Τα τελευταία χρόνια το όνειρο ονομάζεται Κατάρ. Πρωθυπουργοί φεύγουν, πρωθυπουργοί έρχονται (Καραμανλής, Παπανδρέου Σαμαράς), αλλά το ταξίδι στο εμιράτο παραμένει προσκυνηματικός στόχος, σαν ταξίδι στα Ιεροσόλυμα και στη Μέκκα ταυτόχρονα. Κάποια στιγμή πήγε να μπει σφήνα το Ντουμπάι, όταν ο κ. Σπηλιωτόπουλος, ως υπουργός Τουρισμού, ανακάλυψε εκεί «ποιοτικούς τουρίστες από την κατηγορία της δημιουργικής κοινωνικοοικονομικής τάξης», τα πράγματα όμως επέστρεψαν στην καταρινή τους κοίτη. Ετσι, κάθε κυβέρνηση κρίνει απαραίτητο ένα «επενδυτικό ταξίδι» στο Κατάρ. Σαν τάμα.
Αν έλειπε τουλάχιστον η τόση σιγουριά ότι να, θα βρεθούν επιτέλους, με τον κ. Σαμαρά, οι γενναιόδωροι και καλοκάγαθοι επενδυτές που ωστόσο βρέθηκαν και με τον κ. Καραμανλή και με τον κ. Παπανδρέου αλλά χάθηκαν στου δρόμου τα μισά... Αν έλειπαν οι μεγαλοστομίες για «νέες πύλες προς την ανάπτυξη» και «νέους δρόμους προς τις μεγάλες αγορές»... Αν έλειπαν οι επιχρυσωμένες διαβεβαιώσεις για «δίκτυα αγωγών» και «κόμβους μεταφορών»... Αλλ’ αν έλειπαν όλα τούτα, ποια παραμυθένια ατμόσφαιρα θα φτιαχνόταν; Και ποια παραμυθία θα μας προσφερόταν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου