Παλιά μου τέχνη κόσκινο...

Στα μετα­πολιτευ­τικά προεκλογικά χρονικά έχουν ειπωθεί κάθε είδους ψεύδη. Τόσα, ώστε η ψευδολογία ν' ανακηρύσσεται σε μια από τις σταθερές αλήθειες. Εχουν διαστρεβλωθεί, με τους πιο απίθανους και πιθανούς τρόπους δηλώσεις, θέσεις και απόψεις για ψηφοθηρικούς λόγους.

Αυτό, όμως, που επιχειρείται με την «ψευτομαγκιά» και δήθεν «λαϊκότητα» του Β. Μεϊμαράκη, μάλλον, ξεπερνά τα όρια του αυτονόητου και κεκτημένου πολιτικού πολιτισμού. Και δεν εννοούμε τους ανοίκειους (λίαν επιεικώς) προσωπικούς χαρακτηρισμούς για τον αντίπαλό του. Με άλλοθι την επίκληση ενός δήθεν αυθορμητισμού, όπου όλα μπορούν να διαπερνούν το έρκος των οδόντων και μετά... άλλα λόγια ν΄ αγαπιόμαστε.

Αυτή η ρητορεία (και νεοαμερικανική επικοινωνιακή τακτική αλά Τραμπ) παραπέμπει σ' έναν αυλικό τζουτζέ (γελωτοποιό) που εξόργιζε με τις ξεδιαντροπιές του. Σκαρφιζόταν πάντα μια πιο ηχηρή για να δικαιολογήσει (καλύψει) την προηγούμενη. Μέχρι που έφθασε στο σημείο να θωπεύσει τα οπίσθια του βασιλιά.

Αντιμέτωπος με τις συνέπειες, διέπραξε ακόμη μεγαλύτερη αναίδεια:

-Ω, συγνώμη, μεγαλειότατε, είπε. Νόμισα ότι ήταν η βασίλισσα!

Η ανεκδοτολογική παράδοση έχει happy end. Αλλά τζουτζές ήταν αυτός, όχι πολιτικός αρχηγός που διεκδικεί να πάρει τη μοίρα του λαού στα χέρια του.

Ο υποψήφιος πρωθυπουργός, λοιπόν, πριν ακόμη αρχίσει η προεκλογική εκστρατεία φρόντισε να καταγγείλει τον Τσίπρα ως ψευτράκο και για πολιτική αλητεία. Το «παιδί» φασιστίζει, φέρνει προς δικτάτορα και παίζει με τη χώρα! Εντάξει, άπαξ και προεκλογικώς «έξεστιν ασχημονείν...».

Συνέχισε, όμως, λάβρος όλο το επόμενο διάστημα, υπό τα εγκώμια και τις ιαχές των πάλαι ποτέ εισαγγελέων κατά «του εθνολαϊκισμού της Αριστεράς», ακολουθώντας την τακτική του τζουτζέ. Βήμα βήμα από το πονηρούλης, αριστερούλης, αυτοφωράκιας και τα συναφή κουτσαβάκικα έφθασε και στο αρχικώς ανομολόγητο: την εθνοκαπηλία (παλιά μου τέχνη κόσκινο για τη Δεξιά).

Ετσι, στο debate των πολιτικών αρχηγών εμφάνισε τον ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο να αγνοεί ότι υπάρχουν «θαλάσσια σύνορα», αλλά και επικίνδυνο να... χάσει «κανένα νησάκι». Η (ατυχής) φράση Τσίπρα ότι «η θάλασσα δεν έχει σύνορα», με το κοινής λήψης περιεχόμενο ότι στο νερό δεν υπάρχουν σταθερές πύλες εισόδου - εξόδου, μπάρες και συνοριακά φυλάκια, όπως στη στεριά, μεταλλάχθηκε: δεν υπάρχουν (θαλάσσια) σύνορα!

Το νέο, επί του προκειμένου, είναι ότι οι συνήθεις έμποροι του πατριωτισμού βρήκαν νέα πελατεία. Η νυν και αεί «πατριωτική» δεξιο-λογία υιοθετήθηκε επισήμως από ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και ΚΚΕ (παρακαλώ). Ομόφωνα στιγμάτισαν τον Τσίπρα, που αγνοεί την ύπαρξη θαλάσσιων συνόρων! Τι να θαυμάσεις και τι να οικτίρεις...