Ο Λαός για ακόμη μία φορά καλείται να ματώσει...

Το νέο πακέτο μέτρων που ετοιμάζει η κυβέρνηση των τριών ξεπερνά τα όρια αντοχής της κοινωνίας. Οι εταίροι στη συγκυβέρνηση ομολογούν πως ο λαός για ακόμη μία φορά καλείται να ματώσει, αλλά σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Στο σημείο που βρίσκεται η χώρα, ισχυρίζονται, δεν υπάρχει άλλη επιλογή από την εφαρμογή των δεσμεύσεων του δεύτερου μνημονίου και στο μέλλον βλέπουμε αν, πότε και υπό ποιες προϋποθέσεις θα ξεκινήσει η επαναδιαπράγματευση.

Ακόμη και τώρα, 25 μήνες από τότε που η τρόικα φόρεσε στην Ελλάδα τον ζουρλομανδύα του μνημονίου, η κατάσταση εξελίσσεται προς το χειρότερο αντί να βελτιώνεται. Η συνταγή, έπειτα από δυο ριζικές αναθεωρήσεις και δεκάδες τροποποιήσεις, στην ουσία παραμένει η ίδια: περικοπές μισθών και συντάξεων στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα, φόροι, έκτακτες εισφορές, ύφεση, ανεργία, φτώχεια, περιορισμός της ρευστότητας, ραγδαία υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου. Η λογική λέει πως κι αυτή τη φορά το πρόγραμμα θα έχει την ίδια τύχη με όλες τις προηγούμενες: θα αποτύχει.

Η δήλωση του πρώην εκπροσώπου της χώρας στο ΔΝΤ κ. Παναγιώτη Ρουμελιώτη πως «εμείς στο ΔΝΤ γνωρίζαμε ότι το πρόγραμμα για την Ελλάδα θα αποτύχει, γιατί όπου είχε δοκιμαστεί δεν έδωσε θετικά αποτελέσματα» προκαλεί σοκ. Η τρόικα γνώριζε την αλήθεια από τότε και φυσικά δεν άλλαξε τίποτα τώρα. Και είναι φυσικό να γνώριζαν γιατί αυτό που μπορεί εύκολα να αντιληφθεί ο μέσος πολίτης είναι αδιανόητο να μην το έχουν προβλέψει οι οικονομολόγοι της ευρωζώνης, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ. Κι όμως, επιμένουν στο ίδιο λάθος και μαζί τους οι ελληνικές κυβερνήσεις που, πιεσμένες, φοβισμένες και με την απειλή της χρεοκοπίας να κρέμεται πάνω από τη χώρα, υπογράφουν και εφαρμόζουν ό,τι τους ζητήσουν.

Το κλίμα δεν είναι καλό για την Ελλάδα.

Το κλίμα δεν είναι καλό για την Ελλάδα. Για πολλούς και διάφορους λόγους που έχουν αναλυθεί, το πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας εκτροχιάστηκε, το βάρος της τήρησης των δεσμεύσεων θα πέσει και πάλι στους μεσοαστούς που προσπαθούσαν και προσπαθούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, αλλά κινδυνεύουν πλέον να εξαφανιστούν ως τάξη, ενώ πληθαίνουν στο εξωτερικό εκείνοι που ουσιαστικά επιθυμούν να φύγει η χώρα μας από την Ευρωζώνη γιατί καλώς ή κακώς τη θεωρούν «μαύρο πρόβατο». Μίντια, κερδοσκόποι, πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες διαφόρων κρατών, οικονομολόγοι, «γκουρού» των αγορών, ακόμη και μεγάλες μερίδες της κοινής γνώμης.
Στο εσωτερικό η κατάσταση δεν είναι καλύτερη. Αν και από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η κρίση και έγινε αντιληπτό ότι η χώρα ανεπίσημα χρεοκόπησε, ήταν φανερό ότι θα φτωχύνουμε και το επίπεδο διαβίωσης θα έπεφτε αισθητά, τώρα η απαισιοδοξία διαχέεται και στα στρώματα που έδειχναν διάθεση να αναλάβουν τις ευθύνες τους για να παραμείνουμε στην Ευρωζώνη, εκτιμώντας σωστά ότι επιστροφή στη δραχμή σημαίνει ολική καταστροφή. Παράλληλα είναι σαφές ότι το «λόμπι« της δραχμής και τα κόμματα που συνειδητά ή ασυνείδητα το υπηρετούν μαζί με τα μίντια που συμπράττουν μαζί τους λαϊκίζοντας ασύστολα, εντείνουν τις προσπάθειές τους για να μην επιτρέψουν στην κυβέρνηση να τηρήσει τις δεσμεύσεις του κράτους και να κάνει αυτά που πρέπει να γίνουν για να κρατηθούμε στον αφρό.

Ολοι το ήξεραν. Κι εμείς το ξέραμε. Αλλά δεν είχαμε άλλο πρόγραμμα να προτείνουμε.

Ισως να φταίει που το κυρίαρχο δόγμα του κόσμου, στα προηγούμενα τριάντα χρόνια, κλονίστηκε από τον σεισμό της κρίσης, αλλά δεν έπεσε. Η ιδέα πως η εκδήλωση αλληλεγγύης εντός ευρωζώνης εμπεριέχει «ηθικό κίνδυνο», η ιδέα πως η Ελλάδα έπρεπε να «τιμωρηθεί» προτού «σωθεί», η ιδέα πως η εφαρμογή προγραμμάτων αυστηρής λιτότητας, που συρρικνώνουν τις οικονομίες, τις καθιστούν πιο αξιόχρεες και θα κερδίσουν την εμπιστοσύνη των αγορών. Ή η ιδέα πως η Ελλάδα θα ισοσκελίσει το ισοζύγιο πληρωμών της και θα γίνει ανταγωνιστικότερη, επιβάλλοντας βίαιη συρρίκνωση εισοδημάτων και καταναλωτική ασφυξία - όλες είναι ιδέες τόσο σοφές όσο η ιατρική του Μεσαίωνα, με τις βδέλλες και τις αφαιμάξεις, αλλά είναι επίσης ιδέες με συγκεκριμένο θεωρητικό πρόσημο.

Ή ίσως να φταίει που ο κόσμος δεν βρήκε ακόμη πυξίδα για να βγει από τις αχαρτογράφητες φουρτουνιασμένες θάλασσες που τον βρέχουν.

Για την ευρωζώνη είναι ολοφάνερο. Τρία χρόνια τώρα σέρνει τα πόδια της, κάθε της βήμα έρχεται πολύ αργά και αποδεικνύεται μισό, κάθε της απόφαση αναγγέλλεται σωτήρια κι έπειτα αμφισβητείται από την (υστερόβουλη) γερμανική αμφιθυμία. Μα για εμάς, για την Ελλάδα, η έλλειψη πυξίδας είναι ακόμη πιο οδυνηρά φανερή.

«Το ΔΝΤ ήξερε από την αρχή ότι το ελληνικό πρόγραμμα δεν βγαίνει» - δήλωσε πρόσφατα ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης. Ολοι το ήξεραν. Κι εμείς το ξέραμε. Αλλά δεν είχαμε άλλο πρόγραμμα να προτείνουμε. Δεν ήταν μόνον η διαπραγματευτική δύναμη που μας έλειπε. Ηταν ένα σχέδιο, ένα συγκροτημένο και ρεαλιστικό εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης για να προτείνουμε. Ελειπε το καλοκαίρι του 2007. Κι ακόμη - παρ' όλα αυτά - εξακολουθεί να λείπει.

Τους εξωθούν στην «έξοδο» κινδύνου, δηλαδή να βγουν στον δρόμο και να ξεσηκωθούν.

Δεν αρέσει στον ελληνικό λαό, που πληρώνει τις δικές τους αποτυχημένες πολιτικές επιλογές, να βρίσκεται σε διαρκή δοκιμασία, σε μόνιμη εκκρεμότητα και να εμπαίζεται και να λοιδορείται από πάνω. Δεν ψήφισε τη συγκυβέρνηση για να εφαρμόσει τα προαποφασισμένα μέτρα των Μνημονίων, αλλά για να τα αναθεωρήσει και να αναδιαπραγματευτεί το χρέος. Αντ' αυτού βλέπει πως οι τροϊκανοί γίνονται όλο και πιο απαιτητικοί και προκλητικοί. Το παιχνίδι της εξόδου της χώρας μας από την Ευρωζώνη το κρατάνε ανοικτό και υποτίθεται η Citigroup, ενώ λίγο πριν έδινε πιθανότητες η Ελλάδα να επιστρέψει στη δραχμή από 60-75%, τώρα επανέρχεται με αυξημένη δόση τρομοκρατίας και αποφαίνεται κατά 90%, ανεβάζοντας τα ποσοστά εξόδου.
Ολοι οι ιθύνοντες της ΕΕ παίζουν το παιχνίδι του καλού και του κακού μπάτσου. Οι Ελληνες πολίτες, κατά δική τους παραδοχή, έχουν επωμιστεί βάρη περισσότερα από αυτά που μπορούν να αντέξουν και έρχονται κι άλλα. Τους εξωθούν στην «έξοδο» κινδύνου, δηλαδή να βγουν στον δρόμο και να ξεσηκωθούν. Το γνωρίζουν οι συγκυβερνώντες, γι' αυτό και πλειοδοτούν στο πώς θα καλύψουν τα πεπραγμένα τους και πώς θα παραπλανήσουν τον λαό. Καμία ανάπτυξη δεν βλέπει και καμία βελτίωση της ζωής του κι ούτε πιστεύει πως θα υπάρξει ανάκαμψη μέχρι το 2015.
Μετά την περίοδο της εθνικής κατάθλιψης όμως και του θυμού, αλλά και της καταστροφικής διάθεσης, όπου ο ένας τα βάζει με τον άλλον και η μια κατηγορία εργαζομένων με την άλλη, με τον κίνδυνο που απ' ό,τι φαίνεται δεν έχει εκλείψει ακόμα, της αλληλοσφαγής, έρχεται εκ των πραγμάτων η στιγμή της προσωπικής και της συλλογικής αφύπνισης, όπου ο κόσμος έχει την ανάγκη να αισθανθεί κάποια ψυχική ευφορία και ανάταση, μια κάποια αισιοδοξία, γιατί η τόση μαυρίλα δεν αντέχεται, γιατί δεν περιορίζεται μόνο στην οικονομική της διάσταση, αλλά επεκτείνεται διαβρωτικά στην κοινωνία και στη συνολική ύπαρξη του καθενός. Οι ιθύνοντες πολιτικοί, οι τεχνοκράτες - οικονομολόγοι μιλάνε με αριθμούς και ποσοστά, έχουν υποβιβάσει τον άνθρωπο σε ευρώ. Δεν είναι μόνοι τους οι Ελληνες, το 2,5% του ΑΕΠ της Ευρώπης καλύπτουν, ήδη ο Νότος έχει πάρει φωτιά και τον κίνδυνο να μπουρλοτιάσει όλη η Ενωμένη Ευρώπη και να καταρρεύσει το σύστημά τους τον γνωρίζουν, αλλά παρ' όλα αυτά συμπεριφέρονται κατ' επιταγήν του απάνθρωπου και βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματός τους, όχι απλώς κυνικά, αλλά και παρανοϊκά, για να επιβεβαιώσουν το σύνθημα του Μάη του '68, πως ο καπιταλιστής θα πουλήσει ακόμα και το σχοινί με το οποίο θα κρεμαστεί.

Σκληρά, σκληρότερα και … σκληρότατα μέτρα μπαίνουν κάθε φορά στο τραπέζι, μέτρα που δεν έχουν στόχο να αποδώσουν καρπούς

Διαβουλεύσεις επί διαβουλεύσεων, που η μία αναμένεται πιο κρίσιμη από την άλλη και με το πέρας της οι σημαντικές αποφάσεις παραπέμπονται στην επόμενη, κρισιμότερη σύσκεψη: το δούλεμα φαίνεται θα συνεχιστεί για κάμποσο διάστημα ακόμη. Σκληρά, σκληρότερα και … σκληρότατα μέτρα μπαίνουν κάθε φορά στο τραπέζι, μέτρα που δεν έχουν στόχο να αποδώσουν καρπούς αλλά να αποτελειώσουν ανθρώπους, ως εκ τούτου είναι δύσκολο να εφαρμοστούν. Εν τούτοις κατά τους τρεις πολιτικούς αρχηγούς αποτελούν προϋπόθεση για το καρότο της επιμήκυνσης. Το οποίο δεν είναι και ακριβώς καρότο, καθώς όπως συμβαίνει με τους διακανονισμούς στα τραπεζικά δάνεια, το να πάρεις μια ανάσα (υποτίθεται), όσον αφορά την εφαρμογή των μέτρων εν προκειμένω,  κοστίζει ακριβά σε τόκους που θα πρέπει να εξευρεθούν από μια οικονομία η οποία ύστερα από 5ετή ύφεση ένας Θεός ξέρει (που λέει ο λόγος) μετά από πόσα χρόνια (ή δεκαετίες) θα ξαναμπεί σε τροχιά ανάκαμψης.
Το να ξαναμπούμε κάποτε σε τροχιά ανάκαμψης είναι το αισιόδοξο σενάριο. Γιατί με την πολυδιάλυση της οικονομίας, του πολιτικού συστήματος, της κοινωνίας, του κράτους εν γένει, και την πολιτισμική αποδιάρθρωση Ιπρος το παρόν δε φαίνεται πιο ακριβώς είναι το "νέο" που αυτή θα παράξει) είναι ένα ερώτημα τι θα βρουν οι μελλοντικές γενιές για να αναστηλώσουν και να πουν ότι το βάζουν και σε τροχιά ανάκαμψης…

---

Όταν µια χώρα απειλείται ταυτοχρόνως από οικονομική, κοινωνική και εθνική καταστροφή, με έναν τρόπο μπορεί να αντισταθεί:

Όταν µια χώρα απειλείται ταυτοχρόνως από οικονομική, κοινωνική και εθνική καταστροφή, με έναν τρόπο μπορεί να αντισταθεί: Αν διαθέτει πνευματική και επιχειρηματική ελίτ, πολιτικό σύστημα και κοινωνία που μπορούν να αντέξουν, προς το κοινό τους συμφέρον, το βάρος μιας, έστω πρόσκαιρης, συμμαχίας για το μεγάλο «όχι». Αν αυτοί οι τρεις παράγοντες θεωρούν την ύπαρξή τους συνδεδεμένη με την επιβίωση της χώρας στο σύνολό της.
Στην Ελλάδα σήμερα τίποτε δεν προϊδεάζει για κάτι τέτοιο. Η επιχειρηματική και πνευματική ελίτ, σε όλες τις εκδοχές της, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, επί δεκαετίες μαθημένη να τρώει το έτοιμο χρήμα των φορολογουμένων, κερδίζοντας μυθώδη ποσά χωρίς ρίσκο, συμμαχεί με τους οικονομικούς εισβολείς και μέλη της γίνονται οι ίδιοι κουκουλοφόροι και ρουφι-άνοι της τρόικας.
Η διατήρηση πολυετών «προνομίων» και η συνέχιση της απομύζησης του λαϊκού μόχθου και της εθνικής περιουσίας, κατά τη λογική τους, δεν συμβαδίζει με τη διατήρηση των στοιχειωδών δικαιωμάτων της «πλέμπας».
Το παλαιό πολυπλόκαµο σύστημα πολιτικής εξουσίας, το οποίο κάποτε εισέπραττε (έναντι - ενίοτε ευτελών - ανταλλαγμάτων σε στρατιές πιστών παρασίτων) το 80% της ψήφου της «πλέμπας», χρησιμοποιώντας το κράτος σαν τσιφλίκι, μαθημένο να εξουσιάζει αλλά όχι να κυβερνά, προτιμά τη συμπόρευση με τους δυνάστες, φοβούμενο την πιθανή απόδοση λογαριασμού για τα πολυετή εγκλήματά του.
Η κοινωνία, σοκαρισμένη από την ωμή βία που υφίσταται, συχνά αλληλοσπαρασσό μενη στο πλαίσιο του «κοινωνικού αυτοματισμού», ενοχική επειδή άρπαζε με βουλιμία τα ψίχουλα που τεχνηέντως έπεφταν από το πλούσιο τραπέζι των λυμεώνων του δημοσίου χρήματος («Mαζί τα φάγαμε»), απλώς ελπίζει ότι δεν θα ζήσει αυτό που εκείνοι της περιγράφουν ως «το χειρότερο».

Διατρέχοντας κανείς τις σελίδες της Ιστορίας μας, διαπιστώνει ότι ο εκσυγχρονισμός αποτέλεσε σημείο αναφοράς των πιο επιτυχημένων κυβερνήσεων...

Διατρέχοντας κανείς τις σελίδες της Ιστορίας μας, διαπιστώνει ότι ο εκσυγχρονισμός αποτέλεσε σημείο αναφοράς των πιο επιτυχημένων κυβερνήσεων, με αποκορύφωμα φυσικά του Ελευθέριου Βενιζέλου. Αν ήταν λοιπόν «ξένο σώμα» στην ελληνική κοινωνία, όπως διατείνονται ορισμένοι, τότε γιατί οι εκπρόσωποί του διεκδικούσαν με αξιώσεις την πλειοψηφία των εκλογέων; Και εν πάση περιπτώσει, αφού επιμένουν κάποιοι να επικαλούνται την αυθεντική Ελλάδα, ποιος εκφράζει αλήθεια την πραγματική «ψυχή» του Ελληνισμού; Οι κοσμοπολίτες των προεπαναστατικών κοινοτήτων της Διασποράς, οι Ελληνες ναυτικοί που όργωσαν τις θάλασσες του κόσμου, οι ταξιδευτές που διέπρεψαν ως επιχειρηματίες και ακαδημαϊκοί στο εξωτερικό, οι καινοτόμοι φιλόσοφοι που διακρίθηκαν στη Δύση, οι μουσικοί που πάντρεψαν την ελληνική παράδοση με τους ευρωπαϊκούς ήχους; Ή μήπως μόνη αυθεντική είναι η φοβική «μικρή» Ελλάδα όσων υπερασπίζονται τη «θεσούλα στο Δημόσιο» και τα προνόμια της κάθε συντεχνίας και παρουσιάζουν κάθε προσπάθεια υιοθέτησης καλών πρακτικών από το εξωτερικό ως δήθεν μιμητισμό της Ευρώπης; Είναι μήπως πιο Ελληνας ο Φωτόπουλος από τον Μπουτάρη; Και ποιοι είναι οι πραγματικοί ευρωλιγούρηδες; Εκείνοι που θέλουν η Ελλάδα να σταθεί επιτέλους στα πόδια της, χωρίς δανεικά και ελλείμματα ή όσοι περιμένουν από την Ε.Ε να μας εγγυηθεί με επιδοτήσεις την οικονομική μας επιβίωση;

Αλήθεια, γιατί δεν κάνουν τη ζωή μας πιο εύκολη με απλές κινήσεις, που ακόμη και ένα παιδάκι θα μπορούσε να κάνει…

Ενα από τα ζητήματα με τα οποία θα έπρεπε να ασχοληθεί άμεσα η νέα κυβέρνηση είναι η ανακούφιση των πολιτών από τα ηλίθια μέτρα που τους έχουν επιβάλει οι κυβερνήσεις Παπανδρέου – Παπαδήμου με τις ευλογίες της Τρόικας!
Μέτρα τα οποία δεν απέδωσαν, με αποτέλεσμα και τα δημόσια ταμεία να βλέπουν τα έσοδά τους να έχουν συρρικνωθεί υπερβολικά, αλλά και οι πολίτες να έχουν οδηγηθεί σε πλήρη απόγνωση!
Ηλίου φαεινότερον ότι όσο πιο πολύ σφίγγεις τη θηλιά στον λαιμό του πολίτη με νέα μέτρα και άγρια φορολογία, τόσο πιο πολύ οδηγείς την οικονομία σε ύφεση και γιγαντώνεις την ανεργία.
Αλήθεια, γιατί δεν κάνουν τη ζωή μας πιο εύκολη με απλές κινήσεις, που ακόμη και ένα παιδάκι θα μπορούσε να κάνει…
Ελπίζω ο κ. Σαμαράς να μη φανεί επιλήσμων και να προχωρήσει άμεσα σε κινήσεις για τις οποίες είχε προεκλογικά δεσμευτεί.
Οι κουτσουρεμένοι μισθοί, οι συντάξεις επαιτείας αλλά και η τεράστια ανεργία δεν μπορούν να συμβαδίσουν οικονομικά με την άγρια φορολογία.
Ας ξεκινήσει άμεσα η νέα κυβέρνηση με τη μείωση του εξωφρενικού φόρου στα καύσιμα, που ξεπερνά το 1 ευρώ (!!!) στο ένα λίτρο βενζίνης.
Οι δρόμοι της Αθήνας αδειάζουν ολοένα και περισσότερο και οι Εθνικές Οδοί ερημώνουν, μιας και οι πολίτες αδυνατούν να κυκλοφορήσουν τα (παραφορτωμένα από φόρους και τέλη) αυτοκίνητά τους! Τα ταμεία των διοδίων είναι και αυτά μείον (ας πρόσεχαν!) και οι εταιρείες που εισπράττουν τα δυσβάσταχτα τέλη τους προχωρούν σε απολύσεις προσωπικού!
Μειώστε άμεσα την τιμή της βενζίνης και τους πολυπληθείς σταθμούς των διοδίων και μειώστε γενναία τις τιμές των τιμολογίων τους.
Δεν θα ήταν καλύτερα να περνούσαν διπλάσια ή και τριπλάσια αυτοκίνητα από τα πρατήρια βενζίνης και τους σταθμούς διοδίων;
Ετσι και τα ταμεία θα εισέπρατταν αλλά και οι (ελεύθεροι – πολιορκημένοι) πολίτες θα ανάσαιναν...
Κοινός νους χρειάζεται...

Ποιος όμως θα κάνει όλα αυτά που απαιτούνται;

Μπορούν παραδοσιακοί πολιτικοί ή και πολιτευτές να φέρουν σε πέρας μεγάλες μεταρρυθμίσεις μέσα σε πολύ λίγο χρόνο; Το ερώτημα αυτό θα απαντηθεί το φθινόπωρο και από την απάντηση θα κριθεί το μέλλον της χώρας. Η κυβέρνηση μιλάει μέχρι τώρα τη γλώσσα των διαρθρωτικών αλλαγών και των αποκρατικοποιήσεων. Το κάνει πολύ σωστά δίνοντας τα μηνύματα που χρειάζεται να ακούγονται από τους πολύ δύσπιστους εταίρους μας.
Ποιος όμως θα κάνει όλα αυτά που απαιτούνται; Ποιος υπουργός θα αποφασίσει να κλείσει ΤΕΙ, νοσοκομεία που δεν είναι απαραίτητα, άχρηστα στρατόπεδα, φορείς που σπαταλούν δημόσιο χρήμα χωρίς λόγο; Αυτά δεν μπορούν να γίνουν ούτε μόνο από τον κ. Στουρνάρα ούτε μόνο από τον κ. Μανιτάκη. Θα χρειασθεί να «σπάσουν αυγά» πολιτικοί, που θεωρούν τίτλο τιμής την εκπροσώπηση της «λαϊκής» πτέρυγας του κόμματός τους. Ποτέ δεν ισχυρίσθηκαν ότι πίστεψαν στην ανάγκη των μεταρρυθμίσεων και από όπου πέρασαν άφησαν πίσω ρουσφέτια, τεμπέλικη διαχείριση και κανένα απτό έργο. Στο επίπεδο πάλι των γενικών γραμματέων έχουμε σωρεία πολιτευτών που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να εκλεγούν την επόμενη φορά. Από εκεί που περιμέναμε, δηλαδή, οι υπουργοί να μην είναι και βουλευτές καταλήξαμε να έχουμε αποτυχημένους πολιτευτές σε θέσεις ευθύνης και αποφάσεων.

Θα κρίνουν ουσιαστικά την πορεία εξόδου ή όχι της χώρας από την Ευρωζώνη και το ευρώ.

 Θα λέγαμε χωρίς τις συνηθισμένες υπερβολές ότι οι διαπραγματεύσεις τις επόμενες ημέρες (από την ερχόμενη Τετάρτη μάλλον) με την Τρόικα θα είναι οι πλέον δύσκολες και καθοριστικές. Θα κρίνουν ουσιαστικά την πορεία εξόδου ή όχι της χώρας από την Ευρωζώνη και το ευρώ. Θα κρίνουν την πορεία εξόδου από την πρωτοφανή κρίση και ύφεση.
Οι κυνικοί λένε ότι είτε με τη μία μετάβαση είτε την άλλη θα χρειαστούν πέντε χρόνια για να στρώσουν, έτσι κι αλλιώς, τα πράγματα.
* Ωστόσο στην Αθήνα, δηλαδή στους κύκλους των τριών αρχηγών της συγκυβέρνησης, της λεγόμενης «εγχώριας Τρόικας», επικρατεί ανησυχία. Δεν μπορούν να γνωρίζουν πώς θα υποδεχθεί τις απόψεις και προτάσεις της νέας κυβέρνησης η Τρόικα Τόμσεν – Μορς – Μαζούχ και πολύ λίγο γνωρίζουν πώς θα καταρτίσουν την τελική τους έκθεση για τα μέτρα που ελήφθησαν ή όχι, που σώζουν την Ελλάδα ή όχι.
* Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας έχει μια τελείως διαφορετική άποψη. Στη λογική του παλικαρισμού και του πολιτικού αντάρτικου. Με αρκετά βαθύ ρεαλισμό. Πιστεύει ο κ. Τσίπρας ότι οι τρεις επιθεωρητές δεν είναι παρά κάποιοι «εντεταλμένοι υπάλληλοι» και μάλιστα «με αποτυχημένη ώς τώρα αποστολή», δηλαδή καθοδήγηση μέσω Μνημονίων. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ λέει και κάτι άλλα αξιοπρόσεκτα: «Η Τρόικα αποτελείται από εντολοδόχους πιστούς, από frontmen οι οποίοι χρησιμοποιούνται με τη θέλησή τους και καλοπληρωμένοι από τα αφεντικά τους». Τι θέλουμε πάλι με τους υπαλλήλους; Η συζήτηση λοιπόν δεν έχει κανένα νόημα μαζί τους, πολύ περισσότερο γιατί το Μνημόνιο, το Πρόγραμμα της Τρόικας, λέει ο κ. Τσίπρας, μας οδηγεί στη χρεοκοπία και εκτός Ευρωζώνης.

Οταν μια μηχανή δεν δουλεύει καλά, δεν βοηθάει να βάζουμε φθηνότερα ή λιγότερα καύσιμα, αλλά να την φτιάξουμε.

Γνωρίζοντας τη σημερινή σπατάλη και την ανοργανωσιά, είναι πολύ πιθανό ότι η σωστή διαχείριση θα φέρει τόσα κέρδη, που ούτε οι παροχές προς τους ασθενείς θα κινδυνεύσουν ούτε θέσεις εργασίας και αποδοχές. Αυτό ισχύει και σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες. Πριν μιλήσει κανείς για το κόστος του Δημοσίου και για το αν περισσεύουν εργαζόμενοι, είναι σημαντικό να θυμάται πως το πρόβλημα είναι ότι η μεγαλύτερη ζημιά είναι η αναποτελεσματικότητα. Οταν μια μηχανή δεν δουλεύει καλά, δεν βοηθάει να βάζουμε φθηνότερα ή λιγότερα καύσιμα, αλλά να την φτιάξουμε. Εκτός αν δεν θέλουμε να λειτουργεί.
Θα πει κανείς ότι είναι αργά για τέτοιες κουβέντες, ότι ο χρόνος τρέχει, ότι ο χρόνος είναι χρήμα και το χρήμα παρέχεται από τους δύσπιστους δανειστές. Το ίδιο, όμως, λέγαμε πριν από τον Μάιο του 2010, «πριν μπούμε στο Μνημόνιο». Και τότε φαινόταν πως ήταν πολύ αργά για αναδιοργάνωση, ότι η μόνη λύση ήταν άμεσες περικοπές εισοδημάτων και παροχών και αυξήσεις φόρων. Το αποτέλεσμα δεν ήταν μόνο ύφεση, ανεργία και πολιτικές και κοινωνικές αναταράξεις, αλλά και η συνέχιση της ανικανότητας και της σπατάλης.

Οσο οι πολίτες δεν βλέπουν καλύτερες υπηρεσίες, οι θυσίες τους θα είναι μάταιες. Οσο δεν βλέπουν αποτελεσματικότερο κράτος –το οποίο και θα μαζεύει φόρους και θα τιμωρεί τους κάθε λογής παραβάτες– θα αυξάνεται το αίσθημα της αδικίας. Οσο υπάρχουν αδικίες και αστοχίες στη λειτουργία του κράτους και στα μέτρα «εξυγίανσης», τόσο θα αυξάνονται η καχυποψία και η απελπισία. Υπό τέτοιες συνθήκες, περαιτέρω περικοπές θα είναι και βάναυσες, άχρηστες και επικίνδυνες. Αν, όμως, πετύχαινε η αναδιάρθρωση και δεν πήγαιναν χαμένοι οι κόποι και οι θυσίες μας, ίσως οι περικοπές να ήταν και περιττές.

Τι μας λένε δηλαδή οι τρεις αρχηγοί που ανέλαβαν να μας κρατήσουν στο ευρώ;

Δεν θα ληφθούν νέα μέτρα το 2012
- Κατέληξαν σε χάραξη εθνικής στρατηγικής αντιμετώπισης της κρίσης

Τι μας λένε δηλαδή οι τρεις αρχηγοί που ανέλαβαν να μας κρατήσουν στο ευρώ;
Ότι μέχρι τώρα δεν είχαμε εθνική πολιτική.

Άρα η πολιτική που ακολουθούσαν ο Παπανδρέου με τον Παπακωνσταντίνου και στη συνέχεια τον Βενιζέλο και ο Παπαδήμος με τον Βενιζέλο που τους στήριζε και ο Σαμαράς, ήταν αντεθνική και γιατί όχι επιζήμια για τη χώρα. Άρα προδοτική.

Μας είπαν ακόμα ότι δεν θα πάρουν άλλα μέτρα μέσα στο 12. Αυτό δα έλειπε.

Ακόμα ηχούν στ’ αυτιά μας οι προεκλογικές δεσμεύσεις τους ότι όχι απλά δεν θα πάρουν νέα μέτρα αλλά και πως θα δώσουν μάχες για να εξαλειφθούν οι δυσμενείς όροι του μνημονίου το οποίο ψήφισαν οι ίδιοι αλλά και εν πολλοίς το διαπραγματευτήκαν οι ίδιοι.

Το θέμα επομένως δεν είναι ότι δεν θα γίνουν νέες οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων αλλά πότε θα αρχίσουν να ας αφαιρούν βάρη από όλους και όχι μόνο από τις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού.

Με το να φθάσουμε όλοι στα όρια της φτώχειας και της ανέχειας, δεν νομίζω ότι λύνεται το πρόβλημα της χώρας. Το αντίθετο μάλιστα. Αν σταματήσει η αιμορραγία και η εξαθλίωσης της μεσαίας τάξης μόνο τότε θα πάρει μπροστά η κατανάλωση που είναι και η βασική φιλοσοφία του καπιταλιστικού συστήματος.

Και η πολυπόθητη ανάπτυξη θα έρθει μόνο όταν θα αρχίσει και πάλι να κινείται το χρήμα. Τότε θα ανοίξουν δουλειές και τότε θα πληρώνονται φόροι και ασφαλιστικές εισφορές που σήμερα πάνε άπατες.

Πάντως το γεγονός ότι μαζεύονται , τα λένε και τα ξαναλένε, ζυμώνονται και ξαναζυμώνονται και ακόμα δεν έχουν καταλήξει τι ακριβώς θα κάνουν και πως θα το κάνουν, εμένα έχει αρχίσει και με φοβίζει πως στο τέλος, όχι αναδιαπραγμάτευση δεν θα δεχθούν οι ξένοι αλλά ούτε καν την επιμήκυνση των μέτρων προσαρμογής την οποία την είχαμε προεκλογικά στο «τσεπάκι» μας.

Δεν υπήρξε ηγεσία ικανή να λάβει αποφάσεις και να τις επιβάλλει.

 Δεν υπήρξε ηγεσία ικανή να λάβει αποφάσεις και να τις επιβάλλει. Ψηφίσθηκαν νόμοι, βγήκαν αποφάσεις και ανακοινώθηκαν μέτρα και παρεμβάσεις που ποτέ δεν έγιναν. Τίποτα στην κυριολεξία.
Αποτέλεσμα; Δεύτερο Μνημόνιο και περικοπές σε μισθούς – συντάξεις, καθώς και σκληρά χαράτσια που έχουν φέρει τους πολίτες στα όριά τους.
Η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εγκλωβισμένη στο σύστημα που η ίδια επί σειρά ετών είχε δημιουργήσει, δεν κατάφερε να υλοποιήσει τα όσα είχε υποσχεθεί στους εταίρους.
Έτσι χάθηκε και η αξιοπιστία της χώρας. Έτσι τώρα όταν κάποιοι κυβερνώντες επιχειρούν να πείσουν τους τροϊκανούς για τα ισοδύναμα μέτρα που θα αποφέρουν έσοδα, πέφτουν σε τοίχο.
Το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση δεν συγκρούστηκε με τα κάθε είδους συμφέροντα. Ειδικά τα συνδικαλιστικά, που αποτελούν τροχοπέδη στην όποια προσπάθεια μεταρρυθμίσεων.
Κορυφαία στελέχη που διετέλεσαν υπουργοί σε κρίσιμα πόστα πίστεψαν στα περί μεταρρυθμίσεων και εξετέθησαν με αποτέλεσμα να πληγούν ανεπανόρθωτα. Ο ίδιος ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ανέλαβε μια ηλεκτρική καρέκλα, αυτή του υπουργού Οικονομίας και βρέθηκε προ δραματικών εκπλήξεων.
Και αυτό δεν αποτελεί προσπάθεια δικαιολογίας του κ. Βενιζέλου. Είναι αλήθεια ότι ανέλαβε το υπουργείο, αλλά και ο ίδιος έπεσε σε… τοίχο. Και δεν τον έριξε αφού το σύστημα δεν είναι εύκολο να νικηθεί. Εξ ου και μετακόμισε ΣΥΡΙΖΑ μεριά.
Τι έλειπε; Η αποφασιστικότητα. Μια αποφασιστικότητα που δείχνει να έχει ο Αντώνης Σαμαράς. Αν μάλιστα στηριχθεί από τους κ.κ. Βενιζέλο και Κουβέλη, καθώς και από τα στελέχη της κυβέρνησης, ίσως αυτή τη φορά γίνει κάτι. Ίσως το σύστημα νικηθεί προς όφελος των πολιτών.
Υπενθυμίζουμε άλλωστε πως στις προγραμματικές ο κ. Σαμαράς απαντώντας στα περί φυλακών ζήτησε να σταματήσουν οι απειλές και κάλυψε όσους κληθούν να πάρουν δύσκολες αποφάσεις.

Τώρα ο Σαμαράς πρέπει να εφαρμόσει αυτό που έλεγε τότε. Ξεκολλήστε…

Ηδη συμπληρώνεται ένας μήνας από τις εκλογές και η κυβέρνηση δείχνει να μην έχει βρει τον βηματισμό της, της λείπει η αυτοπεποίθηση και καλά-καλά δεν έχουν αρχίσει οι αναγκαίες τοποθετήσεις στο διοικητικό σχήμα του Δημοσίου που θα «τρέξουν» τις αλλαγές, τη στιγμή που η τρόικα πιέζει, η κοινωνία αγωνιά και ο ΣΥΡΙΖΑ καραδοκεί για να αξιοποιήσει πολιτικά τα λάθη και τις παραλείψεις.

Τον Δεκέμβριο του 2009, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν παντοδύναμος πρωθυπουργός, ο Αντώνης Σαμαράς που μόλις είχε εκλεγεί αρχηγός στη Ν.Δ. συχνά τον προέτρεπε με τη φράση «ξεκολλήστε» προκειμένου να προχωρήσει στην εφαρμογή άμεσων μέτρων, τα οποία θα αντιμετώπιζαν έγκαιρα τα προβλήματα που είχαν αρχίσει να διαγράφονται στον ορίζοντα. Ο Παπανδρέου δεν τον άκουσε με τα γνωστά αποτελέσματα.

