Η κυβέρνηση Παπαδήμου, δέσμια της γενετικής της ανωμαλίας...

Η κυβέρνηση Παπαδήμου, δέσμια της γενετικής της ανωμαλίας, κάθε μέρα που περνάει χάνει την αρχική της προωθητική δύναμη.

Παρότι ακόμα αντέχει, αποδυναμώνεται σταδιακά και το ισχυρό της ατού που είναι ο ίδιος ο Λουκάς Παπαδήμος. Και αυτό γιατί οι στηρίζοντες δεν στηρίζουν. Αλλοι είναι προσηλωμένοι στην αυριανή κάλπη, άλλοι στη μάχη διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ, άλλοι και στα δύο.

Το τσουνάμι της κρίσης και η εκ γενετής αίσθηση προσωρινότητας δεν επιτρέπουν σοβαρή λειτουργία της κυβέρνησης, ώστε να δημιουργηθεί κλίμα εμπιστοσύνης και να δοθεί παράταση ζωής στην κυβέρνηση. Ο κατηγορηματικός τρόπος με τον οποίον ο κ. Βενιζέλος κατέθεσε τόσο την προσωπική του εξουθένωση όσο και την αδυναμία να επωμιστεί πολιτικά το βάρος νέων μέτρων, νομίζω ότι προσδιορίζει και τη μακροβιότητα της παρούσας κυβέρνησης.

Η ασυμφωνία των κυβερνητικών εταίρων σχεδόν στα πάντα, οι καθημερινές τριβές και οι υποβόσκουσες εντάσεις -διακομματικές και εσωκομματικές- δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας.

Οι προτροπές προς τον κ. Παπαδήμο να προχωρήσει σε ανασχηματισμό, να φτιάξει «δική του κυβέρνηση» και να παρατείνει τον χρόνο ζωής της, ακόμα και όταν είναι ειλικρινείς (γιατί για πολλούς είναι απλώς φόβος για το αποτέλεσμα των εκλογών), είναι ανεδαφικές. Δική του κυβέρνηση μπορούσε, ίσως, να συγκροτήσει ο κ. Παπαδήμος αν το έθετε ως όρο για να αναλάβει την πρωθυπουργία. Τώρα τι θα ισχυριστεί;

Πώς θα κάνει ανασχηματισμό με τη ΝΔ οχυρωμένη πίσω από τη συμφωνία των τριών και με το ΠΑΣΟΚ να ταλανίζεται με ανοικτό το θέμα της ηγεσίας; Η πρόταση αυτή ισοδυναμεί με παραίτηση της κυβέρνησης. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, οδηγούμαστε στην κάλπη μόλις τελειώσουμε με το «κούρεμα» του χρέους από τους ιδιώτες.