Τα ψαρώματα του τύπου «επιστράτευση» και «τα βυτιοφόρα του στρατού για εφοδιασμό» δεν έπιασαν και δεν θα πιάσουν. Η μεν επιστράτευση ήταν περισσότερο απειλή, ψάρωμα, και τώρα που δεν έπιασε και πρέπει να εφαρμοστεί, κολλάει στο διαλυμένο γραφειοκρατικό κράτος που δεν επανίδρυσε ο Καραμανλής και που διαλύει κάθε μέρα και περισσότερο ο ΓΑΠ. Η δε «σωτηρία» από τα βυτιοφόρα του στρατού είναι πολύ πιο δύσκολη από όσο ακούγεται, όχι μόνον γιατί ο στρατός έχει περιορισμένες δυνατότητες, αλλά και επειδή όλα αυτά προϋποθέτουν μια οργάνωση που αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει.Προϋποθέτουν επίσης και υποτακτικούς πρόθυμους να κάνουν τους πραιτωριανούς της τρόικας και της κατοχικής κυβέρνησης. Ειλικρινά όμως,δεν θα έπρεπε ο στρατιωτικός, ως πρώτος πληττόμενος από την κατοχική κυβέρνηση της τρόικας, να σαμποτάρει με τον τρόπο του την προσπάθειά τους να καταστεί απεργοσπαστικός μηχανισμός; Αυτή τη στιγμή τόσο ο στρατός μας, όσο και οι υπόλοιποι κρατικοί φορείς, δέχονται εντολές από μια τυπικώς ελληνική κυβέρνηση, που στην πραγματικότητα είναι κατευθυνόμενη από έξω. Είναι υποχρεωμένος να υπακούσει; Ο όρκος του στρατιωτικού είναι να τηρώ το Σύνταγμα και τους νόμους. Εδώ τώρα το ΔΝΤ μας λέει ότι δεν υπάρχει Σύνταγμα. Τι να κάνει ο στρατιωτικός; Ορκίστηκε πίστη σε κάποιο Μνημόνιο; Στην ελληνική σημαία ορκίστηκε πίστη.Η κυβέρνηση βρίσκεται σε εμφανή πανικό και είναι παγιδευμένη στην επικοινωνιακή “τελειότητα” του σχεδίου της, αφού πρέπει να λειτουργήσει το κράτος σε έκτακτες συνθήκες μήνα Αύγουστο για να μοιράσει πετρέλαιο και βενζίνη και να επιτάξει χιλιάδες φορτηγατζήδες. Αυτό και να συμβεί, και να λειτουργήσει δηλαδή, δεν πρόκειται να αλλάξει την κυβερνητική ήττα, που προέρχεται ήδη από την άρνηση των φορτηγατζήδων να υποκύψουν.Οι φορτηγατζήδες έχουν ήδη μια πρώτη νίκη και μαζί με αυτούς όλοι μας. Προκαλούν τον πρώτο πανικό στην κυβέρνηση, επιφέρουν ένα ισχυρό κτύπημα στην αίσθηση του «αήττητου» που είχε μέχρι σήμερα ο ΓΑΠ, με τις ισχυρές τροϊκανές και μιντιακές πλάτες.Σήμερα οι φορτηγατζήδες, ως μπροστάρης των μεσαίων στρωμάτων έπαιξαν «τα ρέστα τους» και κέρδισαν έναν πρώτο μεγάλο πόντο.