Τώρα ο Σαμαράς πρέπει να εφαρμόσει αυτό που έλεγε τότε. Να πάρει άμεσα τις αναγκαίες πρωτοβουλίες ώστε να προχωρήσουν οι γενναίες διαρθρωτικές αλλαγές που θα αλλάξουν το κλίμα και θα ξαναβάλουν σε κίνηση την οικονομία. Στις λίγες ημέρες που λειτουργεί η νέα Βουλή έχουν κατατεθεί ήδη δύο σχέδια νόμου, ένα από τον ΣΥΡΙΖΑ και ένα από το ΚΚΕ, αλλά κανένα από την κυβέρνηση, η οποία δεν φαίνεται να έχει και κάτι στα σκαριά για το επόμενο διάστημα.

Είναι λάθος η κυβέρνηση να εγκλωβιστεί στην επαναδιαπραγμάτευση με την τρόικα και στα μέτρα, τι θα αλλάξει, πόσο και πότε. Είναι αυτονόητο πως και αυτά αποτελούν προτεραιότητα και επιβάλλεται να γίνουν, αλλά πρόκειται για καθαρά αμυντική τακτική που δεν θα οδηγήσει σε απτά αποτελέσματα.

Η κρίση χρειάζεται γενναίες επιθετικές κινήσεις στρατηγικής σημασίας. Παράδειγμα, οι αποκρατικοποιήσεις στις οποίες η κυβέρνηση με το «καλημέρα» βραχυκύκλωσε από τις απειλές του ΣΥΡΙΖΑ και των συνδικαλιστών. Αλίμονο αν χαθεί κι άλλος χρόνος. Δεν πρόκειται να γίνει τίποτα αν η δυναμική που έχει μια κυβέρνηση, η οποία στηρίζεται σε τρία κόμματα από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα, εξαντληθεί σε επικοινωνιακές κόντρες. Οι αποκρατικοποιήσεις πρέπει να γίνουν με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον και άρα το καλό της κοινωνίας - ούτε για να ξεπουληθεί η κρατική περιουσία, ούτε για να χάσουν τη δουλειά τους ή τις αμοιβές τους οι εργαζόμενοι.

Με πρώτο το ΠΑΣΟΚ, που τον γέννησε, τον γαλούχησε και τον «αξιοποίησε» επί τρεις και πλέον 10ετίες.

Ηλθε η ώρα. Από τη στιγμή που ο αρχισυνδικαλιστής της ΔΕΗ Ν. Φωτόπουλος ξιφουλκεί ξανά «για να προασπίσει τα συμφέροντα της ΔΕΗ», οι τέως και οι νυν πάτρωνές του οφείλουν να επέμβουν. Με πρώτο το ΠΑΣΟΚ, που τον γέννησε, τον γαλούχησε και τον «αξιοποίησε» επί τρεις και πλέον 10ετίες. Ταυτόχρονα η Ν.Δ., η οποία προβάλλει τον πρόεδρο της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ ως «σύμβολο» του παρακμιακού συνδικαλισμού, οφείλει και η ίδια να εκκαθαρίσει τα του οίκου της. Διότι και η ΔΑΚΕ συμβάδισε με την ΠΑΣΚΕ στη διαδρομή του εκφυλισμού και της σήψης. Οι δύο οργανώσεις αποτέλεσαν επί δεκαετίες τον εντεταλμένο μεσάζοντα στις πελατειακές σχέσεις των δύο τέως κομμάτων εξουσίας. Εν συνεχεία ο ρόλος αυτός, όπως ήταν επόμενο, «ενεργοποίησε» τον κομματικοσυνδικαλισμό και στα κυκλώματα της πολιτικής διαφθοράς. Στο ίδιο διάστημα χρησιμοποιήθηκε ως αιχμή του δόρατος κατά της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής ή ως μέσον χειραγώγησης των λαϊκών αντιδράσεων. Ανάλογα με τη θέση που κατείχε ο πάτρωνάς τους. Για τις «υπηρεσίες» τους αυτές οι συνδικαλιστικοί κλώνοι ανταμείφθηκαν πλουσιοπάροχα. Πολλοί από τους εκπροσώπους του κομματικού (κατά τ’ άλλα δε «ελεύθερου και αδέσμευτου συνδικαλισμού») μετεπήδησαν στην πολιτική, «τιμηθέντες» με το βουλευτικό, το ευρωβουλευτικό, αλλά και το υπουργικό αξίωμα. Ευτυχώς το είδος αυτό φυλλορροεί και σιγά σιγά εκβράζεται από την ελληνική Βουλή. Αρκεί να μην ανανεώνεται...

Συνεπώς η ευθύνη για τον διαχωρισμό της ήρας από το σιτάρι περιέρχεται αποκλειστικά στους κ. Βενιζέλο και Σαμαρά. Τα κόμματά τους, με προεξάρχον το ΠΑΣΟΚ, είναι συνυπαίτια για το σημερινό εξάμβλωμα του ελληνικού συνδικαλισμού. Αυτοί οφείλουν εδώ και τώρα να διαλύσουν τις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις. Να καταγγείλουν τις μεθόδους και τις συμπεριφορές του παρελθόντος. Να αποκηρύξουν δημόσια τους συνδικαλιστές τους, τύπου Φωτόπουλου…

Αλήθεια, για να καταλάβουμε, τι ακριβώς κάνουμε ακόμα ως χώρα;

Δεν έπρεπε καν να έχουμε φτάσει ως εκεί, και όφειλαν να έχουν συνεννοηθεί από ΠΡΙΝ με τον Βενιζέλο για το τι πάνε να πουν και τι δεν θα πουν. Προφανώς αυτό δεν έγινε, εξ ου και η φωτοπουλική αντίδρασή του, παρότι καλύφθηκε εκ των υστέρων, προκάλεσε ήδη μια πρώτη αχρείαστη ρωγμή. Οφείλουν να συνειδητοποιήσουν απόλυτα και στο Μαξίμου ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια αμιγή κυβέρνηση Ν.Δ. (που γύρευε ποιους απίθανους Νικολόπουλους μπορεί να μας επιφυλάσσει), αλλά με ένα όχημα που χωρίς το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜ.ΑΡ. δεν πάει πουθενά! Θα εκτροχιαστούν στο πι και φι, και ο ΣΥΡΙΖΑ, που καιροφυλαχτεί σαν τον γύπα, θα ορμήσει να τους ξεσκίσει. Ο κεντρικός πυρήνας της κυβέρνησης πρέπει πρώτα να συνεννοείται με Βενιζέλο και Κουβέλη (του οποίου η πολιτική υπομονή είναι αξιοθαύμαστη - αλλά ως πότε;) και μετά να κάνει ό,τι είναι να κάνει. Αλλιώς με κάνα δυο αχρείαστες «γκέλες» ακόμα θ’ αρχίσουν τα όργανα σε όλα τα κόμματα και θα τρέχει ο Αλέξης να ράψει «κουστούμι» (για όλους μας).

Προτού, λοιπόν, ρωτήσεις τι κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Φωτόπουλο (απάντηση: υιοθετεί ό,τι πιο κρατικίστικο και παλαιοκομματικό του ’ρχεται από οιονδήποτε «χώρο» - και είναι κρίμα πρώτ’ απ’ όλα για τον ίδιο που ΔΕΝ χρειάζεται τέτοιες μεταγραφές), ρώτα τι κάνεις ΕΣΥ με τους «Φωτόπουλους» που κρύβεις μέσα σου. Γιατί οι μια ζωή κρατικοδίαιτοι πολιτικοί και αξιωματούχοι των πάλαι ποτέ μεγάλων κομμάτων είναι οι ΠΡΩΤΟΙ που ψάχνουν δικαιολογίες και επιχειρήματα επειδή ΔΕΝ ΤΟΛΜΟΥΝ να κάνουν οτιδήποτε επώδυνο. Κι όμως... σαν να μην πέρασε ένας χρόνος, είμαστε ακόμα εκεί... και ένα βήμα παραπίσω, αν κρίνουμε από το ότι οι γνωστές άγνωστες ιδιωτικοποιήσεις πήραν πρώτες αυτές... επιμήκυνση υλοποίησης αντί του Μνημονίου! Οπερ έδει δείξαι ότι δεν χρειάστηκε καν να ιδρώσουν οι συνδικαλιστές στους δρόμους, γιατί οι πολιτικοί και το σύστημα πάνε πιο αργά και πιο διστακτικά κι από το αν έβαζες το ΠΑΜΕ να πουλήσει τον ΟΛΠ! Αρα, μήπως πρέπει να ψάξουν και να εξοντώσουν τον «Φωτόπουλο» που κρύβουν ΜΕΣΑ τους, πριν κυνηγήσουν τον γενειοφόρο Ρομπέν των ηλεκτρισμών που έχει υιοθετήσει ο ΣΥΡΙΖΑ; Αντε, για να λέμε και καμιά σκληρή αλήθεια.

Γι'αυτό πρέπει να προετοιμάζονται όλοι, Δεξιοί, Κεντρώοι, Aριστεροί.

Όπως και να έχει, εμείς που τόσα έχουμε υποστεί οφείλουμε δράση διπλή. Και τα δημόσια οικονομικά πρέπει να συμμαζέψουμε και την παραγωγική στροφή να επιτύχουμε. Η διάχυση της κρίσης πρέπει να μας βρει ενεργούς, με όλες τις εθνικές δυνάμεις κινητοποιημένες και ενωμένες.

