Σήμερα καλείται να πληρώσει το τίμημα της νίκης του.

Το 2015 ήταν η χρονιά του Αλ. Τσίπρα. Το εκλογικό σώμα, επιδεικνύοντας πρωτίστως τιμωρητική διάθεση έναντι των παλαιών, τον αντιμετώπισε ως φορέα του νέου και άφθαρτου. Η φρεσκάδα και το επικοινωνιακό του χάρισμα τον κατέστησαν ισχυρό παίχτη. Ετσι οικοδόμησε και εδραίωσε την πολιτική του κυριαρχία. Οι τρεις νικηφόρες εκλογικές αναμετρήσεις το επιβεβαιώνουν.

Σήμερα καλείται να πληρώσει το τίμημα της νίκης του. Επειτα από έντεκα μήνες διακυβέρνησης γίνεται εμφανές ότι οι πολιτικές που αναγκάζεται να ακολουθήσει βρίσκονται στον αντίποδα των όσων εκπροσωπούσε. Συνεπώς, η μεταστροφή του καθίσταται εγχείρημα σύνθετο και περίπλοκο. Δεν είναι εύκολα αφομοιώσιμη, λόγω των ενδογενών της αντιφάσεων. Ούτε διασφαλίζεται μόνο από τη βούλησή του. Συνδέεται και με άλλες παραμέτρους, που σε μεγάλο βαθμό επικαθορίζουν τη φορά των πολιτικών πραγμάτων.

Η σημαντικότερη είναι αναμφίβολα το ίδιο το κόμμα του. Ο ΣΥΡΙΖΑ, γεμάτος αντιφάσεις, παραμένει εγκλωβισμένος σε ιδεοληψίες. Το κυριότερο, βρίσκεται σε αναντιστοιχία με τις συμφωνηθείσες προτεραιότητες της κυβέρνησης και την ανάγκη προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Προς το παρόν η συνεκτική ουσία της εξουσίας λειτουργεί. Ωστόσο, οι κυβερνητικές δυστοκίες και παλινωδίες είναι υπαρκτές. Παράλληλα, οι εκλογείς του συνέθεταν ένα μωσαϊκό αντιτιθέμενων επιδιώξεων και προσδοκιών. Εύλογα, αρχίζουν σταδιακά να αμφισβητούν τις επιλογές του πρωθυπουργού. Το βέβαιο είναι πως η εμπιστοσύνη τους θα δοκιμαστεί.

Αποδεχόμενος ο Αλ. Τσίπρας τη νέα συμφωνία, επέδειξε πράγματι θάρρος. Ο συμβιβασμός του ενίσχυσε περαιτέρω την κυριαρχία του. Σήμερα, άραγε, έχει την τόλμη να υπερβεί τις παραλυτικές ισορροπίες της κυβέρνησης, διευρύνοντας τις συμμαχίες του; Η σύμπραξη με τους ΑΝΕΛ και το φλερτ με τον Β. Λεβέντη αποδεικνύουν τον εγκλωβισμό του σε έναν άκρατο τακτικισμό. Η έλλειψη πυξίδας τον καθιστά ευάλωτο στον λαϊκισμό, στον κρατισμό και στις πελατειακές τακτικές. Ταυτόχρονα, περιχαρακώνει το ακροατήριό του.

Ο πρωθυπουργός, επιμένοντας σε λογικές συγκερασμού, διακινδυνεύει να εξαντλήσει το πολιτικό του κεφάλαιο. Η διατήρησή του είναι δυνατή, όχι τρώγοντας από τα έτοιμα, αλλά μόνο μέσω της διευρυμένης αναπαραγωγής του. Επομένως, μοναδικός αντίπαλος του Αλ. Τσίπρα είναι ο εαυτός του. Αν θέλει να μείνει πιστός στον εαυτό του, έχει μία δυνατότητα: Να αλλάξει - όχι επειδή απέτυχε, αλλά ακριβώς διότι πέτυχε. Να περάσει από την πολιτική εφηβεία στην πολιτική ωριμότητα. Από τις μεγαλοστομίες και τις ανεδαφικές υποσχέσεις στον πραγματισμό, στις καθαρές θέσεις και προτάσεις. Επενδύοντας στους ιδεοληπτικούς και αυτάρεσκους του κόμματός του ή στους ακροδεξιούς και εθνολαϊκιστές, απομειώνει τη δυναμική του. Οι τακτικισμοί μετατρέπουν τις ευκαιρίες σε βαρίδια. Η απουσία καθαρής στρατηγικής πρότασης ανακυκλώνει τα αδιέξοδα της χώρας, επιβραδύνοντας την έξοδο από την κρίση.