Δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες.

Οι πραγματικοί ηγέτες αναδεικνύονται κυρίως εξαιτίας δύο χαρακτηριστικών που πρέπει να συνυπάρχουν: της οξυδέρκειας και της αποφασιστικότητας.
Αντιλαμβάνονται, δηλαδή, εγκαίρως τις επιταγές των καιρών και ταυτόχρονα δεν διστάζουν να ανοίξουν το νέο μονοπάτι.
Αναντίρρητα στην Ελλάδα βιώνουμε ένα βίαιο –όπως γίνεται συνήθως στην ιστορία- τέλος εποχής. Καταρρέει το μεταπολιτευτικό μοντέλο με όλα τα υποσυστήματά του. Οι παθογένειες που επί χρόνια έτρωγαν τα “σωθικά” της κοινωνίας, και επιμελώς καλύπτονταν με πάσης φύσεως ιδεολογήματα, εκδηλώθηκαν σε όλη τους την έκταση....

Αυτή την πραγματικότητα, φάνηκε ότι την αντιλήφθηκε ο Αντώνης Σαμαράς. Εγκαίρως μίλησε για ένα νέο όραμα για τη χώρα, που θα ανταποκρινόταν στην ανάγκη για δομική αλλαγή του κοινωνικο-οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης. Και κυρίως, έβαζε στο σχεδιασμό την εθνική συλλογικότητα, που εγκαταλείφθηκε τις δύο τελευταίες δεκαετίες προς χάριν των διαδικασιών του παγκόσμιου χωριού και της βούλησης των αγορών.
Περισσότερο ενστικτωδώς και λιγότερο αφομοιωμένα, η πρότασή του επικροτήθηκε από μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, κυρίως από τα μεσαία και χαμηλά στρώματα –και αυτό βέβαια έχει τη σημασία του.
Πέρα, όμως, από το επεξεργασμένο λόγο η επιβράβευση προήλθε από την επίδειξη αποφασιστικότητας για την ανατροπή των συμπεφωνημένων. Η εικόνα Σαμαρά απέπνεε τον αέρα του ηγέτη, που ξέρει τι θέλει και πως θα το πετύχει. Αυτό που ζητά και ο πολίτης. Και έτσι κέρδισε.
Το επόμενο διάστημα, σε συνθήκες αντίξοες, τα χαρακτηριστικά αυτά εκδηλώθηκαν και σε άλλες περιπτώσεις. Με κορυφαία ασφαλώς στιγμή τη στάση απέναντι στο Μνημόνιο. Ο Σαμαράς είπε με ευθύτητα αυτό που πίστευε ότι θα συμβεί με τη συγκεκριμένη οικονομική πολιτική και ανέλαβε το ρίσκο να υψώσει το μεγάλο Όχι, όταν το κατεστημένο τον στοχοποιούσε. Αποδείχθηκε ότι είχε δίκαιο. Και κέρδισε και πάλι. Για τους ίδιους λόγους.
Το πρόβλημα είναι, όμως, ότι έκτοτε αυτή η στάση παρουσιάζει συχνά αρρυθμίες, «κοιλιές»…