Μια αλλαγή στην «ταμπέλα» μπορεί ενίοτε να κάνει θαύματα.

Η ελληνική κοινωνία στην πραγματικότητα είναι μια βαθειά συντηρητική κοινωνία. Προτιμά τις βεβαιότητες. Δεν διανοείται τη χώρα εκτός ευρώ. Ενοχλείται από την ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση. Έχει υψηλό αίσθημα πατριωτισμού. Επιδιώκει τη σταθερότητα. Η συντριπτική πλειονότητα του εκλογικού σώματος αρέσκεται να τοποθετεί εαυτόν στον χώρο του «κέντρου». Στο πλαίσιο αυτό άλλωστε προσαρμόστηκαν κατά καιρούς οι πολιτικές και επικοινωνιακές στοχεύσεις του μοναδικού κυβερνητικού κόμματος που κατάφερε να «αλώσει» τον χώρο της «Αριστεράς», αποφεύγοντας προσεκτικά το ίδιο να αυτοπροσδιοριστεί ως τέτοιο. Ο λόγος βεβαίως για το ΠΑΣΟΚ και την επανάσταση που έφερε στο πολιτικό σκηνικό της χώρας «εφευρίσκοντας» τον «κεντροαριστερό χώρο». Ο Ανδρέας Παπανδρέου «φλέρταρε» με την Αριστερά, άντλησε στοιχεία από αυτήν όπως και ψηφοφόρους, το κόμμα που δημιούργησε όμως το προσδιόρισε ως «σοσιαλιστικό». Κέρδισε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις. Εν συνεχεία ο Κώστας Σημίτης αν και κράτησε την ονοματολογική παρακαταθήκη του προκατόχου του, έστριψε τον προσανατολισμό του ΠΑΣΟΚ ακόμη περισσότερο προς τα «δεξιά», εξοβελίζοντας έτσι και τα όποια τελευταία «αριστερά» απομεινάρια του Κινήματος. Κέρδισε 2 φορές τις εκλογές. 

Ο Γιώργος Παπανδρέου επιχειρώντας αρχικά να ισορροπήσει κάπως τα πράγματα, λάνσαρε το σύνθημα της «συμμετοχικής δημοκρατίας» καλώντας το… «βουνό να πάει στο Μωάμεθ». Κέρδισε μία φορά τις εκλογές. Όλοι οι παραπάνω, αλλά κυρίως ο πρώτος, ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν. Το κουστούμι της «Αριστεράς» ήταν και εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά στενό, ώστε να χωρέσει την κρίσιμη μάζα των ψηφοφόρων, κάτι που σε ότι αφορά τον Σύριζα φάνηκε ξεκάθαρα κατά τις πρόσφατες εκλογές. Από την άλλη ωστόσο, η ίδια η ζωή έχει δείξει πως σε ορισμένες περιπτώσεις δεν χρειάζεται να προχωρήσει κανείς σε ρηξικέλευθες λύσεις για να πετύχει τους στόχους του, μια αλλαγή στην «ταμπέλα» μπορεί ενίοτε να κάνει θαύματα…