Μια ανάγκη που σήμερα οδηγεί πολλούς συνανθρώπους μας στα άκρα. Που κάποια στιγμή θα τους οδηγήσει να… πιαστούν από οπουδήποτε και από οποιονδήποτε. Οπως λέει ο λαός δηλαδή, «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται».
Ακούγοντας τον Αλέξη Τσίπρα από τη Θεσσαλονίκη διαπιστώσαμε δυστυχώς ότι η Αξιωματική Αντιπολίτευση δεν άλλαξε, παρά το γεγονός πως εμφανίσθηκε στη θέση αυτή ένα νέο (υποτίθεται) κόμμα, ένα κόμμα που μέχρι πρόσφατα έπαιζε σε κάθε εκλογική αναμέτρηση για το αν θα είναι ή όχι εντός Βουλής.
Και όχι μόνο δεν άλλαξε, αλλά έγινε ακόμη πιο ακραία στις υποσχέσεις. Αλλωστε τις προηγούμενες ημέρες η ίδια αυτή Αξιωματική Αντιπολίτευση έσπευσε να… αγκαλιάσει τους ένστολους, που δικαίως διαμαρτύρονται για τις επικείμενες περικοπές.
Τους ίδιους ένστολους που κατ’ επανάληψη έχει καταγγείλει, τους ίδιους ένστολους που επιθυμεί να… αφοπλίσει. Πώς να μην τάζει τώρα τα πάντα στους πάντες δηλώνοντας και έτοιμη να κυβερνήσει «αύριο το πρωί», αλλά χωρίς να ζητήσει εκλογές;
Από όλα όσα ειπώθηκαν, να ξεχωρίσουμε το θέμα των επανακρατικοποιήσεων. Και τις νέες… απειλές προς όσους σκέφτονται να επενδύσουν στην Ελλάδα.
Θυμηθήκαμε με αυτές τις δηλώσεις τον Ανδρέα Παπανδρέου, που επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη ομιλούσε για τη χρυσή μετοχή του ΟΤΕ (τον οποίο το ΠΑΣΟΚ εν συνεχεία μετοχοποίησε όταν έγινε κυβέρνηση).
Θυμηθήκαμε και τον υιό Παπανδρέου, που έτρεχε να πάρει μπλουζάκια τα οποία έγραφαν δεν πωλείται ο τάδε και ο δείνα Οργανισμός. Μπλουζάκια που του χάριζαν οι συνδικαλιστές. Και αυτός τα έδειχνε στις κάμερες όλο χαρά. Και έτρεχε και σε όλες τις πορείες.
Και μετά ήρθε το… Μνημόνιο. Και έτρεχαν όλοι οι άλλοι.
Τώρα είδαμε και τον Αλέξη Τσίπρα. Και θυμηθήκαμε όλους όσοι λένε πως στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ έχουν βρεθεί όλοι όσοι συμβούλευαν τους προηγουμένους περί επανακρατικοποιήσεων.
Τους συνδικαλιστές και τους παλαιοκομματικούς του ΠΑΣΟΚ. Τους πολύ παλαιοκομματικούς. Που στηρίζουν τα πάντα στην αποτυχία της σημερινής κυβέρνησης. Ισως και στην αποτυχία της ίδιας της χώρας.
Αυτό προκαλεί τη μεγαλύτερη ανησυχία. Οτι είναι οι ίδιοι και όχι κάτι νέο.
Ακούγοντας τον Αλέξη Τσίπρα από τη Θεσσαλονίκη διαπιστώσαμε δυστυχώς ότι η Αξιωματική Αντιπολίτευση δεν άλλαξε, παρά το γεγονός πως εμφανίσθηκε στη θέση αυτή ένα νέο (υποτίθεται) κόμμα, ένα κόμμα που μέχρι πρόσφατα έπαιζε σε κάθε εκλογική αναμέτρηση για το αν θα είναι ή όχι εντός Βουλής.
Και όχι μόνο δεν άλλαξε, αλλά έγινε ακόμη πιο ακραία στις υποσχέσεις. Αλλωστε τις προηγούμενες ημέρες η ίδια αυτή Αξιωματική Αντιπολίτευση έσπευσε να… αγκαλιάσει τους ένστολους, που δικαίως διαμαρτύρονται για τις επικείμενες περικοπές.
Τους ίδιους ένστολους που κατ’ επανάληψη έχει καταγγείλει, τους ίδιους ένστολους που επιθυμεί να… αφοπλίσει. Πώς να μην τάζει τώρα τα πάντα στους πάντες δηλώνοντας και έτοιμη να κυβερνήσει «αύριο το πρωί», αλλά χωρίς να ζητήσει εκλογές;
Από όλα όσα ειπώθηκαν, να ξεχωρίσουμε το θέμα των επανακρατικοποιήσεων. Και τις νέες… απειλές προς όσους σκέφτονται να επενδύσουν στην Ελλάδα.
Θυμηθήκαμε με αυτές τις δηλώσεις τον Ανδρέα Παπανδρέου, που επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη ομιλούσε για τη χρυσή μετοχή του ΟΤΕ (τον οποίο το ΠΑΣΟΚ εν συνεχεία μετοχοποίησε όταν έγινε κυβέρνηση).
Θυμηθήκαμε και τον υιό Παπανδρέου, που έτρεχε να πάρει μπλουζάκια τα οποία έγραφαν δεν πωλείται ο τάδε και ο δείνα Οργανισμός. Μπλουζάκια που του χάριζαν οι συνδικαλιστές. Και αυτός τα έδειχνε στις κάμερες όλο χαρά. Και έτρεχε και σε όλες τις πορείες.
Και μετά ήρθε το… Μνημόνιο. Και έτρεχαν όλοι οι άλλοι.
Τώρα είδαμε και τον Αλέξη Τσίπρα. Και θυμηθήκαμε όλους όσοι λένε πως στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ έχουν βρεθεί όλοι όσοι συμβούλευαν τους προηγουμένους περί επανακρατικοποιήσεων.
Τους συνδικαλιστές και τους παλαιοκομματικούς του ΠΑΣΟΚ. Τους πολύ παλαιοκομματικούς. Που στηρίζουν τα πάντα στην αποτυχία της σημερινής κυβέρνησης. Ισως και στην αποτυχία της ίδιας της χώρας.
Αυτό προκαλεί τη μεγαλύτερη ανησυχία. Οτι είναι οι ίδιοι και όχι κάτι νέο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου