Δύο μεγάλες ελλείψεις του χαμένου, έως τώρα, χρόνου, που πρέπει να ξανακερδηθεί, είναι οι Προγραμματικές Δηλώσεις (δηλαδή επιλογής και κατευθύνσεις) της νέας κυβέρνησης, που θα απαιτήσουν άλλη μια εβδομάδα και οι νέες διοικήσεις.
Γενικώς τα νέα πρόσωπα σε Γενικές Γραμματείες, οι νέοι πρόεδροι και διευθύνοντες σύμβουλοι, οι οποίοι παραμένουν τέσσερις κυβερνήσεις τώρα στις θέσεις τους (πλην όσων θέλησαν να γίνουν υποψήφιοι βουλευτές), από τον Οκτώβριο του 2009. Επιλογές οι περισσότεροι του κύκλου επιρροής του τότε πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου και των αποτυχημένων υπουργών – αυλικών του. Δεν είναι όλοι για πέταμα, οι περισσότεροι όμως είναι.
* Τι έχει δείξει η μέχρι τώρα στελέχωση με υπουργούς και υφυπουργούς; Οτι ο Αντώνης Σαμαράς δεν ξέρει να λέει όχι και να αρνείται γενικώς. Οτι ο Ευάγγελος Βενιζέλος συχνά δεν ξέρει και δεν θέλει να κάνει επιλογές προσώπων. Οτι ο Φώτης Κουβέλης δεν τολμά να επιλέξει από τους βουλευτές του.
Οι τρεις αρχηγοί κατόρθωσαν μια ιστορική συμφωνία (πιο ιστορική από τον πολυλογά, αυτάρεσκο ΣΥΡΙΖΑ και την επανάληψη της ΕΔΑ του 1958), διαμορφώνοντας τις συνθήκες διακομματικής συνεργασίας των δυνάμεων του ευρύτερου αστικού και φιλοευρωπαϊκού χώρου. Καθιέρωσαν ένα μοντέλο συνεργασίας και συγκυβέρνησης, αφήνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς συμμάχους (δεξιά και αριστερά του) και με μόνη ελπίδα διακυβέρνησης την επίτευξη αυτοδυναμίας. Απίθανης.
* Αδύνατης εάν τροποποιηθεί –όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ ζητούσε– ο εκλογικός νόμος και ανεβάσει την αυτοδυναμία στο 40–42%. Να γιατί οι εξελίξεις της 17ης Ιουνίου και η ευέλικτη, γενναιόδωρη συμπεριφορά (έως τώρα τουλάχιστον) του Ανώνη Σαμαρά συνιστούν μια ήττα της Αριστεράς στην Ελλάδα, ήττα στρατηγική, εκεί όπου άλλοι διαλαλούν περί θριάμβου της στο όνομα του ΣΥΡΙΖΑ. Είμαστε όμως ακόμα στο ξεκίνημα.
Γενικώς τα νέα πρόσωπα σε Γενικές Γραμματείες, οι νέοι πρόεδροι και διευθύνοντες σύμβουλοι, οι οποίοι παραμένουν τέσσερις κυβερνήσεις τώρα στις θέσεις τους (πλην όσων θέλησαν να γίνουν υποψήφιοι βουλευτές), από τον Οκτώβριο του 2009. Επιλογές οι περισσότεροι του κύκλου επιρροής του τότε πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου και των αποτυχημένων υπουργών – αυλικών του. Δεν είναι όλοι για πέταμα, οι περισσότεροι όμως είναι.
* Τι έχει δείξει η μέχρι τώρα στελέχωση με υπουργούς και υφυπουργούς; Οτι ο Αντώνης Σαμαράς δεν ξέρει να λέει όχι και να αρνείται γενικώς. Οτι ο Ευάγγελος Βενιζέλος συχνά δεν ξέρει και δεν θέλει να κάνει επιλογές προσώπων. Οτι ο Φώτης Κουβέλης δεν τολμά να επιλέξει από τους βουλευτές του.
Οι τρεις αρχηγοί κατόρθωσαν μια ιστορική συμφωνία (πιο ιστορική από τον πολυλογά, αυτάρεσκο ΣΥΡΙΖΑ και την επανάληψη της ΕΔΑ του 1958), διαμορφώνοντας τις συνθήκες διακομματικής συνεργασίας των δυνάμεων του ευρύτερου αστικού και φιλοευρωπαϊκού χώρου. Καθιέρωσαν ένα μοντέλο συνεργασίας και συγκυβέρνησης, αφήνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς συμμάχους (δεξιά και αριστερά του) και με μόνη ελπίδα διακυβέρνησης την επίτευξη αυτοδυναμίας. Απίθανης.
* Αδύνατης εάν τροποποιηθεί –όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ ζητούσε– ο εκλογικός νόμος και ανεβάσει την αυτοδυναμία στο 40–42%. Να γιατί οι εξελίξεις της 17ης Ιουνίου και η ευέλικτη, γενναιόδωρη συμπεριφορά (έως τώρα τουλάχιστον) του Ανώνη Σαμαρά συνιστούν μια ήττα της Αριστεράς στην Ελλάδα, ήττα στρατηγική, εκεί όπου άλλοι διαλαλούν περί θριάμβου της στο όνομα του ΣΥΡΙΖΑ. Είμαστε όμως ακόμα στο ξεκίνημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου