Που τολμούν να αρθρώνουν έστω το όνομά τους την ώρα που οι συνταξιούχοι δεν έχουν να πάρουν τα γενόσημα (νέος μνημονιακός όρος κι αυτός!) έστω φάρμακά τους και κάποιοι άλλοι ζουν με κομμένο ρεύμα.
Την ώρα που ολοένα και περισσότεροι έφηβοι φλερτάρουν με την κατάθλιψη, τριγυρνούν ως επαίτες θάβοντας τα πτυχία τους και μαζί ολόκληρο το μέλλον τους. Ο μισθός που κάποιοι τολμούν να καταγράφουν ως αμοιβή και όχι ως δουλεμπορία είναι η περίτρανη απόδειξη ότι η Πολιτική και οι Πολιτικοί είναι όροι που πρέπει να διαγραφούν παντελώς από το νέο, μοδάτο λεξιλόγιο του Μνημονίου. Γιατί η πολιτική τελειώνει εκεί όπου παύουν πια τα επιχειρήματα -τι επιχείρημα να αρθρώσεις εσύ, παλιά γενιά του Πολυτεχνείου στον νέο των 440 ευρώ;- και εκεί όπου αρχίζει η εξαθλίωση, η έλλειψη αξιοπρέπειας, η απανθρωπιά.
Από φορείς ελπίδας τα νέα παιδιά γίνονται τα νέα εξιλαστήρια θύματα στα βάθη της σύγχρονης Αγερουσίας.
Κάποτε ο τύραννος, κατά τα άλλα, Οιδίποδας προτίμησε να βγάλει τα ίδια του τα μάτια για να μη μολύνει την πόλη του και να αποσυρθεί σιωπηλά, από το να δεχτεί το καθεστώς της ατιμωρησίας. Σήμερα όχι μόνο οι πολιτικοί δεν γνωρίζουν τι σημαίνει έννοια ανάληψης πολιτικής ευθύνης, αλλά επιβιώνουν ως ατιμώρητοι προδότες ανάμεσα σε νέους υποψήφιους εκδικητές.
Και ως γνωστόν, οι νέοι όταν χρειαστεί να απαντήσουν δεν θα επικαλεστούν την «Αντιγόνη», αλλά το «V for Vendetta» - έτοιμοι να διεκδικήσουν με οποιοδήποτε τρόπο τα στερημένα όνειρά τους και την ανύπαρκτη ζωή τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου