Ο κ. Αλέξης Τσίπρας γίνεται σιγά σιγά αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν σημαίνει αυτό πως ο κ. Τσίπρας μεταλλάχθηκε εν μια νυκτί. Ούτε σημαίνει πως και οι σύντροφοί του ακολουθούν την προσαρμογή αυτή με τον ίδιο ρυθμό. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης εκπαιδεύεται. Έφθασε τόσο κοντά στην εξουσία, άλλωστε, που πλέον δεν έχει μεγάλα χρονικά περιθώρια ούτε ο ίδιος, ούτε και η χώρα.
Συμβιβάστηκε με την ιδέα των δανείων και σταμάτησε να τα αποκηρύττει. Αντιλαμβάνεται απολύτως πως η χώρα δίχως τα δανεικά δεν μπορεί να ζήσει. Και το μεταδίδει αυτό στους δανειστές. Στην εσωτερική πολιτική σκηνή, ο κ. Τσίπρας παίζει επίσης το ρόλο του ως αρχηγός ενός αριστερού κόμματος, πλουραλιστικού στο εσωτερικό του και δημοκρατικού αφού αφήνει τα στελέχη του να εκφράζουν τις απόψεις τους, ακόμη κι αν αυτές είναι αρκετά ριζοσπαστικές.
Οι σύντροφοί του, θα προσαρμοσθούν κι αυτοί. Συνέβη σε όλα τα κόμματα εξουσίας, διότι η εξουσία απαιτεί μεγαλύτερη κομματική πειθαρχία η δε κυβέρνηση απαιτεί συνοχή. Όλα αυτά είναι θέμα εκπαίδευσης.
Η πολιτική ωστόσο είναι πιο σύνθετο θέμα. Είναι συνδυασμός ιδεών, αρχών, στρατηγικής, οράματος, σχεδίου.
Η κυβέρνηση από την άλλη, έδωσε μια πράγματι μεγάλη μάχη. Πέτυχε την έγκριση του νέου δανείου υποθηκεύοντας όμως την πολύτιμη μάζα των ψηφοφόρων της. Μετά από τρία σκληρά μνημόνια, υποχρεώθηκε να ψηφίσει τη μεγαλύτερη φοροεπιδρομή των εποχών, στη χρονιά με τη μεγαλύτερη ύφεση. Δεν μπορεί να δώσει λύσεις στην καλπάζουσα ανεργία, πιέζεται να προχωρήσει σε αποκρατικοποιήσεις χωρίς να έχει ούτε καν ενδείξεις σοβαρού ενδιαφέροντος, ώστε να μη θεωρηθεί ότι ξεπουλά τη δημόσια περιουσία.
Η κυβέρνηση εξακολουθεί να δηλώνει απόλυτη υποταγή στην τρόϊκα, είναι, νοιώθει και συμπεριφέρεται ως υπόλογη απέναντι στον κ. Τόμσεν. Κατανοητό μεν, πλην όμως εξαιρετικά δυσάρεστο έως αποκρουστικό για τη χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία. Αυτή τη δύσκολη θέση, ήρθε πρόσφατα να δυσκολέψει ακόμη περισσότερο η δημόσια ομολογία των στελεχών του ΔΝΤ πως έκαναν λάθος, στην υπερβολική συνταγή λιτότητας, στη βίαιη προσαρμογή μισθών και συντάξεων, στην καταδίκη 1,5 εκατομμυρίου ανθρώπων σε ανεργία, στην παράλυση της οικονομικής ζωής, στην κατάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, στη διάλυση του κοινωνικού ιστού.
Δύσκολη θέση πράγματι. Εκεί άραγε να οφείλεται η ανάσυρση συνταγών του παρελθόντος, η ανάδειξη των νέων εχθρών της δημοκρατίας, η αναβίωση πολιτικών δεισιδεμονιών;
Βλέπουμε τις τελευταίες μέρες μια συντονισμένη προσπάθεια πολλών κυβερνητικών παραγόντων να καλλιεργήσουν με τελείως ανορθολογικό τρόπο και να αποδώσουν ακόμη και τυχαία γεγονότα σε πράξεις, δηλώσεις, ομιλίες στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Καλούν τον ΣΥΡΙΖΑ να αποκηρύξει την τρομοκρατία. Απλοϊκή σύλληψη που απευθύνεται σε μάζες και όχι σε σκεπτόμενους και προβληματισμένους πολίτες. Αποτάσσεσαι την τρομοκρατία; Αποτάσσεσαι τη βία; Αποτάσσεσαι την έξοδο από το ευρώ; Και κάθε φορά που δεν ακούει μεγαλοπρεπώς την «εκκλησιαστική» απάντηση «Απεταξάμην» κάθε φορά που δεν παίρνει την «πρέπουσα» δήλωση κραυγάζει: ιδού ο τρομοκράτης, ιδού ο εραστής της βίας, ιδού ο υποκινητής, ιδού ο εχθρός…
Συμβιβάστηκε με την ιδέα των δανείων και σταμάτησε να τα αποκηρύττει. Αντιλαμβάνεται απολύτως πως η χώρα δίχως τα δανεικά δεν μπορεί να ζήσει. Και το μεταδίδει αυτό στους δανειστές. Στην εσωτερική πολιτική σκηνή, ο κ. Τσίπρας παίζει επίσης το ρόλο του ως αρχηγός ενός αριστερού κόμματος, πλουραλιστικού στο εσωτερικό του και δημοκρατικού αφού αφήνει τα στελέχη του να εκφράζουν τις απόψεις τους, ακόμη κι αν αυτές είναι αρκετά ριζοσπαστικές.
Οι σύντροφοί του, θα προσαρμοσθούν κι αυτοί. Συνέβη σε όλα τα κόμματα εξουσίας, διότι η εξουσία απαιτεί μεγαλύτερη κομματική πειθαρχία η δε κυβέρνηση απαιτεί συνοχή. Όλα αυτά είναι θέμα εκπαίδευσης.
Η πολιτική ωστόσο είναι πιο σύνθετο θέμα. Είναι συνδυασμός ιδεών, αρχών, στρατηγικής, οράματος, σχεδίου.
Η κυβέρνηση από την άλλη, έδωσε μια πράγματι μεγάλη μάχη. Πέτυχε την έγκριση του νέου δανείου υποθηκεύοντας όμως την πολύτιμη μάζα των ψηφοφόρων της. Μετά από τρία σκληρά μνημόνια, υποχρεώθηκε να ψηφίσει τη μεγαλύτερη φοροεπιδρομή των εποχών, στη χρονιά με τη μεγαλύτερη ύφεση. Δεν μπορεί να δώσει λύσεις στην καλπάζουσα ανεργία, πιέζεται να προχωρήσει σε αποκρατικοποιήσεις χωρίς να έχει ούτε καν ενδείξεις σοβαρού ενδιαφέροντος, ώστε να μη θεωρηθεί ότι ξεπουλά τη δημόσια περιουσία.
Η κυβέρνηση εξακολουθεί να δηλώνει απόλυτη υποταγή στην τρόϊκα, είναι, νοιώθει και συμπεριφέρεται ως υπόλογη απέναντι στον κ. Τόμσεν. Κατανοητό μεν, πλην όμως εξαιρετικά δυσάρεστο έως αποκρουστικό για τη χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία. Αυτή τη δύσκολη θέση, ήρθε πρόσφατα να δυσκολέψει ακόμη περισσότερο η δημόσια ομολογία των στελεχών του ΔΝΤ πως έκαναν λάθος, στην υπερβολική συνταγή λιτότητας, στη βίαιη προσαρμογή μισθών και συντάξεων, στην καταδίκη 1,5 εκατομμυρίου ανθρώπων σε ανεργία, στην παράλυση της οικονομικής ζωής, στην κατάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, στη διάλυση του κοινωνικού ιστού.
Δύσκολη θέση πράγματι. Εκεί άραγε να οφείλεται η ανάσυρση συνταγών του παρελθόντος, η ανάδειξη των νέων εχθρών της δημοκρατίας, η αναβίωση πολιτικών δεισιδεμονιών;
Βλέπουμε τις τελευταίες μέρες μια συντονισμένη προσπάθεια πολλών κυβερνητικών παραγόντων να καλλιεργήσουν με τελείως ανορθολογικό τρόπο και να αποδώσουν ακόμη και τυχαία γεγονότα σε πράξεις, δηλώσεις, ομιλίες στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Καλούν τον ΣΥΡΙΖΑ να αποκηρύξει την τρομοκρατία. Απλοϊκή σύλληψη που απευθύνεται σε μάζες και όχι σε σκεπτόμενους και προβληματισμένους πολίτες. Αποτάσσεσαι την τρομοκρατία; Αποτάσσεσαι τη βία; Αποτάσσεσαι την έξοδο από το ευρώ; Και κάθε φορά που δεν ακούει μεγαλοπρεπώς την «εκκλησιαστική» απάντηση «Απεταξάμην» κάθε φορά που δεν παίρνει την «πρέπουσα» δήλωση κραυγάζει: ιδού ο τρομοκράτης, ιδού ο εραστής της βίας, ιδού ο υποκινητής, ιδού ο εχθρός…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου