Θα αντέξει μέχρι τότε η κοινωνία.

ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ στη διάρκεια των τριάμισι ετών του μνημονίου ακούσαμε τους εκάστοτε κυβερνώντες να διακηρύσσουν ότι θα αντισταθούν στις πιέσεις των δανειστών; Πόσες φορές μας πήραν τα δάκρυα από το δράμα βουλευτών που αναγκάζονταν να ψηφίσουν επαχθή μέτρα, διαβεβαιώνοντας ότι είναι τα τελευταία; Είναι τόσες οι φορές, όσες και οι πληγές που μετρά η καθημαγμένη ελληνική κοινωνία. 

Ας είμαστε λοιπόν ειλικρινείς. Ουδείς περιμένει ότι η παρούσα κυβέρνηση θα πράξει εκείνο που δεν τόλμησαν -όταν μάλιστα μπορούσαν...- οι προηγούμενες. Να συγκρουσθεί δηλαδή μέχρι τελικής ρήξης με την τρόικα, αναλαμβάνοντας την ευθύνη και για τα επίχειρα. 

Εκείνο που στην πραγματικότητα επιδιώκει ο πρωθυπουργός είναι να κερδίσει χρόνο, μεταθέτοντας την απαίτηση των δανειστών για πρόσθετες περικοπές μετά την επίλυση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους. Κι αυτό γιατί, αν το νέο «κούρεμα» προηγηθεί των αποφάσεων για το δημοσιονομικό κενό του 2014, τότε πιθανότατα δεν θα χρειασθούν νέα μέτρα, τουλάχιστον σε εκτεταμένη μορφή. 

Ομως, ο Απρίλιος, οπότε και θα ληφθούν οι οριστικές αποφάσεις για το χρέος, είναι ακόμη πολύ μακριά. Θα αντέξει μέχρι τότε η κοινωνία - και η κυβέρνηση;

Δεν περνάμε τις πιο ευτυχισμένες μέρες ως χώρα και ως πολίτες .

Δεν περνάμε τις πιο ευτυχισμένες μέρες ως χώρα και ως πολίτες αυτή την περίοδο. Παρόλο που υπάρχουν αριθμητικές, αλλά και αντικειμενικές, ενδείξεις ότι έχουν γίνει κάποια βήματα βελτίωσης στα μακροοικονομικά, οι κλυδωνισμοί που απειλούν τη σταθερότητα της κυβέρνησης και ταυτόχρονα την πορεία προς την ανάκαμψη, είναι αισθητοί. Περίεργο, αλλά και κακό, γιατί στα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων επικρατεί η πεποίθηση ότι η Ευρώπη στο σύνολό της βγαίνει από την κρίση. Που σημαίνει ότι η Ελλάδα εξακολουθεί να μην παρακολουθεί τις τάσεις της οικονομίας στο διεθνές περιβάλλον, άρα η ιδιαιτερότητα των προβλημάτων της καθίσταται αυταπόδεικτη. Και αυτό σαν δεδομένο εξασθενεί πολιτικά και οικονομικά τη διαπραγματευτική επιχειρηματολογία της απέναντι στους δανειστές της.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι κλυδωνισμοί οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στην πίεση που αισθάνονται οι πολίτες γενικά λόγω της παρατεταμένης κακής οικονομικής κατάστασης. Ειδικά στη σημερινή συγκυρία, την αισθάνονται πάρα πολύ έντονα τα μεσοαστικά στρώματα που στήριζαν το σύστημα και τώρα διαπιστώνουν ότι απειλείται πλέον πολύ σοβαρά το βιοτικό τους επίπεδο καθώς επιβαρύνονται υπέρμετρα από υποχρεώσεις και φόρους. Αυτή η τάξη των πολιτών εκπέμπει τώρα τη δυσφορία της με όλους τους δυνατούς τρόπους και τα μηνύματά της κατακλύζουν τους αιθέρες. Αλλά οι κλυδωνισμοί οφείλονται επίσης στους άστοχους χειρισμούς της κυβέρνησης τις τελευταίες εβδομάδες.

Είτε γιατί οι κακές διαθέσεις των μεσοαστικών στρωμάτων την πανικόβαλαν, είτε γιατί βλέπει μπροστά της αδιέξοδα, είτε επειδή για λόγους έλλειψης βούλησης και ικανότητας αδυνατεί να προωθήσει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στον δημόσιο τομέα, είτε τέλος, γιατί εξαιτίας λανθασμένων εκτιμήσεων, η Αθήνα προκάλεσε ένα κλίμα έντασης με την τρόικα που ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι δεν θα μπορούσε να οδηγήσει στην πολιτική διαπραγμάτευση με τους δανειστές, όπως επιθυμούσε. Τουλάχιστον όχι τώρα, κάτι που λογικά θα έπρεπε να είχαν προβλέψει αυτοί που εισηγούνται και οι άλλοι που παίρνουν τις αποφάσεις στο κυβερνητικό επιτελείο.

Οι εορτασμοί των εθνικών επετείων έχουν ως βασικότερη επιδίωξή τους ν' αναδείξουν την ομοψυχία του λαού.

Υποτίθεται ότι οι εορτασμοί των εθνικών επετείων έχουν ως βασικότερη επιδίωξή τους ν' αναδείξουν την ομοψυχία του λαού και την αποφασιστικότητά του ν' αντιμετωπίζει ενωμένος τις όποιες προκλήσεις προκύψουν. Στην περίπτωσή μας συμβαίνει πλέον το αντίθετο. Αποτελούν μία ακόμη ευκαιρία για ν' αναδείξουμε τις διαφορές μας.

Τι σόι εορτασμός είναι αυτός όταν στην κορυφαία, υποτίθεται, εκδήλωσή του μετέχει μόνο το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας; Και ποια είναι η επιδεικνυόμενη τιμή όταν ο καθένας τής προσδίδει διαφορετικό νόημα κι όταν είμαστε ανίκανοι να συμφωνήσουμε ακόμη και στο "ποιος είπε το "όχι""; 'H ποια η συμμετοχή του κοινού όταν πρέπει να παραμένει σε απόσταση ασφαλείας από τους παρελαύνοντες;

Τα ίδια και χειρότερα δεν συμβαίνουν, άλλωστε, και με τον εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου; Ο καθένας τη δική του ερμηνεία για τα γεγονότα, ο χώρος φτάνει να θυμίζει, λόγω μικροπωλητών, πανηγύρι, οι κουκουλοφόροι στήνουν κάποια στιγμή το δικό τους, οι μετέχοντες στην πορεία δεν θυμίζουν πια ποτάμι αλλά ρυάκι και χρόνο με τον χρόνο ο εορτασμός απαξιώνεται.

Γι' αυτό και κάποια στιγμή θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι αν θέλουμε να δίνουμε νόημα και περιεχόμενο σε γεγονότα που έχουμε ανακηρύξει σε εθνικές επετείους, θα πρέπει ν' αναζητήσουμε άλλους τρόπους. Αυτοί που έχουμε εξάντλησαν την όποια χρησιμότητά τους. Αν υποθέσουμε ότι είχαν ποτέ κάποια...

Όποιος έχει λεφτά θα σώζει την παρτίδα, για τους άλλους έχει ο Θεός…

Μπορεί οι βουλευτές και τα στελέχη της συγκυβέρνησης να διατρανώνουν την αταλάντευτη απόφασή τους να μην ψηφίσουν νέα μέτρα, αλλά φρόντισαν να αποδεχτούν όσα έπρεπε στην ώρα τους, νομοθετώντας τους προηγούμενους μήνες ρυθμίσεις που θα τινάξουν το σύστημα στον αέρα. Από την πρώτη μέρα του νέου έτους, για παράδειγμα, περισσότερο από 100.000 συνταξιούχοι που είναι κάτω από 65 ετών θα σταματήσουν να παίρνουν το ΕΚΑΣ, το οποίο θα δίνεται από τα 65 και πάνω και μάλιστα με εισοδηματικά κριτήρια.
Το ήδη κλονισμένο ανεπανόρθωτα ασφαλιστικό θα μετατραπεί σε ένα απρόσωπο υβρίδιο, που θα χορηγεί μια βασική προνοιακού χαρακτήρα σύνταξη με οροφή τα 360 ευρώ και άλλη μια αναλογική, η οποία θα εξαρτάται από τις εισφορές των εργαζομένων. Το κράτος αποσύρει ουσιαστικά τη συμμετοχή του από την αιμοδοσία του συστήματος, αφήνοντας τους πολίτες στην τύχη τους έρμαια των ιδιωτικών εταιρειών, μετατρέποντας την υγεία σε λόττο: όποιος έχει λεφτά θα σώζει την παρτίδα, για τους άλλους έχει ο Θεός…
Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι με τα σημερινά δεδομένα – και αυτό παρά τις ασθενείς διαβεβαιώσεις Βρούτση – τα ταμεία σε πολύ λίγα χρόνια δεν θα μπορούν να δίνουν ούτε καν τις παραπάνω συντάξεις και θα οδηγηθούν σε νέες δραστικές μειώσεις.
Κι αυτό γιατί πρέπει να υπολογίσει κανείς πλάι στη διαχρονική λεηλασία των αποθεματικών τη διαρκή μείωση της χρηματοδότησης, τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών, την ασύλληπτη εισφοροδιαφυγή, την ανασφάλιστη και μαύρη εργασία, τη φοβερή ανεργία και τις νέες εργασιακές σχέσεις με τα χαμηλά μεροκάματα, ώστε να αντιληφθεί ότι το σύστημα έχει στραγγίσει από ζωτικούς πόρους. Πόσο ν’ αντέξει;
Το ερώτημα δεν αφορά τους νοήμονες συμπολίτες…

Η Ελλάδα ζει με δανεικά, με τη στήριξη των εταίρων της.

Τώρα, για την Ελλάδα δεν χρειάζεται και πολύ να θεωρητικολογούμε με τα αποφθέγματα του Καμύ. Εχετε κάτι πρακτικό να προτείνετε να απαλλαγούμε από τους κοτζαμπάσηδες που μας κυβερνούν με την Αυλή τους, όπως παλαιότερα οι Τούρκοι δυνάστες;». Δεν είναι ο μόνος. Συχνά, αναγνώστες εκφράζουν θυμό για άρθρα που, κατά τη γνώμη τους, δεν προτείνουν λύσεις. Αυτό είναι φυσικό όταν η χώρα παραδέρνει σε μια κρίση που δεν την απέτρεψαν ούτε οι δημοσιογράφοι, ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι πανεπιστημιακοί, ούτε οι δικαστικοί, ούτε οι τραπεζίτες, ούτε κανένας από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς της Ε.Ε., ούτε κανείς άλλος. Τώρα, οι ίδιοι που δεν απέτρεψαν την καταστροφή καλούνται να δείξουν τη διέξοδο από την κρίση. Συχνά, όμως, η οργή των πολιτών και η σύγχυση που προκαλείται στη δημόσια συζήτηση από συγκρουόμενα συμφέροντα, θολώνουν την εικόνα της πραγματικότητας.

Οι δημοσιογράφοι φέρουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κρίση, επειδή –είτε έβλεπαν τον κίνδυνο είτε αδιαφορούσαν– δεν έκρουσαν τον κώδωνα εγκαίρως. Σε αυτό δεν είναι μόνοι. Εν μέσω κρίσης, αν φέρουν κι άλλη ευθύνη, είναι ότι δεν έχουν βοηθήσει στη δημιουργία μιας πειστικής εικόνας για το πού βρίσκεται η χώρα και να παρουσιάσουν με νηφαλιότητα και αξιοπιστία τι πρέπει να γίνει. Αυτό δεν αφορά όλους τους δημοσιογράφους και δεν είναι μόνο οι δημοσιογράφοι που ευθύνονται για τη σύγχυση, αλλά και όλοι οι παράγοντες της δημόσιας ζωής.

Τώρα ας μιλήσουμε πιο «πρακτικά»: Η Ελλάδα ζει με δανεικά, με τη στήριξη των εταίρων της, και η συνέχιση του δανεισμού εξαρτάται από την εκπλήρωση ενός μεγάλου αριθμού δεσμεύσεων. Το Μνημόνιο το οποίο υπέγραψε η Ελλάδα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εμπεριέχει ένα σύνολο περίπου 900 δεσμεύσεων. Το γεγονός ότι η χρηματοδότηση της Ελλάδας εξαρτάται από την τήρηση αυτών των δεσμεύσεων συνεπάγεται μια διαρκή διαπραγμάτευση με τους δανειστές, αλλά και τεράστια μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Το Μνημόνιο είναι, ουσιαστικά, μια προσπάθεια επανίδρυσης του κράτους – κάτι που οι πολιτικοί μας δεν ντρέπονταν να διακηρύττουν, έως την ώρα που έπρεπε να το εφαρμόσουν, με τις επιταγές των εταίρων.

Πόσο ακόμη μπορεί να σφίξουν -χωρίς κόστος- τη φορολογική θηλιά γύρω από τον λαιμό του Πολίτη…

Από το 2009 και μετά η ακίνητη περιουσία του Πολίτη μπήκε στο στόχαστρο. Ουσιαστικά, η καταβολή τόσων υψηλών φόρων ετησίως για την κατοχή της ακίνητης περιουσίας σημαίνει ότι σε μερικά χρόνια ολόκληρο το ποσό της αξίας της θα έχει καταβληθεί στο κράτος. Είναι ένας τρόπος δήμευσης της ακίνητης περιουσίας ο οποίος επιβλήθηκε όχι από τους τροϊκανούς αλλά από το ελληνικό κράτος που στέκεται ανίκανο να εισπράξει άμεσους και έμμεσους φόρους, και του οποίου τα χαρακτηριστικά είναι η τσαπατσουλιά και η προχειρότητα.
Σε ποια άλλη χώρα του κόσμου το κράτος απαιτεί να εισπραχτούν μαζί φόροι ακίνητης περιουσίας μιας ολόκληρης τριετίας, σ’ ένα τρίμηνο, επειδή δεν εισπράχθηκαν στην ώρα τους; Και σε ποιο άλλο κράτος μία πισίνα φορολογείται ως είδος πολυτελείας, όπως και το αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού, όταν το ίδιο το κράτος παρότρυνε τον Πολίτη να το αγοράσει για «καθαρότερο περιβάλλον και ασφάλεια στον δρόμο»; Η αναξιοπιστία του ελληνικού κράτους κάνει τον Πολίτη όχι μόνον να προσπαθεί να αποφύγει -με όποιον τρόπο- τις φορολογικές υποχρεώσεις του αλλά και να τον κάνει να νιώθει ότι τον αντιμετωπίζει ως έναν δουλοπάροικο που οφείλει να αποδίδει κεφαλικό φόρο.
Αν η κυβέρνηση μας φέρει ένα παράδειγμα άλλης ευρωπαϊκής χώρας -ακόμη και κάποια από αυτές που θεωρούνται πλούσιες και όχι εκείνες που βγήκαν από τον σοσιαλιστικό παράδεισο- που να έχει επιβάλει στους Πολίτες της αναγκαστική πενία, λόγω των αρπακτικών φορολογικών μέτρων που έχει θεσπίσει, τότε να πληρώσουμε κι εμείς αγογγύστως. Αλλως ας ξανασκεφτούν: Πόσο ακόμη μπορεί να σφίξουν -χωρίς κόστος- τη φορολογική θηλιά γύρω από τον λαιμό του Πολίτη…

Το σίγουρο είναι ότι το κακό δεν έχει συντελεσθεί πλήρως.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι είτε με μέτρα είτε χωρίς μέτρα ,η κουβέντα που άναψε περιστρέφεται για άλλη μια φορά γύρω από τις συντάξεις. Τώρα αν θα ψαλιδιστούν κι άλλο οι  συντάξεις  “ρετιρέ” των...1300 ευρώ, αν  θα κοπούν οι πρόωρες συντάξεις ή αν θα ανέβουν κι άλλο τα  ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης είναι θέμα ολίγου χρόνου να το μάθουμε. 
Το σίγουρο είναι ότι  το κακό δεν έχει συντελεσθεί πλήρως, καθώς  κάποιοι έχουν το...θράσος να απολαμβάνουν  παχυλές συντάξεις των 1200-1300 ευρώ όταν η  μέση σύνταξη του ΙΚΑ είναι στα 600 ευρώ! Λεπτομέρεια άνευ σημασίας φυσικά πόσες καταβολές συνεισέφερε στο ταμείο του ο κάθε συνταξιούχος κατά τη διάρκεια του εργασιακού του βίου. Αυτά πρέπει να τα ξεχάσουμε και επιτέλους να κτίσουμε ένα κράτος ισότητας, με κομμουνιστικές αξίες όπου ο επιστήμονας θα παίρνει τα ίδια με τον εργάτη, ο διευθυντής τα ίδια με τον αγρότη . Κατάργηση των τάξεων στην πράξη  κι έτσι κανείς να μην έχει να ζηλέψει από τον διπλανό του και μέσω της ισομοιρίας να επέλθει και η κοινωνική γαλήνη και ηρεμία!

 Πέρα από την πλάκα όμως, γιατί η ζωή παίζει περίεργα παιγνίδια, τα πράγματα δυστυχώς οδεύουν προς μια τέτοια σουρεαλιστική εξέλιξη απούσης της κοινής λογικής.
Αφού μας έχουν δώσει 240  δισ, τώρα που φθάσαμε στο τέλος θα διακινδυνεύσουν οι δανειστές να τα τινάξουν όλα στον αέρα; Όμως  από την άλλη πρέπει να δεχθούμε επίσης πως  αν πριν  από 3 χρόνια οι Ευρωπαίοι είχαν να χάσουν πολλά από μια ενδεχόμενη  χρεοκοπία της Ελλάδος γιατί δεν είχαν κατάλληλους μηχανισμούς αυτοπροστασίας, σήμερα η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική καθώς έχουν στήσει μηχανισμούς απορρόφησης των περισσότερων κραδασμών και επιπτώσεων από ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Επί πλέον σ' αυτή τη συγκυρία, το έλλειμμα ηγεσίας στην Ευρώπη είναι κάτι παραπάνω από οφθαλμοφανές. Επομένως όλα ανοικτά και πλήρης βεβαιότητα ότι δεν θα πλήξουμε!

Οι αντοχές της ελληνικής κοινωνίας έχουν εξαντληθεί.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να δεχθεί ένα νέο Μνημόνιο με πρόσθετα μέτρα λιτότητας, τα οποία θα υπονομεύσουν την ήδη δύσκολη και αβέβαιη πορεία ανάκαμψης της οικονομίας.  Το γεγονός ότι η χώρα έχει υλοποιήσει ως τώρα τη μεγαλύτερη δημοσιονομική προσαρμογή στην Ευρώπη δεν οφείλεται στο άστοχο μίγμα πολιτικής που της επιβλήθηκε, αλλά στο τεράστιο βάρος που επωμίστηκαν οι πολίτες και οι επιχειρήσεις της. Τώρα, όμως, οι αντοχές της ελληνικής κοινωνίας έχουν εξαντληθεί. Οι εταίροι μας οφείλουν να αναγνωρίσουν το γεγονός αυτό και να κατανοήσουν ότι η Ελλάδα θα μπορέσει να επανέλθει σε αναπτυξιακή τροχιά μόνο με στοχευμένες κάθετες παρεμβάσεις και όχι με νέα οριζόντια μέτρα. Κυρίως, οφείλουν να αντιληφθούν ότι το μείζον ζητούμενο για τη χώρα σήμερα είναι η σταθερότητα και η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στην οικονομία.
Η κυβέρνηση, από την άλλη, θα πρέπει να τηρήσει σκληρή στάση απέναντι στους δανειστές, επικαλούμενη την υλοποίηση των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει, αλλά και τις θετικές εξελίξεις που αναμφίβολα σημειώνονται στα δημοσιονομικά μεγέθη της χώρας. Eχοντας κάνει σημαντικά βήματα προς την κατεύθυνση της δημοσιονομικής αυτονομίας, η κυβέρνηση οφείλει να αντικρούσει σθεναρά κάθε απαίτηση για οριζόντια μέτρα λιτότητας και να διεκδικήσει αποφάσεις για τη ρύθμιση του χρέους. Το Μάιο του 2010, η Ελλάδα δεν ήταν σε θέση να διαπραγματευθεί τους όρους της διάσωσής της. Σήμερα, έπειτα από μια μεγάλη και επίπονη προσπάθεια, είναι σε θέση να απαιτήσει καλύτερη αντιμετώπιση και βιώσιμες λύσεις.

Ομως και η δική μας υπομονή εξαντλήθηκε.

 Κάθε τρίμηνο, που μας επισκέπτεται στην Αθήνα, βρίσκουν τρόπους οι εκπρόσωποί της να περνούν στην ειδησεογραφία την έκφραση της καχυποψίας και της μιζέριας τους. 
Οταν εμείς έχουμε σχεδόν «καταντήσει ανέστιοι και πένητες» -να θυμηθούμε και τον Καβάφη- και δεχθήκαμε, χωρίς έκρυθμες καταστάσεις και βιαιοπραγίες, τα «μέτρα» τους, αυτοί ζήτησαν κι άλλα. Και δεχθήκαμε «και τα άλλα», για την «Ελλάδα, ρε γαμώτο», οπότε εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας έμειναν χωρίς δουλειά, καθώς καθηλώθηκε η αγορά και συρρικνώθηκε και μαράζωσε... 
Ταυτόχρονα, επιβλήθηκαν οι ολέθρια άδικες οριζόντιες περικοπές στους συνταξιούχους και τους μισθωτούς του Δημοσίου. Μόνιμη πηγή αφαίμαξης, που όμως και αυτή τώρα έχει εξαντληθεί και δεν έχει άλλα να δώσει. Και στη συνέχεια μπήκε στο στόχαστρο η ακίνητη περιουσία μας, όπου φορολογείται το σπίτι μας από τρεις φορές, ως... κατοικία! Μένουμε, λοιπόν, στο σπίτι, που ανεγείραμε από τους κόπους μας και με τον κόπο μας, πληρώνοντας βαρύ ενοίκιο. Προστέθηκε και το αυτοκίνητό μας, ως πολυτέλεια, όπως και το εξοχικό σπίτι.
Ετσι, από το 2010 και μετά, καταβάλλουμε ό,τι κερδίζουμε στο κράτος και αυτά που μένουν, ίσα που μας επιτρέπουν να ζούμε. Για το μόνον που δεν πληρώνουμε φόρο -για την ώρα- είναι ο οικογενειακός μας τάφος, αν έχουμε φυλάξει εκεί -σε μόνιμη κατοικία- τους πριν από μας. 
Νομίζαμε ότι η τρόικα και οι εταίροι μας δεν είχαν έρθει εδώ ως τιμωροί αλλά για να μας στηρίξουν στην οικονομική κρίση. Οταν έλεγαν «βγάλτε έστω μεικτό πλεόνασμα και θα χαλαρώσουν τα μέτρα», νομίζαμε ότι ήταν ειλικρινείς. Ομως, τώρα που βγήκε το πλεόνασμα -και δεν είναι μικρό- είναι ως να μην πετύχαμε τίποτε. Και πάλι αμφισβητούν την ειλικρίνειά μας και πετάνε στα σκουπίδια τόσες θυσίες, στις οποίες αγόγγυστα, υποβληθήκαμε. 
Πιστεύαμε, τουλάχιστον, καθώς βρίσκονται τόσα χρόνια συνεχώς πάνω από το κεφάλι μας, ελέγχοντας τα πάντα, ότι θα είχαν πιστοποιήσει τα μεγάλα βήματα που κάναμε και θα αξιολογούσαν θετικά την προσπάθειά μας. Δεν το κάνουν όμως και από μισόλογα που διαρρέουν, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν αφήνουν περιθώριο για ελάφρυνση.
Ομως και η δική μας υπομονή εξαντλήθηκε. Ζούμε σ’ ένα τροϊκανικό παραλογισμό απαιτήσεων, στον οποίο δεν μπορούμε πλέον να ανταποκριθούμε, ενώ δεν αντιλαμβάνονται ότι όσα άνθη του κακού άνθισαν και όσες Χρυσές Αυγές ξημέρωσαν, δυνάμωσαν χάρη στη δική τους πολιτική. 
Το χειρότερο: Δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτό που δεν μπορεί και δεν πρέπει να τεθεί σε αμφισβήτηση είναι η σταθερότητα του πολιτικού μας συστήματος. Εκτός κι αν επιδιώκουν την αποσταθεροποίηση! 

Έχει εξαντληθεί η αντοχή και η ανοχή των Ελλήνων.

Η εξήγηση που μοιραία δίνεται είναι ότι παράγοντες που είναι σε θέση να επηρεάζουν συμπεριφορές και να καθορίζουν εξελίξεις δεν επιθυμούν την απαλλαγή της οικονομίας μας από τον κοινοτικό έλεγχο και γι' αυτό επιδιώκουν να επιβάλουν νέο δανεισμό και άρα και νέο μνημόνιο μέχρι το 2016. Γι' αυτό και αγνοούν ή ανατρέπουν τις ίδιες τις εκτιμήσεις τους, «ανακαλύπτουν» ξαφνικά δημοσιονομικά κενά και δρομολογούν εξελίξεις διαμετρικά αντίθετες από εκείνες που προβλέπονταν από την τελευταία συμφωνία με τους δανειστές μας.

Ωστόσο το μοναδικό συμπέρασμα που αβίαστα προκύπτει από τέτοιους σχεδιασμούς είναι ότι δεν έχουν την παραμικρή επαφή με την ελληνική πραγματικότητα. Μπορεί επανειλημμένα να έχουν δηλώσει Ευρωπαίοι ηγέτες και θεσμικοί παράγοντες της ΕΕ ότι ο ελληνικός λαός δεν αντέχει άλλες περικοπές μισθών και συντάξεων και άλλους φόρους, αλλά μάλλον δεν έχουν αντιληφθεί ότι δεν είναι αυτό το μοναδικό εμπόδιο για τα όποια σχέδιά τους.

Δεν είναι μόνο ότι έχει εξαντληθεί η αντοχή και η ανοχή των Ελλήνων. Είναι ότι δεν υπάρχει ελληνική κυβέρνηση που θα δεχόταν να εισηγηθεί στο Κοινοβούλιο νέα οριζόντια μέτρα. Αλλά και στην απίθανη περίπτωση που θα βρισκόταν τέτοια κυβέρνηση, είναι απολύτως βέβαιο ότι το Κοινοβούλιο θα την καταψήφιζε.

Πλανώνται κατά συνέπεια αν θεωρούν ότι το πρόβλημα είναι τι είδους συμφωνία θα επιτύχουν. Και αυτό γιατί συμφωνία ήδη υπάρχει και από πλευράς μας έχει τηρηθεί. Μένει να τηρηθεί και από τη δική τους πλευρά. Αν αυτό δεν γίνει, τότε δεν θα επιτύχουν μια περισσότερο ή λιγότερο επιθυμητή γι' αυτούς συνέχιση της δανειακής συμφωνίας αλλά θα προκαλέσουν κοινωνικές και πολιτικές αναταράξεις και εκλογικές αναμετρήσεις. Με ανεξέλεγκτες και οπωσδήποτε καταστροφικές συνέπειες για έναν λαό που έχει βιώσει έξι χρόνια ύφεσης.

Υπάρχει όμως θέμα οριζόντιων μέτρων;

Υπάρχει όμως θέμα οριζόντιων μέτρων; Δεν υπάρχει. Στα μεγάλα υπουργικά γραφεία - ιδίως αυτά που έχουν θέα στη Βουλή - το ενδεχόμενο προκαλεί σήκωμα των ώμων και την ατάκα: «Αν είναι να πάρουμε οριζόντια μέτρα, τότε καλύτερα να παραδώσουμε στον ΣΥΡΙΖΑ». Οι ουσιαστικές διαπιστώσεις είναι συνήθως ταυτόσημες στην πολιτική - δηλαδή διατρέχουν τα αντίπαλα στρατόπεδα. Το τελευταίο δεκαήμερο, ο Αλέξης Τσίπρας σε κουβέντα που είχε με πρόσωπο που τον επισκέφθηκε από το εξωτερικό επέμενε να μάθει, κυρίως, ένα πράγμα: αν η κυβέρνηση θα υποχρεωθεί να πάρει οριζόντια μέτρα. Προφανώς θεωρεί ότι κάτι τέτοιο φέρνει τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.

Αλλο όμως η πολιτική. Και άλλο η σκληρή πραγματικότητα των δημοσιονομικών. Αν το 2013 τρέχουμε με πλεόνασμα, το 2014 εμφανίζεται χρηματοδοτικό κενό. Πόσο; Από 700 εκατομμύρια ευρώ μέχρι 1,7 δισ. ευρώ ή και παραπάνω ανάλογα ποιος ερωτάται, ποιος κάνει τον υπολογισμό, τι παραδοχές βάζει και αν είναι στην Ελλάδα ο ερωτώμενος ή στο εξωτερικό. Το χρηματοδοτικό κενό θέτει ζήτημα αντιμετώπισής του εκ των προτέρων. Δηλαδή, για να ξέρουμε τι λέμε, ήδη από τον προϋπολογισμό του Δεκεμβρίου.

Η κατηγορηματική άρνηση των οριζόντιων μέτρων δεν έχει μόνο να κάνει με την κατακραυγή της κοινωνίας. Εχει να κάνει και με την επίγνωση που έχουν τόσο στη ΝΔ όσο και στο ΠΑΣΟΚ ότι, από πλευράς νομοθετικού έργου, «η Βουλή αυτή», όπως λέει κορυφαίο στέλεχος της Ιπποκράτους με μεγάλη πολιτική εμπειρία, «είναι ζωντανός νεκρός». Με λιγότερο νεκροφιλική ορολογία, οι Κοινοβουλευτικές Ομάδες της συμπολίτευσης δεν πρόκειται να ψηφίσουν άλλα μέτρα. «Μόνο μικροπραγματάκια περνάνε πια...». Πιθανή εξαίρεση, ένα πακετάρισμα που να έχει μαζί λύση για το χρέος και έξοδο στις αγορές. Είναι το τρίπτυχο που ξεκλειδώνει τη θύρα προς την έξοδο από την κρίση. 

Η κυβέρνηση, γνωρίζοντας ότι δεν μπορεί να επιβάλει νέα μέτρα, αναγκάζεται να αντισταθεί στην τρόικα.

Με άλλα λόγια, στον έκτο χρόνο ύφεσης, με τα ήδη συρρικνωμένα εισοδήματα και τους απανωτούς, αμείλικτους φόρους, ακόμη δεν γνωρίζουμε εάν θα υποστούμε περισσότερα μέτρα λιτότητας.

Η κυβέρνηση, γνωρίζοντας ότι δεν μπορεί να επιβάλει νέα μέτρα, αναγκάζεται να αντισταθεί στην τρόικα, με στόχο μια μεγάλη διαπραγμάτευση και με την υπόνοια ότι μπορεί να οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές. Αυτές οι κινήσεις απελπισίας ίσως αναγκάσουν τους δανειστές και εταίρους να αναλογιστούν τους κινδύνους που προκαλεί η άκαμπτη στάση τους, αλλά δεν κάνουν τίποτα για να καθησυχάσουν τους πολίτες. Αυτοί που μας δίνουν εντολές διαφωνούν μεταξύ τους, οι δικοί μας ηγέτες απειλούν με απονενοημένα διαβήματα (ή, όπως εμμένει η αξιωματική αντιπολίτευση, με εξίσου αυτοκαταστροφικές ψευδαισθήσεις), ενώ οι πολίτες δέχονται το ένα πλήγμα μετά το άλλο, χωρίς τέλος, χωρίς να γνωρίζουν πότε και αν θα τελειώσει το μαρτύριο.

Ουδείς αναμένει ότι η πορεία αυτή θα τελειώνει στη Γη της Επαγγελίας – γνωρίζουμε όλοι ότι από εκεί εκπέσαμε και δεν υπάρχει επιστροφή. Αυτό που πρέπει να κατανοήσουν στις Βρυξέλλες, όμως, και σε κάθε πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, είναι ότι όχι μόνο οι Ελληνες αλλά, αργά ή γρήγορα, όλοι οι λαοί της Ευρώπης αναμένουν να ακούσουν πού πάμε. Γιατί, χωρίς στόχο, χωρίς όραμα να τις συνδέει, κοινωνίες, χώρες και ενώσεις διαλύονται.

Πόσο να αντέξει κανείς...

Φαίνεται ότι αυτό είναι απολύτως... ακατανόητο για τους παροικούντες το υπουργείο Οικονομικών με θέα την πλατεία Συντάγματος. Νομίζουν ότι επειδή ο Ελληνας παραδοσιακά θέλει να έχει «κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του» βρήκαν αγελάδα για να αρμέγουν: την ακίνητη περιουσία. Αναρωτιέται κανείς αν οι ίδιοι μένουν σε «βάρκα», αν και από μία πρόχειρη ματιά στο «πόθεν έσχες τους» μπορεί εύκολα να συναχθεί το συμπέρασμα ότι έχουν και αυτοί ακίνητη περιουσία. Η διαφορά είναι ότι αν έχεις ακίνητη περιουσία που σου αποδίδει εισοδηματικά, δεν έχεις καμιά ένσταση να πληρώσεις ό,τι σου αναλογεί. Αν όμως έχεις κλειστά διαμερίσματα, σπίτια που ρημάζουν και χωράφια που ξέμειναν από το μακαρίτη τον παππού κι είναι πέτρες ή κηρυγμένο δάσος, τι κάνεις; Αλλωστε, κι αν ήθελες να απαλλαγείς -σε αυτό το σημείο φτάσαμε- από την ακίνητη περιουσία σου είναι αδύνατον. Κανείς δεν αγοράζει αν δεν πέσει η τιμή σε εξευτελιστικά επίπεδα. Αν όμως οι του Οικονομικών, που έχουν στοχοποιήσει σπίτι και αυτοκίνητο, έχουν κάποια μέθοδο «να τρώγονται» τα τούβλα, θα είχε λυθεί αυτομάτως το ζήτημα. Το κύριο είναι ότι όχι μόνον δεν «τρώγονται», αλλά ούτε και... ξεπουλιούνται. Γιατί περί αυτού, εν τέλει, πρόκειται. Και αυτό δεν αφορά στην ιδιωτική περιουσία, αλλά και σε εκείνη που προσφέρεται προς αποκρατικοποίηση. Εχουν πλακώσει οι πάσης φύσεως «αετονύχηδες», που βάζοντας στο πέτο την ταμπέλα «επενδυτές» έρχονται με την πεποίθηση ότι, λόγω της οικονομικής μας κατάστασης, μπορούν να πάρουν τα πάντα «μπιρ παρά». Φυσικά, όταν θα έρθουν οι καλές μέρες -γιατί θα έρθουν, όσο κι αν κρώζουν περί του αντιθέτου-, τότε θα σκεφτούμε αν δίκαια έπραξαν οι αρμόδιοι...
Πάντως , η αλήθεια να λέγεται, αυτή τη στιγμή οι έντιμοι, οι φιλότιμοι, οι υπεύθυνοι Πολίτες δουλεύουν για να πληρώνουν τα αλλεπάλληλα φορολογικά χαράτσια τα οποία αγγίζουν τα όρια του παραλογισμού, αν σκεφτεί κανείς ότι πρέπει να πληρώσουμε φόρους ακίνητης περιουσίας τριών ετών σε ένα εξάμηνο. Γιατί; Επειδή οι υπηρεσίες του κράτους δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους. Πόσο να αντέξει κανείς...

Γιατί το ψέμα έχει πια πολύ κοντά ποδάρια και δεν θ' αντέξει άλλο.

Το χειρότερο είναι ότι αυτή η πολιτική συνεχίζεται απτόητη: την ώρα που με τον πιο επίσημο τρόπο και με τη μεγαλύτερη δυνατή έμφαση το Eurogroup αφήνει ορθάνοιχτη τη συζήτηση για νέα μέτρα στην Ελλάδα αποκλείωντας ταυτόχρονα το κούρεμα του χρέους, την ίδια ακριβώς ώρα, η κυβέρνηση ορθώνει τα πληγωμένα στήθη της και φωνάζει για πολλοστή φορά: νέα μέτρα δεν υπάρχουν. Και όλοι γνωρίζουμε ότι ασφαλώς και υπάρχουν.

 Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τα λεγόμενα πρωτογενή πλεονάσματα που δεν είναι ούτε πρωτογενή ούτε πλενάσματα, το ίδιο συμβαίνει με τη βιωσιμότητα του χρέους, το ίδιο συμβαίνει με το δημόσιο χρέος προς ιδιώτες, το ίδιο συμβαίνει με την ανακαιφαλαιοποίηση των τραπεζών που εδώ και κανα χρόνο θα έρχινε χρήματα στην οικονομία τα οποία δεν ήλθαν όμως ποτέ, το ίδιο συμβαίνει με τα μεγέθη της ύφεσης: όλα είναι ένα ψέμα... 

 Ομως τα ψέματα τελειώσανε. Κι αυτό επειδή η πραγματκότητα είναι ζόφος και ούτε καλύπτεται πια κάτω απ' το χαλί ούτε μαζεύεται με τους γενικούς πολιτικούς εκβιασμούς όπως συνέβη στις τελευταίες εκλογές. Τώρα, όλα αυτά δεν μπορούν πια να πετύχουν τίποτα, όπως φυσικά κάθε άλλο παρά αποτελεσματικές μπορεί να είναι ξαφνικές προπαγανδιστικές επιχειρήσεις όπως η χθεσινή ξαφνική επιστράτευση του κινδύνου της τρομοκρατίας με υλικό που, άγνωστο γιατί, η κυβέρνηση αποφάσισε να δώσει τώρα στη δημοσιότητα. Εκείνοι που το σκέφτηκαν αυτό, θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι όχι μόνον δεν πείθουν κανέναν, αλλά πετυχαίνουν το ακριβώς αντίθετο: σπέρνουν καχυποψία για όλα...

 Χώρα και κοινωνία τελούν σε κατάσταση σύνθληψης και η κυβέρνηση λέει παραμύθια. Θα σκεφτεί κάτι καλύτερο; Γιατί το ψέμα έχει πια πολύ κοντά ποδάρια και δεν θ' αντέξει άλλο.

Δειλοί μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουν στη ζωή τους κάποιο .... θάμα.

Μια παράδοξη και ετερόκλητη ομάδα πολιτικών στοχοποιεί με κάθε ευκαιρία τον υπουργό Οικονομικών και βεβαίως κατ’ επέκταση τον πρωθυπουργό. Οι πολιτικοί αυτοί το κάνουν πάντοτε στο όνομα των λαϊκών συμφερόντων, όπως έπρατταν την εποχή που διόριζαν αφειδώς κόσμο στο Δημόσιο, εκτοξεύοντας τις δαπάνες στα ύψη. Τώρα, λοιπόν, ζητούν και τα ρέστα, επειδή ο κ. Σαμαράς έχει αναλάβει την πρωθυπουργία σε μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο και μαζί με τον κ. Στουρνάρα παίρνουν και υποστηρίζουν πολύ δύσκολες και επώδυνες αποφάσεις. Ας μαζευτούν, όμως, λίγο οι δήθεν φιλολαϊκές δυνάμεις του παλαιού και αμαρτωλού ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. της περιόδου της σπατάλης. Είναι προκλητικό να ζητούν τα ρέστα από αυτούς που εκλήθησαν να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά.

Δυστυχώς, έχει χαθεί το μέτρο. Και από τις δύο πλευρές.

Δυστυχώς, έχει χαθεί το μέτρο. Και από τις δύο πλευρές. Αλλά από την πλευρά της ΝΔ αδικαιολόγητα. Οταν η κυβέρνηση έχει δρομολογήσει επιτυχώς την εξάρθρωση της νεοναζιστικής συμμορίας και έχει ξεκινήσει αποφασιστικά την εκκαθάριση της ΕΛ.ΑΣ. από τους ακροδεξιούς θυλάκους, δεν έχει κανέναν λόγο να επιδιώκει κομματικά οφέλη από υπερβολές που εξομοιώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή. Το γεγονός ότι ο Τσίπρας και οι περί αυτόν αποφεύγουν να εκστομίσουν ότι καταδικάζουν κάθε μορφή βίας απ' όπου κι αν προέρχεται τους την κάνει τη ζημιά. Ούτως ή άλλως.

Ούτε και μπορούν να την εκστομίσουν πια, γιατί θα δώσουν την εντύπωση ότι ενδίδουν στις πιέσεις των κυβερνητικών εταίρων. Και κρίνοντας και από τα όσα περί συνωμοσίας και προβοκάτσιας διατείνονται τις τελευταίες μέρες, έχουν δώσει την ευκαιρία σε πολλούς να διατείνονται πως «κάτι φοβούνται και σπεύδουν να προκαταλάβουν τις εξελίξεις». Αν είναι έτσι ή όχι, ο χρόνος και τα γεγονότα θα το δείξουν.

Αλλά στο μεταξύ θα πρέπει και οι δύο να σοβαρευτούν και ν' αποδεχτούν ότι εκείνο που προέχει δεν είναι το πολιτικό μέλλον του Τσίπρα ή η παραμονή του Σαμαρά στην εξουσία, αλλά η έξοδος από την κρίση και το μέλλον του τόπου. Αρα εκείνο που οφείλουν να κάνουν είναι ν' ανταποκριθούν στις αυτονόητες υποχρεώσεις τους. Η κυβέρνηση να δείξει συνέπεια σε όσα δεσμευτεί να κάνει και η αξιωματική αντιπολίτευση ν' αποκτήσει επιτέλους ένα πειστικό και εφαρμόσιμο πρόγραμμα.

Κι αν δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους ακόμη και για τον τρόπο αντιμετώπισης των χρυσαυγιτών, τουλάχιστον ας μην προσθέτουν προβλήματα με τις κοκορομαχίες τους.

Δυστυχώς, οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους.

Μα ακριβώς τέτοιες διαρθρωτικές αλλαγές ταπείνωσαν το πραγματικό εισόδημα των Ελλήνων, όσων έχουν ακόμη δουλειά, έως και 50%.

Δυστυχώς, οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. Πώς να πιστέψουμε το ΔΝΤ και τις εκτιμήσεις του, όταν έχουν πέσει έξω τόσο πολλές φορές, κι όταν μάλιστα εκ των υστέρων αποκαλύπτουν ότι γνώριζαν τις αδυναμίες του εφαρμοζόμενου προγράμματος και ότι υιοθετούσαν εσκεμμένως λανθασμένες παραδοχές. Αφενός. Αφετέρου, η πικρή πείρα των παρελθόντων ετών υποδεικνύει ότι μόνο περικοπές εφαρμόζονται, τυφλές, οριζόντιες, καταστροφικές για τον πληθυσμό και τον παραγωγικό ιστό. Ο υπουργός Οικονομικών κ. Στουρνάρας είχε υποσχεθεί να καταθέσει το καλοκαίρι εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης. Τίποτε. Ο επενδυτικός νόμος σέρνεται ακόμη ατελής στα συρτάρια του κ. Χατζηδάκη, όπως τον παρέλαβε από τον προηγούμενο υπουργό. Οι ποικίλοι πόροι για χρηματοδότηση μικρομεσαίων επιχειρήσεων λιμνάζουν αδιάθετοι, ενώ οι επιχειρήσεις κλείνουν. Και ιδού μία διαρθρωτική αλλαγή, εξόχως αναπτυξιακή και ανακουφιστική ανέργων και αναξιοπαθούντων: το κράτος φορολογεί αγροτεμάχια, κτίσματα χωρίς ηλεκτροδότηση, ερείπια, βοσκοτόπια, περιουσιακά στοιχεία που δεν αποφέρουν καμία απολύτως πρόσοδο στους ιδιοκτήτες. Δεν περικόπτονται ευθέως μισθοί και συντάξεις, απλώς τσακίζονται όσοι διαθέτουν οποιοδήποτε ακίνητο, δηλαδή όλοι οι Ελληνες. Αλίμονο σε όποιον χρεώθηκε να φτιάξει ένα σπίτι, και τρισαλίμονο σε όποιον κληρονόμησε πατρογονικά ερείπια στο χωριό, γέρικες ελιές, χέρσους αγρούς, κόπους παππούδων και προπάππων. Οι διαρθρωτικές αλλαγές θα τον αποτελειώσουν. Χωρίς περικοπές μισθών και συντάξεων.

Έχουν δημιουργήσει στην κοινωνία τα συντριπτικά προβλήματα της πολυετούς κρίσης.

Οι καβγάδες που υποκαθιστούν συχνά τη δημόσια συζήτηση στα τηλεοπτικά πάνελ, τις συζητήσεις σε επιτροπές της Βουλής, μεταξύ επωνύμων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για θέματα της επικαιρότητας, τη Χρυσή Αυγή, τα νέα μέτρα που ζητάει η τρόικα, τη διαθεσιμότητα των διοικητικών υπαλλήλων των ΑΕΙ κ.ο.κ., συνήθως μοιάζουν διόλου να μην απορρέουν από την εγρήγορση εμπρός στην κρισιμότητα των ημερών. Αλλά, τις περισσότερες φορές, από την ακαταδάμαστη διάθεση για αντιπαράθεση και «κατατρόπωση» του αντιπάλου, που πνίγει τον διάλογο σαν φουσκωμένο ποτάμι. Βλέπουμε δημόσια πρόσωπα να διακόπτουν συνεχώς τον συνομιλητή τους (από το αντίπαλο πολιτικό κόμμα), για να ανατρέψουν αυτό που υπέθεταν ότι ήθελε να πει, ακούμε διασκεπτόμενους να παρεμβαίνουν διαρκώς με κοροϊδευτικά, υποτιμητικά σχόλια τη στιγμή που κάποιος άλλος παραθέτει τα επιχειρήματά του. Το να ειρωνευτεί κανείς και να σαρκάσει αποτελεί συχνά μια παροδική ανακούφιση στην εκρηκτική αγανάκτησή μας. Η ειρωνεία και ο σαρκασμός ήταν πάντα για τον Ελληνα μια κάποια διέξοδος από τα παράδοξα και τα αντιφατικά που μας κατατρέχουν.

Ομως, σε μια δημόσια συζήτηση, η παραβίαση των όρων συνομιλίας δεν αποτελεί δείγμα ένταξης στην αριθμητική των κοινωνικών αγωνιών, μια διέξοδο από την απόγνωση, αλλά συνήθως μια έκφραση εγωκεντρισμού – παρά την περιρρέουσα ατμόσφαιρα μουδιάσματος που έχουν δημιουργήσει στην κοινωνία τα συντριπτικά προβλήματα της πολυετούς κρίσης.

Διότι οι σταδιακές μεταβολές στο κοινωνικό σώμα είναι μεγάλες. Ανθρωποι που έχουν καιρό να επισκεφθούν την Ελλάδα καταλήγουν όλο και πιο συχνά σε μία κοινή διαπίστωση: Οι Ελληνες πια δεν φωνασκούν, δεν χειρονομούν, δεν αρπάζονται εν δήμω, αλλά είναι πιο αυτοπειθαρχημένοι, πιο προσεκτικοί απέναντι στον συνομιλητή, σχεδόν χωρίς ίχνος από εκείνον τον παλιό ατομισμό, που τροφοδοτούσε την αρπακτικότητα σε όλα τα πεδία.

Η χώρα θα εξακολουθήσει να κάνει ότι της λένε...

Το πρωτογενές πλεόνασμα που υπερδιαφημίζει η κυβέρνηση ως μέγα επίτευγμα φαίνεται ότι δεν είναι ακόμα απολύτως διασφαλισμένο: δεν είναι παράδοξο, καθώς στηρίζεται κυρίως στο συνδυασμό παύσης πληρωμών (που την ελέγχει), φορολογικών εσόδων (που δεν τα ελέγχει) και αλχημειών λογιστικού τύπου (που τα ελέγχει όσο η τρόικα κάνει, για δικούς της λόγους, το βλάκα). Αλλά, βασικά, το κύριο βάρος για την επίτευξή του έρχεται και πάλι από την υπερφορολόγηση και το φαύλο κύκλο της: όσο δεν αποδίδει αρκετά γιατί ουδείς έχει λεφτά να πληρώσει, τόσο την αυξάνουν.

 Δεν πρέπει να σκάνε όμως στην κυβέρνηση: η λύση είναι μία: επίθεση! Να πάρουν κι άλλα μέτρα. Όλα μαζί, όλα τώρα. Απελευθέρωση των πλειστηριασμών, τώρα. Νέα οριζόντια μέτρα, τώρα. Σπίτια αντί φόρων στο κράτος τώρα. Νέες «διαθεσιμότητες», τώρα. Να γίνουν, να τελειώνουμε το γρηγορότερο δυνατό. Αφού η απόφαση είναι δεδομένη: η χώρα θα εξακολουθήσει να κάνει ότι της λένε, χωρίς να αμφισβητεί, χωρίς να διεκδικεί βελτιώσεις καμιάς μορφής, χωρίς καν να θέτει τα ζητήματα που είναι προφανή και αυτονόητα, όπως το Κατοχικό Δάνειο που κυριολεκτικώς το κάνει… «γαργάρα», ή χωρίς να αξιοποιεί την πανθομολογούμενη πλέον «λάθος» συνταγή, που, όπως πια αποδείχθηκε, ήταν και εκ του πονηρού.

 Να λέμε επιτέλους τα πράγματα με το όνομά τους: είναι προφανές ότι η κυβέρνηση έχει βρει εσχάτως την «κότα που κάνει τα χρυσά αυγά»: η υπόθεση της Χρυσής Αυγής ορθώς προχώρησε και πρέπει να φτάσει μέχρι τέλους. Όμως, από την ώρα που ήδη αναδύεται πλέον η αίσθηση ότι η κυβέρνηση τη χρησιμοποιεί και (αν όχι κυρίως) προς την κατεύθυνση του να αλλάξει τη συζήτηση και να ρίξει προπέτασμα καπνού, θα πρέπει να αντιληφθεί ότι μπορεί να φέρει τελικά τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα: δυστυχώς, όλο και περισσότεροι άνθρωποι είναι εκείνοι που πείθονται πλέον ότι όλο αυτό το σήριαλ δεν έχει αυτή τη διάσταση.

Η δημοκρατία σέβεται τους εχθρούς της

Οσοι θεωρούν ότι πρέπει να ξεμπερδέψει η πολιτεία μας με το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής άμεσα και πάση θυσία, εξανίστανται όταν διατυπώνεται η άποψη ότι προϋποτίθεται η απαρέγκλιτη τήρηση των εγγυήσεων του κράτους δικαίου, ιδίως ως προς το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη και την προστασία της προσωπικότητας των κατηγορουμένων. Τα δικαιώματα αυτά δεν είναι ορθό να σχετικοποιούνται ανάλογα με τη βαρύτητα και τη φύση των εγκλημάτων.

Η υπεράσπιση της δημοκρατίας από νεοναζιστικά μορφώματα με αποτρόπαιες ιδεολογικές βάσεις και εγκληματικές πρακτικές, συναρτάται όχι μόνο με τη μέριμνα να μη χαλαρώσουν οι δικαιοκρατικές εγγυήσεις, με απρόβλεπτες μακροπρόθεσμα επιπτώσεις, αλλά ιδίως με την επίτευξη του επιδιωκόμενου σκοπού, που είναι η εξάρθρωση των εγκληματικών στοιχείων, που αποδεικνύονται σύμφυτα με τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο.

Η δημοκρατία όχι απλώς δεν φοβάται, αλλά αντλεί την ισχύ και την υπεροχή της από τον σεβασμό των δικαιωμάτων των εχθρών της. Αυτό συνεπάγεται ότι μέλη της κυβέρνησης δεν νομιμοποιούνται να σχολιάζουν το έργο της Δικαιοσύνης, προεξοφλώντας την προφυλάκιση ή την τιμωρία κατηγορουμένων, αφού σύμφωνα με τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου αυτό συνιστά παρέμβαση που υπονομεύει τη διεξαγωγή δίκαιης δίκης. Η Ελλάδα έχει καταδικαστεί στο παρελθόν για παρεμφερείς παραβιάσεις. Ομως το ειδικό βάρος μιας καταδίκης της χώρας μας στην υπόθεση της Χρυσής Αυγής θα ήταν πολιτικά δυσβάσταχτο.

Η δημοκρατία σέβεται τους εχθρούς της επειδή έτσι αποδυναμώνει το οπλοστάσιό τους.

Προστατεύει την προσωπικότητά τους από το παιχνίδι της τηλεθέασης, γιατί δεν τους φοβάται. Ο εξοβελισμός της Ακροδεξιάς δεν μπορεί να επιτευχθεί με ενέργειες συμβολικής βίας, αλλά με έγκαιρη και αποτελεσματική δράση των δικαστικών και διωκτικών αρχών. Αρα, και με πλήρη εκδημοκρατισμό των σωμάτων αυτών, εμπεδώνοντας τη λειτουργία τους σύμφωνα με το Σύνταγμα και τη νομοθεσία. Ας επιδείξουν, τέλος, τα κόμματα αυτοσυγκράτηση. Υπάρχουν ιστορικές στιγμές που επικοινωνιακά παιχνίδια και πολιτικός ανταγωνισμός δεν επιτρέπονται.

Θα πρέπει από τώρα να προετοιμαζόμαστε για τη Χρυσή Αυγή του μέλλοντός μας...

Δυστυχώς ο κήπος και για νέα «άνθη του κακού» είναι ακόμη γόνιμος. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο υπόστρωμα της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, την περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας, παράγοντες που αρκούν για να «λιπαίνεται» το φασιστικό φαινόμενο. Για να θυμηθούμε τη γλώσσα των μαθηματικών, όλα αυτά λειτουργούν ως οι «αναγκαίες συνθήκες» για την ανάπτυξη των εκτροπών. Δεν είναι όμως πάντοτε και «ικανές»...

Η κουλτούρα του μίσους, που τα τελευταία χρόνια καθορίζει τον πολιτικό διάλογο μεταξύ των κομμάτων του «δημοκρατικού τόξου», αποτελεί «αναγκαία και ικανή συνθήκη», το καλύτερο «λίπασμα» για την καλλιέργεια του φασιστικού φαινομένου. Θέλετε ένα πρόσφατο παράδειγμα; Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος προχθές διαστρέβλωσε μια τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ για τις προφυλακίσεις βουλευτών της Χρυσής Αυγής. Γιατί το έκανε αυτό; Γιατί η αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ για πολλά κυβερνητικά στελέχη έχει ξεφύγει από τα όρια της πολιτικής αντιπαλότητας και έχει πάρει χαρακτηριστικά ψύχωσης. Η κουλτούρα του μίσους που λέγαμε...

Από την άλλη πλευρά, η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ στη διαστρέβλωση μοιάζει να είναι βγαλμένη από τα πιο φανατικά εγχειρίδια του Ψυχρού Πολέμου. Δεν έχει στόχο να διαφωτίσει κανέναν, ούτε να κερδίσει τις εντυπώσεις. Μοιάζει να έχει στόχο την ισοπέδωση του αντιπάλου, τον πολιτικό αποκεφαλισμό του. Η ίδια κουλτούρα του μίσους...

Η νομιμοποίηση της κουλτούρας του μίσους, το Σύνταγμα των «αγανακτισμένων», οι «κρεμάλες για τους πολιτικούς», η απαξίωση της Βουλής και του πολιτικού κόσμου συλλήβδην αποτέλεσαν το «θερμοκήπιο» της Χρυσής Αυγής. Η κουλτούρα της δημοκρατίας, με απαραίτητα συστατικά τον σεβασμό στον άλλον, την ανοχή στη διαφορετικότητα, την πίστη στην ανοικτή κοινωνία, είναι η άρνηση της γλώσσας του μίσους. Ο πολιτικός ανταγωνισμός μπορεί να είναι σκληρός, ακόμη και συγκρουσιακός, αλλά δεν χρειάζεται να θυμίζει «πόλεμο χαρακωμάτων». Χωρίς αυτές τις αυτονόητες συνειδητοποιήσεις θα πρέπει από τώρα να προετοιμαζόμαστε για τη Χρυσή Αυγή του μέλλοντός μας...

Τους ξεζουμίσαμε όσο δεν πάει άλλο...

Ακόμα κι αυτοί που μέχρι πριν από μερικά χρόνια ήταν υπόδειγμα συνέπειας στις υποχρεώσεις τους, καθώς ως καλοί νοικοκύρηδες πρώτα έβαζαν στην άκρη χρήματα για τους λογαριασμούς και τους φόρους και με ό,τι απέμενε ζούσαν και ξόδευαν. Οταν προστίθενται κι αυτοί στον μακρύ κατάλογο αυτών που λένε «ως εδώ, δεν έχω, δεν πληρώνω», θα περίμενε κανείς το κράτος (αυτό τέλος πάντων που κατ’ ευφημισμόν λέγεται ακόμα έτσι) να αλλάξει ρότα και η κυβέρνηση να διαμηνύσει στους δανειστές ότι ως εδώ και μη παρέκει! Τους ξεζουμίσαμε όσο δεν πάει άλλο, αδυνατούμε να συνεχίσουμε, κάντε ό,τι καταλαβαίνετε. Ομως όχι. Κάποιοι νοσηροί και ανάλγητοι εγκέφαλοι σπεύδουν να νομοθετήσουν τρόπο συμψηφισμού των χρεών προς την Εφορία με δωρεές ακινήτων προς το κράτος!

Μετά ταύτα, πόσο άραγε μπορεί να κρατήσει η «χαρά» από τη «νίκη» της δημοκρατίας έναντι των νεοναζιστών; Πόσο μπορεί να κρατήσει η πίστη και η εμπιστοσύνη στους θεσμούς και τους νόμους; Πολλώ δε μάλλον όταν πρόκειται για νόμους και διατάξεις που έχουν ψηφιστεί καθ’ υπαγόρευσιν της τρόικας και με το πιστόλι στον κρόταφο των εθνικών μας αντιπροσώπων και την απειλή για τα χειρότερα αν δεν το πράξουν;

Οσο λοιπόν δεν αλλάζει αυτή η κατάσταση, ακόμα κι αν φυλακιστούν και οι 450.000 ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής, και πάλι η δημοκρατία μας δεν θα μπορεί να αισθάνεται ασφαλής! Γιατί απλούστατα η φύση απεχθάνεται τα κενά.

Ποιος όμως διερωτήθηκε σοβαρά γιατί φτάσαμε ως εδώ;

Οι τελευταίες ημέρες και οι καταιγιστικές εξελίξεις στο πολιτικό πεδίο με «πρωταγωνιστές» τη Δικαιοσύνη, την Αστυνομία, την κυβέρνηση και τη Χρυσή Αυγή, έδωσαν τροφή ένθεν και ένθεν για σωρεία υπερβολικών αντιδράσεων.

Εκείνο που  δεν είδαμε όμως είναι μια σοβαρή φωνή να προειδοποιεί για όσα διαδραματίζονται μπροστά μας κι εμείς αντί για το δάσος κοιτάμε το δέντρο.

Σύμφωνοι: τα ηγετικά στελέχη της Χρυσής Αυγής  κρίθηκαν προφυλακιστέα. Η κυβέρνηση  διατείνεται σε όλους τους τόνους πως θα πατάξει οποιοδήποτε εξτρεμιστικό στοιχείο και η αντιπολίτευση προφανώς επικροτεί και ζητά και περισσότερη δράση.

Ποιος όμως διερωτήθηκε  σοβαρά γιατί φτάσαμε ως εδώ; Κι επιπρόσθετα  ποιος άραγε έχει αναλύσει τις  επιπτώσεις μιας τέτοιας πολιτικής  αντιμετώπισης εξτρεμιστικών στοιχείων  και φαινομένων σε βάθος χρόνου; Πολύ περισσότερο όταν αυτές οι κινήσεις συνδυάζονται με συνέχιση της οικονομικής πολιτικής που πλήττει μέρα με τη μέρα ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας…

Την Παρασκευή  αρχηγός και υπαρχηγός της  Χ.Α κοιμήθηκαν στον Κορυδαλλό. Το ερώτημα είναι που «κοιμούνται» όλα τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα, τα στελέχη των οποίων είτε αναλώθηκαν σε στείρες αντιπαραθέσεις στα τηλεοπτικά πάνελ, ή είχαν ήδη φύγει για τριήμερο, σίγουροι πως η… Δημοκρατία είχε και πάλι νικήσει.

«H Eλλάδα θυμίζει επικίνδυνα τη Βαϊμάρη» και με δυο λόγια ισχυρίζεται πως η ανεργία, η φτώχεια, οι κοινωνικές αναταραχές, η άνοδος της εγκληματικότητας και το αίσθημα εθνικής ταπείνωσης θέτουν σε κίνδυνο τη δημοκρατία.

Η κοινωνία άρχισε να βυθίζεται χωρίς να έχει να πιαστεί από πουθενά.

Και δυστυχώς στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες το επιβεβαιώσαμε πλήρως. Η κοινωνία χαμένη μέσα στην πλασματική ευμάρεια των δανείων, των πιστωτικών καρτών, των ακριβών αυτοκινήτων και του εύκολου χρήματος αδιαφορούσε για οτιδήποτε συνέβαινε πέραν του κλειστού κύκλου της.

Αρνιόταν να κοιτάξει γύρω της, τα έβλεπε όλα αφ’ υψηλού ζώντας το παρόν, μη έχοντας κανένα σχέδιο για το μέλλον. Ως και όλα θα κυλούσαν διά μαγείας πάντα έτσι. Οι εξαιρέσεις ελάχιστες.

Αλλά ύστερα ήρθε η κρίση. Και πολλοί λίγοι ήταν προετοιμασμένοι όχι μόνο σε ατομικό αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο. Δίχτυ προστασίας δεν υπήρχε. Η κοινωνία άρχισε να βυθίζεται χωρίς να έχει να πιαστεί από πουθενά. Η αδιαφορία που είχε δείξει γύριζε μπούμεραγκ. Το κράτος ουσιαστικά διαλυμένο, οι πολιτικοί χαμένοι στις αντιθέσεις τους. Η κατάσταση τους ξεπερνούσε καθημερινά. Οι κινήσεις τους σπασμωδικές και ως τέτοιες έφερναν τις περισσότερες φορές το αντίθετο αποτέλεσμα.

Η Λερναία Ύδρα του φασισμού άρχισε να απλώνει τα πλοκάμια της και να βρίσκει γόνιμο χώμα για τις ιδέες της. Πάντα έφταιγαν οι άλλοι. Οι μετανάστες, οι πολιτικοί, όποιος τέλος πάντων δεν ήταν μαζί μας. Αλλά και όσοι δεν συμφωνούσαν δεν έκαναν τίποτα, ή καλύτερα έκαναν ελάχιστα για να αντιμετωπίσουν τη λαίλαπα, όσο μάλιστα αυτή δεν χτύπαγε την πόρτα τους.

Και ύστερα ήρθαν οι «μέλισσες». Ξυπνήσαμε έκπληκτοι ένα πρωινό με τις συνοικίες της πρωτεύουσας, και όχι μόνο, να έχουν καταληφθεί από τους ναζιστές και τους φασίστες. Η αδιαφορία που είχαμε δείξει έκανε πρότυπο τον Κασιδιάρη και τους ομοίους του.

θέλει πολύ προσπάθεια πλέον για να αλλάξουν τα πράγματα. Πολύ πιο εύκολα καταστρέφεις κάτι από το να το χτίσεις. Δύσκολο να πειστεί η κοινωνία, όσα αδιάψευστα τεκμήρια και αν της παρουσιάσεις. Γιατί την μάθαμε να ζει μέσα στην αδιαφορία.

Τώρα η Πολιτεία, οι πολιτικοί, αλλά και κάθε ένας συνειδητός πολίτης πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του. Να αποτινάξει πρωτίστως την αδιαφορία. Γιατί σήμερα δεν δικαιούται κανένας να υποστηρίζει ότι δεν γνώριζε.

Και οι δικαστικοί θα κριθούν από την Ιστορία.

Οσο κρίσιμες και αν είναι οι δικαστικές εξελίξεις για την πολιτική, όμως, τόσο πιο κρίσιμο είναι να μείνουν μακριά από την υπόθεση οι πολιτικοί – του κυβερνητικού συνασπισμού και της αντιπολίτευσης. Αν, επιτέλους, αφήσουν τους θεσμούς να λειτουργήσουν απερίσπαστα, χωρίς να κρίνουν τους λειτουργούς τους σε κάθε βήμα, θα δείξουν ότι και αυτοί μπορούν να υπερβούν τους εαυτούς τους, ότι αναγνωρίζουν την ευθύνη των κομμάτων στη χρόνια υπονόμευση των θεσμών και ότι θέτουν τέλος σε τέτοιες συμπεριφορές. Σχολιαστές και μέσα μαζικής ενημέρωσης, επίσης, οφείλουν να κατανοήσουν ότι δεν μπορούν να κρίνουν δικαστικούς λειτουργούς κάθε μέρα, κάθε ώρα, σύμφωνα με ό,τι αυτοί επιθυμούν. Η απόφαση των ανακριτών να αφήσουν ελεύθερους με περιοριστικούς όρους τρεις κατηγορούμενους βουλευτές της Χρυσής Αυγής, καθώς και η προφυλάκιση του αρχηγού της οργάνωσης, έδειξε ότι το πολιτικό μας σύστημα και τα μέσα ενημέρωσης δεν μπορούν να αντισταθούν στον πειρασμό να εμπλέκονται την ώρα που θα έπρεπε απλώς να παρατηρούν. Για τους κατηγορούμενους είναι κατανοητό ότι θα χαιρετίζουν όσες αποφάσεις τους συμφέρουν και θα κατακρίνουν όσες τους επιβαρύνουν. Για τους υπόλοιπους, όμως, είναι ανεπίτρεπτο να αποδοκιμάζουμε μια απόφαση και να επιδοκιμάζουμε άλλη. Ακόμα και αν γνωρίζαμε όλοι το περιεχόμενο κάθε δικογραφίας, και να ήμασταν όλοι παρόντες στις απολογίες των κατηγορουμένων, το μόνο που μας επιτρέπεται είναι να συμβάλλουμε στη δημιουργία ενός κλίματος όπου οι δικαστικές και αστυνομικές αρχές μπορούν να αφοσιωθούν στο έργο τους. Πώς αλλιώς θα έχουμε εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη αν μια μέρα βρεθούμε εμείς κατηγορούμενοι;

Ας γνωρίζουν οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι δικαστικοί, οι αστυνομικοί, όπως και οι κατηγορούμενοι, ότι στο τέλος θα κριθούν όλοι, ότι τώρα βρισκόμαστε στην αρχή μιας μακράς και πολύπλοκης διαδικασίας. Τα εγκλήματα για τα οποία κατηγορούνται μέλη της Χρυσής Αυγής παρέχουν στην Πολιτεία μοναδική ευκαιρία να ανακτήσει τη σοβαρότητα και την αξιοπιστία που της είχαν στερήσει οι ατελείωτοι και ακατανόητοι αυτοσχεδιασμοί του παρελθόντος. Η ολιγωρία και προχειρότητα των χειρισμών του πολιτικού συστήματος και των δημοκρατικών θεσμών οδήγησε σε οικονομικό αδιέξοδο και σε κοινωνική κρίση. Οσοι υπονομεύσουν τη διαδικασία για να ελεγχθεί η Χρυσή Αυγή, όσοι συμβάλλουν στο να στερηθούν τα μέλη της δίκαιες διαδικασίες, θα είναι συνυπεύθυνοι για τη συνέχιση της εγκληματικής ανευθυνότητας που οδήγησε τη χώρα στη σημερινή κρίση. Και οι δικαστικοί θα κριθούν από την Ιστορία.

Στην πραγματικότητα τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Στην πραγματικότητα τίποτα δεν έχει αλλάξει. Η δικαστική έρευνα συνεχίζεται κανονικά και σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος δηλώνει την εμπιστοσύνη του στη Δικαιοσύνη και τη βεβαιότητά του ότι θα επιτελέσει το καθήκον της. Εστω κι αν η χθεσινή απόφαση αφήνει μια πικρή γεύση σε κάθε δημοκρατικό πολίτη και προκαλεί και κάποιες απορίες. Εκείνο που μένει ν΄ αποδειχθεί είναι πώς και τα κόμματα θα επιτελέσουν το δικό τους, αποφεύγοντας τις μικροκομματικές ιδιοτέλειες και τις ανόητες αντιπαραθέσεις.

Χρέος της κυβέρνησης -σωστότερα, της Νέας Δημοκρατίας- είναι να έρθει στη Βουλή το ταχύτερο δυνατό το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Κι όσο για το περιεχόμενό του, ούτε δικαιολογούνται ούτε επιτρέπονται εκπτώσεις απ΄ όσα προβλέπουν οι σχετικές νομοθεσίες των άλλων κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να είναι επιεικέστερο. Αντίθετα επιβάλλεται να είναι αυστηρότερο.

Και υποχρέωση των κομμάτων της αντιπολίτευσης είναι να υπερψηφίσουν το νομοσχέδιο, έτσι ώστε το μήνυμα προς την κοινωνία να μην αφήνει την παραμικρή αμφιβολία ότι ο πολιτικός κόσμος συστρατεύεται στον αγώνα εναντίον της νεοναζιστικής συμμορίας.

Χρειάζεται κοινή πολιτική στάση.

Ευθύνες για την «ανοχή» στο παρελθόν υπάρχουν. Ευθύνες για «παραμορφωτικές» εξισώσεις επίσης. Αλλά να μη χάνουμε το «κύριο». Και το λέμε αυτό γιατί η αξιωματική αντιπολίτευση κάνει το λάθος να τα βάζει όλα στο ίδιο «μπλέντερ». Χωρίς ιεραρχήσεις και διαφοροποιήσεις, στο όνομα της κομματικής αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση. Αυτό εκ των πραγμάτων οδηγεί σε μια λανθασμένη αντικειμενική υποτίμηση του θέματος ΧΑ και καθιστά ακόμα πιο ακατανόητο το σύνθημα «εκλογές τώρα». Το ζητούμενο αυτήν τη στιγμή είναι μια γρήγορη, μεθοδική, δίκαιη και αποτελεσματική εκκαθάριση της υπονομευτικής για τη Δημοκρατία ναζιστικής τρομοκρατίας.

Και βέβαια η αντιμετώπιση των εγκληματικών δραστηριοτήτων πρέπει να γίνει στο πλαίσιο του Συντάγματός μας και με όρους «δίκαιης δίκης». Αλλο όμως αυτό και άλλο «συνταγματικές ερμηνείες» που παροπλίζουν τη Δημοκρατία ή διευκολύνουν αυτούς που επιδιώκουν την κατάλυσή της.

Δυστυχώς, η αντιμετώπιση της ΧΑ (ακόμα και «αναγκαστική» για τη ΝΔ) δεν θα 'πρεπε να γίνει αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης μεταξύ των δημοκρατικών κομμάτων. Χρειάζεται κοινή πολιτική στάση.

Προφανώς το «φαινόμενο» της ΧΑ είναι πολυπαραγοντικό. Η ανεργία, η φτώχεια, οι ευθύνες για την «κρίση» του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος της χώρας κ.λπ. αποτελούν σοβαρό μέρος των αιτιών.

Είναι προτεραιότητα φυσικά η αντιμετώπιση των αιτιών αυτών, χωρίς όμως να «μπλέκονται» ή να δίνουν «συγχωροχάρτι» στη ναζιστική εγκληματική δραστηριότητα, έστω και έμμεσα.

Μόνον τότε ο ναζισμός και ο φασισμός θα μείνουν σαν ψάρια χωρίς νερό.

Ακόμα και την κρίσιμη στιγμή που η ελληνική Δημοκρατία προχώρησε στη «σύγκρουση» με τη Χρυσή Αυγή, το πολιτικό σύστημα λειτούργησε με τον δικό του αυτιστικό τρόπο. Τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου ξεκίνησαν μια έντονη διαμάχη μεταξύ τους, η οποία ανέδειξε την αδυναμία τους να διαμορφώσουν μια κοινή πολιτική στάση απέναντι στη ναζιστική έκφραση.

Ετσι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας έθεσαν τον ΣΥΡΙΖΑ εκτός του «συνταγματικού τόξου», ενώ στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ περίπου κατήγγειλαν την κοινή αντιφασιστική δράση ως προσπάθεια συγκάλυψης της κυρίαρχης, υποτίθεται, αντίθεσης μνημόνιο - αντιμνημόνιο. Παραδόξως ο ΣΥΡΙΖΑ, αρνούμενος μάλλον την κριτική ανάγνωση της ιστορικής διαδρομής της ευρωπαϊκής Αριστεράς, παραμένει δέσμιος της παράδοσης της Τρίτης Διεθνούς, η οποία κατά τον μεσοπόλεμο προέκρινε ως κύριους εχθρούς τα δημοκρατικά και σοσιαλιστικά κόμματα και όχι τον επελαύνοντα φασισμό.

Η ιδεολογική αντιμετώπιση του τοπικού ναζιστικού φαινομένου είναι κι αυτή δύσκολη. Παρά την υπερχειλίζουσα ρητορική καταδίκη της ακραίας ακροδεξιάς, υπάρχει μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα η οποία είναι το κατάλληλο θερμοκήπιο για την άνθηση και την ανάπτυξή της. Η ελληνική κοινωνία είναι δέσμια ενός ισχυρότατου πλέγματος θεωρημάτων τα οποία είναι ενσαρκωμένα στους ιδεολογικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους αλλά και διάχυτα ως κανονικότητα στην τρέχουσα λαϊκή καθημερινότητα.

Η απίστευτα εθνοκεντρική εκπαίδευση, η εθνοφυλετική καθαρότητα ως κρατική επιλογή, όπως εκφράζεται με την άρνηση απόδοσης της ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στη χώρα, η αντίληψη του περιούσιου και πανταχόθεν βαλλόμενου ανάδελφου λαού, η πίστη σε αναφαίρετα εθνικά δίκαια και η διαρκής θυματοποίηση της Ελλάδας ως άθυρμα των Μεγάλων Δυνάμεων, οι εξωφρενικές συνωμοσιολογικές δοξασίες, ο διάχυτος λαϊκός και εκκλησιαστικός αντισημιτισμός είναι μερικά από τα στοιχεία που συνθέτουν το υπαρκτό εγχώριο ιδεολογικό περιβάλλον. Ολα αυτά πρέπει να ιδωθούν εκ νέου με κριτήριο τον ορθό λόγο και χωρίς το φαντασιακό τους ιστορικό φορτίο. Μόνον τότε ο ναζισμός και ο φασισμός θα μείνουν σαν ψάρια χωρίς νερό.