Η κρίση αυτή δεν θα αντιμετωπισθεί από ένα μόνο κόμμα ή από μία μόνο κοινωνική ομάδα και τάξη. Η Ελλάδα αναμετράται με την Ιστορία της. Για να μην χάσει και να μη χαθεί πρέπει να στηριχθεί σε ίδιες δυνάμεις, την οικονομική ανάπτυξη να διεκδικήσει στηριγμένη στον ανθρώπινο πλούτο που διαθέτει και ιδιαιτέρως στους εκπαιδευμένους νέους της. Αφού πρώτα βεβαίως απογαλακτισθεί και ξεπεράσει το επιδοτούμενο παρελθόν της.

Η Ελλάδα θα σωθεί μόνο αν ανασκουμπωθεί και εργασθεί συστηματικά και οργανωμένα στη βάση ενός νέου εθνικού σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης που θα παρασύρει όλη την κοινωνία. Γι'αυτό πρέπει να προετοιμάζονται όλοι, Δεξιοί, Κεντρώοι, Aριστεροί.

Το μέλλον δεν μπορεί πια να είναι δανεικό. Είναι δικό μας και μόνο εμείς μπορούμε να το φτιάξουμε.

Με τον ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα είναι εκ διαμέτρου αντίθετα.

Με τον ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα είναι εκ διαμέτρου αντίθετα. Ο Αλέξης Τσίπρας, από ό,τι φάνηκε στις μετεκλογικές παρεμβάσεις του, μάλλον φιλοδοξεί να είναι αρχηγός όλων των «περήφανων», ένα πολιτικό τόξο που ξεκινάει από το βαριά τραυματισμένο ΚΚΕ και φθάνει στον «είμαστε Έλληνες» Καμμένο. (Οι «αντισυστημικές» κουταμάρες της Χρυσής Αυγής ανήκουν σ' άλλους, ψυχιατρικής αρμοδιότητας, χώρους). Είναι μια επιλογή που μαζεύει σίγουρα και πολλά ψηφαλάκια, αλλά αφήνει μια μοιραία αίσθηση ανευθυνότητας προς το διεθνές περιβάλλον και δείχνει να κολακεύει το θυμικό, ενός, έτσι κι αλλιώς, συντριμμένου κόσμου. Αυτά τα γραμμάτια εξοφλούνται, όταν έρθει η ώρα, με δυσβάστακτους όρους κι είναι γνωστό πως η διάψευση των υποσχέσεων τιμωρεί και τα, πρόσφατα, παραδείγματα του Κώστα Καραμανλή και του Γιώργου Παπανδρέου είναι διδακτικά. Η ΔΗΜΑΡ έχει ήδη μπει στο στάδιο της δοκιμασίας. Οι συνθήκες της συγκυβέρνησης δεν είναι ιδανικές, όλα συμβαίνουν με εκρηκτικές ταχύτητες και οι αγκυλώσεις του «ποιος θα βγάλει το φίδι από την τρύπα» είναι υπαρκτές. Πολύ περισσότερο, όταν απέναντι στέκεται ο ΣΥΡΙΖΑ, κανονικά και με τον νόμο υποταγμένος στην παλιά παράδοση της εγχώριας πολιτικής σκηνής, που διδάσκει πως ο συντομότερος δρόμος προς την εξουσία είναι η πλειοδοσία στην αδιαλλαξία. Οι προλαλήσαντες του κ. Τσίπρα, Κώστας Καραμανλής και Γιώργος Παπανδρέου έχουν αφήσει βαθιά ίχνη, με την «ανασύσταση» του κράτους ο πρώτος και τα «λεφτά υπάρχουν» ο δεύτερος.

Αλλα λέει η μια συνιστώσα, άλλα λέει η άλλη...

Το είδαμε προεκλογικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα που δεν έχει μια συγκεκριμένη γραμμή σε κανένα σχεδόν θέμα.
Αλλα λέει η μια συνιστώσα, άλλα λέει η άλλη. Ακόμη και τώρα που προσπαθούν, όπως λένε, να μετατρέψουν τις συνιστώσες σε μια… συνισταμένη, δεν μπορούν να χαράξουν μια γραμμή.
Χαρακτηριστική περίπτωση αυτή των απειλών περί φυλάκισης όλων όσοι υπογράψουν για τις αποκρατικοποιήσεις καθώς και οι προειδοποιήσεις προς υποψήφιους επενδυτές ότι θα χάσουν τα χρήματά τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και πάλι χωρίστηκε στα δύο. Με δύο γραμμές βγαίνει και προς τα έξω. Υπάρχουν στελέχη που συνεχίζουν να απειλούν τους… πάντες και αποκαλύπτουν πως θα είναι μπροστά σε όλες τις κινητοποιήσεις.
Θα ακολουθήσουν δηλαδή την τακτική που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ως κόμμα του 4%, αν και τώρα είναι Αξιωματική Αντιπολίτευση.
Αν αυτή η γραμμή υπερισχύσει τότε τα όσα ακούστηκαν σχετικά με την αντιπολίτευση που θα ασκήσουν είναι μάλλον λόγια του αέρα.
Από την άλλη πλευρά υπάρχουν τα στελέχη που είναι πιο… ήρεμα. Κινούνται όμως σε άλλη γραμμή. Δεν απειλούν με της φυλακής τα… σίδερα.
Και προσπαθούν να χαράξουν μια γραμμή πιο μετριοπαθή. Αυτά τα στελέχη καταθέτουν και απόψεις. Για παράδειγμα σε ό,τι αφορά τις αποκρατικοποιήσεις, τάσσονται υπέρ της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας αλλά όχι μέσω πώλησης.
Κάνουν λόγο για χρήση της περιουσίας ώστε να υπάρχουν μακροχρόνια έσοδα είτε με κοινοπραξίες με άλλα κράτη είτε με εταιρείες που ελέγχονται από το Δημόσιο. Δεν αποκλείουν και κοινοπραξίες με εταιρείες που ελέγχονται από ιδιώτες.
Η άποψη αυτή όμως αντιμετωπίζεται με δυσπιστία εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Προς το παρόν κυριαρχούν αυτοί που υποστηρίζουν το… μπάχαλο. Τις κινητοποιήσεις, τις πορείες και την αντίδραση σε ό,τι κι αν γίνεται.

Όμως οι εντυπώσεις όσο εύκολα γίνονται θετικές, άλλο τόσο εύκολα γίνονται αρνητικές.

Τα στελέχη της κυβέρνησης εμφανίσθηκαν αποφασισμένα. Οι αρχηγοί των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση έδειξαν ότι πραγματικά πιστεύουν στην προσπάθεια που θα γίνει. Ο δε πρωθυπουργός εμφανίσθηκε όχι απλά διατεθειμένος, αλλά αποφασισμένος να δώσει μια νέα κατεύθυνση με στόχο την αλλαγή της σημερινής κατάστασης.
Και κέρδισε τις εντυπώσεις. Ειδικά όταν απαντώντας στις απειλές του ΣΥΡΙΖΑ για διώξεις κατά όσων υπογράψουν στο πλαίσιο του σχεδίου των αποκρατικοποιήσεων, πήρε το παιχνίδι πάνω του.
Δηλώνοντας μάλιστα ότι θα πρέπει να στείλουν πρώτον αυτόν φυλακή. Καλύπτοντας ουσιαστικά υπουργούς, κρατικούς υπαλλήλους αλλά και υποψήφιους επενδυτές.
Όμως οι εντυπώσεις όσο εύκολα γίνονται θετικές, άλλο τόσο εύκολα γίνονται αρνητικές.
Το θετικό κλίμα άλλαξε με την παραίτηση του κ. Νικολόπουλου από τη θέση του υφυπουργού Εργασίας. Κανείς δεν κατάλαβε τι έγινε. Είναι χαρακτηριστική άλλωστε και η τοποθέτηση του κυβερνητικού εκπροσώπου κ. Ν. Κεδίκογλου.
Ο οποίος τόνισε πως ούτε διαπραγματεύσεις έχουν ξεκινήσει ούτε χρόνος υπήρχε για να δημιουργηθούν συνθήκες προστριβών μεταξύ του πρώην πλέον υφυπουργού και του αρμόδιου υπουργού Εργασίας.
Όμως οι εντυπώσεις δημιουργήθηκαν και οι της αντιπολίτευσης βρήκαν πεδίο κριτικής κατά της κυβέρνησης, κυρίως λόγω του περιεχομένου της επιστολής παραίτησης του κ. Νικολόπουλου που ήταν αρκετά δηκτικό.

Η Ελλάδα θέλει και μπορεί να τα καταφέρει.

