Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2015

Καλό είναι αυτό. Να μαθαίνουν και οι επόμενοι.

Στις σαράντα μέρες της νέας κυβέρνησης πολλοί βιάζονται να της κάνουν τα «σαράντα»: βιάζονται να κλάψουν το μακαρίτη. Καλό είναι αυτό. Να μαθαίνουν και οι επόμενοι, ότι οι «περίοδοι χάριτος», οι σαράντα, οι πενήντα, οι εκατό μέρες, δίνονται μόνο σε καταδικασμένους. Οι κυβερνήσεις δεν δικαιούνται ούτε εικοσιτέσσερις ώρες «χάρη». Τους ψηφίζει ο κόσμος, επειδή ισχυρίζονται ότι έχουν τη δεξιότητα να παραλάβουν το φλεγόμενο κατάστημα, να σβήσουν την πυρκαγιά και να το τρέξουν επαγγελματικά. Οχι σε σαράντα μέρες. Τώρα. Αμέσως. Χθες, αν είναι δυνατόν.
Δυστυχώς, ακόμα δεν έχουμε δει κάτι «επαγγελματικό» στο τρέξιμο του μαγαζιού, εκτός από μια αριστοτεχνικά πλασαρισμένη υπερέκθεση του υπουργού Οικονομικών κ. Βαρουφάκη στο εσωτερικό, το εξωτερικό, στην κριτική και στο κάθε είδους επικοινωνιακό μετερίζι. Μα... δεν τον στείλαμε τον άνθρωπο στη Γιουροβίζιον να γυρίσει με ντουζ πουάν! Στο Γιούρογκρουπ τον στείλαμε - να γυρίσει με λεφτά. Η προσωπικότητα του κ. υπουργού είναι όντως εξαιρετικά ενδιαφέρουσα: Βρίθει χαρισματικών ασαφειών που δείχνει να χειρίζεται μοναδικά. Ομως, αν δεν συνοδευτεί τώρα, αμέσως, σήμερα, χθες από χειροπιαστές εξελίξεις, προς όφελος μιας τραυματισμένης κοινωνίας, τι νόημα έχει όλος αυτός ο κουρνιαχτός; Η λογική λέει ότι πρώτα πρέπει να φέρεις εις πέρας το όποιο κατόρθωμα και μετά να αναδειχθείς σε παγκόσμιο είδωλο. Οταν συμβαίνει το ακριβώς ανάποδο, είναι κάπως ανησυχητικό.
Κι αυτές οι ρημάδες οι «περίοδοι χάριτος»; Είναι τόσο ξεπερασμένες, ακόμα και για τα είδωλα. Ισως για αυτά, περισσότερο.
  • Σώπα, όπου να 'ναι θα χτυπήσουν «Oι Kαμπάνες του Εντελβάις» και δυστυχώς δεν θα είναι αυτές του Καρβέλα...
- Μαμά, γιατί σιωπούν οι ΑΝΕΛ;
-Γιατί, παιδί μου, όταν τρώμε δεν μιλάμε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου