Είναι τυχαία αυτή η αιφνίδια έκρηξη βίας τις τελευταίες μέρες;

Είναι τυχαία αυτή η αιφνίδια έκρηξη βίας τις τελευταίες μέρες; Πόσω μάλλον όταν σχεδόν απροκάλυπτα επιχειρεί να επαναφέρει την τρομοκρατία ως μοχλό πίεσης για τη διαμόρφωση των πολιτικών εξελίξεων; Προφανώς όχι. Βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ «πίσω» απ’ αυτή την έξαρση βίας, που αποτελεί και το όχημα της λαθρεπιβίβασης των επίδοξων τρομοκρατών νέας κοπής; Ως αυτουργός, προφανώς όχι. Ομως, τα μασημένα λόγια καταδίκης, τα ήξεις αφήξεις, η λογική του «κι εσείς γιατί βασανίζετε τους μαύρους», οι τραβηγμένοι από τα μαλλιά συμψηφισμοί, έστω κι αν δεν είναι στις προθέσεις της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να λειτουργήσουν έτσι, εξ αντικειμένου εκλαμβάνονται από τους οπαδούς της «καλής βίας» τουλάχιστον ως ανοχή, αν όχι ως ενθάρρυνση. Ανοχή ή και ενθάρρυνση από ποιον; Από το κόμμα που θα μπορούσε να κυβερνήσει αύριο…

Μέσα σε ένα εξαιρετικά μικρό χρονικό διάστημα ο ΣΥΡΙΖΑ τα έχει πει όλα. Και κείνα και τα άλλα. Και αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Κι αυτός είναι ο λόγος που έχει νόημα να διατυπωθούν τα ανωτέρω κατά τα άλλα αυτονόητα ερωτήματα, το οποία ευτυχώς συνεχίζουν να επιδέχονται μόνο αυτονόητες απαντήσεις. Κι αυτή είναι η μείζων ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία δεν έχει καταφέρει ακόμα να διαχειριστεί με έναν τρόπο επωφελή και για τη χώρα και για τον ίδιο, όπως δείχνουν και οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις.

Ολα αυτά δεν είναι παρά τα έντονα σκιρτήματα ενός κόμματος που πασχίζει να ωριμάσει και να ενηλικιωθεί πολιτικά. Μόνο που αυτή η διαδικασία δεν είναι ούτε ατέρμων ούτε χωρίς κόστος. Από τη μια το σύμπαν δεν περιμένει υπομονετικά πότε η Κουμουνδούρου θα αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Και από την άλλη είναι εξίσου προφανές ότι δεν μπορεί να πάει για κει που τράβηξε π.χ. και με τον «αναρχικό» Διαμαντόπουλο και με το βουλευτή που είχε χαρακτηρίσει «σακάτη» το χθεσινό συνομιλητή του Α. Τσίπρα…