Η χρονιά της τρέλας

Ψάχνοντας λέξεις για να χαρακτηρίσω τη χρονιά που έφυγε κατέληξα αναγκαστικά στον Καραμανλή. Τον θείο, φυσικά. Που ήταν αδύνατο, βεβαίως, να το φανταστεί πως θα ερχόταν κάποτε εποχή που εκείνο το «η χώρα έχει μεταβληθεί σ’ ένα απέραντο φρενοκομείο» θα ταίριαζε ασύγκριτα περισσότερο απ’ όσο στο «βρώμικο ‘89» για το οποίο εκείνος είχε διατυπώσει την απαξιωτική του αναφορά. Αλλωστε, τότε μόνο οι μετέχοντες στο πολιτικό σύστημα είχαν ψιλοσαλτάρει. Στη χρονιά που έφυγε φτάσαμε συνολικά ως χώρα σε δυσπρόσιτα ύψη παράνοιας.

Και πρώτοι απ’ όλους εμείς, οι αποκαλούμενοι «κυρίαρχος λαός», που έχουμε καλομάθει να επικαλούμαστε τους πολιτικούς ως αποκλειστικά υπεύθυνους για τα δεινά μας και να ξεχνάμε πόσο επιπόλαιες είναι συχνά οι επιλογές μας. Ή μήπως δεν ήταν όταν τον περασμένο Γενάρη γυρίσαμε την πλάτη σε μια προσπάθεια που κάτι είχε αρχίσει ν’ αποδίδει για να ξεκινήσουμε την επανάσταση που θ’ άλλαζε την Ευρώπη, θα κατατρόπωνε τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε και θα μας επέτρεπε να ξεσκίσουμε δύο μνημόνια στην πλατεία Συντάγματος;

Και μετά ήρθαν τα χειρότερα. Γελούσαν οι Ευρωπαίοι με τον Βαρουφάκη κι εμείς καμαρώναμε. Μας προειδοποιούσαν ότι πάμε κατά διαόλου, αλλά εμείς πιστεύαμε ότι «γράφουμε Ιστορία». Κάποια στιγμή, στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, μας ζητήθηκε ν’ αποφανθούμε αν θα συμβιβαστούμε ή όχι κι εμείς αναφωνήσαμε «όχι», αλλά ακούσαμε τον πρωθυπουργό να μας συγχαίρει γιατί μπορεί να είπαμε «όχι», πλην όμως εννοούσαμε «ναι». Και μετά διαπραγματεύτηκε 17 ώρες και το μόνο που κατάφερε ήταν να μας φορτώσει τα διπλά απ’ όσα είχε απορρίψει, αλλά μας είπε ότι αυτό το Μνημόνιο ήταν «καλό» γιατί ήταν? αριστερό.

Ηταν η «χρονιά της τρέλας». Η κυβερνητική παράταξη διασπάστηκε και οι άλλοτε σύντροφοι αλληλοσκυλοβρίστηκαν κι αλληλοκαταγγέλθηκαν ως «προδότες» - οι μεν του κόμματος, οι δε της Αριστεράς. Οι αντιπολιτευόμενοι αυτοαναγορεύθηκαν σε συμπολιτευόμενους χωρίς να διασφαλίσουν με κάποιον τρόπο τη συνεισφορά τους στην κυβερνητική σταθερότητα και μετά το γύρισαν στην γκρίνια επειδή ο Τσίπρας τους την έφερε και ξαναπήγε σε εκλογές. Το ότι τις κέρδισε ήταν το αντάξιο φινάλε μιας παρανοϊκής χρονιάς.

Κι όσο για το 2016 αισιοδοξώ. Για έναν και μόνο λόγο. Επειδή εξαντλήσαμε τις παλαβομάρες. Για τίποτα άλλο.