν, εκτός από τις εκκρεμότητες, υπάρχουν και οι ανεύθυνες μεγαλοστομίες του Τσίπρα και της παρέας του για τη μεταχείριση την οποία θα επιφυλάξουν αν και όταν έρθουν στην εξουσία σε όσους διανοηθούν να επενδύσουν στην Ελλάδα σε περίοδο μνημονιακής διακυβέρνησης.