Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012

Προτιμώ να δώσω το χέρι μου σε χειραψία με ένα απατεώνα, παρά να βρεθώ αναγκασμένος να χαιρετήσω κάποιον ηλίθιο…

Ακούγοντας τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ να διαφημίζει πόσα υπέροχα πράγματα έκανε αυτός και η κυβέρνησή του σε δεκάδες τομείς, σχημάτιζε κανείς την εντύπωση ότι έκανε απολογισμό των πεπραγμένων του σε κάποιους άλλους και όχι στους Ελληνες που ζουν στη χώρα αυτή και υφίστανται στο πετσί τους τις συνέπειες του έργου του Γ. Παπανδρέου. Είναι όμως τόσο μεγάλος ο διεθνής διασυρμός της Ελλάδας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης ως χώρας ευρισκόμενης στο χείλος της κρατικής χρεοκοπίας, Εκτός πια αν ο Γ. Παπανδρέου απευθυνόταν σε κάποιο άγνωστο ακροατήριο, το οποίο καθόλου δεν συγκινείται από τις πτωχεύσεις χωρών ή την εξαθλίωση πληθυσμών, αν δεν τις επιδιώκει κιόλας στο πλαίσιο επίτευξης πολλαπλών στόχων.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάθε πολιτικός, ακόμη και αν είναι τόσο παταγωδώς αποτυχημένος ή αν η διακυβέρνησή του έχει αποδειχθεί ολέθρια για τη χώρα όπως αυτή του Γ. Παπανδρέου, πάντοτε προσπαθεί να υπερασπιστεί το έργο του, τα πεπραγμένα του. Αυτό είναι αναγκαία προϋπόθεση για να μπορέσει να συνεχίσει την πολιτική του καριέρα είτε στον ίδιο είτε σε διαφορετικό τομέα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει βαθύτατη την πεποίθηση ότι μπορεί να υπάρξουν συνθήκες που θα επιτρέψουν την επάνοδό του σε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ελληνική πολιτική σκηνή. Δεν είναι αβάσιμες οι ελπίδες του. Ο δημόσιος βίος έχει συχνά εντελώς απρόβλεπτες και απροσδόκητες στροφές.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου