Η κυβέρνηση, γνωρίζοντας ότι δεν μπορεί να επιβάλει νέα μέτρα, αναγκάζεται να αντισταθεί στην τρόικα.

Με άλλα λόγια, στον έκτο χρόνο ύφεσης, με τα ήδη συρρικνωμένα εισοδήματα και τους απανωτούς, αμείλικτους φόρους, ακόμη δεν γνωρίζουμε εάν θα υποστούμε περισσότερα μέτρα λιτότητας.

Η κυβέρνηση, γνωρίζοντας ότι δεν μπορεί να επιβάλει νέα μέτρα, αναγκάζεται να αντισταθεί στην τρόικα, με στόχο μια μεγάλη διαπραγμάτευση και με την υπόνοια ότι μπορεί να οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές. Αυτές οι κινήσεις απελπισίας ίσως αναγκάσουν τους δανειστές και εταίρους να αναλογιστούν τους κινδύνους που προκαλεί η άκαμπτη στάση τους, αλλά δεν κάνουν τίποτα για να καθησυχάσουν τους πολίτες. Αυτοί που μας δίνουν εντολές διαφωνούν μεταξύ τους, οι δικοί μας ηγέτες απειλούν με απονενοημένα διαβήματα (ή, όπως εμμένει η αξιωματική αντιπολίτευση, με εξίσου αυτοκαταστροφικές ψευδαισθήσεις), ενώ οι πολίτες δέχονται το ένα πλήγμα μετά το άλλο, χωρίς τέλος, χωρίς να γνωρίζουν πότε και αν θα τελειώσει το μαρτύριο.

Ουδείς αναμένει ότι η πορεία αυτή θα τελειώνει στη Γη της Επαγγελίας – γνωρίζουμε όλοι ότι από εκεί εκπέσαμε και δεν υπάρχει επιστροφή. Αυτό που πρέπει να κατανοήσουν στις Βρυξέλλες, όμως, και σε κάθε πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, είναι ότι όχι μόνο οι Ελληνες αλλά, αργά ή γρήγορα, όλοι οι λαοί της Ευρώπης αναμένουν να ακούσουν πού πάμε. Γιατί, χωρίς στόχο, χωρίς όραμα να τις συνδέει, κοινωνίες, χώρες και ενώσεις διαλύονται.