Αρχίζει να διαφαίνεται ότι η κρίση που ζούμε δεν είναι μόνο οικονομική, ή πολιτική, ή και κοινωνική. Είναι και διανοητική: ζούμε σε μια σύγχυση, όπου κάθε πλευρά βλέπει μόνο αυτά που θέλει και επιχειρεί να τα επιβάλει στην πραγματικότητα, όπου βασικές έννοιες παρερμηνεύονται και διαστρεβλώνονται. Οταν ο καθένας κατασκευάζει τη δική του πραγματικότητα, όταν χρησιμοποιούμε τις ίδιες λέξεις για να πούμε διαφορετικά πράγματα, τότε το μόνο που θα μας «ενώνει» θα είναι η αντιπαράθεση - και ο διχασμός θα είναι αναπόφευκτος. Μια τέτοια διφορούμενη και επικίνδυνη έννοια είναι αυτή του «συστήματος».
Σήμερα δεν βλέπουμε ούτε άτομο ούτε κίνημα που θα μπορούσε να ενώσει τις διαφορετικές έννοιες, να πείσει τους πολίτες για το πού είμαστε, να τους εμπνεύσει για το πού πρέπει να πάμε. Εχουμε μόνο το πολιτικό σύστημα που έχουμε, και πολιτικούς που λειτουργούν μόνο μέσα στη διαρκή καταγγελία και αντιπαράθεση. Γι' αυτό φορτίζεται τόσο πολύ η συζήτηση για τις ευθύνες του «συστήματος». Οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης καταγγέλλουν το «σύστημα» και ερίζουν για το ποια είναι η πιο «αντισυστημική». Τα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση δεν τολμούν να υπερασπιστούν ένα σύστημα το οποίο -ας μην το ξεχνάμε- συνέπεσε χρονικά με τη μεγαλύτερη περίοδο ευημερίας που γνώρισε αυτή η χώρα. Δεν τολμούν επειδή τα δύο από τα τρία κόμματα ευθύνονται για την ολιγωρία, την κακοδιαχείριση και για τη διαφθορά που υπονόμευσαν αυτό το σύστημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου