Τώρα βρίσκεται ενώπιον των μεγάλων κινητοποιήσεων και αντιδράσεων.

Η επιλογή του Αλέξη Τσίπρα πριν από έναν χρόνο να εκβιάσει εκλογές από τη βιασύνη του να γίνει πρωθυπουργός, διότι θεωρούσε ότι τον... καλούσε η Ιστορία, φαίνεται τώρα πια καθαρά ότι ήταν το μοιραίο λάθος του. Τον συμβούλευσαν τότε πολλοί φίλοι του, και εχθροί του ακόμη, να μην προτρέχει. Μεταξύ αστείου και σοβαρού, μάλιστα, θρυλείται ότι του είπαν πως «αν γίνεις σύντομα πρωθυπουργός, θα αποδειχθείς πρωθυπουργός εν συντομία». Δεν άκουσε κανέναν και επικαλείτο το ραντεβού με το πεπρωμένο του βαδίζοντας με τον απύθμενο λαϊκισμό του κατά πάντων και υπέρ πάντων. Ακόμη και μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, βρέθηκαν ορισμένοι αντίπαλοί του που του συνέστησαν να αλλάξει ρότα διότι θα πληρώσει βαρύ τίμημα ο ίδιος, αλλά πρωτίστως η χώρα, αν δεν συνειδητοποιήσει τον ρόλο του και τις ευθύνες του.

Δυστυχώς, πέρασαν μήνες παλινωδιών και επικίνδυνων ελιγμών μέσα στο ψεύδος και στη χυδαιότητα ενός πολιτικού λόγου που ενίσχυσε αντί να τιθασεύσει το τέρας του λαϊκισμού. Κάπως έτσι φθάσαμε στις δεύτερες εκλογές του Σεπτεμβρίου, όπου και πάλι δεν έδειξε να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα παρά την ψυχρολουσία του τρίτου μνημονίου, που πέρασε με την, ανέξοδη γι' αυτόν, βοήθεια της αντιπολίτευσης.

Μόλις διέφυγε από τη διακεκαυμένη ζώνη και κέρδισε τις εκλογές με ποσοστά που ούτε και ο ίδιος περίμενε -ασχέτως αν στην πραγματικότητα έχασε χιλιάδες ψήφους-, άρχισε πάλι τις πολιτικές ακροβασίες και επιθέσεις σε βάρος των αντιπάλων του.

Τώρα που βρίσκεται ενώπιον των μεγάλων κινητοποιήσεων και αντιδράσεων από παντού για το άθλιο τεχνικά και παράλογο επί της ουσίας σχέδιο για το Ασφαλιστικό, άρχισε εκ νέου την κατασυκοφάντηση εχθρών τε και άλλοτε φίλων. Πρόκειται για τον απόλυτο εγκλωβισμό, καθώς από τη μια η κυβέρνηση έχει ελάχιστο χρόνο να υλοποιήσει μνημονιακές δεσμεύσεις, ενώ από την άλλη χάνει κάθε επαφή με τα κοινωνικά της στηρίγματα - και αυτό απειλεί ευθέως τη συνοχή της.

Αν δε ευσταθούν οι φήμες περί σχεδίου Β', με νέο κύκλο ανωμαλίας και προσφυγή σε εκλογές, τότε θα πρόκειται για αυτοκτονία και όχι παγίδευση της αντιπολίτευσης όπως εκτιμούν οι εισηγητές αυτής της επιλογής. Εδώ που φθάσαμε, για την κυβέρνηση ισχύει το μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Εκ των πραγμάτων, οφείλει να διαλέξει το λιγότερο κακό για την ίδια και το πλέον χρήσιμο για τον τόπο, αλλά το παρελθόν της δεν αποτελεί εγγύηση για την πορεία της εφεξής, που έτσι και αλλιώς προβλέπεται περιπε­τειώδης και μάλλον σύντομη.