Η κοινωνία είναι οργισμένη και κουρασμένη από τη βαθιά ύφεση...

Οι υπουργοί, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν πίστεψαν ποτέ στην ανάγκη των μεταρρυθμίσεων και έπαιζαν κρυφτούλι με την τρόικα, τορπιλίζοντας, καθυστερώντας και ενίοτε κοροϊδεύοντας την τρόικα. Το αποκορύφωμα ήταν η εμφάνιση ενός ενιαίου μισθολογίου, το οποίο αύξανε το κόστος του Δημοσίου σε μισθούς και συντάξεις. Δοκιμάσαμε την παρελκυστική τακτική, μας πήραν χαμπάρι και τώρα μας έβαλαν το «πιστόλι στον κρόταφο». Αυτήν τη φορά το έκαναν λίγο πιο θεαματικά και πιο σκληρά, γιατί δεν ήθελαν να αφήσουν καμία ελπίδα στους κ. Παπανδρέου και Βενιζέλο ότι θα πείσουν την ηγεσία της Ε.Ε. και του ΔΝΤ να «κάνει λίγο ακόμη τα στραβά μάτια». Ενδεχομένως, ήταν και ένα μήνυμα προς την αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία έχει καλλιεργήσει την προσδοκία μιας πολιτικής διαπραγμάτευσης, που θα αλλάξει τη στάση της τρόικας.

Τώρα βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν. Η κυβέρνηση πρέπει μέσα σε λίγες εβδομάδες να κάνει ό,τι ξέχασε ή δεν θέλησε να κάνει επί μήνες. Εν τω μεταξύ, όμως, η κοινωνία είναι οργισμένη και κουρασμένη από τη βαθιά ύφεση και οι οπαδοί του χάους έχουν βάλει στόχο να «μην αφήσουν τίποτα όρθιο». Η συναίνεση μοιάζει μακρινό όνειρο και απομένει να δούμε εάν οι υπουργοί της αδράνειας θα αλλάξουν σε ένα βράδυ και θα γίνουν ξαφνικά σούπερ μεταρρυθμιστές. Απομένει ακόμη να δούμε εάν ο πρωθυπουργός θα λειτουργήσει ως ηγέτης εκτάκτου ανάγκης ή αν θα συνεχίσει να ανέχεται όποιον «οπλαρχηγό» επιμένει να λειτουργεί σαν υπουργός της δεκαετίας του 1980. Τα περιθώρια, πάντως, στενεύουν απελπιστικά. Η παγκόσμια οικονομία εισέρχεται σε φάση ύφεσης και κανείς ξένος πολιτικός δεν θα μπορεί να συνεχίσει να χρηματοδοτεί μια προβληματική χώρα χωρίς εγγυήσεις. Ηδη δημιουργείται ένα ακλόνητο στερεότυπο, σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα είναι «διαφορετική» και ενδεχομένως μια χώρα που δεν σώζεται.