Καθαρά λόγια

Και πάνω που αρχίζεις να ελπίζεις ότι μπορεί και να το αποφάσισε να σοβαρευτεί επιτέλους ο πρώην αριστερός πρωθυπουργός, σπεύδει εκείνος και σε διαψεύδει, το ξαναγυρίζει στην επιδίωξη της αυτοδυναμίας και σε κουφαίνει διακηρύσσοντας ότι «δύο έδρες παραπάνω από τον Γενάρη θέλω για να μη χρειάζομαι δεκανίκια για να κυβερνήσω».

Κι εδώ είναι που και η επιστήμη σηκώνει τα χέρια. Διότι τι να πρωτοσκεφτείς και τι να υποθέσεις; Πως ο Τσίπρας εξακολουθεί και ζει με την ψευδαίσθηση ότι η αυτοδυναμία είναι ακόμη εφικτή ή πως έτσι και πιάσει τους 151 δεν χρειάζεται συμμαχίες και κυβερνά μόνος κι άνετος; Κι ο Καμμένος γιατί δεν αποτελεί πια «αξιόπιστο δεκανίκι»; Τι έκανε κι απώλεσε τον τίτλο; Να σκέφτηκε μήπως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πως ο άνθρωπος που δεν διστάζει να καταγγέλλει σήμερα τους μέχρι και χθες συνοδοιπόρους και συνεργάτες του, δεν είναι το ασφαλές δεκανίκι που νόμιζε;

Μπορεί κάτι απ' όλα, μπορεί και όλα, αλλά μικρή σημασία έχει ποια είναι η αιτία. Εκείνο που μετράει είναι τι σχεδιάζει και πού το πάει ο Αλ. Τσίπρας μόλις μία εβδομάδα πριν ανοίξουν οι κάλπες. Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να το γνωρίζει ο καθένας μας πριν πάει να ψηφίσει. Αλλα περιθώρια για πολιτικές του είδους «βλέποντας και κάνοντας» δεν υπάρχουν. Η κυβερνητική σταθερότητα πρέπει να είναι δεδομένη και διασφαλισμένη και με βάση αυτήν να επιλέξει ο καθένας μας την κυβερνητική συνεργασία της προτίμησής του και έμμεσα αυτήν να στηρίξει.

Δικαίωμα του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και του οιουδήποτε, είναι να αποφασίζει αν και με ποιον ή ποιους θα συνεργαστεί, αν οι συνθήκες το επιβάλουν. Αλλά και δικό μας δικαίωμα είναι να αξιώνουμε καθαρές λύσεις και καθαρά λόγια. Ιδιαίτερα απ' όσους φροντίζουν πολύ βολικά να λησμονούν ότι αν η χώρα δεν βυθίστηκε στην άβυσσο της χρεοκοπίας δεν οφείλεται στους επί χρόνια «συντρόφους» και «συναγωνιστές» του Τσίπρα, αλλά στους «παλιούς», τους «ξεπερασμένους» ή ό,τι άλλο σκαρφιστεί το επικοινωνιακό θράσος του κάθε λαϊκιστή πολιτικού.