Η κοινωνία είναι στα πρόθυρα της έκρηξης.

Δεν είναι καθόλου εύκολο ένας άνθρωπος να χάνει τα πάντα από τη μια στιγμή στην άλλη. Δεν είναι καθόλου εύκολο να δώσει απαντήσεις στα γεμάτα ερωτήματα πρόσωπα που τον περιβάλλουν. Δεν είναι καθόλου εύκολο να γίνεται συνεχώς δέκτης εξωδίκων ή διαταγών πληρωμών, να φοβάται να απαντήσει στο τηλέφωνο και στις εισπρακτικές εταιρείες που «κανιβαλίζουν», να εξευτελίζεται διαρκώς, να υφίσταται διώξεις λόγω αντικειμενικής δυσκολίας να φανεί «συνεπής» στις υποχρεώσεις του.
Η κοινωνία είναι στα πρόθυρα της έκρηξης. Μπορεί ο ατομοκεντρισμός με τον οποίο μας μπόλιασε η μακρά παρουσία του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία να μας κατέστησε αμέτοχους του κοινωνικού γίγνεσθαι, αλλά ως εδώ και μη παρέκει. Κάθε είδηση για την αυτοκτονία ενός συμπολίτη μας, μπορεί να μην απασχολεί τους τύπους που κατοικοεδρεύουν στα υπουργεία ή στα διοικητικά συμβούλια των μεγάλων εταιρειών, αλλά είναι μαχαιριά στη δική μας καρδιά.
Η ανθρώπινη ζωή είναι ό,τι πιο πολύτιμο. Υποχρέωση της Πολιτείας, είναι να την προστατεύει με κάθε κόστος. Οι πολιτικές σε αυτή την κατεύθυνση, πρέπει να αναπροσαρμόζονται συνεχώς, για να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα που ανακύπτουν, ειδικά σε περιόδους κρίσεων, όπως αυτή που διέρχεται αυτόν τον καιρό ο τόπος μας. Όμως, η ελληνική Πολιτεία, δεν το κάνει. Κι όχι μόνο δεν το κάνει, αλλά δίνει πάσης φύσεως «κίνητρα» για να δημιουργούνται πολύ δυσάρεστες καταστάσεις, που οδηγούν πολλούς πολίτες στην απόγνωση.
Για να μη μιλήσουμε για την κυβέρνηση που έφερε στη ζωή μας το μνημόνιο-δολοφόνο της ανάκαμψης, της ανάπτυξης και της ελπίδας... Για να μη μιλήσουμε για αυτούς οι οποίοι νομοθέτησαν για την «ενοικίαση» εργαζομένων, πολύ πριν ο τόπος μπει στη δίνη της κρίσης... Τι μπορούμε να περιμένουμε από αυτούς; Τίποτα! Ας κάνουμε όμως ό,τι περνάει από το χέρι μας για να συμπαρασταθούμε σε κάποιον ο οποίος δοκιμάζεται, ώστε να μην ξανακούσουμε για την απώλεια μιας ζωής