Καθώς η χώρα βάδιζε προς αργό θάνατο, υπήρξαν «αμυντικές» κινήσεις, κυρίως από τον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς. Οι προθέσεις εξελίχθηκαν σε συζητήσεις μεταξύ αξιόλογων ανθρώπων, με σημαντικές ακαδημαϊκές καριέρες ή επαγγελματικές ενασχολήσεις, που, όμως, δεν άφηναν χώρο και χρόνο για πραγματικό «διά ταύτα». Εξαφανίστηκαν και σήμερα υπάρχουν ως εικονική πραγματικότητα. Εμεινε η κοινή γνώμη να αναζητά αυτόν που θα συσπείρωνε όσους αγωνιούσαν για το μέλλον της χώρας, όχι για να συζητήσουν, αλλά για να διεκδικήσουν το δικαίωμα να καθορίσουν το μέλλον.
Σε αυτό το σκηνικό εμφανίστηκε ένα νέο κόμμα, με ελκυστικό νεοτερικό πρόσωπο. Εξόρκισε τις ιδεολογίες και προέβαλε την ανάγκη για πρακτικές λύσεις. Το Ποτάμι απέκτησε αμέσως ασυνήθιστα μεγάλα δημοσκοπικά ποσοστά. Το «γκελ» στο θυμικό μίας μεγάλης μερίδας, μέχρι τότε αποστασιοποιημένης από «την πολιτική», έγινε, το καλοκαίρι, το «νέο» στην πολιτική σκηνή και «απειλή» για τους φθαρμένους μονομάχους. Η αντίδραση εκδηλώθηκε με απομόνωση από τα ΜΜΕ, «ειδήσεις», όλο το οπλοστάσιο που κατά καιρούς αξιοποιήθηκε αντί πολιτικού διαλόγου. Απέναντι στην εύκολη κριτική «μα ποιος είναι ο Θεοδωράκης» υπήρχε η αναφορά στους ανθρώπους με κοινωνική απήχηση που τον πλαισίωναν. Το επιχείρημα αυτό προέβαλε ο αρχηγός του, μιλώντας για την «Εθνική Ελλάδος», ως λύση στα προβλήματα της χώρας.
Σήμερα η κίνηση Σαμαρά - Βενιζέλου έφερε την αναμενόμενη αντίδραση. Ο ΣΥΡΙΖΑ «μύρισε» αίμα και τα παίζει όλα για όλα. Χωρίς προσχήματα, χωρίς αιδώ, παίζουν τη χώρα στα ζάρια. Ο «ξένος παράγοντας» φαίνεται απρόθυμος ή ανίκανος να βοηθήσει και η σωτηρία, αν υπάρξει, θα προέλθει από εμάς. Μία νέα πολιτική δύναμη χρειάζεται ισχυρό ποσοστό για να επηρεάσει την ασκούμενη πολιτική, με τα στελέχη και τις θέσεις της, σε συνεργασία με όσους ακόμη στέκονται ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Ως καταλύτης εξελίξεων θα επιτρέψει στις δημιουργικές δυνάμεις της χώρας να διαμορφώσουν την κατεύθυνσή τους. Οπως πάντα, στη Δημοκρατία, οι πολίτες θα πουν την τελευταία λέξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου