Ο Γ. Παπανδρέου εγκατέλειψε το πρόσκαιρο μεγαλείο ενός ηγέτη που ξέρει να ομολογεί την αδυναμία του...

ΤΑ ΟΣΑ ΖΗΣΑΜΕ την προηγούμενη εβδομάδα συνθέτουν ασφαλώς ένα έργο πολιτικού σουρεαλισμού, στο οποίο μόνο το ΠΑΣΟΚ και ο Γ. Παπανδρέου θα μπορούσαν να είναι πρωταγωνιστές. Το ΠΑΣΟΚ με το πρωτόγονο ένστικτο κομματικής αυτοσυντήρησης και ο Γιώργος με τις απίθανες καινοτομίες που προσφέρουν γέλιο και κλάμα ταυτόχρονα, για το διασυρμό του ύπατου κυβερνητικού αξιώματος.

ΕΞΙΣΟΥ ΑΠΙΘΑΝΗ με τις ιδιόρρυθμες πολιτικές πρωτοβουλίες του ηγεμόνος είναι και η ασυλία, την οποία εξακολουθεί να απολαμβάνει από το κόμμα του, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και το επιχειρηματικό κατεστημένο της χώρας. Και όχι, ευτυχώς, από την κοινωνία, η οποία έχει προ καιρού ξεσηκωθεί με μοναδικό αίτημα την απαλλαγή από τη μνημονιακή κυβέρνηση και την ομηρία της διεθνούς κερδοσκοπίας.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ ότι, υπό οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες, τα πρόσφατα καραγκιοζιλίκια του Γ. Παπανδρέου θα είχαν οδηγήσει στην άμεση απομάκρυνσή του. Γιατί είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του κοινοβουλευτισμού που εν ενεργεία πρωθυπουργός, με διακριτή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, παραδίδει, έστω και για λίγες ώρες, τα κλειδιά του γραφείου του, υποβάλλοντας τηλεφωνικώς την παραίτησή του στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΣΗΜΑΣΙΑ έχει αν η, στιγμιαία έστω, αυτοκατάργηση του πρωθυπουργού υπήρξε προϊόν ανθρώπινης απόγνωσης ή αποτυχημένου ελιγμού που κατέληξε σε εγκλωβισμό. Γεγονός είναι ότι ο Γ. Παπανδρέου για λίγες ώρες τράβηξε την πρίζα απ’ το γραφείο του, αφήνοντας σύξυλους τους υπουργούς του. Πολύ περισσότερο αυτούς που το πληροφορήθηκαν από τα ίδια τα χείλη του, όταν τους ζήτησε τηλεφωνικά τη γνώμη τους για τη μυθική πρωτοβουλία με το αφοπλιστικό: «Εσύ τι λες;».

ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ, βέβαια, επικράτησαν ωριμότερες σκέψεις και ο πρωθυπουργός αποφάσισε να επανέλθει στα καθήκοντά του με την ίδια ευκολία που τα είχε εγκαταλείψει. Η κυβίστηση υπήρξε άγαρμπη και προς στιγμήν έδειξε ότι ο κασκαντέρ επρόκειτο να τσακιστεί. Ο Γ. Παπανδρέου εγκατέλειψε το πρόσκαιρο μεγαλείο ενός ηγέτη που ξέρει να ομολογεί την αδυναμία του και επέστρεψε τσαλακωμένος στη γνώριμη εικόνα του αποδοκιμαζόμενου πρωθυπουργού υπό προθεσμία.