Η χρεοκοπία της οικονομίας και της πολιτικής, η ολιγωρία των θεσμών γεννούν την ανάγκη να αρχίσει από κάπου η ανοικοδόμηση της χώρας. Εάν οι εισαγγελείς, ανακριτές και δικαστές μπορούν να αποδείξουν ότι λειτουργούν ανεξαρτήτως απ’ οποιαδήποτε εξωθεσμική πίεση, ότι έχουν την επαγγελματική αρτιότητα, το πνευματικό και φυσικό σθένος για να πετύχουν στο έργο τους, θα αποτελέσουν ένα σταθερό σημείο μέσα στη ρευστότητα της εποχής και θα δώσουν την ευκαιρία και σε άλλους να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Εδώ μπορεί να φανεί ότι κάτι αλλάζει, ώστε να αισθάνονται οι πολίτες ότι κάποια στιγμή ίσως βρεθούμε σε ευνομούμενη χώρα χωρίς να αναγκαζόμαστε να μεταναστεύσουμε.
Υπάρχει, όμως, ο κίνδυνος ότι εάν οι υποθέσεις δεν είναι «δεμένες» επαρκώς θα φανούν φρούδες οι ελπίδες για κάθαρση, κάτι που θα μπορούσε να ενισχύσει τον κυνισμό και την απελπισία των πολιτών. Από την άλλη, το μέγεθος της διαφθοράς που θα αποκαλυφθεί ίσως ενισχύσει τη δυσπιστία και κλονίσει το πολιτικό και οικονομικό σύστημα. Κανείς δεν γνωρίζει πού μπορούν να οδηγήσουν οι έρευνες· το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν πρέπει να τις εμποδίσει τίποτα. Το πολιτικό σύστημα –η κυβέρνηση, κυρίως– έχει την υποχρέωση να παρέχει κάθε στήριξη στους δικαστικούς λειτουργούς, όπου και αν οδηγούν οι έρευνες. Το οικονομικό σύστημα, από τη δική του πλευρά, πρέπει να απαλλαγεί από παλιές αμαρτίες, να αποφύγει το πάγωμα, οι τράπεζες να συνδράμουν στην ανάπτυξη, οι διαδικασίες να απλοποιηθούν ώστε να είναι πιο διαφανείς και αποτελεσματικές.
Πολλά είναι αυτά που πρέπει να γίνουν για να πάρει μπρος η χώρα. Το γεγονός, όμως, ότι το απόστημα της διαφθοράς έσπασε μας επιτρέπει μια συγκρατημένη αισιοδοξία ότι ίσως μπορέσουμε να απαλλαγούμε από νοοτροπίες και πρακτικές που ωφελούσαν τους λίγους σε βάρος των πολλών, που καλλιεργούσαν την καχυποψία, που υπονόμευαν την ηθική των πολιτών και την έννοια της κοινωνίας. |
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου