Τραβάτε μι κι ας κλαίω.

Μάλλον αναπόφευκτο ήταν να ακουστεί στο διήμερο της εκδήλωσης για την επέτειο της ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ και η πρόταση για ενδεχόμενη συνεργασία του Κινήματος με τον ΣΥΡΙΖΑ στην περίπτωση που οι εκλογικοί συσχετισμοί την καταστήσουν αναγκαία για τη διακυβέρνηση της χώρας. Αλλωστε, η πολιτική πραγματικότητα έχει να παρουσιάσει και πιο προωθημένα σενάρια. Ας μην ξεχνάμε ότι μετά τις εκλογές του περσινού Μαΐου το ΠΑΣΟΚ είχε προσφερθεί να στηρίξει κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Φυσικά εκείνη η πρόταση ήταν περισσότερο ένας πολιτικός ελιγμός παρά μια ρεαλιστική προσπάθεια σχηματισμού κυβέρνησης, πλην όμως δείχνει ότι στην πολιτική τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί. Ολα είναι ανοιχτά και πιθανά όταν η πολιτική πραγματικότητα το επιβάλλει. Αλλά μόνο όταν το επιβάλλει. Χωρίς την προϋπόθεση αυτή, τίποτα και κανένας δεν μπορεί να δρομολογήσει λύσεις και να επιβάλει συνεργασίες.

Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να τις δρομολογήσει όταν δεν χρειάζεται απλώς και μόνο να ξεπεραστούν πολιτικές διαφορές, αλλά θα πρέπει να γεφυρωθούν και ρήξεις στις οποίες η μία τουλάχιστον πλευρά έχει προσδώσει χαρακτήρα «κόκκινης γραμμής». Γιατί αυτό έχει κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν αρκείται στην επισήμανση των όποιων ιδεολογικών διαφορών του με το ΠΑΣΟΚ, αλλά έχει απορρίψει την ιδέα συνεργασίας με τους «αμαρτωλούς» και «διεφθαρμένους» της μέχρι πρότινος κυβερνητικής παράταξης.

Κάτι, άλλωστε, που δεν είναι καινούργιο. Ποιος δεν θυμάται την αλαζονική ατάκα του Αλαβάνου στη διάρκεια της δημοσκοπικής εκτίναξης του ΣΥΡΙΖΑ επί προεδρίας του, τότε που είχε αντιμετωπίσει μ' ένα χλευαστικό «Καλώς τα παιδιά» την πρόταση του ΠΑΣΟΚ για τη διεύρυνση της Κεντροαριστεράς; Ή τη στάση ακόμη και της ΔΗΜΑΡ στις αλλεπάλληλες προτάσεις των τελευταίων χρόνων για συνεργασία και συμπόρευση; Η επιφυλακτικότητα και η άρνηση ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά της στάσης των κομμάτων της Αριστεράς.

Και όχι μόνο αυτό. Εκείνο που από το Ι989 έχει αποδειχθεί είναι ότι στόχος τους είναι να γίνουν ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ ή να επωφεληθούν όσο περισσότερο γίνεται από τη φθορά του. Και ως ενιαίος Συνασπισμός αυτό επιδίωκαν και ως ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ αυτό επιδιώκουν. Κάτι που δεν είναι αθέμιτο, αλλά δεν διασφαλίζει προϋποθέσεις συνεργασιών.