Και τυπικά από χθες το βράδυ, με την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, κλείνει μια σημαντική εκκρεμότητα, ένα πολιτικό κενό που στοίχισε στη χώρα. Μια περίοδος που έριξε ακόμη περισσότερο τη χώρα στην παραλυσία, αποδυνάμωσε την κοινωνική συνοχή και πριόνισε την όποια εμπιστοσύνη είχε απομείνει σε εταίρους και συμμάχους ότι η Ελλάδα θέλει και μπορεί να τα καταφέρει.
Από σήμερα η κυβέρνηση ξεκινά έναν πραγματικό μαραθώνιο για να αντιστρέψει το κλίμα, να ανακτήσει το χαμένο έδαφος και να επιχειρήσει να ανακόψει αρχικά την κατάρρευση και στη συνέχεια να διαμορφώσει τις συνθήκες για να δρομολογηθεί η ανάκαμψη. Το κλίμα είναι δυσμενές και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τις διαθέσεις της τρόικας, αλλά και με την αρνητική εικόνα που τείνει να εμπεδωθεί πλέον στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη για την Ελλάδα.
Ο υπουργός Οικονομικών Γ. Στουρνάρας δεν θα έχει εύκολη ούτε ευχάριστη αποστολή σήμερα στο Eurogroup, όπου οι εταίροι θα ακούσουν, για πολλοστή φορά, τις δεσμεύσεις για αποκρατικοποιήσεις και μεταρρυθμίσεις, ενώ συγχρόνως θα έχουν στα χέρια τους μια πρώτη εικόνα των ευρημάτων της τρόικας από την τελευταία επίσκεψή της στην Ελλάδα.
Θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο εάν υπήρχε τεχνική δυνατότητα να συνόδευαν σήμερα στις Βρυξέλλες και να παρακολουθούσαν τη συνεδρίαση του Eurogroup είτε ο ίδιος ο κ. Τσίπρας είτε κάποιοι από τους βουλευτές του που με τόσο θόρυβο πρόβαλλαν στη Βουλή εύκολες λύσεις για τα πάντα.

Αντιπολίτευση με απειλές την κρίσιμη αυτή ώρα δεν μπορεί να πει κανείς ότι θα κάνει κάποιο καλό.

Ομως τις τελευταίες ημέρες, και ειδικά χθες λίγο πριν από την ανάγνωση των προγραμματικών θέσεων της κυβέρνησης από τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, άρχισε ένα σφυροκόπημα που παραπέμπει σε εικόνα και τακτική στείρας άρνησης.
Οχι σε όλα όσα μπορεί να ανακοινωθούν, λένε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Προειδοποιούν με συγκρούσεις, παρομοιάζουν την κυβέρνηση με αυτές των κ.κ. Γ. Παπανδρέου και Παπαδήμου, πετούν ατάκες περί κυβερνήσεως Μνημονίου και… απειλούν.
Απειλούν με δικαστήρια όσους υπογράψουν ιδιωτικοποιήσεις, όσους επιχειρήσουν να πωλήσουν Οργανισμούς ανεξαρτήτως αν αυτοί είναι κερδοφόροι ή το μόνο που παράγουν είναι ελλείμματα και χρέη.
Μάλιστα σε κλειστή σύσκεψη της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, λένε πως ειπώθηκαν διάφορα στο στυλ «δεν θα τους αφήσουμε σε χλωρό κλαρί» ή «δεν θα κάνουμε βήμα πίσω».
Είπαμε, μια καλή αντιπολίτευση λειτουργεί προς όφελος της χώρας. Μια στείρα αντιπολίτευση με απειλές την κρίσιμη αυτή ώρα δεν μπορεί να πει κανείς ότι θα κάνει κάποιο καλό.
Αλλο να επισημαίνεις λάθη και παραλείψεις και άλλο να λες πως όποιος υπογράψει κάτι θα πάει φυλακή. Είναι σαν να προσπαθείς να σταματήσει τη λειτουργία του το κράτος. Θυμίζουν δε κορώνες άλλων εποχών.

Και προπαντός όχι άλλα λόγια, όχι άλλα «όνειρα.

Ας αφήσουν αυτό τον λαό, λοιπόν, αφού τον σώσανε όπως τον σώσανε, να ξαναγυρίσει στις δουλειές του, αν έχει δουλειές, και ας αφήσουν την κυβέρνηση που όλοι συγκρότησαν, όπως συγκρότησαν, να κάνει κάποια δουλειά μπας και βρουν δουλειά κάποιοι από τους χιλιάδες χιλιάδων που την έχουν χάσει. Και προπαντός όχι άλλα λόγια, όχι άλλα «όνειρα», όχι άλλοι αγώνες εκ του ασφαλούς και χωρίς ρίσκο, όχι άλλος αριστερός επαγγελματισμός, όχι άλλες πομφόλυγες, αλλά και λίγη σιωπή και ο ελάχιστος διαλογισμός μπας και αντιληφθούμε το τι μας συμβαίνει κατά βάθος. Σε τι δηλαδή φταίμε και εμείς, αφού οι προειρημένοι κύριοι δεν πρόλαβαν ούτε να μας το πουν, ούτε να μας το εξηγήσουν, επειδή έπρεπε να λένε άλλα. Τώρα, για λίγο, σιωπή. Α, λίγη, κατευναστική ησυχία. Εφόσον ό,τι ήταν να γίνει, έγινε και ό,τι είναι να γίνει, ελάχιστα μπορούμε να το επηρεάσουμε, ώστε να μην γίνει, αν συνεχίσουμε να έχουμε τέτοια νοοτροπία .

Ομως η κρίση βαθαίνει και η απελπισία των Ελλήνων πολιτών είναι πια εμφανής...

Ομως η κρίση βαθαίνει και η απελπισία των Ελλήνων πολιτών είναι πια εμφανής και κάνει τον γύρο του κόσμου. Ανεργία ή υποαπασχόληση, απώλεια ιδιοκτησίας λόγω κατάσχεσης, χαμηλές συντάξεις, όποια και αν είναι η αιτία, η φτώχεια πλήττει πλέον και όσους είχαν επαρκές βιοτικό επίπεδο. Η ύφεση και η ανεργία έχουν πλέον ξεφύγει από κάθε έλεγχο και αποτελούν πια το βασικό πρόβλημα επιβίωσης της χώρας. Και το τρέχον έτος η οικονομία συνεχίζει να βουλιάζει και η έκρηξη του αριθμού των αστέγων στα αστικά κέντρα έχει προ πολλού ξεπεράσει ακόμα και τις πιο απαισιόδοξες προβλέψεις.
Το κλεπτοκρατικό και σπάταλο μοντέλο, που κυριάρχησε για πάρα πολλά χρόνια στη χώρα, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια ιδιότυπη «φούσκα». Η αιτία είναι διπλή: Πρώτον, η μάστιγα της διαπλο­κής/διαφθοράς εμπόδισε την ανάπτυξη. Δεύτερον, η εκτεταμένη σπατάλη στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Οι πόροι δεν διοχετεύθηκαν σε παραγωγικές επενδύσεις, οι οποίες θα δημιουργούσαν πρόσθετο πλούτο. Κατά κανόνα, λεηλατήθηκαν και σπαταλήθηκαν. Τροφοδότησαν την κατανάλωση και μάλιστα τις εισαγωγές. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε πολύ χρήμα, αλλά με δυσανάλογα μικρό παραγωγικό αποτέλεσμα. Αυτό ισχύει από την εκπαίδευση μέχρι τους εξοπλισμούς, από την έρευνα μέχρι την υγεία και από την κοινωνική πολιτική μέχρι τα δημόσια έργα. Με μαθηματική ακρίβεια κάποια στιγμή η φούσκα θα έσκαγε.

Ωστόσο, η οικονομία δεν μπορεί να είναι ασύνδετη από την πολιτική και κόντρα στο γενικότερο συμφέρον της κοινωνίας. Η Ιστορία καταδεικνύει ότι μέσα από την ίδια την κρίση, κάθε φορά, μπαίνει μπροστά μία δυναμική ανατροπής, η οποία αναδύει ή υποβαθμίζει δυνάμεις, μεταβάλλει επιρροές και κυριαρχίες στον σκληρό οικονομικό και, κατ’ επέκταση, πολιτικό στίβο.

Μπορεί πράγματι η Ιστορία να είναι άδικη.

Αυτό πρέπει όλοι να το χωνέψουμε και να βάλουμε στην άκρη προσωπικούς εγωισμούς, υπολογισμούς και κομματικά συμφέροντα. Αν η σημερινή κυβέρνηση καταρρεύσει ενδέχεται να έχουμε μισή ακόμη ευκαιρία, εφόσον αποφευχθούν οι πρόωρες εκλογές. Οι συνθήκες όμως θα είναι σε μια τέτοια περίπτωση εξαιρετικά οριακές. Ισως στα χαρτιά και τους υπολογισμούς κάποιων αυτό να φαντάζει ως ένα λογικό και διαχειρίσιμο σενάριο. Στην πράξη, όμως, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για όσους στηρίζουν αυτή την κυβέρνηση μόνο στα χαρτιά. Πρέπει να δώσουν ό,τι καλύτερο διαθέτουν οι ίδιοι και ο πολιτικός τους χώρος για να πετύχει.
Μπορεί πράγματι η Ιστορία να είναι άδικη. Υπάρχουν παραδείγματα όπου κάποιος παλεύει σκληρά και η μοίρα τα φέρνει έτσι ώστε κάποιος άλλος να γευθεί τα οφέλη της δουλειάς του. Μόνο που στη δική μας περίπτωση οι εγωισμοί και οι τρικλοποδιές το μόνο που θα πετύχουν είναι η χώρα να σκάσει μια ώρα αρχύτερα. Οποιος πιστεύει ότι με τερτίπια και μένοντας και μέσα και έξω από μια κυβέρνηση θα προφυλαχθεί από την ανεξέλεγκτη έκρηξη, πρέπει προφανώς να είναι ή πολύ αφελής ή αθεράπευτα εγωκεντρικός.

Δεν θα πληρώνουν, όχι γιατί αρνούνται να πληρώσουν, όχι από ανυπακοή, αλλά γιατί δεν έχουν, γιατί δεν μπορούν.

Πράγματι η ψήφος δεν επηρεάστηκε άμεσα από τον δυσβάστακτο φόρο εισοδήματος, όπως προέκυψε από τις μνημονιακές δεσμεύσεις. Επηρεάζονται όμως τώρα με σφοδρότητα τόσο ο κρατικός προϋπολογισμός όσο και οι οικογενειακοί προϋπολογισμοί εκατομμυρίων Ελλήνων. Τα ελληνικά νοικοκυριά ακολουθούν μοιραία και αγεληδόν το ελληνικό κράτος στο σπιράλ πτώχευσης και παρακμής. Διότι απλούστατα πολλοί νομοταγείς μισθωτοί και εργαζόμενοι δεν θα μπορούν να πληρώσουν τους υπέρογκους φόρους, πολλαπλάσιους από κάθε περασμένη χρονιά, καθώς μάλιστα βρίσκονται ήδη εκτός προϋπολογισμού, εξαντλημένοι από διαδοχικές μειώσεις εισοδήματος, εξαντλημένοι από έκτακτες εισφορές, με μειωμένα ή μηδενισμένα τα αποθέματα ανάγκης, βαρυνόμενοι από άνεργα τέκνα ή άλλους συγγενείς.
Διπλό το κακό άρα: οι πολίτες περνούν το όριο αντοχής, το κράτος δεν μπορεί να συγκεντρώσει αναγκαίους πόρους για συντήρηση θεμελιωδών λειτουργιών. Η κουτοπόνηρη αναβολή των φορολογικών δηλώσεων σε μετεκλογικό χρόνο ανέβαλε απλώς την έκρηξη της βόμβας. Δυστυχώς όμως η βόμβα απασφαλίζεται μες στο καλοκαίρι: πολλοί συνεπείς πολίτες δεν θα παραμείνουν συνεπείς. Το χρέος θα τους λυγίσει, θα τους οδηγήσει σε ακούσια πλην αναγκαστική παύση πληρωμών. Δεν θα πληρώνουν, όχι γιατί αρνούνται να πληρώσουν, όχι από ανυπακοή, αλλά γιατί δεν έχουν, γιατί δεν μπορούν.

Δυστυχώς, η πολιτική τάξη ενώπιον της ιστορικής πρόκλησης αποδεικνύεται διπλά ανίκανη και άβουλη: όπως δεν διαπραγματεύτηκε εγκαίρως και λυσιτελώς μια βιώσιμη λύση του δημόσιου χρέους, έτσι ακριβώς δεν εξυγίανε τα δημοσιονομικά με ορθολογικό και λειτουργικό τρόπο, με εντοπισμένες ενέργειες και δίκαιη φορολόγηση. Δουλικότητα και ανεπάρκεια προς τα έξω, λεηλασία και αδικία προς τα μέσα, λεηλασία στρεφόμενη προς τους νομοταγείς και παραγωγικούς.

Το αποτέλεσμα είναι διπλά ολέθριο. Η χώρα αποδέχεται στόχους τους οποίους αδυνατεί να επιτύχει, και στην ασυλλόγιστη πορεία προς τους στόχους εξοντώνει τους πολίτες της και εξευτελίζεται διεθνώς. Καταρρακωμένo κράτος και απροστάτευτοι άνθρωποι:

Είμαστε όμως ακόμα στο ξεκίνημα.

 Δύο μεγάλες ελλείψεις του χαμένου, έως τώρα, χρόνου, που πρέπει να ξανακερδηθεί, είναι οι Προγραμματικές Δηλώσεις (δηλαδή επιλογής και κατευθύνσεις) της νέας κυβέρνησης, που θα απαιτήσουν άλλη μια εβδομάδα και οι νέες διοικήσεις.
Γενικώς τα νέα πρόσωπα σε Γενικές Γραμματείες, οι νέοι πρόεδροι και διευθύνοντες σύμβουλοι, οι οποίοι παραμένουν τέσσερις κυβερνήσεις τώρα στις θέσεις τους (πλην όσων θέλησαν να γίνουν υποψήφιοι βουλευτές), από τον Οκτώβριο του 2009. Επιλογές οι περισσότεροι του κύκλου επιρροής του τότε πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου και των αποτυχημένων υπουργών – αυλικών του. Δεν είναι όλοι για πέταμα, οι περισσότεροι όμως είναι.
* Τι έχει δείξει η μέχρι τώρα στελέχωση με υπουργούς και υφυπουργούς; Οτι ο Αντώνης Σαμαράς δεν ξέρει να λέει όχι και να αρνείται γενικώς. Οτι ο Ευάγγελος Βενιζέλος συχνά δεν ξέρει και δεν θέλει να κάνει επιλογές προσώπων. Οτι ο Φώτης Κουβέλης δεν τολμά να επιλέξει από τους βουλευτές του.
Οι τρεις αρχηγοί κατόρθωσαν μια ιστορική συμφωνία (πιο ιστορική από τον πολυλογά, αυτάρεσκο ΣΥΡΙΖΑ και την επανάληψη της ΕΔΑ του 1958), διαμορφώνοντας τις συνθήκες διακομματικής συνεργασίας των δυνάμεων του ευρύτερου αστικού και φιλοευρωπαϊκού χώρου. Καθιέρωσαν ένα μοντέλο συνεργασίας και συγκυβέρνησης, αφήνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς συμμάχους (δεξιά και αριστερά του) και με μόνη ελπίδα διακυβέρνησης την επίτευξη αυτοδυναμίας. Απίθανης.
* Αδύνατης εάν τροποποιηθεί –όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ ζητούσε– ο εκλογικός νόμος και ανεβάσει την αυτοδυναμία στο 40–42%. Να γιατί οι εξελίξεις της 17ης Ιουνίου και η ευέλικτη, γενναιόδωρη συμπεριφορά (έως τώρα τουλάχιστον) του Ανώνη Σαμαρά συνιστούν μια ήττα της Αριστεράς στην Ελλάδα, ήττα στρατηγική, εκεί όπου άλλοι διαλαλούν περί θριάμβου της στο όνομα του ΣΥΡΙΖΑ. Είμαστε όμως ακόμα στο ξεκίνημα.

Η Ιστορία αποδίδει ασφαλώς ευθύνες με πιο ώριμο και ψύχραιμο τρόπο με το πέρασμα του χρόνου.

Μεγάλη, αν όχι ιστορική, είναι η ευθύνη εκείνων που έχυσαν όλο αυτό το αντιμνημονιακό δηλητήριο σε ανεξέλεγκτες δόσεις στο μυαλό του Ελληνα. Τώρα που ήλθε η ώρα του ρεαλισμού και της εθνικής συλλογικής ευθύνης μπορούμε να καταλάβουμε το μέγεθος της ζημιάς.
Η Ιστορία αποδίδει ασφαλώς ευθύνες με πιο ώριμο και ψύχραιμο τρόπο με το πέρασμα του χρόνου. Η Ελλάδα ήταν το πρώτο θύμα μιας πρωτόγνωρης και μοναδικής κρίσης χρέους. Ο κ. Παπανδρέου ήταν προφανώς ακατάλληλος για να κυβερνήσει τη χώρα σε μια τόσο κρίσιμη συγκυρία. Τα μεγαλύτερα λάθη του δεν είχαν να κάνουν με «προδοσίες» ή άλλες συνωμοσίες. Αφορούσαν την κακή επιλογή συμβούλων, τον αποκλεισμό των έμπειρων με απροσδιόριστα κριτήρια, την πολύ μεγάλη αργοπορία στη λήψη αποφάσεων το πρώτο εξάμηνο και την κουτοπόνηρη προσπάθεια αποφυγής των διαρθρωτικών αλλαγών που είχαν πολιτικό κόστος. Πρέπει κάποια ώρα να αντιμετωπίσουμε ψύχραιμα και αντικειμενικά το επεισόδιο του Μνημονίου γιατί κινδυνεύουμε να μπούμε σε ένα φαύλο κύκλο. Το εφιαλτικό σενάριο θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να κατηγορεί τον κ. Σαμαρά και τη σημερινή κυβέρνηση για «προδοσία» και «κακή επαναδιαπραγμάτευση», η κυβέρνηση να μην αντέξει, να έλθει όντως ο κ. Τσίπρας στην εξουσία και να προσγειωθεί και εκείνος πολύ απότομα, οπότε πλέον θα έχει έλθει η ώρα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των άλλων πιο «αυθεντικών» αντιμνημονιακών πολιτικών δυνάμεων. Είναι πολύ κρίσιμο, λοιπόν, να βρεθεί γρήγορα αντίδοτο για όλες τις παλαβομάρες, άρρωστες θεωρίες συνωμοσίας και κουβέντες του τηλεκαφενείου, που έχουν σφραγίσει τον δημόσιο διάλογο τα τελευταία δυόμισι χρόνια.