Ας είμαστε λοιπόν όσο σοβαροί απαιτούν οι καιροί μας.

Τα σωρευόμενα αδιέξοδα της κυβέρνησης οδηγούν πολλούς στην εκτίμηση της οικειοθελούς ή μη διαφυγής των κυβερνώντων κομμάτων από τις ευθύνες διακυβέρνησης. Αρκετοί προτείνουν ως διέξοδο μια κυβέρνηση συνεργασίας από την υφιστάμενη Βουλή με τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ. Με άλλα λόγια, μια κυβέρνηση που θα εκπορεύει πολιτικές ύστερα από συνεννόηση με στελέχη που έχουν επιδείξει ανικανότητα, ημιμάθεια όπως και τάση ολοκληρωτισμού και αναξιοκρατικής κομματοκρατίας. Συνεπώς προτείνουν μια κυβέρνηση με εξ ορισμού περιορισμένο χρόνο ζωής - εκτός εάν όλα τα συμμετέχοντα κόμματα αποδεχθούν να διαπραγματεύονται για θέματα εφαρμογής του Συντάγματος ή δημοκρατίας, οπότε θα μιλάμε για μια οικουμενική εκτροπή.

Παράλληλα, η πρόταση για κυβέρνηση συνεργασίας από την υφιστάμενη Βουλή αφήνει εξ αντικειμένου ως αιχμή του αντιπολιτευτικού -δραχμικού- μπλοκ τη Χρυσή Αυγή που σίγουρα θα βρεθεί, συν τω χρόνω, δεύτερο κόμμα και πάντως με υψηλότερα ποσοστά στο εκλογικό σώμα των αγανακτισμένων - κοινό τόπο ψηφοθηρίας με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ποιος άραγε δεν βλέπει μια τέτοια προοπτική με τις μεγάλες ή μικρές πιθανότητές της; Ποιος δεν συνυπολογίζει αυτούς τους κινδύνους υιοθετώντας απλουστευτικές, αγαθές ή αβέλτερες προσεγγίσεις για το μέλλον της χώρας;

Ποιος δεν ανατρέχει στην ιστορία του Μεσοπολέμου, τις αλλεπάλληλες απόπειρες κυβερνήσεων συνεργασίας που επέφεραν σταδιακή απαξίωση του πολιτικού συστήματος, οδηγώντας τον κοινοβουλευτισμό στα χέρια του Μεταξά εν αναμονή των συνεννοήσεων βενιζελικών-αντιβενιζελικών για κυβέρνηση συνεργασίας. Σήμερα, η ημιμάθεια και η ανιστορικότητα δεν συνάδουν με την απαιτούμενη ελαχίστη ποιότητα κοινοβουλευτισμού.

Ακόμα περισσότερο, η εξουσιολαγνεία είναι κακός σύμβουλος για τη χάραξη πολιτικής σε μια από τις κρισιμότερες καμπές στην ιστορία του τόπου, όπως και η κύλιση σε εύπεπτες και απλουστευτικές συνθηματολογικές εκστομίσεις. Η μόνη λύση για τον τόπο είναι η αποχώρηση της κυβέρνησης και οι εκλογές που θα αναδείξουν μια νέα αμιγώς και ειλικρινώς ευρωπαϊκή κυβέρνηση. Αυτή η προοπτική συνδέεται με την επάνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση, εισπράττοντας τα όποια λάθη της νέας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και της κυβέρνησής της, όσο και από τη συσπείρωση των εναπομεινασών δυνάμεών της. Κυρίως όμως αναδεικνύει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ανάχωμα έναντι των προοπτικών συσπείρωσης των αγανακτισμένων στη Χρυσή Αυγή και τα άλλα ακροδεξιά μορφώματα, που θα είναι έτοιμα να υποστηρίξουν τη νέα μεταξική παράδοση της δημοκρατίας. Ας είμαστε λοιπόν όσο σοβαροί απαιτούν οι καιροί μας, ήτοι σοβαρότεροι.